Vikan - 04.04.1940, Blaðsíða 8

8
VIKAN, nr. 14, 1940
Hamar Guðs.
Litla sveitaþorpið Beacon lá á svo
brattri hæð, að kirkjan, með hárri
turnspírunni, sýndist álengdar eins
og hár f jallstindur. Við hlið kirkjunnar var
smiðja þorpsins, í einu garðshorni smiðj-
unnar var bingur af alls konar járnarusli,
hömrum og verkfærum af ýmsum stærð-
um. Rétt á móti smiðjunni, öðru megin við
krossgöturnar, var kráin ,,Bláa villisvínið“.
Á þessum krossgötum, í dögun, mættust
tveir bræður. Fyrir öðrum þeirra var dag-
urinn að byrja, en fyrir hinum að enda.
Hinn velæruverðugi og frómhjartaði
herra Wilfred Bohun var á leið til kirkj-
unnar til guðrækni og bænahalds. Eldri
bróðirinn, Oberst Normann Bohun, var
allt annað en guðrækinn. Han sat á bekkn-
um fyrir framan „Bláa villisvínið“, klædd-
ur viðhafnarbúningi og drakk síðasta glas
þriðjudagsins, eða fyrsta glas miðviku-
dagsins.
Óberst Bohun var hár og grannur, með
ljóst hár og yfirvaraskegg, og þó hann
væri farinn að eldast sló alltaf jafn gullni
slikju á hár hans. Hann hafði tvær djúpar
hrukkur sitt hvoru megin við nefið, sem
gerðu það að verkum, að háðslegt bros
sýndist að jafnaði leika um varir hans.
Utan yfir viðhafnarbúningnum bar
hann ljósan frakka og grænan hatt aftur
í hnakka. Hann hafði miklar mætur á að
ganga í ósamstæðum fötum, því hann vissi
með sjálfum sér, að þau fóru honum
glæsilega.
Bróðir hans, kapelláninn, hafði sama
glæsilega vaxtarlagið og sama gullna hár-
ið. Hann var í svörtum frakka, hnepptum
upp í háls. Hann hafði göfugmannlegt and-
ht, en það brá"fyrir taugasjúkum dráttum
í því.
Hann var í þann veginn að fara til kirkj-
unnar, fram hjá húsi smiðsins, en stanz-
aði og bretti brúnum, þegar hann sá djúpt
augnaráð bróður síns stara í áttina til
smiðjunnar. Vilfred Bohun minntist nokk-
urra sögusagna um hina fögru konu smiðs-
ins. Hann leit því tortryggnislega í kring-
um sig. Óberstinn stóð brosandi á fætur
og gekk til hans.
— Góðan daginn, Wilfred. Eins og þú
sérð vaki ég yfir fólki mínu eins og hinn
góði hirðir. Ég var einmitt rétt í þessu
að hugsa um að heimsækja smiðinn.
Wilfred laut höfði, og sagði:
— Smiðurinn er ekki heima, hann er í
Greenford.
— Ég veit það, sagði bróðir hans hlæj-
andi, — það er þess vegna, sem mig lang-
ar til að heimsækja hann.
— Normann, sagði presturinn. — Ertu
aldrei hræddur við að eldingunni slái niður
í þér?
— Hvað áttu við? spurði oberstinn, —
ertu orðin hjátrúarfullur?
— Ég á við, svaraði Wilfred án þess að
líta upp. — Hefur þér aldrei komið til hug-
ar, að guð gæti hæft þig á miðri götunni?
— Sei, sei, sagði oberstinn, — þú ert
farinn að hafa áhuga fyrir þjóðsögum.
— Og þú ert alltaf jafn áhugasamur
fyrir kæruleysinu, svaraði presturinn
hörkulega. — En þó að þú sért ekki hrædd-
ur við guð, þá hefurðu samt ástæðu til
að hræðast einn mann.
Eldri bróðirinn bretti brúnum. — Hræð-
ast einn mann? spurði hann.
— Barnes smiður er stærsti og sterk-
asti maðurinn hér um slóðir, svaraði prest-
urinn alvarlega, — þú jafnast ekki á við
hann.
Qlæpasaga
eftir
G. K. Chesterton.
‘'/miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii...iv>
Oberstinn tók ofan græna hattinn. — Ef
svo er, kæri Wilfred, þá er ég við öllu bú-
inn, eins og þú sérð, og sýndi honum stál-
húfu, sem var innan í hattinum. Wilfred
kannaðist við hana úr vopnasafni fjöl-
skyldunnar.
— Hún var hendi næst, útskýrði
oberstinn glaðlega. — Það næsta er alltaf
það bezta, næsti hatturinn, næsta konan.
