Vikan - 28.11.1940, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 48, 1940
13
Hetja við stýrið.
Framhald af forsíðu.
in að segja þér, að það væri til einskis
gagns. Þú gerir þetta svo miklu erfiðara
fyrir okkur bæði. Við getum ekki haldið
áfram að kveðjast í hvert skipti, sem þú
ert í höfn. Ég þoli það ekki lengur, Larry!
Ég þoli það alls ekki.“
„Gallinn er einmitt sá, Marta, að við
kveðjumst í stað þess að heilsast. Þú hefir
grátið, af því að þú vissir, að skipið var
komið og þú hafðir beðið mig um, að koma
aldrei til þín framar. En þetta á ekki svona
að vera. Þú veizt það, Marta, að þú vilt
í rauninni engan annan en mig og ég vil
enga nema þig. Þú segist ekki vilja gift-
ast sjómanni. En þú getur ekki streizt til
lengdar á móti því. Við þurfum ekki annað
en horfa hvort á annað til þess að vita,
hvernig ástatt er fyrir okkur. Það þýðir
ekki að loka augunum fyrir sannleikanum.
Þú hlýtur að sætta þið við þetta hlutskipti
og reyna að gera þér það eins þolanlegt
og mögulegt er.“ Hann brosti aftur.
Marta hafði þrýst annarri hendinni að
brjóstinu, en lét hana nú falla í kjöltu
sína. „Við höfum áður talað saman um
allt þetta, Larry. Maðurinn, sem ég giftist,
verður að vera hjá mér. Ég lít þessum
augum á hjónabandið. Ég vil ekki, að mað-
urinn minn sé þúsundir mílna í burtu frá
mér.“ Það lá við, að rödd hennar brysti.
Hún benti á blaðið á borðinu. „Ég vil ekki,
að það fari á þennan hátt. Jafnvel þótt
hann væri hetja, eins og . . .“
„Hetja?“ Larry brosti. „Við komum
ekki heim með hetjuna. Ég kom til þess
að segja þér söguna af henni, Marta. Ég
ætla að gera það, af því að ég elska þig
heitt. Ég hefi ekki neinar sérstakar skoð-
anir á hjónabandinu. Ég veit bara, hve
vænt mér þykir um þig. Það er mér allt.
Ég ætla nú að segja þér sanna sögu, og
ég hefi ákveðnar skoðanir í sambandi við
hana. En svo er eftir að vita, hvernig þú,
lítur á það mál.“
Og nú sagði hann frá því, sem blöðin
minntust ekki á í sambandi við hina fræki-
legu björgun:
„Skipstjórinn þekkti hann. Annars hefði
hann aldrei ráðið þennan gamla fausk í
Shanghai. Hann var ekkert frábrugðinn
þeim hundruðum mannaumingja, sem mað-
ur sér á þessum slóðum, nema að því leyti,
að hann var með þau fegurstu augu, er
ég hefi séð. Þau voru blá og minntu á
Kyrrahafið, þegar veður er þar sérstak-
lega gott. Hann sagði við skipstjórann, að
hann vildi komast heim. Hvað hann átti
við með „heim“, það má guð vita. En hann
var góður sjómaður og það vissi skipstjór-
inn og þannig stóð á því, að hann kom
um borð í M a 1 i k o daginn áður en við'
létum úr höfn.
Kvöldið áður sá ég hann í fyrsta skipti.
Hann var mjög herðabreiður og grár fyrir
hærum. Það er varastýri aftast á Maliko
og gamall áttaviti fyrir framan það. Tæki
þessi eru einungis til að nota í nauðum.
Hann stóð við þetta stýri, dauðadrukkinn
og áhöfnin gerði gys að honum. Skipið lá
bundið við hafnarbakkann, en Bill Storm-
ling þóttist vera að stýra. Það hlógu allir
að honum, þangað til skipstjórinn kom og
spurði, hvað um væri að vera. En Coates
skipstjóri hló ekki. Hann gekk til Bills
Stormling og tók við stýrinu, eins og hann
væri að leysa hann af vaktinni. Gamli
maðurinn sagði honum til um stefnuna og
fór svo og tók á sig náðir.
