Vikan - 07.12.1939, Blaðsíða 14

14
VIKAN
Nr. 49, 1939
Hann lagðist í rúmið, og hún hjúkraði
honum allan daginn og varð reið, þegar
hún gat ekki fengið hann til að borða.
Um kvöldið var hann með óráði. Hún sat
við rúmið hans mest alla nóttina. Næsta
dag leið honum mun betur. Hvorugt þeirra
minntist á ,,lækni“. Næsta kvöld versnaði
honum aftur, og hún sat aftur þá nótt
við hvílu hans.
Um morguninn hvíslaði Denry lágt:
— Mamma, þú verður að senda eftir
honum.
— Lækninum? spurði hún. Og allt í
einu fannst henni, að það væri sitt hvað
inflúenza og kvef.
— Nei, sagði Denry. — Sendu eftir
Lauton.
— Lauton? hrópaði hún. — Hvað á
hann að gera hingað?
— Ég á eftir að gera erfðaskrá, svar-
aði Denry.
— Svei! hrópaði hún. En hún var dá-
lítið hrædd og lét senda eftir dr. Stirling.
Dr. Stirling, sem var feitur maður, skoð-
aði frú Machin og Denry líka.
— Þér verðið að fara í rúmið strax,
sagði hann.
— Hann liggur í rúminu, hrópaði frú
Machin.
— Það eruð þér, sem ég á við, sagði dr.
Stirling.
Hún var alveg máttlaus af þreytu, og
öruggasta merkið um það var, að hún hafði
ekki krafta til þess að slást við dr. Stirling.
Hún fór í rúmið. Skömmu síðar fór Denry
á fætur. Síðan tók Rose Shudd, hin dug-
lega og laglega ekkja, við störfum í hús-
inu. Frú Machin komst á fætur eftir viku,
alhress, borgaði Rose og lét hana fara án
þess að þakka henni. En þrátt fyrir allt
og allt gat frú Machin ekkert sett út á það,
sem Rose hafði gert í húsinu.
Skömmu síðar fékk frú Machin tvö bréf
einn morguninn. Þessi bréf skutu henni
skelk í bringu. Annað var frá húseigand-
anum, sem tilkynnti henni, að hann hefði
selt húsið, sem hún bjó í, hr. Wilbraham
frá Lundúnum, og framvegis yrði hún að
borga honum eða fulltrúa hans húsaleig-
una. Hitt var frá firma í Lundúnum með
tilkynningu um, að hr. Wilbraham hefði
keypt húsið, og leigúna átti að borga um-
boðsmanni einum.
— Hamingjan góða! hrópaði frá Machin
og sýndi Denry bréfin.
— Nú, svo að hann hefir keypt þau,
sagði Denry. — Já, ég hafði heyrt þetta.
— Þau! hrópaði frú Machin. — Hvað
hefir hann keypt annað?
— Ég hugsa, að hann hafi keypt þau
öll fimm. Sannaðu til, að hinir leigjendurn-
ir fá bréf líka. Þú veizt, að Wilbraham-
fjölskyldan átti einu sinni öll húsin hér
við götuna. Þú hlýtur að muna það,
mamma ?
— Er hann frá Mellport?
— Já, auðvitað.
— Ég hélt, að Cecil hefði verið hinn síð-
asti, og hann fór til Ástralíu og dó af
drykkjuskap. Þetta var altalað.
— Já, hann fór til Ástralíu, en hann dó
ekki. Hann hvarf, og þegar hann hafði
grætt dálitla upphæð, skaut honum aftur
upp í Sidney. Ég hefi heyrt, að hann ætli
að setjast hér að. Að minnsta kosti kaupir
hann mörg hús, sem Wilbraham-f jölskyld-
an átti einu sinni. Ég hélt, að þú hefðir
heyrt þetta, sem er á hvers manns vörum.
— Nei, ég hefi ekki heyrt það, sagði
frú Machin. — Mér finnst þetta ósvífni.
Henni gramdist, að lögin skyldu leyfa
húseigendum að selja hús, sem sömu leigj-
endurnir höfðu búið í í 30 ár. Hún komst
að því, að Denry hafði á réttu að standa.
Hinir leigjendurnir höfðu fengið alveg
sams konar bréf og hún.
Tveim dögum síðar kom Denry heim
með mikla fregn. Hr. Cecil Wilbraham
hafði verið í Bursley og heimsótt Denry.
Hann hélt, að Denry væri ennþá húsaleigu-
rukkari og bað hann að rukka fyrir sig.
— Hvað sagðir þú? spurði frú Machin.
— Ég sagði já.
— Hvers vegna?
— Mér fannst, að það yrði bezt fyrir
þig, sagði Denry í öðrum tón. — Annars
virðist þetta geta orðið anzi gaman. Hann
er undarlegur maður.
— Undarlegur?
— Já, hann hefir það stærsta yfirskegg,
sem ég hefi nokkum tíma séð. Þar að auki
er eitthvað að honum í vinstra auganu, og
ég held, að hann sé hálfvitlaus.
— Vitlaus?
