Vikan - 17.04.1941, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 16, 1941
andi ró, ,,að þið hafið gert einhverja bölvaða vit-
leysu? Er það það, sem þú þorir ekki að segja
mér ?“
„Þannig er mál með vexti, að þegar við byrj-
uðum, héldum við, að það væri allt . ... “
„Náðuð þið stelpunni eða náðuð þið henni
ekki?“ öskraði Vincent.
Evans sortnaði fyrir augum. Hann þorði ekki
að draga hann á því lengur.
„Þegar við fórum af stað til að sækja yður,
Vincent, vorum við ekki ennþá búnir að ná stelp-
unni. Við vorum svo að segja búnir að ná henni
einu sinni, en þá kom dálítið fyrir, sem við höfð-
um ekki tekið með í reikninginn.“
Æðarnar voru farnar að þrútna á gagnaugum
Vincents, hann dró andann þungt og allur roði
var horfinn úr andliti hans.
„Svo að tólf ykkar, með allar nauðsynlegar
upplýsingar, eins mikla peninga og þið þurftuð
og öll ráðin lögð upp í hendurnar á ykkur, gátuð
ekki náð einni stelpukind, fyrr en ég kæmi sjálfur
hingað! Er það þetta, sem þú ert að segja mér?“
„Ég held, að þér skiljið þetta ekki almennilega,
Vincent. Mér virðist . .. .“
„Ég gef fjandann i, hvað þér virðist. Ef ég hefi
ekki skilið þetta rétt, þá skýrðu það almennilega
fyrir mér, og vertu fljótur að því.“
„Það var ekki stelpan, sem olli okkur óþæginda.
Einhver réði handa henni einskonar verndara. Það
vissum við ekkert um, þegar hún steig á land.“
„Jæja.“ Vincent var óhugnanlega rólegur..
„Hvers konar verndara, Evans?“
„Náunga, sem heitir Mick Cardby. Hann er
leynilögreglumaður.' ‘
„Ha?“ Lefty tók svo snöggt við bragð, að það
leit helzt út fyrir, að hann ætlaði upp um bíl-
þakið. Varir hans bærðust hvað eftir annað; án
þess að hann gæti komið upp nokkra orði. Svo
sagði hann með sinni lágu ógnþrungnu rödd:
„Ætlarðu að telja mér trú um, að einn maður
— aðeins einn maður — sé verndari hennar, og
að þessi eini maður hafi leikið sér að ykkur
tólf eins og köttur að músum ? Guð sé oss
næstur, er það ég, sem er ruglaður eða ert
það þú?“
VIPPA-SÖOUR
Vippi i sundhöllinni.
_____BAKNASAGA. ---
Mjólkurpóstur úr nágrenni Reykja-
vikur hafði numið staðar með
hestvagninn sinn fyrir utan búð inni
á Laugavegi. Þegar hann var búinn
að ná i vörurnar, sem hann hafði átt
að sækjá, lét hann þær í vagninn hjá
mjólkurbrúsunum og settist síðan
sjálfur á fjölina, er var þvert yfir
vagninn að framanverðu, og hottaði
á hestinn.
Við hornið á Laugavegi og Baróns-
stíg varð pilturinn að stöðva vagninn
skyndilega, því að bíll kom með mikl-
um hraða beint á móti þeim. Þessi
óvænti hnykkur setti mjólkurbrúsana
á hreyfingu, svo að þeir skullu hver
á annan og hinir minnstu duttu á
hliðina og varð af þessu mikill hávaði
svolitla stund. Það var bót í máli, að
hesturinn var ekkert fælinn.
En þegar mjólkurpósturinn ætlaði
að halda áfram upp Barónsstíginn,
heyrði hann undarlegan hávaða aft-
ur í vagninum. Það var einhver að
tala við hann.
„Má ég ekki heldur sitja við hlið-
in á þér? Ég er svo hræddur við, að
brúsarnir velti ofan á mig. Ég var
nærri orðinn undir einum þeirra.“
Pilturinn sneri sér við forviða, því
að hann hafði alls ekki vitað til, að
nokkur annar væri í vagninum. Nú
sá hann lítinn drengpatta standa við
einn litla brúsann og halda sér í höld-
una á lokinu.