Við vorum allir hissa á þessu og vél-
stjórinn spurði skipstjórann, hvort hann
þekkti vel þennan náunga.
„Já, Stormling skipstjóra þekkti ég
mjög vel fyrir rúmum tuttugu árum. En
hann kannast ekki við mig lengur. Ég hefi
lært mikið af honum og hann var velmet-
inn skipstjóri á sinni tíð. Skipið hans hét
Malabee. Ágætt skip í alla staði. Hann
missti skipstjóraréttindi fyrir tuttugu ár-
um. Hann sigldi skipinu í strand í blíð-
skaparveðri. Það þótti í þá daga stór-
hneyksli. En áður var hann búinn að missa^
konuna. Hún skildi við hann, af því að
hún vildi ekki vera gift sjómanni, sem ekki
var heima nema með höppum og glöppum.
Hún hafði verið fögur kona. Hún var það
dýrmætasta, sem hann átti og hann tók
sér þetta mjög nærri. Svo sigldi hann
skipinu í strand á heiðskírri blíðveðurs-
nótt. Það eyðilagðist og fjórir menn
drukknuðu. Við yfirheyrslur var hann
spurður, hvernig á þessu gæti staðið. Hann
svaraði aðeins: „Ég var að hugsa um
annað.“ Já, svona fór það og síðan hefir
hann flækzt um sem háseti. Mér fannst
ég ekki geta annað en tekið við honum.
Hann sagðist vilja komast heim, en hvað
hann á við með því, það veit ég ekki.“
Morguninn eftir létum við úr höfn. Við
fundum fljótt, að þetta ætlaði að verða
erfið ferð. I norðanverðu Kyrrahafinu var
sjórinn orðinn svo ýfður, að menn og skip
virtust finna, að óveður var í aðsígi.
Bill Stormling var ekki hlessa á tíðinni.
Við vorum saman á vakt. Ég hefi aldrei
kynnzt geðprúðari manni. Því verra sem
veðrið var, því betur virtist honum líða.
Það var ef til vill af því að hann vissi, að
hvorki sjór eða stormur gæti unnið hon-
um mein framar. Hann átti ekkert til að
tapa.
Svo var það, að ég kom auga á neyðar-
merkið. Það var engum vafa bundið, að því
hafði verið skotið frá skipi í sjávarháska.
Ég kallaði á skipstjórann og við fylgdumst
með merkjunum og síðan var stefnunni
breytt og haldið þangað, sem við bjugg-
umst við, að skipið væri. En nú var vind-
urinn beint á móti, og veðrið óskaplegt.
Loks komum við auga á skútu með brotin
siglutré. Það var tunglsljós og við sáum
vesalings mennina, en þeir höfðu bundið
sig. Engan tíma mátti missa. Það var ekki
hægt að bíða eftir því, að storminn lægði.
Skipstjórinn valdi menn til að fara í bát-
Gunna: Hvað er að þér, pabbi. Því ertu
svona vondur?
Brandur: Er ekki von að ég sé vondur?
Ég var næstum búinn að veiða þann
stærsta fisk, sem ég hefi nókkurn tíma séð.
Maggi
og
Raggi
Brandur: En hann slapp, bannsettur!
Ég er viss um, að hann hefir verið nærri
því tonn á þyngd.
Magg'i: Kærðu þig' ekki um það,
Brandur. Það er nóg af stórum fiskum
í sjónum. Komdu og reyndu aftur.
Brandur: Nei, ég renni aldrei færi
framar!
Maggi: Ekki dugir að gefast upp. —
Hvar er veiðistöngin þín?
Brandur: Það er nú einmitt það, sem aö
er! Bannsettur fiskurinn gleypti hana!