Vikan - 07.12.1939, Side 8

8
VIK A N
Nr. 49, 1939
r
g hefi aldrei haft neina verulega til-
hneigingu til morða. Hingað til hefi
ég líka aðeins drepið vin minn,
Amilcare, og þegar ég hugsa um þetta
verk nú, að löngum tíma liðnum, finnst
mér það ekki hafa verið svo vítavert, þegar
öllu er á botninn hvolft.
Það skeði fyrir mörgum árum í borginni
Casablanca.
Ég hafði farið til Casablanca til þess
að ná mér eftir ástasorg, sem ég varð fyrir
vegna amerískrar stúlku, sem hafði fylgt
mér eftir frá Evrópu til Asíu og yfirgefið
mig þar. Nú varð mér auðvitað illa við
Massimo Bontempelli:
Við fórum. En við vorum ekki komnir
langt — vorum enn í dyrunum á spila-
salnum, þegar hann fór ofan í vasa sinn
til þess að ná í vindlinga sína, og fann, að
hann átti einn franka eftir.
— Sem ég er lifandi, sagði hann. — Ég
er ekki búinn að tapa öllu. Ég ætla að fara
og leggja hann. Ég kem bráðum aftur.
Hann var nærri kominn að spilaborðinu,
þegar hann sneri við og kom til mín aftur.
— Hvar á ég að leggja hann? spurði
hann.
— Hvar, sem þú vilt. Vertu fljótur.
— Nei, sagði hann. — segðu mér á
hvaða númer ég á að setja hann.
— Jæja þá, á fjörutíu og fimm.
— En það er ekkert fjörutíu og fimm
til, hrópaði hann ámátlega. — Það eru að-
eins þrjátíu og sex númer.
Þegar ég var í
Evrópu, Asíu og Ameríku, og ákvað því
að dvelja um tíma í Afríku, þar eð Ástra-
lía er of langt í burtu. Þess vegna var ég
í Casablanca, sem eins og sumir vita er á
Atlantshafsströndinni. í Casablanca voru
margir ítalskir verkamenn, sem strituðu
á daginn, margar daðurdrósir frá Prov-
ence, sem unnu á nóttunni, og margir
franskir frankar.
Til þess að fá frið í mína beizku sál,
lokaði ég mig inni í herbergi mínu allan
daginn og ritaði ævisögu Ruggero Bonghi,
eftir heimildum, sem ég hafði viðað að mér
á ferðum mínum. Á kvöldin fór ég á ein-
hverja hinna tvö hundruð spilaknæpa, sem
blómguðust og uxu í þessari virðingar-
verðu nýlendu. Það var í einum af þessum
stöðum, að ég komst í kunningsskap, eða
réttara sagt vináttu, við lítillátan, en
ástríðufullan mann, sem hét Amilcare.
Hann var ættaður frá Portugal, en fædd-
ur í Brazilíu, og lifði á því að selja teppi.
Hafði hann komið með miklar birgðir af
þeim með sér. Hann kom á hverju kvöldi
í þessa knæpu og spilaði ,,roulette“, þar
til hann hafði tapað öllu, sem hann hafði
unnið sér inn um daginn. Ég spilaði ekki,
því að ég hafði oft tekið eftir því, að ég var
óheppinn, heldur teygði ég úr mér í hæg-
indastól og beið eftir honum.
Til allrar hamingju tók það Amilcare
aldrei nema einn tíma að tapa öllu, sem
hann átti. Hann kom því alltaf, þegar leið
að miðnætti til að sækja mig úr hæginda-
s^ólnum, og sagði um leið:
— Ég var óheppinn í kvöld.
Og við gengum saman heim, undir þung-
um hitabeltisstjömunum.
#
Eitt kvöldið sagði hann við mig, að
vanda:
— Ég var óheppinn í kvöld.
— Nú, þá það. Láttu hann þá á þrjátíu
og sex.
Hann flýtti sér að spilaborðinu. Eftir
andartak, heyrði ég umsjónarmann spila-
borðsins tilkynna:
— Trente-six rouge pair et passe.
Ég sá herðar Amilcares titra, er hann
teygði hendurnar eftir fimm franka pen-
ingunum, sem lágu í hrúgu við hliðina á
frankanum hans. Svo leit hann til mín og
spurði með hásri röddu:
— Segðu mér fljótt, fljótt. Hvar á ég
að leggja þessa þrjátíu og sex franka?