— Já, svona smáskrítinn. Hann ætlar
að byggja svo hlægilegt hús við Bleak-
ridge. Hann virðist leggja mikið upp úr
því að búa einn, og hann hefir fundið upp
eitt og annað til þess að þurfa ekki að
hafa vinnukonur.
— Hann er þá ekki mikið vitlaus, sagði
frú Machin með fyllstu samúð. Sjálf sagði
hún, að minnsta kosti einu sinni í viku,
að — hún gæti ekki hugsað sér að hafa
vinnukonu. — Hann er þá ókvæntur, bætti
hún við.
— Hann segist nú vera ekkjumaður í
þriðja sinn og hann er barnlaus.
— Hamingjan góða, hvíslaði frú
Machin.
Denry var sá eini í bænum, sem kynnt-
ist hr. Wilbraham. Hann hafði einn góðan
veðurdag komið til Bursley, talað við
Denry og farið aftur. — Síðan var farið
að byggja hið dásamlega hús undir eftir-
liti Denry, en teikningar og þess háttar
kom allt frá Lundúnum. Þar sem Denry
hafði þekkt Cotterill-fjölskylduna síðan í
Llandudno fékk Cotterill vinnu við fyrir-
tækið. Bæjarbúar gátu ímyndað sér auð-
æfi og álit hr. Wilbrahams, þar sem eins
auðugur maður og Denry gerði svo lítið
úr sér að vera umboðsmaður hans. En
Wilbrahams-f jölskyldan hafði líka talizt til
heldra fólks í Bursley, þar til hún fór á
hausinn. Bæjarbúa langaði mikið til að sjá
þetta mikla yfirskegg og skrítna augað.
Fyrir utan Denry hafði aðeins ein mann-
eskja séð hinn skrítna mann, en það var
Nellie Cotterill, sem hafði einn sunnudag-
inn verið að skoða húsið með Denry, en
hinn skrítni hafði horfið strax aftur. Hús-
ið jók vináttu Denry og Cotterill. Samt
geðjaðist Denry ekki að Cotterill, og hann
treysti honum heldur alls ekki.
En skyndilega fékk frú Machin bréf frá
Lundúnum, þar sem henni var sagt að
flytja strax. Hún var reið við Denry fyrir
kæruleysið. Það var skylda hans sem rukk-
ara hr. Wilbrahams að vernda móður sína
gegn öllum óþægindum. Hún tók eftir því,
að honum brá, þegar hann las bréfið, og
hann fullvissaði hana um, að hr. Wilbra-
ham hefði ekki minnzt á þetta við sig.
Hann skrifaði til Lundúna og spurði,
hverju þetta sætti. Það svar kom, að hr.
Wilbraham ætlaði að rífa húsin niður og
byggja ný hús.
— O, svei, sagði Denry. — Vertu róleg.
Ég skal lagfæra þetta. Hann kemur hing-
að bráðum, því að húsið hans er að verða
búið, og þá skal ég tala við hann.
En hr. Wilbraham kom ekki, og það var
áreiðanlega af því, að hann var vitlaus.
Loksins var Denry beðinn að hitta hr.
Wilbraham í nýja húsinu eitt kvöldið. Til
allrar óhamingju fékk frú Machin bréf
sama dag, þar sem henni var sagt, að hún
yrði að vera farin úr húsinu innan sólar-
hrings. Aldrei hafði nokkur heiðvirð kona
verið eins smánuð og frú Machin.
Denry játaði það, að hann væri alveg
ráðalaus. En þetta sýndi, að hr. Wilbra-
ham var ekki með réttu ráði. Um kvöldið
sagði hann móður sinni, að hún yrði að
koma með sér og tala við hr. Wilbraham.
Þetta gengi áreiðanlega allt. Denry sagði
móður sinni, að sérhver ensk kona væri
húsbóndi á sínu heimili, og enginn ætti með
að ganga á rétt hennar. Hið eina, sem hr.
Wilbraham gæti gert væri að byr ja á hús-
inu að utanverðu . .. og hann hefði gaman
af að sjá hann gera það!
Og þau héldu til Bleakridge. Það var
glaða tunglsljós. Húsið stóð eins og dökk-
ur, ferstrendur kassi í tunglsljósinu.
— Það er ekkert mjög stórt, sagði frú
Machin.
— Nei, hann kærði sig ekkert um það,
sagði D’enry og hringdi dyrabjöllu, en eng-
inn kom til dyra. Þau biðu. Frú Machin
leið illa, en henni var ekki kalt, þökk sé
selskinnskápunni.
— Þetta eru skrítnar tröppur, sagði hún
til að segja eitthvað.
— Þær eru úr marmara, sagði Denry.
— Hvers vegna?
— Það er betra að hreinsa þær, sagði
Denry.
— Þær eru að minnsta kosti nógu
óhreinar núna.
Það voru þær.
— En það er enginn vandi að hreinsa
þær, sagði Denry og beygði sig niður. —
Maður skrúfar bara frá þessum krana.
Farðu frá.
Hann skrúfaði frá krananum og tröpp-
urnar urðu hreinar á augabragði.
— Hvers vegna rýkur úr vatninu?
spurði frú Machin.