Vikan - 04.04.1940, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 14, 1940
13
HAMAR GUÐS. Frh. af bls. 8.
en það eru engar ýkjur, þegar ég segi, að
höfuðið sé brotið í mél. Það hefir verið
sterk hönd, sem handlék vopnið.
— Það er það,'sem ég segi, endurtók
skósmiðurinn. — Það er aðeins einn mað-
ur, sem gæti gert þetta. Hvar er Simon
Barnes, smiður?
Hann er í Greenford, sagði kapelláninn.
— Ætli hann sé ekki heldur í Frakk-
landi, kom hæðnislega frá skósmiðnum.
— Nei, hann er á hvorugum staðnum,
svaraði veik og litlaus rödd, sem kom frá
litla, kaþólska prestinum. — Eins og þið
getið séð, þá kemur hann þarna gangandi
eftir veginum.
Allir litu við og sáu smiðinn koma gang-
andi ásamt tveimur mönnum.
— Guð hjálpi okkur hrópaði skósmið-
urinn, — og þarna er hamarinn, sem hann
hefir drepið hann með.
— Nei, sagði lögregluþjónninn, greind-
arlegur maður, sem í fyrsta sinn kom með
athugasemd. Hamarinn, morðvopnið ligg-
ur þarna upp við kirkjumúrinn.
Eftir langa þögn, sagði litli presturinn,
án þess að líta upp, og með alveg nýjum
blæbrigðum í litlausri röddinni. — Herra
Gibbs hefir varla rétt fyrir sér, þegar hann
heldur því fram, að það sé enginn leyndar-
dómur yfir þessu máli. Mér finnst það að
minnsta kosti dularfullt, að svo stór mað-
ur skyldi velja svo lítinn hamar til svo
mikils áverka.
— Við skulum ekki vera að brjóta heil-
an um það, sagði skósmiðurinn ákafur, —
heldur hitt, hvað við eigum að gera við
Simon Barnes.
— Láttu hann í friði, sagði presturinn
rólega. — Hann kemur þarna af sjálfu sér,
og ég þekki báða mennina, sem eru með
honum.
Hann hafði varla sleppt orðinu, þegar
smiðurinn tók beygju fyrir kirkjuhornið,
og kom inn í garðinn. Lögregluþjónninn
gekk til hans.
— Ég vil ekki spyrja yður, hr. Barnes,
hvað mikið þér vitið um það, sem hefir
skeð, en ég vona að þér getið sannað sak-
leysi yðar, þar sem ég er neyddur til að
taka yður fastan, kærðan fyrir morðið á
oberst Bohun.
Smiðurinn stanzaði óklökkur og leit
járnhörðu augnaráði á mysþyrmt líkið.
— Er oberst Bohun dáinn? sagði hann.
— Þá er hann glataður. Um leið snéri hann
ströngu og ofstækisfullu andlitinu að lög-
regluþjóninum, benti á líkið og hélt áfram:
—- Hvenær dó þessi hundur?
— Stillið þér yður! hrópaði læknirinn.
Stillið þér orð sjálfrar biblíunnar, þá skal
ég stilla mín. Hvenær dó hann?
— Ég sá bróður minn lifandi klukkan
sex í morgun, sagði Wilfred Bohun stam-
andi.
— Það standa tveir menn hérna fyrir
utan, hélt smiðurinn áfram, kunnir kaup-
menn, sem við þekkjum öll. Þeir geta vott-
að, að ég hefi verið með þeim frá mið-
nætti og þangað til eftir dögun í morgun.
1 Greenford eru tuttugu manns, sem geta
vottað það sama. Þér getið gert eins og
þér viljið, hr. lögregluþjónn, en ég spyr
yður, hvort þér óskið að fá sakleysi mitt
sannað hér eða í réttarsalnum.
Lögregluþjónninn virtist í fyrsta skipti
á báðum áttum. — Náttúrlega, sagði hann
svo, — mundi það vera mér sönn ánægja
ef ég gæti fengið sannanir fyrir sakleysi
yðar nú þegar.
Smiðurinn kallaði á kaupmennina, sem
gáfu stutta en greinilega staðfestingu á
því, sem hann hafði sagt, og enginn leyfði
sér lengur að efast um sakleysi hans.
Það var löng kvalræðis-þögn, er kapel-
láninn rauf loks með því að snúa sér að
kaþólska prestinum, og segja:
— Það lítur út fyrir, að þér hafið mik-
inn áhuga fyrir þessum hamri, Pater
Brown.
— Já, svaraði Pater Brown, — ég er að
brjóta heilan um, hvers vegna hann sé
svona lítill.
Læknirinn snéri sér snögglega að hon-
um. — Guð veit, að þér hafið rétt fyrir
yður. Hver myndi velja sér svo lítinn
hamar, þegar að fjöldinn allur af stærri
hömrum er við hendina. Hann lækkaði
röddina. — Það myndi aðeins sá gera, sem
gæti ekki valdið stórum hamri. Huguð
kona gæti hiklaust framið tíu morð með
litlum hamri, þó að hún gæti ekki drepið
flugu með stórum hamri.