Mér leiddist. Ég sagði aðeins til þess
að þetta tæki enda:
— Leggðu það allt á þrjátíu og sex.
— Virki ... virkilega? stamaði hann.
Ég var ráðríkur og miskunnarlaus.
— Leggðu það állt þar.
Hann var þægur eins og hundur og lét
peningana á númerið. Hann leit á mig auð-
sveipum augum og hórfði svo kvíðafullur
á hjólið, sem hringsnerist hratt. Svo hægði
það á sér og stanzaði.
— Trente-six rouge pair et passe.
Undrunaróp heyrðist frá tveim eða þrem
mönnum. Umsjónarmaðurinn var þegar
farinn að telja út peningana til Amilcares
með kæruleysissvip.
— Og nú? spurði hann með rödd, sem
virtist koma frá vofu.
— Og nú heim, sagði ég skipandi.
Hann var svo fullur auðmýktar og að-
dáunar á mér, að hann þorði engum mót-
bárum að hreyfa. Hann skipti eitt þúsund
tvö hundnið níutíu og sex frönkunum sín-
um niður í alla vasa sína, og fylgdi mér
þegiandi ems og þægur hundur eða ást-
fangin kona.
Dagmn eftir hugsað' auðvitað ekkert
meira um þetta og v"- "nnvm kaf:nn v:ð
Ruggero Bonghi. Am’Vore kom heim til
mín um kvöldið til i*e ” f^ra með mér
út. Hann lét sem ekkert væri og sagði að-
eins kæruleysislega:
— Eigum við að fara inn í „Flamboy-
ant“? Það var nafn spilaknæpunnar. Þeg-
ar við komum þangað, og ég ætlaði að fara
að leggjast í hægindastólinn, spurði hann
gætilega:
— Hvers vegna kemurðu ekki snöggv:
ast til mín? Ætlarðu ekki að segja mér
númer ?
Ég hikaði augnablik, en lét svo tilleið-
ast.
— Legðu á fimm.
Númer fimm vann.
— Og nú?
— Legðu á átján.
Númer átján vann.
— Og nú?
Amilcare var alls ekkert undrandi. Það
Afríku.
voru aftur á móti hinir spilamennirnir, og
horfðu þeir á mig með hálfgerðum beyg.
Ég fór hjá mér, og sagði óþolinmóður:
— Ég veit það ekki, gerðu það, sem
þér sýnist.
Ég sneri bakinu að honum og leitaði
skjóls í stóra leðurstólnum mínum. En
hann stóð brátt fyrir framan mig og sagði
rólega:
— Ef þú veizt það ekki, verð ég að
hætta um stund.
Þarna stóð hann á fótunum og horfði
á mig, eins og maður, sem er að bíða eftir,
að læknirinn tali, á meðan hann er að líta
á hitamælinn, eða eftir okurkarlinum, sem
maður hefir beðið um lán. I stuttu máli
sagt, eins og maður bíður eftir máli ein-
hverrar æðri veru.
Ég reykti tvo vindlinga og reyndi að
forðast augu hans. Stundum starði ég til
hægri út í hom á salnum — þar,. sem ekk-
ert var. Síðan sneri ég augunum snöggt
til vinstri, fram hjá honum, út í horn, þar
sem var lítið pálmatré. Er ég hafði lokið
við síðari vindlinginn, ávarpaði ég hann
allt í einu:
— Nú, hvað ertu eiginlega að gera?
— Ekkert, kæri vinur, ekkert.
Hann var svo vesældarlegur, að ég fór
að hlæja, og á meðan ég var að hlæja,
sagði ég af tilviljun — ég veit ekki, hvers
vegna, það var alveg tilgangslaust, rétt
eins og þegar maður hnerrar —:
— Sautján.
Amilcare þýtur burt. Ég hafði hálfgert
samvizkubit, en gat ekki stillt mig um að
hlusta. Fyrst var þögn, svo kom suða, og
að lokum rödd umsjónarmannsins:
— Dix-sept noir, impair et manque.
Kvöldið eftir fór ég líka að spila, og
Amilcare með mér. Við töpuðum. Ég
reyndi stundum að spila án hans, og ég
Framh. á bls. 17.