Vikan - 07.12.1939, Qupperneq 15

INr. 49, 1939
VIK A N
15
Nora Kobberstad:
BARNASAGA
í dýragarðinum.
að ber margt fyrir augu, þegar maður
er á ferðalagi.
1 sumar kom ég í dýragarðinn í Kaup-
mannahöfn. Ég gekk þar á milli búra og
girðinga og skemmti mér ágætlega. Ég var
i fylgd með heilum hóp barna, sem þar eru
daglega allt sumarið, þegar gott er veður.
— Hefir þú séð litla, nýfædda apakött-
inn? spurðu börnin. Nei, ég hafði auðvitað
ekki séð hann. Og svo gengum við að apa-
húsinu.
Við komum að stóru búri, þar sem reist-
ur var trjábolur með mörgum greinum.
Þar inni lá apa-fjölskyldan og svaf sinn
miðdegisblund.
— Sjáðu, þarna hggur hann! sögðu
hörnin — mörg í einu. Apamamma grillti
ofurlítið með öðru auganu; en hún var því
svo vön, að staðið væri og dáðst að henni
og fjölskyldunni, að hún lagði sig rólega
til svefns aftur. En fast hélt hún um litla
bamið sitt, sem fór að væla, þegar það sá
okkur. Það var því nær alveg hárlaust, að-
eins örlítill hýungur á stöku stað. En hvað
fótleggirnir voru grannir! — og fingurnir!
Og svo var andlitið svo skoplegt. Ja —
við gátum ekki annað en hlegið að hon-
um, þegar hann teygði fram trýnið og
horfði á okkur.
En svo heyrðum við þrusk í hálminum,
sem stráð var á búrgólfið. — Þarna kom
apapabbi, sem hafði sofið sinn miðdegis-
blund úti í horni. Hann kom rakleiðis og
tók í annan fótinn á veslings barninu sínu
og dró það til sín. En litla kríhnu var alls
ekkert um það gefið. Það kunni vel við
sig, þar sem það var, því að þar var bæði
hlýtt og notalegt.
En sá gamli togaði í og skeytti ekkert
um væl litla snáðans. Apapabbi vildi sem sé
líka fá að njóta ánægju með barninu sínu.
Nú ætláði hann að fara að kenna því að
klifra, skildist okkur. Hann setti ungann
á brjóst sér, og svo skreið hann upp á
öxlina á karh og niður hrygginn og niður
í hálminn og flýtti sér til mömmu sinnar.
En pabbi vissi, hvað sá litli ætlaði sér og
greip hann aftur á ferðinni.
Mí-í-í — vældi unginn og streittist á móti
af öllum mætti. En það dugði ekki. Hann
varð að fara sömu hringferðina aftur og
aftur, okkur til mestu skemmtunar. Við
hentum hnetum inn til þeirra, og brátt var
bæði karl og kerling svo önnum kafin að
brjóta þær og bryðja, að þau sinntu lítið
um þahn litla. Hann sat og góndi á for-
eldra síha: — Hvað voru þau að éta? En
svo fór hann líka að trítla til og frá. Allt
í einu vatt hanri sér fram til okkar og fekk
smá-hnetukjarna, sem hann tók liðlega
með fingrunum og stakk í munninn.
— Nú verðum við að koma og sjá rán-
dýrin, þegar þau fá matinn sinn. Viltu vera
með þangað? spurðu börnin. Og það vildi
ég gjaman.
— En þá máttu ekki vera hrædd, bættu
þau við, — því að rándýrin öskrá svo ógur-
lega, að við verðum að kallast á, til að
heyra hvert til annars. — Ég kvaðst varla
trúa því, að ég yrði hrædd, og góðan mál-
róm hefi ég, svo að ég mundi víst geta tal-
að nógu hátt.
Þegar þangað kom, var gæzlumaðurinn
að hleypa dýranum inn í innri klefa, þar
sem þau fá mat sinn.
Þar voru meiri óhljóðin og öskrin! Ég
ætlaði alveg að tryllast. — Að hugsa sér,
ef þau kæmu til okkar! orgaði ég í eyrað
á þeim, er næst mér stóð.
— Nei, ertu svona ,,græn“, sérðu ekki
gildu járngrindurnar? Heldurðu, að þau
komist í gegnum þær?
Fyrst börnin voru svona hugrökk, þá
varð ég líka að sýna, að ég væri óhrædd
— og svo færði ég mig að búrunum.
Æh! Þarna þrömmuðu þau, bæði ljón,
tígrisdýr, lébarðar og hvað þau nú hétu
öll saman, og óku sér og hlykkjuðust
áfram. Allt í einu öskruðu þau svo hátt,
að jörðin nötraði. Þau vildu fá mat sinn
og drykk tafarlaust!
Eitt tígrisdýrið var svo ógurlega tryllt,
að það hvæsti, beit í grindurnar og hristi
þær, þegar gæzlumaðurinn gekk fram hjá.
Annars var þeim yfirleitt vel til hans. Ungt
ljón var þar, sem var kallað Hans. Svo
vel fór á með þeim, Hans og gæzlumann-
inum, að þeir léku sér saman.
Svo komu stórar hjólbörur, fullar af
kjötstykkjum. Alltaf óx hávaðinn þarna
inni. Gæzlumaðurinn tók hvert kjötstykkið
eftir annað með stórum járaforki og stakk
þeim inn á milli rimlana, og rifu dýrin þau
í sig jafnóðum. Og smám saman sefuðust
þau, eftir því sem þau urðu saddari. Það
var tryllta tígrisdýrið eitt, sem hélt ólát-
unum áfram, því að það varð að bíða
þangað til síðast.
— Það á að læra siðprýði, sagði gæzlu-
maðurinn. Síðan var þeim gefið að drekka
úr eins konar pönnum.
— Er enginn í þessu búri? spurði ég,
og benti á tómt búr, en áfast við það var
annað búr, klætt borðum.
— Jú, svöruðu börnin, — þar býr lé-
barði, en nú er hann inni í afþiljaða búr-
inu. — Já, en hvers vegna kemur hann
ekki fram, þegar hann heyrir, að matur
er á borðum?
— Hann er svo hræddur um, að gæzlu-
maðurinn loki dyrunum milli búranna, því
að inni í innra búrinu á hann tvo, ljómandi
fallega hvolpa.
Nú kom gæzlumaðurinn og kallaði á lé-