Wilfred Bohun starði á læknirinn dá-
leiddur af hræðslu, en Pater Brown hlust-
aði með gaumgæfni. Læknirinn hélt áfram
með enn meiri áherzlu.
— Hvers vegna gengur maður alltaf út
frá því, að sá einasti, sem hati elskhuga
konunnar, sé maðurinn hennar? I níu af
hverjum tíu tilfellum, er það konan sjálf,
sem hatar elskhuga sinn, því enginn veit,
hvað hann ef til vill hefir komið svívirði-
lega fram í hennar garð.
Hann benti á bekkinn, þar sem rauð-
hærða konan sat. Hún lyfti höfðinu og
tárin á fögru andliti hennar voru rétt
þornuð. Hún starði á líkið með brjálæðis-
glampa í augunum.
Hinn velæruverðugi Bohun bandaði frá
sér eins og hann vildi ekki hlusta á þetta
þvaður, en Pater Brown kom með athuga-
semd á sinn hljóða og stillilega hátt.
— Þér hugsið eins og flestir aðrir lækn-
ar. Sálfræði yðar er mjög lærdómsrík, en
skilningur yðar á því eðlisfræðilega er full-
komlega rangur. Ég viðurkenni fúslega,
að kona getur í vissum tilfellum tekið elsk-
huga sinn af lífi, og ég viðurkenni einnig,
að kona veldur fremur litlum hamri en
stórum. En það er eðlisfræðilega ómögu-
legt, að nokkur kona geti brotið hauskúpu
nokkurs manns á þennan hátt.
Eftir nokkra þögn hélt hann áfram:
— Herrar mínir! Ykkur hefir alveg sézt
yfir eitt, og það er það, að maðurinn var
með stálhúfu innan í hattinum sínum, og
höggið hefir brotið hana eins og hún hefði
verið úr gleri. Horfið á þessa konu. Virðist
ykkur, að hún hafi svo mikla krafta til
að bera.
Það var löng þögn. Þá sagði læknirinn.
— Já, það getur vel verið, að þér hafið
rétt fyrir yður að sumu leyti, en í höfuð-
atriðunum hefi ég á réttu að standa, að-
eins fábjáni myndi velja svo lítinn hamar
þegar nóg er fyrir af þeim stærri.
Á sama augnabliki færði Wilfred Bohun
skjálfandi hendurnar upp að höfði sér og
reif í þunnt, ljóst hárið.
— Ó, hrópaði hann, þetta var einmitt
orðið, sem ég beið eftir, og það var auð-
séð, að hann þurfti að taka á öllu sínu til
að halda jafnvægi.
— Þér sögðuð, að enginn nema fábjáni
myndi velja svo lítinn hamar, þegar aðrir
stærri væru fyrir hendi.
— Já, svaraði læknirinn, — hvað svo?
— Ég á við, svaraði kapelláninn, — að
engin nema fábjáni hefir framið verknað-
inn.
Allir horfðu undrandi á hann, en hann
hélt áfram með sótthitakenndri ákefð.
— Ég er prestur, og prestur má ekki
úthella blóði.
— Ég á við, að prestur má ekki stytta
meðbróður sínum leiðina í gálgann. Þess
vegna þakka ég guði fyrir, að ég veit, hver
morðinginn er, af því það er ekki hægt
að refsa honum.
— Ætlið þér ekki að segja til hans?
spurði læknirinn.
— Hann verður ekki hengdur, þó ég segi
til hans. I morgun, þegar ég kom til kirkj-
unnar, hitti ég þar vitfyrrtan mann, sem
lá á bæn. Það var aumingja Jói. Guð einn
veit, hvers hann hefir verið að biðja, en
það er ekki alveg ósennilegt, að sálsjúkur
maður biðjist fyrir áður en hann fremur
glæp. Síðast þegar ég sá veslings Jóa var
hann með bróður mínum, sem stríddi hon-
um og dró að honum dár.
— Það getur eitthvað verið til í þessu,
svaraði læknirinn, en hvernig ætlið þér að
útskýra ....
— Getið þér ekki séð það sjálfur ? spurði
Bohun æstur, — að þetta er það eina, sem
leysir báðar gáturnar.
Smiðurinn hefði getað veitt slíkt högg,
en hann hefði aldrei valið lítinn hamar.
Konan hans hefði valið lítinn hamar, en
hún hefði ekki haft krafta til að valda
svo miklu höggi. En aftur á móti hefði
sinnisveikur maður getað gert hvort-
tveggja. Viðvíkjandi vopninu, þá grípur
hann það sem hendi er næst, og viðvíkj-
andi högginu, þá hefir maður heyrt að
brjálað fólk, sem er egnt til reiði, tvöfald-
ist kraftar. Er það ekki rétt, hr.
læknir ?
Læknirinn dró djúpt andann.
— Guð veit, að ég held, að þetta sé það
rétta.
Pater Brown hafði ekki haft augun af
kapelláninum á meðan hann talaði. En
þegar hann og læknirinn voru þagnaðir,
sagði hann með mjög mikilli hæversku.
— Hr. Bohun. Það sem þér hafið sagt
í þessu máli, er það einasta, sem getur