— Smiðurinn er í Greenford, svaraði
Wilfred. — Það veit enginn, á hvaða
stundu hann kemur aftur.
Án þess að mæla fleira við bróður sinn,
snéri hann við honum baki, laut höfði og
gerði fyrir sér krossmark til að fyrra sig
óhreinum hugsunum. Hann þráði háu,
gotnesku kirkjuna sína, til þess að gleyma
þar, í svölu rökkrinu, öllum illindum heims-
ins.
En þennan morgun virtust örlögin hafa
ákveðið að trufla bænahald hans, því um
leið og hann kom inn í kirkjuna, reis krjúp-
andi maðúr fljótlega á fætur og gekk fram
í dagsljósið. Þegar kapelláninn sá, hver
hinn árrisuli bænamaður var, stóð hann
grafkyrr af undrun, því það var enginn
annar en frændi smiðsins, geðveikur mað-
ur, er gekk undir nafninu Jói vitlausi. Sá
hafði ekki orð á sér fyrir að stunda bæna-
hald eða nokkurn skapaðan hlut annan.
Kapelláninn hafði aldrei séð Jóa vitlausa á
bæn, og hann var að velta því fyrir sér,
um leið og hann gekk fram hjá honum,
hvers hann hefði verið að biðja.
Wilfred Bohun stóð lengi kyrr í sömu
sporum. Hann sá Jóa vitlausa mæta bróð-
ur sínum fyrir utan. Oberstinn heilsaði
honum vingjamlega, en lék sér svo að því
að kasta smápeningum upp í galopinn
munninn á Jóa. Með viðbjóði og fyrirlitn-
ingu á vonzku og heimsku heimsins, snéri
guðsmaðurinn sér undan í von um að finna
hreinni hugsanir í bæninni.
Hann steig upp í lokaðan bænastól í
einni af pallstúkunum, og því lengur sem
hann virti fyrir sér kalda og hreina lit-
ina í gluggunum, gleymdi hann Jóa vit-
Iausa og bróður sínum.
Hér fann Gibbs skósmiður hann hálfri
stundu síðar.
— Hvað hefir komið fyrir? spurði Wil-
fred Bohun hvasst, og rétti skjálfandi
hendina eftir hattinum sínum.
Skósmiðurinn talaði með lotningarfullri
röddu, sem blandaðist klaufalegri með-
aumkun.
— Þér verðið að fyrirgefa, hr. prestur,
en við héldum, að það væri bezt að þér viss-
uð það strax. Það hefir hræðilegt komið
fyrir. Ég er hræddur um, að bróðir
yðar ...
— Hvern fjandan sjálfan hefir hann nú
gert fyrir sér? spurði presturinn æstur.
— Þér hafið rangt fyrir yður, hr. prest-
ur, svaraði skósmiðurinn stamandi. Ég er
hræddur um, að oberstinn sé dáinn, þér
verðið að koma strax.
Hjá húsi smiðsins stóðu fimm eða sex
menn, lögregluþjónninn, læknirinn, safnað-
arpresturinn og rómversk-kaþólski prest-
urinn, sem stóð á tali við konu smiðsins,
er sat grátandi á bekk. Þau töluðu fljótt
og í lágum hljóðum. Hún var fögur kona
og hafði rauðgult hár.
Mitt á milli þessara tveggja mannhópa,
rétt hjá járnahrúgunni, lá viðhafnarklædd-
ur maður, kylhflatur með andlitið á grúfu.
Kapelláninn gat, þrátt fyrir f jarlægðina,
greint öll smá atriði í klæðaburði hans.
Hann sá líka höfuðið alblóðugt, marið í
kæfu. Hann starði á líkið og tók til
fótanna. Læknirinn heilsaði honum, en
Bohun veitti því enga eftirtekt. Hann gat
með naumindum stamað: — Bróðir minn
er dáinn, hvernig hefir það viljað til.
Hvaða leyndardómur er þetta?
— Það er enginn leyndardómur, svaraði
skósmiðurinn.
— Hvað eigið þér við? spurði Wilfred,
sem var orðinn náhvítur.
— Það er auðráðið, svaraði Gibbs, —
það er aðeins einn maður hér í grendinni,
sem getur veitt slíkt högg, og það er ein-
mitt maðurinn, sem hafði mesta ástæðu
til þess.
— Hér eru engar fullyrðingar og get-
sakir tímabærar, anzaði læknirinn, dálítið
taugaæstur.
Andlit prestsins afmyndaðist af þján-
ingu. — Ég skil það ekki, muldraði hann.
— Herra Bohun, sagði læknirinn lágt,
— ég veit ekki við hvað ég get líkt þessu,
Framh. á bls. 13.