Vikan - 15.06.1939, Blaðsíða 20

20
VIKAN
Nr. 24, 1939
Bláa taskan.
SMÁSAGA.
bóta, að hann sé stór og hraustur, svo að
hann megi sín nokkurs í „loftorustu“ ná-
lægt marki og láti ekki þrengja að sér.
Það er líka skilyrði fyrir hann að ráða
yfir fullkominni knattmeðferð, því að
stundum verður hann að leika fram hjá
gæzlumanni sínum og reka knöttinn án
aðstoðar samherja sinna og skora mark
upp á eigin spýtur. Hann verður að vera
hugprúður og má ekki víla fyrir sér að
leggja til atlögu við sjálfan markvörðinn.
Næst á eftir markverðinum er það ef til
vill miðframherji, sem getur vakið á sér
mesta og bezta athygli á leikvelli, því að
iðulegast stendur hann í fylkingarbrjósti,
þar sem mest er um að vera. Hann verður
því, líkt og markvörðurinn, að vera búinn
sérstökum hæfileikum, ef hann á að kom-
ast í fremstu röð.
Er ég þá enn kominn að greinarlokum.
Þessa grein um sókn og sækjendur má
heldur ekki skoða sem neina fullnaðarum-
sögn. Hún hlyti að verða mörgum sinnum
lengri, ef geta ætti um allan fjöldan af
einstökum atriðum, sem snerta leikni og
leikkænzku framherja og á sinn þátt í
starfi þeirra á vellinum. Þó vona ég, að
mér hafi tekizt að benda á þýðingarmestu
atriði málsins og sett þau svo ljóslega
fram, að lesendur, sem lítið þekkja til
knattspyrnunnar, hafi getað gert sér hug-
mynd um íþróttina.
Langur og erfiður var vegurinn, sem
vinsælasta íþrótt vorra daga varð að fara
frá upphafi. Stundum var tekið fyrir vöxt
og viðgang hennar vegna smáborgaralegr-
ar þröngsýni og heimsku. Já, allt fram á
vora daga hafa hinar svokölluðu æðri
stéttir litið niður á knattspyrnuna og jafn-
vel kallað hana „leik fyrir skrílinn". Þá
hafa þeir, sem ábyrgð báru á heilsuvernd
og uppeldi þjóðanna, oft sýnt furðanlegt
skilningsleysi gagnvart þessari íþrótt. En
smámsaman lukust augu manna upp fyrir
hinni miklu þýðingu knattspyrnunnar í
öllum menningarlöndum heims, og uppeld-
islegt notagildi hennar hlaut viðurkenn-
ingu, þó hægt færi af stað. 1 öllum menn-
ingarlöndum er nú knattspyrnan ekki ein-
asta skemmtilegur sjónleikur fyrir allan
fjöldann, heldur einnig hið þýðingarmesta
uppeldis-úrræði. En það er löngu viður-
kennt, að varla getur þá íþrótt, sem jafn-
ast á við knattspyrnuna, hvað snertir kröf-
Cunningham hafði aðeins hagrætt sér
í vagninum, þegar hann tók eftir
töskunni. Hún lá í aftursætinu. Lítil,
dökkblá rúskinnstaska.
Hún var óvenjulega falleg. Cunningham
brann í skinninu að skoða hana nánar.
Hann gaut hornauga til bílstjórans, Jú,
það var áreiðanlega óhætt.
Taskan var fóðruð hvítu silki. 1 henni
var sjálfblekungur, púðurdós, varalitur,
rauð budda með nokkrum krónum í og
blað úr vasabók, skrifað með kvenmanns-
hönd:
Hringja til Jack.
Hringja til Helen.
Kaupa ilmvatn.
Te hjá Renton.
Elísabeth. Klukkan sex.
I htlu hólfi í töskunni lágu þrjú nafn-
spjöld með mjórri sorgarrönd. Á þeim stóð
Johnny Hingham og heimilisfang.
