Vikan - 27.07.1939, Síða 10

«
10
Hann fór inn um franska gluggann.
Gluggatjöldin voru dregin niður til hálfs
— hann beygði sig til þess að rekast ekki
á þau. Það var gulleitt hálfrökkur í stof-
unni. Hérna hafði hann beðið eftir þeim
öllum, kvöldið sem hann kom frá Ceylon.
Ilmur af nellikum barst inn, og tvær eða
þrjár fiskiflugur dangluðu í loftið hér og
þar. Katrín systir hans sat við píanóið og
spilaði. Hún snéri baki að honum. Hann
hafði heyrt til hennar á leiðinni upp stíg-
inn. Hann horfði á ljósrauða, oddhvassa
olnboga hennar — hún var að spila vals,
og lagið rann í gegnum þá í snöggum kipp-
um.
„Halló, Katrín!“ sagði hann og hlustaði
með aðdáun. Svona hljómaði þá hinn nýi
málrómur hans!
„Halló, Terry!“ Hún hélt áfram að spila,
með allan hugann við valsinn. Hún var iðin
og dugleg, en hafði yndi af slúðursögum.
„Nú fær hún efni í slúðursögu," hugsaði
hann. „Josephína liggur niðri í bænahúsi,
öll blóði drifin. Pötin hennar eru ónýt, en
ég held, að bláa perlufestin sé óskemmd.
Ég mundi fara að gá að því, ef ég væri í
þínum sporum.“
„Heyrðu, Katrín!“
„Æ, Terry, þau eru að flytja húsgögn-
in aftur inn í dagstofuna. Það vildi ég, að
þú vildir hjálpa þeim. Það er svo
vont að koma þessum stóru legubekkjum
í gegnum dyrnar-------og skápunum.“ Hún
hló. „Ég er að ganga frá músikinni." Hún
hélt áfram að spila.
„Ég býst ekki við, að hún geti gifzt nú.
Það vill enginn giftast henni,“ hugsaði
hann. „Veiztu, hvar Josephine er?“ spurði
hann.
„Nei, ég hefi ekki — trall-la-la, trall-la-
la — minnstu hugmynd um það. Farðu nú
Terry.“
„Henni geðjaðist aldrei að Josephine,"
hugsaði hann, um leið og hann fór.
Hann stóð í dagstofudyrunum. Bræður
hans og Beatréce voru að stjaka stórum,
sirsklæddum hægindastólum eftir vax-
bornu gólfinu. Þau fundu öll nærveru hans,
en forðuðust að taka eftir honum eins
lengi og þau gátu. Charles — fimmtán ára,
með ljósrauð skorpin eyru — fannst rétt
sem snöggvast skömm að því, og um leið
og hann ýtti á skápinn, sagði hann og leit
á Terry með góðlátlegri óbeit: „Komdu
hérna Terry.“ „Hann getur ekki farið í
skólann aftur,“ hugsaði Terry, „getur í
raun og veru hvergi farið; hvað skyldu
þau gera við hann? — senda hann til ný-
lendanna?“ Charles var fágaður í fram-
komu, herðabreiður og þrekinn. Hann
hugsaði aldrei um nokkurn mann — skipti
þeim aðeins í flokka. Josephine var
„stúlka ,sem býr hjá okkur,“ „vinkona
systur minnar.“ Rétt strax, þegar Terry
væri búin að segja honum það, færi hann
að hugsa: „Stúlka, sem bjó hjá okkur —
— það er------sko til, ég á við, ef það
hefði ekki verið stúlka, sem bjó hjá
okkur-------.“
Terry gekk yfir til hans; þeir ýttu á
VIKAN
skápinn. En Terry ýtti of fast, skápurinn
snerist, annað fremra homið nuddaðist við
vegginn. „Æ, bíddu, við höfum nuddað
málninguna af veggnum,“ sagði Charles.
Það var rétt, grá rispa sást á veggnum.
Charles roðnaði. Honum gramdist, ef eitt-
hvað var illa gert. Það var fallega gert af
honum að segja: „Við höfum nuddað
málninguna af. Skyldi hann þá segja: „Við
höfum drepið Josephinu?"
„Ég held, að það væri betra, að þið
hjálpuðuð þeim með legubekkina," sagði
Charles kurteislega.
„Þú hefðir átt að sjá blóðið á höndun-
um á mér áðan,“ sagði Terry.
„Slysalegt,“ sagði Charles og fór furtu.
Beatrice, vinkona Josephine, stóð og
studdi olnbogunum á arinhilluna og skoð-
aði sig í speglinum fyrir ofan. I nótt hafði
maður kysst hana niðri í bænahúsinu.
Terry hafði séð þau. Beatrice hefir hlotið
að finnast það skrifað með stórum stöfum
á andht sér — að hverju skyldi hún ann-
ars vera að gá? Augu hennar í speglinum
voru dökk, biðjandi. Þegar hún sá Terry
nálgast, hniklaði hún gremjulega brýrnar
og sneri sér undan.
„Heyrðu Beatrice, veiztu hvað kom fyrir
niðri í bænahúsinu?"
„Kemur þér það nokkuð við?“ Hún laut
skyndilega niður og togaði niður ábreið-
una á legubekknum, þar sem hún hafði
kippzt upp, eins og það væri eitthvað
ósæmilegt við fæturna á legubekknum.
