Vikan - 27.07.1939, Blaðsíða 19

ISfr. 30, 1939
VIKAN
19
Kisa eignast kettlinga
uðmundur Sveinsson bjó á. Hofi. Hann
átti tvö börn, Hörð, tólf ára og Ingu,
sex ára.
Hörður var svo stór, að hann varð að
vinna mikið á bænum, og það gat hann
líka. En ekki var samt laust við, að hann
öfundaði systur sína, sem hafði ekkert
annað að gera, frá því að hún opnaði aug-
un á morgnana þar til hún lokaði þeim á
kvöldin, en að borða og leika sér.
Inga leit upp til bróður síns og elti hann
oft.
Einn daginn voru þau samferða út í f jós.
Hörður var með mjaltaföfu, því að hann
var að læra að mjólka. Inga ætlaði að gefa
kisu mjólk.
Hörður settist undir kúna og fór að
mjólka. Inga sótti tréskó, sem kisa drakk
úr og kallaði: — Komdu, kisa mín!
Kisa vissi, hvað það þýddi. Hún kom
út úr hlöðunni og mjálmaði eins og hún
vildi segja: — Já, ég er að koma, Inga.
Hvar er mjólkin? Síðan þefaði hún af
skónum, en þegar ekkert var í honum,
nuddaði hún sér upp við Ingu og mjálmaði.
Hún fékk samt ekkert, fyrr en Hörður
hafði lokið við að mjólka.
Inga hellti í skóinn, og kisa lapti.
— Sjáðu hana! kallaði Inga.
— En hvað hún er horuð, sagði Hörð-
ur. — Ætli hún hafi ekkert fengið í morg-
un?
I sama bili kom f jósamaðurinn og sagði,
að kisa hefði eignazt kettlinga.
Inga klappaði saman lófunum af ánægju.
— Ó, hvað gaman verður að leika sér
við þá.
En fjósamaðurinn horfði reiðilega á kisu
og sagði: — Svei kisa, nú verð ég að
drekkja þeim.
Inga hljóp háskælandi til pabba síns og
mömmu og sagði þeim, hvað fjósamaður-
inn ætlaði að gera. Mamma hennar sagði
henni, að kettlingunum yrði að drekkja,
svo að heimurinn fylltist ekki af köttum,
og pabbi hennar reyndi að hugga hana
með því, að þetta yfði gert, þegar kisa væri
ekki við, og þá yrði hún ekkert sorgmædd.
En Inga lét ekki huggast.
Um kvöldið grét hún sig í svefn. En
næsta morgun ákvað hún að hjálpa kisu.
Hún hljóp út í fjós og kallaði á kisu,
sem kom strax hlaupandi og nuddaði sér
upp við hana. Inga sagði henni, hvað full-
orðna fólkið ætlaði að gera og að nú ætl-
aði hún að hjálpa henni að fela kettling-
ana. Auðvitað skildi kisa ekki það, sem hún
sagði. En hún vissi, að kettlingarnir biðu
og flýtti sér inn í hlöðu.
Inga elti hana.
Hún fann fimm kettlinga í heyinu. Hún
tók þá í svuntu sína, bar þá upp á loft í
hlöðunni og sagði kisu, að þar væru þeir
bezt geymdir.
Þegar hún kom inn aftur, minntist hún
BARNASAGA
ekki á, hvað hún hefði gert, og enginn
minntist á kettlingana.
Kisa fékk mjólk um kvöldið eins og
venjulega.
Næsta dag þegar Inga ætlaði að fara til
kisu og kettlinganna, voru þeir ekki þar,
sem hún skildi við þá síðast. Skyldi ein-
hver hafa tekið þá?
Hún kallaði kjökrandi á kisu, en kisa
svaraði ekki. Hún fór út í fjós og fann
þau þar. Kisa hlaut að hafa flutt þá sjálf.
Inga sagði kisu, hvað þetta væri hættu-
legt og flutti þá aftur upp á loft og gróf þá
niður í heyið.
Kisa mjálmaði og elti. En hún hafði mis-
skilið þetta, því að hún fór niður í holuna
og sótti einn kettlinginn. 1 sama bili kom
f jósamaðurinn og þreif kettlingana fjóra.
Inga bað hann grátandi að láta þá vera.
En hann sagði henni, að hún gæti gætt
kisu á meðan hann drekkti kettlingunum.
Síðan stakk hann kettlingunum í poka.
— Hvert ferðu með þá? spurði Inga.
