Vikan - 23.05.1940, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 21, 1940
Jack ferðaðist ásamt atvinnuleysingjunum um þrjá fjórðu hluta ameríska meginlandsins. Hann
hegðaði sér ekki beint vel í ferðinni, en hann var ungur og í ævintýraleit. Hópurinn að hvila sig.
Maðurinn til hægri með loðhúfuna er Jack London.
Hvað eftir annað lék hann sér að því
að stökkva af lestinni, þegar hún var á
fullri ferð. Jack sat oft á þverslánum undir
lestunum, því að verðirnir stóðu þá á pöll-
unum og börðu járnslám undir vagnana,
sem áttu að hitta flækingana. Því meiri
sem hættan var, því skemmtilegra var það.
Einu sinni, þegar vörður einn kom auga
á hann uppi í fjöllum í stórhríð, gaf Jack
honum hringinn, sem Lizzie Conellon hafði
gefið honum forðum. Á daginn fór hann
á bókasöfn og las. Hann flagnaði allur í
andlitinu af loftslaginu, og sjálfur segir
hann, að það hafi verið einna líkast, að
hann hafi gengið í gegnum eld.
Alla þessa smámuni og fjölda marga
aðra skrifar hann í vasabókina sína. Flæk-
ings-bókin hans, sem er 73 síður, sýnir,
að hann, þrátt fyrir allt, hafi tekið eftir
öllu skringilegu. I bókinni er fullt af mann-
lýsingum, samtalsstúfar, brot úr ævisög-
um ýmsra flækinga og lýsingar á stöðum,
bæjum og ævintýrum. Þó að þetta sé hrip-
að niður með blýanti, er
stíllinn prýðilegur.
Dagbók hans ber oft-
ast vott um lífsgleði og
hreysti, en allt í einu get-
ur hann farið að tala um
að fremja sjálfsmorð.
Þegar Jack hitti at-
vinnuleysingjana, lágu
þeir allir, 44 að tölu, á
hálmfleti á vagngólfi
einnar lestarinnar. Þeir
þrýstu sér hver upp að
öðrum til að halda á sér
hita. Þegar Jack sá, að
hvergi var rúm fyrir
hann, gaut hann horn-
auga til mannanna, sem
tóku hann og köstuðu
honum veggjanna á milli,
þar til hann hafði holáð
sér niður. Þannig tóku
nú atvinnuleysingjarnir á
móti honum.
Coxey, sem var hinn raunverulegi foringi atvinnu-
leysingjanna í Ameríku og fór alla leið til Wash-
ington til að fá stjórnina til að útvega vinnu.
> ”
Þegar atvinnuleysingjarnir komu til Washington, var Jack allur á
vinnuleysingjarnir höfðu ekkert upp Ur ferðinni. Foringi þeirra var
Þeir voru kátir. Sumir voru atvinnuleys-
ingjar, sem trúðu því, að þingið útvegaði
þeim vinnu, aðrir voru flækingar, sem
vildu aðeins fá ferðina, og enn aðrir voru
aðeins í ævintýraleit eins og Jack. Þeir
bjuggu til nokkurs konar „Þúsund og eina
nótt“, þar sem hver af þessum f jörutíu og
fimm mönnum átti að segja eina sögu. Ef
þeir ætluðu að færast undan, var þeim
hegnt með því að henda þeim veggjanna
á milli eins og Jack forðum. Jack segist
aldrei á ævi sinni hafa heyrt eins dásam-
legar lygasögur.
í heilan sólarhring voru þeir lokaðir inni
án þess að fá vott eða þurrt.
Þegar þeir komu til Nebraska-sléttunn-
ar, sendu þeir símskeyti til yfirvaldanna í
Grand Island, en þar yrðu þeir um miðjan
_____________dag, þar sem þeir báðu
um að fá mat, þegar þeir
kæmu. Lögreglan í Grand
Island tók á móti þeim
og fylgdi þeim á veitinga-
hús, en þaðan beint í lest-
ina.
Þeir komu til Nebraska
klukkan eitt að nóttu, og
þar gætti lögreglan
þeirra, þar til þeir höfðu
farið yfir ána til Coimcil
Bluffs. Þó að væri helh-
rigning, urðu þeir að
ganga átta kílómetra til
Chautauqua Park, en
þar beið fyrirliði þeirra,
Kelly.
En Jack og vinur hans,
hár, ljóshærður Svíi,
læddust út úr fylking-
unni og inn í veitingahús
bak og burt. At- eitt’ sem Var ákaflega
tekinn fastur þar. hrörlegt. Jack skreið þar,