Vikan - 17.02.1940, Blaðsíða 8

8
VIKAN, nr. 7, 1940
Dúfnahjónin
Enginn vissi það betur en hann, að
hann hafði ekki nokkra von, ekki
nokkurn minnsta vonarneista. Það
var f jarstæða að láta sér detta slíkt í hug.
Svo mikil fjarstæða, að hann gat fyllilega
skilið, þó að faðir hennar — já, hvað sem
faðir hennar gerði, myndi hann fyllilega
skilja það. Raunverulega mundi ekkert
minna en sú kalda staðreynd, að þetta væri
síðasti dagurinn, sem hann væri í Englandi
í guð vissi, hvað langan tíma, hafa getað
drifið hann til þess. Og jafnvel nú . . . Hann
valdi sér bindi úr dragkistunni, blátt bindi
með ljósgulum tíglum, og settist á rúm-
stokkinn. Ef hún segði nú, „hvílík ósvífni!“
mimdi hann þá verða undrandi? Nei, síður
en svo, hugsaði hann, um leið og hann
bretti upp flibbanum og braut hann yfir
bindið aftur. Hann bjóst við, að hún mundi
svara eitthvað á þá leið. Hann gat ekki
séð, ef hann leit á málið algerlega hlut-
laust, hvernig hún gæti svarað öðru vísi.
Þannig var það! Hann batt bindið í
slaufu með óstyrkum höndum, fyrir fram-
an spegilinn, strauk hárið niður með báð-
um höndum og dró upp lokin á jakkavös-
unum. Á milli 500 og 600 punda árstekjur
af ávaxtabúgarði í Rhodesíu. Engan höf-
uðstól. Ekki von á neinum arfi. Ekki von
á auknum tekjum næstu fjögur árin að
minnsta kosti. Hvað útliti og öðru þess
háttar viðvék, var hann algerlega úr leik.
Hann gat ekki einu sinni gortað af góðri
heilsu, því að Austur-Afríku loftslagið
hafði farið svo illa með hann, að hann
hafði orðið að taka sér sex mánaða frí.
Hann var enn óttalega fölur — jafnvel enn
fölari núna en endranær, hugsaði hann,
um leið og hann laut áfram og leit í spegil-
inn. Drottinn minn! Hvað hafði komið
fyrir? Hárið var næstum ljósgrænt á lit-
inn. Fjandinn hafi það, grænt hár hafði
hann þó að minnsta kosti ekki. Og þá fór
græn birtan að hreyfast í speglinum. Það
var skugginn af tr jánum úti. Reggie sneri
sér við, tók upp sígarettuveskið, en svo
mundi hann, að mamma gat ekki þolað
reyk í svefnherberginu hans, stakk því
aftur í vasann og gekk yfir að dragkistunni.
Nei, þó að lífið lægi við, gat hann ekki
munað eftir nokkru, sem hann gæti sjálf-
um sér til kosta talið, en hún ... Ó ...
Hann snarstanzaði, krosslagði hendurnar
og hallaði sér fast upp að dragkistunni.
Og þrátt fyrir stöðu hennar, auðæfi föð-
ur hennar og þá staðreynd, að hún var
einkabarn hans, og lang eftirsóttasta stúlk-
an í öllu nágrenninu; þrátt fyrir fegurð
hennar og gáfur — gáfur! — já, mikið
meira en það, það var bókstaflega ekkert,
sem hún gat ekki gert. Hann trúði því
fyllilega, að ef það hefði verið nauðsynlegt,
hefði hún getað orðið snillingur á hvaða
sviði, sem væri — þrátt fyrir, að foreldr-
ar hennar tilbáðu hann, og hún þau, og að
þau vildu eins gjama láta hana fara alla
þá leið, og ... Þrátt fyrir allt það, sem
hann gat látið sér í hug detta, var ást hans
svo takmarkalaus, að hann gat ekki gefið
frá sér alla von. En var það þá von? Eða
var þessi undarlega, feimna þrá, eftir að
þrekna, sigla niður garðsstíginn, með
Chinny og Biddy á hælunum . ..
Mamma var að klippa greinar og nam
staðar með opin skærin, þegar hún sá
Reggie.
-— Þú ert þó ekki að fara út, Reginald?
spurði hún.
— Ég verð kominn aftur fyrir te,
mamma, sagði Reggie dauflega og stakk
höndunum á kaf í buxnavasana.
Svip! Ein grein fauk af. Reggie hrökk
í kút.
— Ég hefði haldið, að þú gætir verið
heima hjá móður þinni, síðasta daginn, sem
þú ert heima, sagði hún.
.............................................................. %
Smásaga eftir Katherine Mansfield.
