Vikan - 17.04.1941, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 16, 1941
11
„Þetta voru skolli slæm lendingarskilyrði,“
sagði Doni. „Það var rétt með naumindum, að
við sluppum. Það er varla lendingarpláss fyrir
litla módelflugvél hérna. Hvað þá fyrir þessa vél.“
Vincent svaraði ekki. Hann dró úttroðið veski
upp úr vasa sínum, tók þrjátíu hundrað dollara
seðla úr því og rétti flugmanninum.
„Gott, Doni,“ sagði hann. „Hérna er það, sem
eftir var af laununum yðar. Þér fenguð hin tvö
þúsundin áður en þér lögðuð af stað. Næst þegar
þér komið til New York, skuluð þér líta inn til
mín. Og nú er víst bezt fyrir yður að komast af
stað aftur. Hvernig þér farið að því, verðið þér
sjálfur að sjá um, en þér hafið ekki fengið fimm
þúsund dollara fyrir að leika yður í barnaher-
bergi."
Doni leit út um gluggann. Það var ekkert að
sjá nema fúnar rústir af námuskúrum og öldótt
flatneskja í norður. Lefty var á leiðinni að bíln-
um, þegar Doni kallaði til hans:
„Ég slepp aldrei héðan nema að snúa vélinni
fyrst. Segið mönnunum að snúa henni fyrir mig.
Það er ekki nema augnabliksverk.“
Lefty veifaði óþolinmóður til mannanna fjögra,
sem nálguðust. Þeir tóku að hlaupa. Þegar þeir
komu að vélinni, voru Doni og Crossley að stíga
út úr flugvélinni.
„Þið verðið allir að snúa vélinni," sagði Lefty
stuttaralega. Ég vil losna við Doni sem fyrst.
Það safnast hingað múgur og manns, ef hún
verður hér mikið lengur. Flýtið ykkur nú.“
Undir eins og mennirnir voru byrjaðir að snúa
vélinni, skundaði Lefty að bílnum án þess að líta
Við. Bílarnir voru tveir. Annar var lokaður en
hinn opinn fjögra manna bíll. Lefty settist aftur
í lokaða bílinn, kveikti sér í sígarettu og varp
öndinni léttara. Síðan leit hann út um gluggann
og horfði með athygli á aðfarir mannanna. Vél-
in var þung í vöfum. Það liðu tíu mínútur áður
en Doni tókst að lyfta sér til flugs.
Mennirnir hlupu í áttina til bílanna og Fino og
Crossley báru farangur Vincents ásamt sínum.
Foringi hópsins nam staðar, opnaði hurðina, sem
Lefty sat við og sagði:
„Velkominn, það var svei mér gaman að sjá
yður aftur. Ég hugsaði —.“
„Vertu ekki að bisa við að hugsa, reyndu að
komast af stað,“ hreytti Vincent út úr sér.
„Heldurðu að ég kæri mig um, að vera hér á
miðri heiðinni, þangað til lögreglan kemur og
tekur okkur alla? Segið bílstjóranum að aka
af stað strax. Segið svo hinum, hvert við för-
um, en látið þá í öllum bænum ekki vera alveg
á hælunum á okkur, því að þá er fjandinn laus.
Þeir hljóta að geta farið einhverja aðra leið.
Ef það er þá nokkur annar vegur á þessari bann-
settri eyðimörk. Og segðu Fino, að hann verði
að gæta þess að láta ekki ameríska hreiminn í
röddinni heyrast, ef hann neyðist til að segja
eitthvað. Það er bezt, að hann látist vera Kanada-
maður. Skilurðu mig?“
Foringi hópsins hljóp fram og aftur til að gefa
skipanir. Crossley setti farangur Vincents aftur
í bílinn og settist sjálfur inn við hliðina á bíl-
stjóranum. Vincent leit í gegnum bakrúðuna til
þess að sannfærast um, að allt væri eins og
það ætti að vera. Foringinn settist við hlið hans.
daiÉM á hælmnm.
Framhaldssaga eftir DAVID HUME.