„Hver ert þú og hvað ertu að gera
uppi í vagninum?“
„Ég heiti Vippi og mig langaði svo
til að sitja í vagni, sem hestur
dregur.“
„En hvert ertu að fara? spurði
pilturinn.
„Ekkert sérstakt,“ svaraði Vippi.
Pilturinn hugsaði sig um og sagði
síðan: „Ég skal lofa þér að sitja í
upp að sundhöll, en alls ekki Iengra.“
Vippi settist við hliðina á mjólkur-
póstinum.
„Má ég stýra hestinum?" spurði
Vippi.
„Það þarf ekkert að stýra hon-
um, en þú mátt svo sem halda í
taumana, ef þig langar mikið til
þess.“
„Þá erum við komnir að sundhöll-
inni,“ sagði pilturinn og stöðvaði
vagninn.
„Er þetta hús sundhöllin ?“ spurði
Vippi forviða. „Af hverju heitir það
sundhöll?"
„Af því að inni í húsinu er gríðar-
stór sundlaug. Kantu ekki aðsynda?"
„Jú, jú!“ sagði Vippi. „En hvernig
var hægt að koma þessari voðastóru
sundlaug inn í húsið?"
„Bæði heitt og kalt vatn rennur
inn i laugina eftir pípum. Þá held ég,
að þér finnist það skritið, að vatnið
kemur heitt upp úr jörðinni hérna
fyrir innan bæinn og þaðan liggja
pípurnar alla leið hingað í sundhöll-
ina.“
„Potturinn hlýtur að vera afarstór,
sem vatnið er hitað í niðri í jörð-
inni.“
„Það er ekki hitað í potti, það
hitnar svona sjálft. En nú má ég
ekki vera að þessu lengur.“
„Vertu blessaður!“ sagði Vippi,
þegar mjólkurpósturinn ók af stað.
Og nú stóð vinur okkar fyrir
framan dyrnar á sundhöllinni og
hugsaði um það, að gaman væri að
fá sér bað.
Stór og ógurlega feitur maður kom
og fór inn og Vippi elti hann. Það
væri bezt að fylgjast með þessum
manni, því að annars fyndi hann
kannske ekki laugina. Feiti maður-
inn nam staðar fyrir framan stúlku,
sem var inni í litlu herbergi. Hann
fekk stúlkunni peninga og hún lét
hann hafa miða í staðinn. Maðurinn
var í feiknarmiklum frakka og Vippi
notaði tækifærið á meðan hann var
að tala við stúlkuna og klifraði ósköp
varlega upp ?ftir frakkanum og
komst ofan í vasann. Maðurinn gekk
til annarar stúlku og stóð þar svolitla
stund. Vippa leiddist að bíða og
gægðist upp úr vasanum. Þá sá hann
stúlkuna rétta manninum pínulitlar
buxur og handklæði og sápustykki.
Hvað skyldi hann ætla að gera við
sápuna, hugsaði Vippi. Kannske hann
ætli að þvo vasaklútinn sinn í laug-
inni. Maðurinn tekur auðvitað í nefið
— það gera svo margir Islendingar
— og þá verða klútamir fljótt hræði-
lega skítugir. En hvað ætlaði hann að
gera við þessar litlu buxur? Það var
ómögulegt, að hann kæmist í þær,
svona stór og feitur maður!
En nú þorði Vippi ekki að verá
lengur á gægjum, því að maðurinn
hélt af stað inn eftir gangi, með
buxurnar og handklæðið og sápuna
í höndunum. Hann fór inn í klefa, af-
klæddi sig í skyndi og hengdi fötin
sín upp. Svo fór hann út úr klefan-
um um aðrar dyr og skyldi þær eftir
opnar. Það var gott, hugsaði Vippi.
En þegar hann ætlaði að fara að
klifra upp úr vasanum og niður á
gólfið, þá var gengið að klefahurðinni
og henni lokað að utanverðu. Þetta
eru ljótu vandræðin, sagði Vippi við
sjálfan sig, en renndi sér samt fim-
lega niður eftir frakkanum og ofan
á gólfið. En bíðum við! Það var svo
langt bil á milli klefahurðarinnar og
gólfsins, að hann gat skriðið þar út.
