Vikan - 12.06.1941, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 24, 1941
7
Þau trúlofuðust 10. maí
Smásaga
eftir Ingólf Kristjánsson frá Hausthúsum.
au gengu upp Túngötu kl. rúmlega
11, að kvöldi þess 9. maí 1940. Þau
höfðu verið á bíó um kvöldið, og voru nú
á leið heim til Guðmundar, en hann átti
heima vestarlega á Ásvallagötu.
Um nokkurt skeið voru þau búin að vera
góðir kunningjar, og mátti vel sjá, að þau
voru orðin ástfangin hvort af öðru, og það
kom ekki ósjaldan fyrir, einkum þó í seinni
tíð, að Lóa dveldi hjá honum fram eftir
nóttu. Og einmitt þessa örlagaríku
nótt, aðfaranótt tíunda maí bundust
þau heitum . . .
Klukkan var að byrja að ganga sex
um morguninn, þegar Guðmundur
fylgdi Lóu heim til hennar upp í
Þingholtsstræti. Þau gengu hægt til
að njóta samverunnar sem lengst.
Þetta var heldur kaldur maímorg-
unn, göturnar voru hrímaðar, og
svalur blærinn lék um kinnar þeirra.
„Hvað er nú þetta?“ sögðu þau
samtímis, þegar þau komu á Túngöt-
una gegnt Landakotsspítalanum,
„það koma hermenn á móti okkur!“
hrópaði Lóa, og var mjög hrædd. „Er
komið stríð hér í Reykjavík?“ „Það
er ómögulegt," anzaði Guðmundur.
„Þetta hljóta að vera einhverjar
grillur í augunum á okkur. — —
„Nei, þetta eru lifandi menn,“ árétti
hann svo. Þau stóðu þarna eins og
steingjörfingar nokkra stund, og Lóa
hélt sér dauðahaldi í handlegg Guð-
mundar. En svo sáu þau, að fólk
streymdi að úr öllum áttum, og loks
var orðin mannþyrping mikil fyrir
framan þýzka ræðismannsbústaðinn.
Þau gengu þangað óttaslegin um að
eitthvað voðalegt myndi ske. Þar heyrðu
þau einhverja vera að tala um það, „að
mikil mildi hafi það verið, að það skyldu
ekki hafa verið Þjóðverjar," og einhver
sagði, að verið væri að handtaka þýzka
ræðismanninn, en hann væri víst búinn að
koma undan öllum skjölum.
Þau héldu nú áfram leiðar sinnar, og
alltaf voru þau að mæta hermannafylking-
unum hverri af annari. En uppi í Þing-
holtsstræti var allt kyrrt og hljótt, og eng-
inn kominn á fætur heima hjá Lóu.
Guðmundur kvaddi hana skammt frá
húsinu, og hélt til baka niður í bæ. Hann
var rétt búinn að gleyma hinum nýkomnu
gestum, sem orðið höfðu á vegi þeirra á
uppeftir leiðinni, svo hugsandi var hann
um Lóu, að allt annað hvarf úr huga hans.
Þó áttaði hann sig brátt, og minntist þá,
hve Lóa hafði orðið hrædd, þegar hún sá
þessa móklæddu menn, og hversu fast hún
hafði þá þrýst handlegg hans. Og hann
hélt áfram án þess að veita frekari eftir-
tekt hermönnunum, rétt eins og hann
hefði umgengist þá frá barnæsku.
Og sumarið leið í sæluvímu ástarinnar,
fyrir Lóu og Guðmundi. „Ástandið“ hafði
engin áhrif á þau fyrst í stað, að öðru
leyti en því að Lóa átti svo bágt með að
þola hermennina, sem alls staðar voru á
vegi hennar. Færu þau á bíó voru hermenn
þar, sama máli var að gegna með kaffi-
húsin, og gengju þau út sér til skemmtunar
voru þeir alls staðar á sveimi. Þetta leiddi
til þess að þau urðu minna saman en áður.
Guðmundur var ekki orðinn kunnugur
heima hjá Lóu, svo að hann gat ekki hitt
hana þar, enda vildi Lóa líka síður, að
fólkið sitt vissi um samveru þeirra að svo
stöddu. Svo því aðeins bar fundum þeirra
saman, að Lóa kæmi til hans, en það var
afar sjaldan, bæði af því, sem áður er sagt,
að Lóa vildi sem minnst vera úti vegna
hermannanna, og svo sagði hún, að
mamma sín hefði meiri gætur á sér eftir
að hermennimir komu, ekki sízt vegna
þess, að ýmsar miður fagrar sögur vom
farnar að berast út um hermennina og
kynsystur hennar. — En þrátt ' fyrir
það að fundum þeirra fækkaði, minnkaði
ást Guðmundar ekki, — þvert á móti
fannst honum Lóa alltaf fegri og ástúð-
legri efitr því, sem hann kynntist henni
betur.