Cunningham langaði ákaflega mikið til
þess að sjá þessa frú Hingham, sem eftir
töskunni að dæma hlaut að vera sérstak-
lega falleg. Hann hafði reyndar ákveðið
að borða með Hoagland, en hann var svo
góður og þolinmóður, að hann yrði ekkert
móðgaður, þó að hann þyrfti að bíða.
Cunningham bað bílstjórann um að aka
heim til frú Hingham. Hún bjó í nýju
hverfi, í glæsilegri og áreiðanlega mjög
dýrri íbúð. Þegar Cunningham afhenti
stúlkunni, sem lauk upp, nafnspjald sitt,
iðraðist hann þess um leið.
— Hún er áreiðanlega gömul, hugsaði
hann.
En hún var ung og sérstaklega fögur!
Fegursta kona, sem hann hafði nokkurn
tíma séð.
Hún var dökkhærð, há og grönn, í falleg-
um kjói.
una um stælingu líkamans, en auk þess
krefst hún félagslyndis og íþróttalegrar
sannsýni af iðkendum sínum. Það er svo
langt frá því, að knattspyrnan sé „leikur
fyrir skrílinn“, að miklu nær er að nefna
hana „uppeldis-úrræði þjóðanna“.
— Hr. Cunningham, sagði hún brosandi,
— hverju á ég þetta að þakka?
— Fyrirgefið, stamaði hann, — það var
auðvitað óþarfi, en ég fann töskuna yðar
í bíl, og svo langaði mig til . . . til . . .
— Til þess að sjá eigandann? Það var
fallega gert.
Ef einhver hefði sagt Cunningham, að
hann hefði roðnað eins og skóladrengur,
hefði hann harðneitað því. En hann roðn-
aði nú samt, og auðvitað tók hún eftir
því og — hló!
— Þér eruð rómantískur maður, hr.
Cunningham? Það eru reyndar allir, þeg-
ar öllu er á botninn hvolft. Viljið þér
reykja ?
— Takk, en . . .
— Jú, jú. Og setjist þér niður.
— Ég ætlaði ekki að gera yður ónæði..
— Jæja? sagði hún brosandi og fékk
sér vindling. Þegar hann hafði kveikt í
honum, hélt hún áfram:
— Þér yrðuð áreiðanlega fyrir von-
brigðum, ef æfintýrið yrði ekki lengra.
— Já, frú, ég . . .
— Annars er ég yður afar þakklát. Mér
þykir vænt um að hafa fengið töskuna.
Hvað get ég gert fyrir yður?
— Komið með mér út að borða.
— Það get ég því miður ekki. Hingað
koma gestir, en . . . getið þér ekki verið
hér? Ég skal segja yður, hvernig í mál-
inu liggur. Ég bauð hingað þremur vinum
mínum, en einn gat ekki komið, svo að
okkur vantar fjórða mann í brigde. Þér
gerið mér greiða með því að vera kyrr.
— Mín er ánægjan, sagði Cunningham.
Miðdegisverðurinn var ágætur. Menn-
imir tveir voru ákaflega skemmtilegir, og
frú Hingham ágæt húsmóðir.
Honum var sagt, að hún væri ekkja, og
hann gladdist yfir því í stað þess að
hryggjast, því að hann var orðinn alvar-
lega ástfanginn. '
I stuttu máli sagt, var Cunningham í
sjöunda himni, þó að hann tapaði hundrað
krónum í spilinu.
Cunningham hafði aldrei spilað peninga-
spil og var þar að auki óvenjulega óhepp-
inn, en hann huggaði sig við það, að
óheppni í spilum þýddi heppni í ástum. Frú
Hingham hafði þar að auki lofað honum
að borða með honum strax næsta dag. Svo
að það var allt í lagi!
Morguninn eftir hringdi hún samt, eða
réttara sagt lét stúlkuna hringja til hans
og frestaði miðdegisverðinum um eina
viku. Cunningham varð hálfgramur, en tók
þetta samt ekkert nærri sér. Hann hugg-
aði sig við það, að þetta væri vani kvenna,
þegar þær væru ástfangnar.
Næsta dag ók hann í bíl frá skrifstof-
unni til heimilis síns. Þegar hann hafði
Framh. á bls. 22.