Vikan - 27.03.1941, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 13, 1941
æfi minni hefi ég flúið nokkurn mann, og fjand-
inn hafi það, að ég láti orðstír Vincent hafa þau
áhrif á mig, að ég leggi niður rófuna og flýi!“
„Jæja, Mick. Mér datt svr sem í hug, að það
mundi vera vonlítið að telja yður hughvarf. Verð-
ið þér líka reiður, ef ég þakka yður fyrir allt
það, sem þér hafið gert fyrir mig síðan í gær?“
„O, sei, sei. Það er ekki annað en mitt venju-
lega starf. Gleymið ekki, að mér er borgað fyrir
það.“
Clare leit niður fyrir sig. Ef Mick hefði séð í
augu hennar, hefði hann kannski iðrast þessarra
síðustu orða sinna.
„Nú, þér eruð liklega vanur að fást við svona
mál,“ sagði hún stillilega. „En ég þakka yður nú
samt sem áður.“
„Eigum við nú ekki heldur að koma niður í
borðsal og fá eitthvað að borða áður en allur
matur er búinn. Eruð þér ekki orðin svöng?“
„Jú, en hvernig á ég að borða með hanzkana
á höndunum ? Og hvað verður um giftingu okkar,
ef mig vantar hringinn?"
Mick dró signethring af hendi sér og fékk henni.
„Setjið hann upp og látið steininn snúa inn að
lófanum. Já, svona! Þetta er hreint ekki svo af-
leitt. Nú skulum við koma niður.“
Mörg forvitin augu litu til þeirra, þegar þau
komu niður í forstofuna. Það leit helzt út fyrir,
að allt starfsfólk hótelsins hefði heyrt um þessa
undarlegu gesti, sem komið höfðu rétt fyrir dög-
un, og annar særður í andliti. Mick gekk yfir að
afgreiðsluborðinu og sagði dyraverðinum, að þau
ætluðu að fara undir eins og þau væru búin að
borða.
„Þá hefðuð þér átt að tilkynna það fyrir klukk-
an tólf.“
„Já, og ég hefði átt að veðja á hestinn, sem
sigraði á Derby-veðreiðunum í maí. En ég gerði
það ekki heldur.“
Þau fóru inn í borðsalinn. Það var nýbyrjað að
bera fram morgunverðinn. Hinir gestimir litu á
þau, og tóku eftir því, hvað þau voru glaðleg. En
þeir vissu ekki, að þau voru eftirsóttust allra í
Englandi!
Klukkan rúmlega tvö fóru þau af stað. Clare
greip í handlegginn á Mick, þegar hann ætlaði
að setjast við stýrið.
„Ég er búin að sofa meira en þér. Lofið mér
að aka.“
„Kemur ekki til mála, barnið mitt. Ég mundi
vera með lífið í lúkunum. Nei, setjist nú niður og
njótið sólskinsins. Nú er ég fullfrískur og endur-
nærður.“
„Já, þér lítið ágætlega út, Mick. Eftir viðburði
riæturinnar hefði ég helzt haldið, að þér munduð
vera liðið lílt í dag.“
Mick flautaði um leið og bíllinn rann rólega af
stað. Mótlætið hafði aldrei lengi áhrif á skap
hans'í einu. Clare fann, að sjálfstraust hans og
ákafi höfðu svo mikil áhrif á hana, að taugar
hennar voru nú alveg rólegar og þreytan alger-
lega horfin.
„Lofið mér nú að aka,“ sagði hún aftur, þegar
þau nálguðust smábæ einn. „Þér getið fengið
yður blund á meðan.“
„Nei, .kæra ungfrú. Þetta er mín veizla og ég
held áfram að vera veitandinn, þangað til gestir
mínir bjóða góða nótt. Nú ökum við inn á aðal-
götuna í Bedford. Takið eftir iðandi mannfjöld-
anum og ys og þys umferðarinnar."
VIPPA-SÖGUR
Hvernig Vippi varð fii.
----- Bamasaga eftir Halvor Asklov. -
Pabbi hans Vippa litla er skáld,
eins og ég raunar hefi sagt ykk-
ur áður í einni sögunni um hann.