Það, sem skeð hefir liingað til í sögunni:
Lefty Vincent og fjórir félagar hans,
Johnny Ryan, Fino, Collins og Catini, hafa
rænt banka og drepið gjaldkerann. Dóttir
gjaldkerans, Clare Furness, strengir þess
heit, að koma Vincent i hendur ríkislög-
reglunni, G-mannanna svo nefndu. Eftir
fyrirmælum hennar sitja þeir fyrir honum,
en fyrir mistök, skjóta þeir Ryan, en Vin-
cent sleppur. Hann hyggur nú á þefndir, og
þegar Clare Furness flýr til Evrópu, fer
hann á eftir henni. Mick Cardby, sem rekur
leynilögreglustöð í félagi við föður sinn, er
fenginn til að gæta hennar, þangað til G-
mennirnir koma, en þeir eru á leiðinni til
Evrópu. Mick fer til Southampton til að
taka á móti hpnni, en Vincent herir lika
sent þangað einn af glæpafélögum sínum.
Mick lætur mann frá Scotland Yard tefja
fyrir honum í tollinum, en sleppur sjálfur
hindrunarlaust burt með stúlkuna og ekur
með hana, ýmsar krókaleiðir, þvi að hann
óttast eftirför. Þau koma sér fyrir á litlu
veitingahúsi um nóttina og segjast vera
systkini á leið til London. Bófamir, sem eru
að elta Mick og Clare, koma í veitingahús-
ið. Húsbóndinn þykist ekkert vita, en þeir
trúa honum ekki, slá hann í rot og hefja
svo leit i húsinu. Mick liggur í leyni og
hlustar á samtal þeirra. Þegar Mick sér
sér færi á, slær hann annan í rot, en heldur
hinum í skefjum með skammbyssunni og
neyðir hann til að segja sér allt af létta
um eltingaleikinn. Á meðan þau eru að búa
sig til að leggja að stað með bófana til
lögreglustöðvarinnar, koma tveir bófar í
viðbót, en Mick tókst að ráða niðurlögum
þeirra. Mick talar við föður sinn frá lög-
reglustöðinni, sem segir honum að koma
ekki til London. Þau leita sér gistingar í
smábæ, og aka svo af stað aftur um há-
degi daginn eftir. Á leiðinni les Mick í
blaði, að brotist hafi verið inn á lögreglu-
stöðina og bófamir frelsaðir. Vincent, Fino
og Crossley eru um borð í skipi út af
Frakklandsströndum og bíða eftir að flug-
vél, sem kemur og sækir þá og lendir heilu
og höldnu.
Svo lagði Vincent hendina á öxl bilstjórans og
gaf honum merki um að aka af stað.
„Hvaða staður er þetta eiginlega, sem þú baðst
Doni um að lenda á, Evans?"
„Hann er á milli Helmsley og Sinnington í
North-Yorkshire. Ágætur staður, finnst yður
ekki?“
„Djöfullegur staður. Var þetta sá bezti, sem
þú gazt fundið ? Það finnst mér ótrúlegt."
„Já, en við erum ekki í Bandaríkjunum, þér
verðið að athuga það.“
„Emð þér að kenna mér?“ hreytti Vincent út
úr sér. „Biðuð þið lengi eftir okkur?“
„Rúman klukkutíma. Ég átti í fjandans basli
með að finna heppilegan stað til að lenda á. $g
var þrjá daga á sífeldum þönum fram og aftur
um England áður en ég fann hann. Viljið þér
stoppa á leiðinni eða aka beina leið til hússins,
sem ég hefi valið? Þér getið gert hvort, sem
þér viljið.“
„Hvað er langt að þessum kofa yðar, Evans?“
„Látum okkur sjá. Nú er klukkan rúmlega sjö.
Við getum ekki farið eftir aðalþjóðveginum alla
leið. Það er of hættulegt. Og það er heldur ekki
þorandt að aka of hratt. Þá er maður strax búinn
að fá lögregluna á hælana á sér. Við ættum að
geta verið komnir þangað um miðnætti."
