Vikan - 17.04.1941, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 16, 1941
13
MESSUFERÐ.
Sögukafli eftir Dórunni Magnúsdóttur.
-----Skömmu seinna var lagt af stað
til kirkjunnar. Hestar voru f jórir til á bæn-
um og voru allir tygjaðir. Fóru: bóndi,
gamli maðurinn, kaupahjúin, Friðný og
Leifur, og tveir krakkar, sem voru reiddir.
En vinnupilturinn og elzti sonurinn fóru
gangandi niður að vegamótum og ætluðu
að freista þess, hvort þeir kæmust ekki í
bíl, sem flytti messufólk.
Kirkjunni hafði verið valinn staður í
miðri sveit. Þar hétu Vífilsvellir, sem hún
stóð, en bóndabýlið Vífilsfell var þar stein-
snar frá. Prestssetur var ekki í Garðasveit.
Milli kirkju og bæjar stóð þinghús sveitar-
innar, sem einnig var notað fyrir skóla á
veturna og innréttað með það fyrir aug-
um, að þar væri heimavist.
Á messudögum var selt kaffi við vægu
verði í þinghúsinu, því að það þótti of
mikil áníðsla, að kirkjugestir færu heim að
Vífilsfelli til að velgja sér fyrir brjósti.
Áður fyrri hafði kirkjan staðið í túninu
á Vífilsfelli, en þegar hún var orðin svo
léleg, að ekki varð lengur við unað, og
hafist var handa um byggingu nýrrar
kirkju, varð það að endanlegu samkomu-
lagi að byggja hana á Vífilsvöllum, því
að þar væri hægt að hafa grafreit og
stækka hann eftir þörfum. Einnig var rætt
um að koma þar upp skrúðgarði og þótti
ungmennafélagið líklegast til að hrinda því
máli í framkvæmd. En í ungmennafélag-
inu var þá slíkur klofningnur og deilur,
að samkomulag náðist þar ekki um neitt
nema dans og fyrir hann tórði félagið.
Kirkjan var upphaflega vönduð að frá-
gangi, en var farin að láta allmikið á sjá
eftir tíu ára notkun. Var ástæðan sú, að
hún hafði ekki verið nægilega vel þurrkuð
og rann því út í slaga, svo að málningin
stórskemmdist. Miðstöð var engin í kirkj-
unni, en ofnskrifli, sem var orðið ónothæft
og töluðu messugestir um, að ekki væri
notalegra í þessari steinkirkju en gömlu
timburkirkjunni á Vífilsfelli, sem hvorki
hafði haldið vindi né vatni. En alltaf var
það þó munur að skjálfa í dýrri stein-
kirk ju!
Um það bil, sem kirkjan var fullgerð,
var mikill áhugi meðal safnaðarins að búa
hana sem prýðilegast og voru þá samtök
meðal bænda, kvenfélagsins og jafnvel
ungmennafélagsins um það að gefa henni
góða gripi, en minna var skeytt um varð-
veizlu þessara gripa.
— — Kirkjufólkið frá Gljúfurholti
spretti af hestunum og truttaði þeim kipp-
korn út fyrir kirkjuna. Síðan hélt það til
þinghússins til þess að finna sér eitthvert
afdrep, þar sem hægt væri að leggja frá
sér fatnað og snyrta sig, áður en gengið
væri í guðshús.
Leifur skimaði kringum sig, en kom
ekki auga á Línu. Það var ekki úrhættis
enn, svo að hann hélt áfram að lifa í von-
inni og fór að hyggja áð góðum stað, þar
sem hann gæti verið með Línu litlu í ein-
rúmi.