Og nú kemur hérna fyrsta sagan um
hann Vippa, sagan um það, hvemig
hann varð til.
Þið vitið það auðvitað, að til er
land, sem heitir Danmörk. Hún er
svo langt í burtu frá Islandi, að skip-
in okkar em rúma fimm sólarhringa
að sigla þangað, þó að þau fari beina
leið. Islendingar hafa í margar aldir
verið í nánu sambandi við Danmörku,
og þótt þeir hafi verið sjálfstæð þjóð
siðan 1918, hefir verið sami konungur
yfir báðum ríkjunum. En stríðið, sem
nú geisar, hefir breytt mörgu, að
minnsta kosti í svip. Danmörk hefir
verið hemumin, eins og Island, en
það er önnur þjóð, sem það gerði, og
þess vegna er öllu sambandi slitið
fyrst um sinn á milli landanna. Þegar
þessir atburðir gerðust, var Gullfoss,
fallega skipið okkar, sem öllum Is-
lendingum þykir vænt um, statt úti í
Kaupmannahöfn, höfuðborginni í
Danmörku og er þar enn, af því að
hann hefir ekki getað komizt heim.
Pabbi hans Vippa er danskt skáld
og við höfum því fengið sögurnar um
hann frá Danmörku, en vegna striðs-
ins getur svo farið, að við hættum að
geta birt þær. En nú á að segja frá
því, hvemig Vippi birtist skáldinu.
Danmörk er fallegt land, þótt það
sé fjallalaust og að mörgu leyti ólíkt
Islandi. 1 einni sveitinni þar voru
mörg lítil og snotur hús. Dyrnar á
þeim voru grænar, gluggatjöldin
rauðröndótt og blómsturpottar í
gluggunum. Upp með vegginum á
einu af þessum litlu húsum uxu ljós-
rauðar vafningsjurtir — og þar átti
maðurinn heima.
Hann var einn og eyddi tímanum
með því að matreiða og halda öllu
hreinu, en mestur tími hans fór þó í
það að skrifa. Hann lauk við hverja
pappírsörkina á fætur annarri og af
þvi að hann skrifaði svona mikið,
kölluðu nábúamir hann ,,skáldið“.
Kvöld eitt sat skáldið í rökkrinu
og hugsaði um það, hvað hann ætti
Hann setti fótinn í blómsturvasa, svo
að hann féll á gólfið og mölbrotnaði.
að skrifa. Allt í einu datt honum það
í hug og ætlaði að grípa blýantinn,
sem hann hafði geymt bak við eyrað.
En hann missti blýantinn á gólfið, og
þegar hann beygði sig til þess að ná
í hann, heyrði hann eitthvað þrusk
rétt hjá sér. „Uss! Burt með þig!“
sagði maðurinn, því að hann hélt, að
þetta væri mús, sem komizt hefði inn
í húsið. Hann hélt áfram að leita að
blýantinum, en gat ekki fundið hann
og ætlaði að fara að kveikja, þegar
eitthvað kom við hendina á honum í
myrkrinu.
„Ég skal taka þig í karpúsið!"
sagði maðurinn reiðilega, og náði
tökum á einhverju lifandi, sem sprikl-
aði í höndunum á honum og reyndi
að losna úr greipum hans, en skáldið
hélt fast utan um feng sinn.
„Þetta er þá ekki mús!“ sagði hann
undrandi við sjálfan sig, er hann virti
fyrir sér veruna, sem hann hélt á.
Það var mannsbam, en pínulítið.
,,Hver ert þú?“ spurði skáldið.
„Hver er ég?“ svaraði snáðinn
skrækróma. „Sérðu það ekki? Ég er
drengur."
„Hvers vegna kemurðu til mín?“
hélt skáldið áfram.
„Hvar ætti ég að vera annars stað-
ar?“ spurði litli drengurinn og var
auðheyrilega móðgaður. „Ég er sonur
þinn, en ef þú heldur áfrað að kreista
mig svona, verður ekki langt þangað
til þú gerir út af við mig.“
„Sonur minn!“ sagði maðurinn og
virtist ekkert hrifin. „Jæja! Á ég þá
svona afkvæmi ?“
„Þetta eru dálaglegar móttökur,“
sagði drengurinn vonsvikinn. „Þykir
þér þá ekkert vænt um mig?“
„Ekki segi ég það!“ sagði skáldið.