„Miðnætti! Ég hélt, að við gætum verið komnir
þangað og lagstir til hvíldar eftir klukkutima.“
„Maður getur ekki þotið þannig eftir þjóðveg-
unum hér i Englandi. Ég komst yfir hús í Roy-
ston, rétt fyrir sunnan Cambridge, og eftir þeim
vegum, sem við erum neyddir til að aka, eru það
hér um bil tvö hundruð tuttugu og fimm kíló-
metrar.“
„Því í fjandanum lentum við þá svona norðar-
lega? Ætlið þér að telja mér trú um, að það hafi
ekki verið hægt að finna neinn lendingarstað
sunnar?“
„Það var ómögulegt að finna neinn öruggan
lendingarstað sunnar. Þér vitið ekki, hvernig
ástandið er nær London. Þetta fjandans land er
beinlínis yfirfullt af húsum og fólki. Ég gerði það,
sem ég gat. Það get ég fullvissað yður um.“
„Guð hjálpi þér, ef þú hefðir ekki gert það. Þú
hefir vist ekki haft gott af dvölinni í Englandi,
Evans. 1 þau fimm ár, sem þú vannst hjá mér
fyrir vestan, gat ég trúað þér fyrir hverju sem
var, og þú leystir það alltaf vel af hendi. Ertu
búinn að gleyma öllu, sem ég kenndi þór? Hvað
er að þér? Þó að þú hafir nurlað saman einhverj-
um skildingum og dregið þig í hlé, ættirðu ekki
að þurfa að missa vitglóruna? En það verð ég að
segja, að eins og núna er, finnst mér allt benda
til þess.“
„Yður er óhætt að trúa því,“ sagði Evans, „að
þegar þér gerið eitthvað i yðar eigin landi, þolir
enginn maður samanburð við yður. En hérna í
Englandi eru kringumstæðumar allt öðru vísi, og
þér hefðuð ekki verra af að taka tillit til nokk-
urra hollráða frá mér.“
„Einmitt það.“ Það var eins og Vincent hrækti
orðunum út úr sér. „Það er ekki til það land á
jörðinni, sem ég gæti nokkuð lært af þér i, Evans.
Mundu það. Hvernig náungar eru það, sem þú
hefir náð í ? Er nokkurt lið í þeim ? Þessir, sem
þú hefir með þér héma, líta ekkert efnilega út.
Þú ætlar þó ekki að telja mér trú um, að þetta
séu úrvalsmenn?
„Það eru þeir beztu, sem hægt var að finna
hér,“ sagði Evans þreytulega. „Þeir em ekki sem
verstir, og þeir láta sér ekki allt fyrir brjósti
brenna. Það er meira en hægt er að segja um þá
flesta héma.“
„Ekki ef ég vel þá sjálfur. En sleppum því. Mig
er farið að lengja eftir að frétta eitthvað. Áður
en ég fór af stað að heiman, fékk ég tólf af ykkur
hérna til að gera smáviðvik fyrir mig, sem einn
af mínum mönnum heima hefði getað gert á svip-
stundu. Ég gerði ráð fyrir, að þið hérna væruð
ekki upp á marga fiska. Þess vegna fékk ég þér
heilan her af aðstoðarmönnum, og til þess að
koma svolitlum skrið á málið, lánaði ég þér tvo
af mínum mönnum í viðbót. Ég geri ráð fyrir að
allt sé nú klappað og klárt?“
Það varð óþægileg þögn í bílnum. Evans nagaði
á sér neglumar og fálmaði svo eftir sígarettu-
veskinu sinu. Hann rétti Lefty það.
„Þú heyrðir, hvað ég spurði um,“ sagði Vincent
byrstur og bandaði frá sér sígarettunni. Það em
bráðum þrjátíu klukkutimar siðan stelpan stéig
á land. Hvar hafið þið hana núna ? Ég gaf Spider
Harrison skipun um að finna einhvern rólegan
stað og geyma hana þar, þangað til ég kæmi.
Hvar er hún?“
Evans ók sér sitt á hvað og tottaði sígarettuna.
Vincent sneri sér í sætinu og greip svo fast um
handlegginn á Evans, að hann gat ekki stillt sig
um að hljóða.
„Ætlarðu að segja mér,“ sagði hann með níst-