Vikan - 27.07.1939, Síða 21

Nr. 30, 1939
VIKAN
21
Oli og Addi í Afríku.
Öli, Addi og Davíð finna ávexti á leið sinni. —
Davíð: Snertið þá ekki. Lóra hefir eitrað þá.
En ókunni maðurinn hefir sett þá þama. —
Ókunni maðurinn: Hvers vegna borða þeir ekki
ávextina ?
Ókunni maðurinn flýtir sér að svarta hellinum.
Hann langar til að vita, hvort drottningin er þar.
Kort Lóru hefir verið rétt, og nú taka burðar- Drottningin lætur höggin dynja á þrælunum Þeir draga járnslegna eikarkistu upp úr hol-
menn hennar strax til starfa. til að hvetja þá. Síðan kallar einn, að fjársjóð- unni. — Lóra: Setjið hana niður, annars lem ég
imir séu fundnir. ykkur.
Ókunni maðurinn fylgist með verkum manna Loksins geta þeir opnað hana. En i kistunnl _
Lóm úr felustað sinum. er ekkert nema grjót. Lóra: — Ég hefi komið í einu detta þeir niður í djúpa gryfju og missa
of seint. meðvitundina.
MOLAK AF BOKÐI.
Framh. af bls. 11.
þegar hann hitti með ör hnetuna á höfði
sveinsins, sem var systursonur Indriða
ilbreiða.
Þetta að ríða öðrum manni knút, sem
torvelt er að leysa, eða ómögulegt, þýðir
það, að koma manni í vanda, sem hann
getur eigi ráðið fram úr. En það er áhrifa-
meira og minnisstæðara, hlustendum og
lesendum, frásagnar, að fela eða birta
hugsun sína í þessari mynd, en að hafa á
lofti slétt orð og tilkomulítil.
Sá maður eða rithöfundur verður eftir-
tektarverðari, sem kann þá list, að vanda
orðfæri sitt og gera það einkennilegt, en
hinn, sem reikar um andlega flatneskju
hugsana og orða.
*
„Hver og einn rær og slær með sínu
lagi.“ Svo segir málsháttur gamall.
Því er nú betur að tilveran er gædd
fjölbreytni. Það væri eigi æskilegt, að
íþróttamenn tungutaksins væru allir eins
eða mjög svipaðir. Á því fer vel, að svo
er margt sinnið sem skinnið.
Sá, sem hefir komið auga á þá snilli
náttúrunnar eða forsjónarinnar — að hún
getur æ og æfinlega skapað hvem ein-
stakling frábrugðinn öðrum, lítur að sjálf-
sögðu smáum augum hverja farandtízku,
sem ástundar að marka alla undir sitt hið
sama mark.
Það er eigi fagnaðarefni að ganga um
langa og breiða þjóðleið, mæta 300 stúlk-
um og verða þess áskynja, að þær eru svo
líkar hver annarri í vexti, að klæðaburði
og yfirlitum, að lítinn mun sér á þeim.
Þessu veldur tízkan, sem hefir „steypt þær
í einu og sama móti“, rænt þær þeim
persónuleik, sem þær fengu í vöggugjöf og
lagt þeim latmæli á tungu, og bólusett þær
með þeirri ólyf jan, sem orkar á þær þann-
ig, að þær hata heilsusamleg vinnubrögð
og sjálfsbjargarviðleitni, en gerir þær
fíknar í eplin, sem nefnd eru í Mjallhvítar-
sögunni og eitruð voru öðrum megin. Taka
verður fram fyrir hendurnar á slíkum
bömum og aftra því, að þau gangi fram
af sjávarhömrum.
*
Sóin skín í dag yfir réttláta og rang-
láta, iðjulýð og letingja. Þetta vor hefir
verið gott og blessað.
En þó — samt gerði nokkurra daga ill-
viðri upp úr sólstöðunum með regni og
hvassviðri, svo að snjóaði niður í mið f jöll
norðanlands. Það kom svo hart niður á
kríu-ungunum, að t. d. í mínu landi strá-
drápust þeir, sumir stálpaðir, aðrir ný-
skriðnir úr eggi — ein þúsund á tölu á
einni jörð, og að sama skapi annars staðar.
Ekki verður ofsögum sagt af grimmd
og siðleysi náttúrunnar.
Krían er harður fugl og kvartar eigi, þó
hart sé leikin. En hún sér þó eftir sínum
og man missi sinn.
Þetta er nú þriðja vorið í röðinni, sem
þetta barnamorð er framið norðanlands.
Og sannast það enn sem Hjálmar kvað:
Mörg er lífs mæða
og mannraunin sár.