„Þú hefir svo sem ekki yfir neinu
að kvarta,“ sagði drengurinn. „En
það er öðru máli að gegna um mig,
ég hefði alveg eins viljað eiga annan
föðut\“
Þetta var auðvitað ekki fallega
sagt, af svona litlum dreng, en hann
skorti líka allt uppeldi.
„Heitir þú nokkuð?" spurði skáldið.
„Ég heiti Vippi — og nú vil ég
fara að sofa, því að ég er syfjaður."
Skáldið kveikti í pípunni sinni. Síð-
an náði hann í tóman vindlakassa,
bómull og vasaklúta og útbjó þægi-
legt rúm handa litla snáðanum. En
þegar Vippi var nýlagstur út af, tók
hann að hrópa: „Ég er svangur! Ég
er svangur!“
„Ligðu nú rólegur!” sagði pkáldið.
„Ég ætla að búa til velling handa þér,
þvi að fyrst þú ert sonur minn, ætla
ég vissulega að hirða vel um þig á
allan hátt.“ Og maðurinn fór fram í
eldhúsið og kveikti upp í eldavélinni.
Skömmu síðar heyrði hann mikinn
hósta, hnerra of skirpur innan úr
stofunni og flýtti sér þangað. Vippi
var aumur á að líta og hrópaði:
„Mér er illt í maganum! Mér er illt
í maganum!"
„Þú hefir tekið pípuna mína,“ sagði
skáldið. u,,Það mega litlir drengir
aldrei gera. Það var von, að þú yrðir
veikur.“
Vippi hóstaði og hrækti og var
oröinn rauður í framan. ,,Ó, mér líð-
ur svo illa!“ hrópaði hann. „Æ, mér
er svo illt í maganum!"
„Reyndu nú að stilla þig, drengur
minn, ég ætla að ná í lækni.“ Svo
hljóp skáldið út í rigninguna, hatt-
laus og kápulaus.
En þegar læknirinn kom, var Vippi
svo óþekkur, að hann var í vandræð-
um með strákinn. Og er læknirinn
sagði, að Vippi ætti að liggja í rúm-
inu heilan mánuð, þá var stráksa
nóg boðið.
„Nei, ég vil það ekki!“ hrópaði
hann og rauk upp úr vindlakassan-
um, þaut eftir borðinu, renndi sér
niður borðfótinn og klifraði upp á
bókahilluna.
„Komdu niður, annars verðurðu
meira veikur!" sagði skáldið og ætl-
aði að grípa son sinn, en Vippi spark-
aði þá í blómsturvasa, sem féll á gólf-
ið og mölbrotnaði, og náði i glugga-
tjöldin og klifraði upp eftir þeim,
alveg eins og fluga. Skáldið fór upp
á stól, en náði ekki í Vippa.
Nú kom læknirinn til skjalanna, en
hann var orðinn reiður stráknum.
Læknirinn reiddi stafinn sinn á loft,
en var svo óheppinn að reka hann í
lampann, og ljósið slokknaði. Þeir
kveiktu á eldspýtum og reyndu að
finna Vippa, en það tókst ekki. Aftur
á móti heyrðu þeir hláturinn í honum
hér og þar í herberginu.
Læknirinn fór, en skáldið leitaði að
drengnum sínum fram eftir nóttunni.
En hvað var orðið af Vippa?
Hann hafði farið inn í ofninn, en
sem betur fór var enginn eldur í
honum. Þar húkti hann lengi og hefði
auðvitað átt að biðja föður sinn fyrir-
gefningar, en það datt honum alls
ekki í hug. Hann var svona mikill
óviti. Þegar hann var orðinn leiður
á að hanga þarna, tók hann að klifra
upp eftir reykháfnum, því að hann
vildi komast út í heiminn, til þess að
upplifa — og það hefir hann líka
gert, eins og þið hafið séð á hinum
mörgu sögum um hann.