Vikan - 04.04.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 14, 1940
11
Töfraspegillinn.
Millar Sérðu, hvar bræðurnir læðast með
sprengjuna. Nú gera þeir einhverja brelluna.
Kalli: Við hindrum það, Milla mín.
Kalli (lágt): Sko, skipstjóri.
Vamban: Ha! Spegill, — og' í honum sé ég
Pinna og sprengju. Það var gott!
Vamban: Nei, ykkur verður ekki kápan úr
þessu klæðinu. Gjörið þið svo vel, hér er það,
sem þið ætluðuð mér.
Vamban: Þetta var svei mér gott hjá mér.
Kalli: Það var ég', sem aðvaraði yður, hr.
skipstjóri.
Binni: Er sprengjan nú föst í speglinum?
Pinni: Já, ég hefi marglímt hana, svo að
það hlýtur að duga.
Binni (Jágt): Sko, skipstjóri.
Vamban: Ha, aftur? Er það nú frekja. Ég
skal svei mér taka í lurginn á honum.
Vamban: Hamingjan góða,
þarna var þá sprengja. Ég skil
þetta ekki. Hann hefir gabbað
mig.
Vamban: Þar situr hann og
hrekkir blessaðar skepnurnar,
dýravinurinn.
Milla: Þú getur gefið mér
25 aura, svinið þitt.
Vamban: Niður í pollinn með
þig, og krónuna tek ég aftur.
Vamban: Þarna er sprengjan tilbúin, og pilt-
arnir laumast bara út.
Kalli: Ég bjargaði yður, skipstjóri.
Vamban: Já, gjörðu svo vel, hér er króna,
góði minn, og láttu mig svo vita, ef eitthvað
skeður.
Vamban: Ha, þú ert ekki með sprengju.
Pinni: Ég? Hvemig dettur þér það i hug?
Binni: Þá lækkum við spegilinn . . .
Jómfrú Pipran: Barnið var nærri drukknað
í pollinum, og maðurinn yðar stal krónu af
því.
Frú Vamban: Spegillinn er brotinn. Það er
bara sjö ára óhamingja alla vikuna.