Vikan - 17.02.1940, Síða 3

3
VIKAN.
viku vetrar hélzt enn sama blíð-'
* skapar tíðin hér á landi. Meinlegur
smáfjandi, sem kallaður er prentsmiðju-
púki, hefir leikið sér að því að rugla
tölusetninu vikudálksins í síðasta blaði, og
m. a. spáð um veðurlagið fram í vikuna,
sem nú er að líða, 16. viku vetrar. Hann
hefir ruglazt í ríminu. Þaðgerðulíkanokkr-
ar villiendur í vikunni, sem leið, en þær
halda sig á veturna á Skerjafirði en á
sumrin á Reykjavíkurtjörn. I hláku og
sólbráð var ísinn horfinn af hálfri tjörn-
inni, en hópur villianda, sex að tölu, var
þegar í stað kominn í vökina. Þar svöml-
uður þær um eins og komið væri vor og
matgjafirnar byrjaðar, en í næturfrost-
unum undir vikulokin lagði vökina aftur.
• Það slys vildi til á Skerjafirði í vikunni,
sem leið, að flugvélinni „Örninn“ hlekkt-
ist á, er hún ætlaði að hefja sig til flugs.
Fyrir snarræði flugmannsins og sundkunn-
áttu annars farþegans varð ekki mann-
tjón, en flugvélina bar upp á sker og eyði-
lagðist hún. Þetta atvik gefur tilefni til
umhugsunar um það, hvort eftirlit með
farþegaflugi hér á landi sé nægilegt. Allir
vita, að lendingarstaðir flugvéla hér á
landi eru eins og þeir koma frá náttúrunn-
ar hendi, og því heldur ætti að vera strangt
eftirlit með farþegaflugi. Eins og er, virð-
ist farþegaflugið vera hreinasta sport-flug
fyrir farþega, engu síður en flugmenn.
Annars var kunningi minn að skjóta
upp höfðinu í vikunni, sem leið. Hann er
heldur upp á kvennhöndina, blessaður, og
fylgist með athygli með því sem útvarpið
þarf að segja um Reykjavíkurstúlkuna til
aðgreiningar frá öðrum stúlkum á landinu.
Hann segist bara aldrei hafa séð neinn
mun, en síðan þessi fræðsluflokkur byrjaði,
er Sína á fjórðu hæð hætt að hlaupa í
bakaríið í strandfötunum, og pokabuxna-
dansinn hefir færst í aukana í ungmenna-
félögunum í sveitinni.
Eftir
Hjálmar Bárðarson, stúdent.
Hornstrandir og Hornstrendingar! —
Hugmyndir manna um þennan
landshluta eru ærið misjafnar, en
algengust mun þó vera sú skoðun, að það
sé hrikalegur, gróðursnauður, torbyggileg-
ur útkjálki, að þar búi framtakslítið, fá-
tækt og kynlega fornt fólk, nátengt draug-
um og hvers kyns dularfullum fyrirbrigð-
um; — matur sé þar framreiddur á hinn
undraverðasta hátt — óætur fyrir alla
utansveitamenn!
Að öllu þessu athuguðu er það ekki
undravert, þótt marga langi til að kynn-
ast öllu þessu af eigin reynd, — og svo
var um mig. Sannfrétt hafði ég, að land
þetta er mjög torvelt yfirferðar, hestar
postulanna er næstum eina mögulega far-
artækið, og verður því að ætla nægan
tíma til slíkra ferða. Með nokkrum dag-
bókarglefsum og hugleiðingum um
Strandamenn vildi ég reyna að lýsa þeim
áhrifum, er ég varð fyrir á þessari 19 daga
gönguferð minni um þær slóðir.
Þegar komið er frá Fljótavík niður í
Kjaransvík, er hægt að segja, að komið sé
á þær eiginlegu Homstrandir. Þar standa
enn tóptirnar eftir af samnefndu (eyði)-
býli. Kjaransvík sá ég í glaða sólskini. Hún
er hömrum girt á þrjá vegu, en brimsorf-
inni, sendinni strönd á eina. I brimrótinu
velkjast myndarlegir trjábolir og ofar á
ströndinni liggja þeir í röðum, hvítfágaðir
af briminu og sandinum og síðan sólþurrk-
aðir. Vandlátasta húsmóðir hefði ekki get-
að skúrað viðinn betur. Þannig skilar haf-
ið, hinn sísuðandi nábúi Strandamanna,
byggingarefninu í hendur þeirra. .Þetta
voru fyrstu kynni mín af gjafmildi hans,
sem margan skilding hefir veitt fátækum
bændum. — Hér væri sannarlega freist-
andi að setjast að þessa nótt, en svona
dýrðlegt veður er ekki rétt að láta ónot-
að til að sjá meira. Ég veð því Kjarans-
víkurána og geng fyrir Álfsfell til Hlöðu-
víkur. Sú vík er einnig í eyði — og aftur er
á vaðin. Seint að kvöldi þessa dags kem ég
að Búðum. Þar er enn byggð, — eini bær-
inn á leiðinni frá Rekavík við Hornsvík til
Hesteyrar. Húsakynni eru þar ekki háreist,
en þar var mér tekið með alúð og gest-
risni að gömlum, íslenzkum sveitasið.
Nokkuð var orðið áliðið, er ég fór suður
fyrir bæinn og reisti tjald mitt við gullinn
roða hnígandi sólar. Ég lagðist út af í
svefnpokanum, en brimhljóðið og þessir
dýrðlegu litir héldu mér vakandi þrátt fyr-
ir langa göngu. Ég opnaði tjalddyrnar á
ný og naut síðustu geislanna, áður en eld-
rauður hnötturinn hvarf fyrir yztu tá
Hælavíkurbjargs, Hælinn.
En næsti morgun var alger andstæða
þessa dásamlega kvölds. Ég vaknaði við,
að rennvott tjaldið hafði fallið ofan á mig
og það fyrsta, sem augu mín litu þennan
morgun, var jafn hversdagslegur hlutur
og haus á forvitinni belju — og þoka.
Austanátt, eða hafaustan, er versti óvinur
ferðalangs á Hornströndum. Þá er álands-
vindur og honum fylgja þokur miklar. Mér
hefir verið sagt af gömlum manni á Horn-
ströndum, að stundum sjáist varla sól allt
sumarið. Einu sumri mundi hann eftir þá
er sól sást aðeins tvo daga! Skyldu þetta
verða örlög mín. Þungir voru þankar mín-
ir, er ég reisti við tjaldið og skreið inn
aftur til að fara í hrollköld fötin. Klukkan
átta höfðu þessar bansettu beljur boðið
mér góðan daginn, en skömmu síðar þamb-
aði ég þó spenvolga mjólk þeirra.
Þá var það Skálakambur. Ekki dugði
annað en halda áfram ferðinni. — Mörg-
um hefir þótt hann brattur hann Skála-
kambur, sagði húsfreyjan, og það er orð
að sönnu. Það er langbrattasta alfaraleið,
Drífandi.
sem ég nokkurn tíma hefi augum litið.
Heita má, að krákustígurinn liggi eftir
klettasillum og að alls staðar sé hægt að
styðja sig við bergvegginn með annarri
hendinni. Nú fann ég, að ég var að komast
inn í ríki Hornstranda, einlægar víkur, um-
kringdar af þverhnýptum hömrum, út-
sýni aðeins í eina átt — til hafs. Þokan
lofaði ekki fögru, en þennan dag komst
ég þó klakklaust að Horni, og var mér
þar tekið hið bezta.
Um hádegi næsta dags var ég staddur