Þegar verið var að samhringja, sá hann
loks, hvar hún kom heiman frá bæ. Grá-
möskótta kápan hennar flaksaðist frá
henni, svo að sást framan á ljósa sumar-
kjólinn hennar. Hún var í silkisokkum með
svokölluðum ,,sólbrunalit“ og hvítum
bandaskóm. Yfir jörpu, þykku lokkana
hafði hún bundið silkiskýlu. Þetta var Lína
sjálf, jafn ósvikið Reykjavíkurbam og
þegar hún var að ,,rúnta“ kringum Aust-
urvöll, hlusta á hornablástur og senda
herrunum hýrleg augnatillit. Leifi hitnaði
öllum ofan í skó. Hann gekk í veg fyrir
hana og heilsaði. Þá fyrst veitti hann því
eftirtekt, að það var ungur maður í fylgd
með henni.
Línu brá ekki til gleði, það var öllu
fremur eins og henni yrði óþægilega við.
Samt heilsaði hún honum ofur settlega og
spurði hann, hvort hann ætlaði að vera
þar í sveitinni sumarlangt, eða væri þar
aðeins á ferð, strunsaði síðan fram hjá
honum, en hélt sig að förunaut sínum.
Leifur hafði ekki skap til að elta þau,
en lét berast ákvörðunarlaust inn í kirkj-
una. Hann veitti því athygli, að flestir karl-
mennirnir tóku sér sæti hægra megin í
kirkjunni, hann þóttist sjá, að þetta væri
venja þar í sveitinni og fylgdi henni. Sama
megin sat Lína. Sú var nú ekki að brjóta
heilann um kirkjusiðina á Vífilsvöllum.
Leifur hafði orðið fyrir sárum vonbrigð-
um með Línu. Öðm vísi hafði hann hugsað
sér þeirra fyrsta fund í Garðasveit. Honum
fannst hann eiga af henni skilið fögnuð og
hlýleika, þar sem hún mátti vita, að hann
væri kominn þangað hennar vegna, til þess
að geta verið henni nálægur og notið blíðu
hennar. Og svo hundskaðist hún aðeins við
að taka kveðju hans og spurði hann aðeins
að því, sem henni datt fyrst í hug, rétt
til að sýna honum einhvern lit, en hafði
þó engan hug á því, hverju hann svaraði,
það sá hann á tómleikanum í svipnum.
Nei, hún var víst búin að ná sér í annan,
sem henni fannst meiri slægur í. Og bezt
var að sýna stelpunni enga eftirgangsmuni,
láta hana bara sigla sinn sjó. En eftir því,
sem leið á prédikunina, mildaðist hugur
hans, og hann fór að finna henni máls-
bætur og hlakka til að hitta hana, þegar
út væri komið. Loks var útgöngusálmurinn
spilaður, en enginn hreyfði sig fyr en prest-
urinn gekk fram kirkjugólfið. Þá fór að
koma skriður á söfnuðinn. Við dyrnar um-
kringdi fólkið prestinn og þakkaði honum
fyrir ræðuna. Síðan fór það að bræða með
sér, hvort það ætti að kaupa sér kaffi í
þinghúsinu, eða gera sér eitthvað til er-
indis heim að Vífilsfelli, því að messukaffi
varð það að fá til þess að skola niður guðs-
orðinu.
Leifur hraðaði sér til Línu.
„Nei, ert þú þama, Leifur,“ sagði hún
glaðlega, en gekk svo áfram án þess að líta
eftir, hvort hann kæmi líka.
Jú, hún var svo sem frátekin, það mátti
nú minna sjá. Hver mundi hann vera þessi
slöttólfur, sem henni var svo umhugað að
elta? O-jæja, ekki tók því að verða hjart-
veikur út af einni stelpuskjátu. Sú mátti

Atta Curtiss-Tomahawk orustuflugvélar á dag. StórframleiSsla er nú hafin á Curtiss-Tomahawk
orustuflugvélum handa Bretum i Curtiss-verksmiðjunum í Bandaríkjunum. Framleiðslan var ný-
lega aukin svo, að Bretar geta nú fengið átta flugvélar á dag, auk þess sem Bandaríkjaherinn fær.