— I vatnið, sagði hann og fór.
Inga fór að gráta, en þegar hún mundi
eftir því, að einn var eftir, lét hún hugg-
ast. Honum varð að bjarga.
Aftur fór hún upp á loftið og að holunni.
Síðan fór hún niður að vatninu til þess
að vita, hvort hún gæti ekki bjargað kett-
lingunum. Hún ranglaði með fram vatn-
inu, en varð einskis vísari. Þá datt henni í
hug, að kisa kynni að hafa flutt kettling-
inn niður í hlöðuna aftur, svo að hún tók
til fótanna og hljóp svo hratt, að hún
missti húfuna sína án þess að taka eftir
því.
Kisa var samt í sama stað. Inga lagðist
hjá holunni. Kisa hlýtur að hafa verið
ánægð, því að hún tók að mala. Það leið
ekki á löngu áður en Inga steinsofnaði. —
Um kvöldið varð fólkið vart við, að Ingu
vantaði. Það var leitað um allt og hrópað
og kallað, en enginn svaraði.
Niðri við vatnið fannst húfan hennar.
Skyldi hún hafa dottið í vatnið og drukkn-
að? Þau leituðu fyrir sér, en fundu ekkert.
Tárin runnu niður kinnar móður Ingu.
Maður hennar sá það og sagði hljóðlega:
— Og við, sem vorum svo glöð í morgun.
Hörður hafði verið í skólanum, en þegar
hann kom heim og frétti þetta, datt hon-
um í hug, að Inga hefði ætlað að bjarga
kettlingunum. Hann sagði foreldrum sín-
um það, og þau flýttu sér í hlöðuna. Þar
lá Inga. Móðir hennar sá hana fyrst. Inga
vaknaði við hávaðann og þreif strax kisu
og kettlinginn og sagði kjökrandi: — Þið
fáið þau ekki!
— Þú mátt eiga þau, sagði pabbi
hennar. — Og þú bjargaðir kettlingnum,
sagði Hörður sigri hrósandi við systur sína.
Kisa lagði framlappirnar yfir kettling-
inn og malaði ánægjulega.
BKOS. Framh. af bls. 17.
an kom honum til að brosa. Honum datt í
hug, að gaman væri að taka utan um dökk-
gular hendur hennar.
— Mea culpa! hrópaði hann með sjálf-
um sér. Og einmitt um leið, fann hann til á
milli rifbeinanna og honum fannst vera
sagt: Brostu!
Konurnar þrjár horfðu hver á aðra, og
hendur þeirra flugu upp í loftið eins og
sex fuglar, sem fljúga skyndilega út úr
laufinu, og hnigu síðan niður aftur.
— Aumingja barnið! sagði abbadísin
með meðaumkun.
— Já, aumingja barnið! hrópaði unga
nunnan barnalega.
— Gia! sagði dökkleita nunnan.
Abbadísin gekk hljóðlega að rúminu og
beygði sig yfir líkið.
— Hún virðist skilja! tautaði hún. —
Finnst ykkur það ekki?
Þær hneigðu höfuðin. 1 fyrsta skipti sáu
þær hina hræðilegu boga í munnvikjum
Ófelíu. Þær horfðu undrandi á hana.
— Hún hefir séð hann! hvíslaði unga
nunnan.
Abbadísin lagði blæjuna aftur yfir and-
lit líksins. Síðan lásu þær bæn. Abbadísin
hagræddi ljósunum áður en hún fór út.
Dökkleita nunnan settist niður aftur
með bænabókina sína. Hinar tvær gengu
hægt með pilsaþyti í gegnum stóran, hvít-
an ganginn. I hinum svörtu, felldu kjólum
svifu þær hljóðlega áfram eins og tveir
svartir svanir niður eftir stóru fljóti. En
allt í einu námu þær staðar. Þær höfðu
samtímis tekið eftir manni, sem var í fá-
tæklegum frakka og stóð yzt í ganginum.
Abbadísin hraðaði sér svo, að það var eins
og hún hlypi.
Matthew sá þessar fyrirferðamiklu ver-
ur koma þjótandi á móti sér. Unga nunn-
an kom á eftir henni.
— Pardon, ma mére! sagði hann eins
og hver annar maður á götu úti. — Ég
gleymdi hattinum mínum---------.
Hann hreyfði handlegginn vonleysislega,
og aldrei hefir andlit nokkurs manns verið
eins laust við bros og andlit hans var þá.