Að áliðnu kvöldi í byrjun október var
Guðmundur einn á gangi niður í bæ. Lóa
hafði verið hjá honum kvöldið áður, og
hafði sagt honum, að hún myndi koma til
hans aftur að fjóram eða fimm dögum
liðnum, ef hún fengi að fara út, sagði að
mamma sín væri alltaf að versna með það,
að lofa sér út á kvöldin.
Hann taldi á fingrum sér, einn, tveir,
þrír .. . , þá var hnippt í hann, það var
Baldur, kunningi hans. „Hvað ert þú að
fara?“ spurði hann. „Ekkert sérstakt,“
anzaði Guðmundur. „Komdu þá með mér
inn á Hótel Island. Það er gaman að sjá,
hvernig stelpurnar haga sér þar.“ „Æ, mig
langar ekkert þangað,“ sagði Guðmundur,
og varð hugsað til Lóu. Hví skyldi hann
vera að slæpast á hótelum á kvöldin, þegar
hún yrði að sitja heima, út af hræðslu
í mömmu sinni, yfir því, að hún færi
að daðra við Bretana. Hún ætti bara
að vita, hve Lóa hefir mikla óbeit á
þeim. „Við getum þó komið inn í
ganginn og séð, hvaða stelpureruinni.
Það eru að vísu alltaf þær sömu,“
sagði Baldur. „Ég hefi nokkrum sinn-
um farið þangað, og það er nú meira
sukkið, maður.“
„Mér er svo sem sama, þó að ég
líti inn í ganginn með þér, en mig
langar ekki til að fara að sitja þar
inni.“
Það var satt, sem Baldur sagði, að
það væri sukksamt þarna inni. Þar
moraði allt af sjóliðum og landher-
mönnum, og svo dálaglegur hópur
af íslenzkum stúlkum, sem flestar
vora meira og minna undir áhrifum
víns, og þarna lágu þær eins og
kjölturakkar uppi í fanginu á Bret-
unum. —
? ? ? En hverri brá þarna fyrir.
Guðmundur svitnaði niður á tær, og
augun stirðnuðu í höfði hans. — Úti
á dansgólfinu sveif Lóa í örmum eins
sjóliðans, og lagði vangann upp að
honum, og þegar hún kom auga á
Guðmund, leit hún kæruleysislega til hans,
°g þrýsti sér enn þéttara að sjóliðanum
sínum og söng tryllingslega:
„Ó, Tommí! Ó, Tommí!“
>OII|iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii■111111111111111111111
| Vitið pér pað?
| 1. Er kolefni í mannslíkamanum ?
E 2. Hvað eru margar milljónaborgir í Ame- 1
í ríku ? i
= 3. 1 hvaða landi er myntin Zloty notuð? i
E 4. Hver er 11. landskjörinn þingmaður? E
i 5. Hvar er bærinn Zagreb?
i 6. Hvað er Burnus? |
E 7. I hvaða landi er fljótið Orinoco?
i 8. Hver hefir samið skáldsögurnar „Og i
sólin rennur upp“ og „Vopnin kvödd“, |
E og hverrar þjóðar er höfundurinn? E
Hverjir hafa þýtt þær á Islenzku?
i 9. Á hvaða breiddarstigum liggur Island ? |
| 10. Hvenær var Verzlunarskóli Islands i
i stofnsettur ?
Sjá svör á bls. 15. |
^UIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII IIIIIII1111111111111111111111111III || || HIIIIIIIIIIIIIIIIIÓ'
Æ^umatíð kemui\
Er sumarið kemur með sólskin og ylinn,
hve sælt er að lifa með framsóknarhug,
þá örmagna veturinn eftir er skilinn
og ógnandi myrkrinu vísað á bug.
Sumarið brosandi býður oss gleði,
og birtu, er þráir hið lifandi á jörð,
hið fagra og góða ér lífið oss léði,
þá iyftir oss, styrkir, ef sóknin er hörð.
Sumarið blessað, er sífellt vér þráum,
er sælunnar ímynd frá kyni til kyns,
er iitfögru vorblómin ljóskrýndu sjáum,
þá lítum vér dásemdir almættisins.
Sumarsins ástkæru ylgeislar mýkja
vor alskonar sárin, og græða þau bezt,
úr huganum andstreymið verður að víkja,
er vorsólin blikandi’ á himninum sést.
Er sumarsins iimþrungni andvari bærir
hvem útsprunginn blómknapp á víðlendri grund,
þá dagurinn sólbjarti fögnuð oss færir,
vér finnum þá margþráða hamingjustund.
I>. E.