Vikan - 07.12.1939, Blaðsíða 18

18
VIK A N
Nr. 49, 1939
Þorgeir Jónsson, stud. med., frá Húsa-
vík, var eitt sinn uppi í latínu hjá Bryn-
leifi Tobíassyni í 4. bekk. — Brynleifur
bað hann beygja fyrir sig sögn eina. —
Þorgeir varð fátt um svör og frá honum
heyrðist aðeins: -—• Héma — hérna —
hérna.
Varð þá Brynleifi að orði:
— Það er ekkert hérna, hérna, það er
bara, hvernig sagnarskömmin gengur.
* .
Sá maður var uppi í Vestur-Húnavatns-
sýslu fyrir nokkru, er Magnús Jónsson
hét, og var oftast kenndur við bæinn Al-
menning á Vatnsnesi. Ekki þótti Magnús
neinum sérstökum gáfum gæddur, enda
mun hann hafa farið mjög á mis við
fræðslu í uppvextinum. Það, sem mest
þótti einkenna Magnús frá öðrum mönn-
um, voru bögumæli hans. Og skulu hér til-
færð nokkur.
Eitt sinn var Magnús á ferð um Víði-
dal og gisti að Víðidalstungu, hjá Teiti
Teitssyni og Jóhönnu Björnsdóttur, er þar
bjuggu um langt skeið. Þegar Magnús fór
morguninn eftir, kvaddi hann Jóhönnu með
þessum orðum:
— Vertu blessuð og sæl, Jóhanna mín,
og þakka þér nú fyrir allan átroðninginn.
Öðru sinni hlýddi Magnús á tal manna
um tíðarfar að vetri til, sem þá þótti ekki
vera gott. Magnús tók þátt í umræðun-
um á þessa leið:
— Ég held, að hann fari nú að stilla
til og snjóa, og gera logn og blástra.
Sagt var, að Magnús hefði haft naumri
kvenhylli að fagna, þvert á móti þrá sinni
og löngun, og að hann hafi biðlað til all-
margra kvenna, yngri sem eldri, en ávallt
árangurslaust. — Eitt sinn vakti hann
bónorð til roskins kvenmanns í Miðfirði,
en fékk hryggbrot, varð Magnús æstur
mjög og sagði:
— Þér ferst, Flekkur, að gelta, sem ert
kolmórauð eins og fjandinn, og giftist
aldrei.
Eitt sinn var það, að Magnús fór að leita
sér lækninga til Magnúsar sál. í Hvamms-
dal, sem þekktur var fyrir lækningar á
sinni tíð. Kom Magnús síðla dags að
Hvammsdal, barði að dyrum og kom ung
stúlka til dyra. Magnús heilsar henni og
spyr, hvort nafni sé heima. Stúlkunni varð
næstum orðfall, en segir þó, að hún verði
að fá að vita, hvað maðurinn heiti, svo að
hún geti vitað, við hvern sé átt.
— Ertu vitlaus, segir Magnús þá, —
veiztu ekki, að ég heiti Magnús.
Fékk nú Magnús að hitta nafna sinn,
og gaf honum svohljóðandi sjúkdómslýs-
ingu af sér:
— Ég hefi máttleysi í höfðinu, svima
yfir fótunum, og svo spjó ég á leiðinni.
íslenzkt leikrit
ó leiksviðinu.
F\að var djarft teflt af Leikfélagi Reykjavíkur að
sýna tvö ný, íslenzk leikrit í röð. ,,Brimhljóð“,
sem byrjað var að sýna í haust, og nú nýverið ,,Á
heimleið“. Það mun' margur ætla, að það fari að
líkindum, að fólk verði þreytt á svo miklu nýmeti í
einu, og það því fremur sem það er komið upp á jafn-
kryddað andlegt góðgæti og „Þorlák þreytta" og þess
háttar, en nýju íslenzku leikritin tapi á tilbreytninni,
annað hvort eða bæði. Það hefir og verið svo, að
fyrstu sýningar beggja leikjanna voru mjög treg-
lega sóttar. Fyrri leikurinn, „Brimhljóð", eftir Loft
Guðmundsson, sótti sig þó hvað þetta snertir og hefir
nú verið sýndur í 15 skipti. Síðari leikurinn, „Á
heimleið“, eftir Lárus Sigurbjörnsson, saminn eftir
samnefndri skáldsögu Guðrúnar Lárusdóttur, hefir
Ævar Kvaran sem Jóhann bama-
kennari — kemur utan úr hríðinni.
halda uppi góðum leiksýningum
hér í bæ. — I greinarflokknum
um „Liðna leikara", sem birtist
í VIKUNNI, en nú hefir verið
þýddur á sænsku
og birtist innan
skamms í víðlesnu
sænsku tímariti,
var því haidiö
fram, að íslenzk-
um leikurum hent-
aði bezt að sýna
íslenzk leikrit og
þau ættu bezt við
íslenzka áhorfend-
ur, því „holt es
heima hvat.“
VIKAN birtir
að þessu sinni
myndir úr öðru ís-
lenzka leikritinu,
er sýnt hefir ver-
ið hér á þessum
vetri, sjónleiknum
„Á heimleið“. —
Gerist leikurinn á
vorum dögum í ís-
lenzkri sveit, og eru aðalpersón-
ur leiksins presturinn og hjúkr-
unarkonan í sveitinni. L: S.
Gunnþórunn Halldórsdóttir og Þóra Borg sem Þóra, móðir prestsins, og
Margrét hjúkrunarkona. Samtal þeirra utan við bæinn að Hvoli i 4. þætti.
•*s
verið sýndur 5 sinnum, en stendur nú til, að hann
verði sýndur nokkrum sinnum enn.
Þessi reynsla, að fólk sækir ekki leiksýningar fyrr
en það hefir feng-
ið fregnir af leikn-
um af umtali ann-
arra áhorfenda, er
nýlega tilkomin og
merkileg. Hún ber
ekki vott um, að
áhorfendur leggi
mikið upp úr leik-
dómum dagblað-
anna eða að blaða-
skrif hafi mikil
áhrif á aðsóknina
í leikhúsið. En
hver sem skýring-
in á þessari tregðu
fólks á að sækja
fyrstu sýningar
sjónleika kann að
vera, þá bitnar
hún mjög hart a Emilía Borg og Friðfinnur Guðjónsson sem hjúin á Hvoli, Signý ráðskona
allri viðleitni til að og Bensi vinnumaður, — koma frá mjöltum í byrjun 4. þáttar leiksins.