Vippi færði sig úr öllu nema stutt-
um léreftsbuxum, sem hann var í
innst klæða, vafði fötunum saman og
faldi þau í einu horninu. Svo skreið
hann út og gekk inn gang til þess að
leita að lauginni.
Þetta var skrítið! Þarna voru
nokkrir menn inni i opnum klefum
og létu vatn renna ofan á sig og voru
að þvo sér! Jæja, var ekki nóg fyrir
þá að gera það í lauginni! Mikið lif-
andi skelfing hlutu aumingja menn-
irnir að hafa verið óhreinir!
„Hvar er laugin?" spurði Vippi.
„Þarna!“ svaraði einn mannanna
og benti.
Vippi ætlaði að fara eftir tilvísun
hans.
„Heyrðu vinur, þú verður að fara
undir steypubaðið,“ var sagt fyrir
aftan hann.
„Ég er ekkert skítugur!“ svaraði
Vippi og sneri sér hálf-móðgaður við.
„Það fær enginn að fara í laugina
nema gera það,“ sagði maðurinn
mjög ákveðinn á svipinn, svo að
Vippi þorði ekki annað en gegna.
Hann gekk rakleitt undir eina bun-
una, en hrökklaðist fljótt frá henni
aftur og hrópaði: ,,Æ, þetta er svo
heitt, að það brennir mig!“ Þá kom
maðurinn og blandaði saman mátu-
lega miklu af heitu og köldu vatni,
með því að skrúfa krana til skiptis.
Og svo mátti Vippi fara þangað, sem
laugin var.
Þetta var engin smáræðislaug! Hér
var gaman að vera! Vippi stökk út i
vatnið, synti og skvampaði og kafaði
og kunni sér ekki læti fyrir fögnuði.
Skyldu engir fiskar vera í þessu
vatni? Vippi marg kafaði og leitaði,
en fann engan. En þarna var fótur á
manni. Vippi gat ekki stillt sig um
að kippa i litlu tána á honum. Því
líkur gusugangur! Það var eins og
stórhveli væri komið í laugina! Vippi
varð dauðhræddur og synti í kafi
nokkra stund og kom upp á yfirborð-
ið all-fjarri manninum.
Þetta hafði þá verið stóri og feiti
maðurinn! Hann var alveg hamslaus
og hrópáði:
„Það beit mig eitthvað í tána! Það
er eitthvert kvikindi niðri í
lauginni!"
Sumir fóru að hlæja að
vesalings manninum og nokkr-
ar stúlkur urðu skelkaðar og
flýttu sér skrækjandi upp úr
layginni.
Þetta hafði verið meinlaust
grin hjá Vippa, en nú kárnaði
gamanið! Ein stúlkan benti á
hann og kallaði: „Þarna er
það! Pínulítill strákur!“
Nú komst heldur en ekki
hreyfing á feita manninn.
„Ég skal svei mér lumbra á
strákpottorminum," hrópaði maður-
inn og synti í áttina til Vippa. „Sá
skal fá kaffæringuna!“
Og nú hófst mikill eltingaleikur.
Vippi stakk sér í kaf og maðurinn á
eftir. Vippi fór upp úr lauginni og
maðurinn líka og þeir hlupu fram
með henni. Vippi sá stiga og flýtti
sér að klifra upp eftir honum og stóð
svo uppi á stökkbrettinu. Maðurinn
fór á eftir honum, því að hann hélt,
að Vippi þyrði ekki að kasta sér af
brettinu niður i laugina. En þegar
maðurinn var nærri kominn upp á
brettið, steypti Vippi sér í laugina,
því að hann var miklu hræddari við
manninn, heldur en að stökkva.
Feiti maðurinn gekk fram á brún
brettisins og stóð þar með ístruna út
í loftið — en þorði ekki að steypa
sér! Og þá hló Vippi og allir í sund-
lauginni.
Meðan maðurinn var að komast
niður af brettinu aftur, flýtti Vippi
sér upp úr lauginni og náði í fötin
sín og fór út — og þóttist góður að
sleppa.