„Beatrice, hvað mundirðu gera, ef ég
hefði drepið mann?“
„Hlæja,“ sagði hún þreytulega.
„Ef ég hefði drepið kvenmann?"
„Hlæja enn meira. Þekkir þú nokkurn
kvenmann?“
Hún var indæl stúlka, já vissulega. Hann
hafði sennilega eyðilagt alla framtíð
hennar. Hann varð skyndilega gripinn
skelfingu. „Beatrice, sverðu og sárt við
legðu, að fara ekki út í bænahúsið." Það
gat vel verið, já — auðvitað færi hún
þangað, undir eins og hún yrði ein og eng-
inn tæki eftir henni, mundi hún læðast
niður í bænahúsið. Kossinn hafði verið
þeirrar tegundar.
„Æ, hættu nú að tuggast á þessu bæna-
húsi!“ Hann hafði eyðilagt fyrir henni
endurminningu næturinnar.. Ó, hvað hún
hataði hann! Hann svipaðist um eftir
John, en hann var farinn.
Á forstofuborðinu voru tvö bréf, sem
komið höfðu með seinni póstinum, bæði til
Josephine. Enginn mátti lesa þau, hugsaði
hann, hann var að vernda Josephine. Hann
tók þau og stakk þeim í vasann.
„Heyrðu,“ kallaði John ofan af loftskör-.
inni, „hvað ætlarðu að gera við þessi
bréf?“ John hafði ekki ætlað sér að vera
hvass í máli, en þeir höfðu komið hvor
öðrum að óvörum. Ekkert þeirra vildi láta
Terry finna, hvað hreyfingar hans voru
lymskulegar. Þegar þau mættu honum, þar
sem hann var að læðast um einn, létu þau
annað hvort sem þau sæju hann ekki, eða
sögðu: „Hvað ert þú að fara?“ Þetta sögðu
Nr. 30, 1939
þau hátt og glaðlega til þess að leyna
þeirri staðreynd, að þau vissu vel, að
hann hafði ekki hugmynd um það. John
var eldri bróðir Terry, en var illa við að
láta það heyrast á tali sínu. En hann gat
ekki komizt hjá því að vita, að þessi bréf
voru til Josephine, og Josephine var
„stúlka, sem býr hjá okkur“.
„Ég ætla að færa Josephine þau.“
„Veiztu, hvar hún er?“
„Já, niðri í bænahúsinu — — ég drap
hana þar.“
En John hafði snúið við og var á leið
upp aftur — honum var illa við öll afskipti
af Terry. Terry fór á eftir honum upp og
kallaði: „Ég drap huna þar, John----------
John, ég drap Josephine niðri í bænahús-
inu.“ John flýtti sér á undan, hann hlust-
aði ekki, leit ekki við. „Já, já,“ kallaði
hann yfir öxl sér. „Það er rétt hjá þér,
farðu með þau þangað.“ Hann hvarf inn
í reyksalinn og skellti á eftir sér hurðinni.
„Já, já,“ hugsaði Terry, „þú er hraust-
ur náungi og herðabreiður, en þú hefir
ekki getað gert það, sem ég gerði.“ Það
hafði þá, þegar öll kurl komu til grafar,
verið eitthvað í Terry spunnið. Hann var
meiri maður en John. Þau mundu komast
að því fljótlega. John hafði aldrei kj^sst
Josephine.
Terry settist í stigann. „Josephine,
Josephine!" sagði hann. Hann sat þarna
í stiganum, hélt sér í handriðið og hrist-
ist af fögnuði.
*
Speldin í hurðinni á bókaherberginu
höfðu alltaf verið alvarleg og hátíðleg. Þau
voru þrungin hátíðleik. Terry varð að fara
fram hjá þeim, til þess að tala við föður
sinn. Hann kaus efra speldið vinstra meg-
in og barði þar að dyrum.
„Kom inn,“ var svarað rólegri röddu.
„Hérna, og nú á þessari stundu,“ hugsaði
Terry. Þetta var þýðingarmikið viðtal.
Hann horfði á bækurnar, sem huldu alla
veggi, og hugsaði um alla þessa spekinga.
Paðir hans leit á hann þreytulegum, hálf-
lokuðum augum. Skrifborðið var alþakið
blöðum og skjölum.
„Hvað viltu eiginlega?" sagði faðir hans
og nuddaði hendinni eftir borðröndinni.
Terry stóð þarna þegjandi — allt f jar-
aði út. „Mig langar til — að tala um fram-
tíð mína,“ sagði hann að lokum.
Faðir hans stundi og kreppti hendina um
blaðið á borðinu.
„Heldurðu, að þú eigir raunverulega
framtíð fyrir þér?“ sagði hann eins blíð-
lega og hann gat. En hann iðraðist þess
samstundis. „Jæja, seztu niður og bíddu
andartak-------. Ég ætla aðeins------.“
Terry settist. Klukkan á arinhillunni
bergmálaði höggin í höfðinu á honum.
Hann beið.
„Jæja?“ sagði faðir hans.
„Já, ég hlýt þó að eiga einhverja fram-
tíð fyrir mér, finnst þér ekki?“
„Jú, vissulega."
„Sjáðu hérna, pabbi, ég hefi hérna dá-
Framh. á bls. 22.