.................................................IIIMMMIMI..
fá tækifæri til að annast um hana, gera
það að sinni köllun að sjá henni fyrir öllu,
sem hún þarfnaðist, og að ekkert kæmi í
nánd við hana, sem ekki væri fullkomið —
var allt þetta aðeins ást? Ó hvað hann
elskaði hana! Hann þrýsti sér fast upp að
dragkistunni og hvíslaði að henni. — Ég
elska hana, ég elska hana! Og eitt andar-
tak var hann með henni á leið til Umatali.
Það var nótt. Hún sat í horninu og svaf.
Mjúk hakan var vafin í mjúkan skinnkrag-
ann, gulbrún augnahárin hvíldu á kinnun-
um. Hann elskaði litla, fíngerða nefið, full-
komnar bogalínur varanna, litlu barnseyr-
un og gulbrúnu lokkana, sem huldu þau að
hálfu leyti. Þau voru á leið í gegnum frum-
skógana. Það var heitt og dimmt. Þá vakn-
aði hún og sagði: — Svaf ég? Og hann
svaraði: — Já. Líður þér vel? Lofaðu mér
—. Hann hallaði sér áfram . . . Hann laut
yfir hana. Þetta var slík alsæla, að draum-
urinn gat ekki orðið lengri. En það gaf
honum kjark til að hlaupa niður, þrífa
stráhattinn í forstofunni og segja, um leið
og hann lokaði hurðinni: — Jæja, ég get
að minnsta kosti reynt það.
En hann fékk fljótt kalda gusu, svo 'ekki
sé meira sagt. Mamma var á gangi niður í
garðinum með Chinny og Biddy, gömlu
rottuhundana. Auðvitað þótti Reggie vænt
um mömmu sína o. s. frv. Hún — hún vildi
vel, og hún var kjarkkona og annað þvíum-
líkt. En það var ekki hægt að neita því, að
hún var ströng móðir. Og það hafði komið
fyrir, já, oft komið fyrir, áður en Alick
frændi dó og arfleiddi hana að ávaxtabú-
garðinum, að hann var sannfærður um, að
sú versta hegning, sem nokkur maður
gæti orðið fyrir, væri að vera einkasonur
ekkju. Og það sem gerði það enn verra var,
að hún var bókstaflega það eina, sem hann
átti. Svo að í hvert skipti, sem Reggie
þjáðist af heimþrá, þar sem hann sat í
verandanum undir stjörnubjörtum himni á
meðan glymskrattinn söng. — Hvað er líf-
ið án ástar ? sá hann ekki annað fyrir hug-
skotssjónum sínum en mömmu, háa og
Þögn. Rottuhundarnir gláptu. Þeir
skildu hvert orð, sem mamma sagði. Biddy
lagðist niður með tunguna út úr sér. Hún
var feit og gljáandi eins og hálftuggin
karamella. En postulínsaugun í Chinny
störðu þunglyndislega á Reginald, og hann
þefaði út í loftið, eins og allur heimurinn
væri ein óskemmtileg lykt. Svip! skærin
skullu í aftur.
— Og hvert ertu að fara, ef móður þinni
leyfist að spyrja svo? spurði hún.
Loksins var það búið, en Reggie hægði
ekki á sér, fyrr en hann var úr augsýn
og kominn hálfa leið niður að húsi Proc-
tors ofursta. Þá fyrst tók hann eftir því,
hvað veðrið var yndislegt. Það hafði rignt
allan morguninn, síðsumarsregn, heitt,
þungt og ört, og nú var himinninn heiður,
að undantekinni langri halarófu af litlum
skýjum, sem sigldu eins og andarungar
uppi yfir skóginum. Það var aðeins hægur
andvari til að hrista síðustu dropana af
trjánum; ein volg stjarna féll á hendina á
honum. Ping — önnur buldi á hattinum.
Auður vegurinn blikaði, limgerðin anguðu
af villirósum, og stórir, bjartir þyrnirunn-
arnir glitruðu í görðunum. Þarna var hús
Proctors ofursta — hann var þá kominn.
Hann lagði hendina á hliðið, olnboginn
straukst við sýrenurunnana, og krónublöð-
in settust á frakkaermina. En bíðum við.
Þetta var of fljótt farið. Hann hafði ætlað
sér að hugsa málið alveg að nýju. Nema
staðar hérna. En hann gekk áfram, upp
stíginn, með stóra rósrunna til beggja
handa. Það var ekki hægt að gera það
svona. En hendin hafði þreifað eftir bjöll-
unni, ýtt á, og komið henni til að hrína of-
boðslega, eins og hann hefði komið til að
segja, að kviknað væri í húsinu. Stúlkan
hláut að hafa verið í forstofunni, því að
hurðin hrökk samstundis upp, og Reggie
var skotið inn í tóma dagstofuna, áður en
bjölluskömmin var hætt að hringja. Undar-
legt, hvað þetta stóra, skuggalega herbergi
með sólhlíf, sem einhver átti, ofan á flygil-
Framh. á bls. 13.