Vikan - 12.06.1941, Síða 11

VTKAN, nr. 24, 1941
24
öðru hverju mættu þeir hjólreiðamanni, en það
var langt á milli þeirra, og' það var lítil huggun
í því að sjá þá. Hann vissi, að það væri eins til-
gangslítið að leita hjálpar hjá þeim og að reyna
að mjólka krókódíl. Clare þurrkaði sér um augun
með vasaklútnum og leit öðru hvoru á Mick.
Pete sat grafkyrr eins og myndastytta, og
skammbyssan, sem lá á hnjám hans, var aldrei
nema örfáa sentimetra frá maga Micks. Þegar
Mick horfði á bökin fyrir framan sig og varð-
mennina til beggja hliða, fann hann í fyrsta
skipti, hvemig það er í raun og veru að vera
tekinn í „hinnsta bíltúrinn". Dobby ók yfir aðal-
götu og inn á aðra hliðargötu, áður en Mick gat
gert sér nokkra grein fyrir, hver gatan væri.
Hann beið eftir þvi, að Dobby æki í gegnum eitt-
hvert þorp eða smábæ. Þá gæfist honum ef til
vill tækifæri. En von hans varð að engu, þegar
Dobby tók á sig stóran krók til þess að krækja
fram hjá bæ, sem sást langt framundan.
Clare lagði frá sér vasaklútinn og greip um
hönd hans með skjálfandi höndum. Varðmennimir
tveir brostu háðslega. Og tíminn leið.
„Hlakkið þér ekki til að hitta Vincent?" spurði
Dobby án þess að líta við.
„Jú, það getið þér verið viss um,“ svaraði Mick.
„Það verða þægileg umskipti að hitta ósvikinn
bófa, eftir að hafa umgengist aumingja eins og
ykkur.“
„Ef þér hættið ekki þessari ósvífni, er það
verst fyrir yður sjálfan," sagði Jimmy.
„Það eina, sem þér eruð maður til, er að sækja
um atvinnuleysisstyrk," sagði Mick.
„Látið hann ekki æsa ykkur upp,“ sagði Dobby.
„Ég þekki hann betur en þið. Hann er útfarinn
í að koma af stað óeirðum og koma sér svo
undan, meðan hinir slást. Þannig fór hann einu
sinni með mig. . n það skal ekki oftar koma
fyrir. Gáðu að, hvað þú gerir, Jimmy.“
„Ég skal gæta mín,“ sagði Jimmy. „Hafðu
engar áhyggjur út af mér. Ég hefi aldrei hitt
mann, sem ég gat ekki ráðið við. Það er betra
fyrir Cardby að vara sig, ef hann langar ekki
til að fá löðrung. Ég hefi fyrr á æfinni hitt
menn af hans tægi.“
„Vafalaust,“ sagði Mick, „og í hvert skipti
hafið þér lagt niður rófuna og hlaupið burtu.
Þér hafið aldrei árætt meira en að stela marm-
arakúlum frá smádrengjum.“
„Eftir eina mínútu skal ég lúberja yður,“
sagði Jimmy.
„Gáðu að þér,“ sagði Dobby aftur. „Ég sagði
þér, að hann er bara að gera þetta til að koma
af stað illindum. Notaðu skynsemi þína, Jimmy.
Ef Left Vincent heyrði til þín, mundi hann berja
þig eins og harðfisk.“
„Þama getið þér sjálfur heyrt, Jimmy,“ sagði
Mick. „Húsbóndi yðar segir, að bezt væri að
senda yður aftur í drengjaskóla. Þér hefðuð
aldrei átt að leggja út á glæpabrautina. Að
ganga um og selja ís væri hæfileg atvinna fyrir
yður. Og þó veit ég ekki. Bömin mundu sennilega
pretta yður i viðskiptunum.“
„Ef þér haldið yður ekki saman ...“
Jimmy komst ekki lengra. Dobby sneri sér við
og hreytti út úr sér:
Framhaldssaga
Það, sem skeð hefir hingað til í sögunni:
Ameriskur stórglæpamaður, Lefty Vincent,
rænir banka þar vestra og drepur gjald-
kerann. Dóttir gjaldkerans, Clare Fumess,
reynir að koma Vincent í hendur lögregl-
unni. Það mistekst. Clare flýr til Englands.
Vincent eltir hana og fær enska glæpafé-
laga í lið með sér. Mick Cardby rekur leyni-
lögreglustöð í félagi við föður sinn. Þeir eru
fengnir til að vernda Clare í Englandi, og
tekur Mick á móti henni og ekur með hana
um þvert og endilangt landið og bófamir
á hælum þeim. Þau komast alltaf undan, en
nú er Vincent sjálfur kominn til landsins,
óánægður yfir árangursleysi eftirfararinn-
ar. Sögunni víkur aftur að Clare og Mick.
Þau em á flótta í bílnum, þegar springur
hjá þeim og bíllinn veltur út af veginum.
Þegar þau eru að komast undan bílnum,
standa vopnaðir bófar yfir þeim og skipa
þeim upp í brauðbíl og aka burt. Eftir
nokkum akstur kemur Mick öllu á ringul-
reið í bílnum. Sumir bófanna særast, einn
drepst og einn sleppur. Mick og Clare yfir-
gefa bílinn, hitta lögregluþjón og senda
hann til að síma. Pete hefir legið særður
á veginum og Mick spyr hann um, hvað
þeir áttu að gera við þau. Bófanum berst
hjálp, áður en lögregluþjónninn kemur og
Mick og Clare flýja, en bófarnir elta þau.
Á flóttanum falla þau í gryfju fulla af
vatni, og þar ná bófamir þeim, fara með
þau upp í bíl og aka af stað.
„Cardby hefir rétt fyrir sér, Jimmy. Þú ert
bjáni. Geturðu ekki skilið, að hann er bara að
reita þig til reiði? Hann vill koma af stað ill-
indum. Pete, þú verður að gæta félaga þíns, og
ef hann heldur þessu áfram, þá verðum við að
gefa honum utanundir.“
„Cardby eða Jimmy?" spurði Pete vandræða-
lega.
„Auðvitað Jimmy,“ skiptu þér ekki af, hvað
Cardby segir. Hann veit, að hann er i þeirri verstu
klípu, sem hann hefir komizt í á æfinni, og þess
vegna reynir hann að neyta allra bragða, en
honum skal ekki takast það á meðan ég stjórna.
Reynsla min af honum var dýrkeypt, en varð mér
líka að kenningu. Látið hann stríða ykkur. Það
gerir ekkert til.“
„Heyrið, hvað hinn mikli bófaforingi er skyn-
samur,“ sagði Mick háðslega. „Þeir, sem ekki
þekkja.hann, gætu haldið, að hann væri stórgáf-
aður. En í rauninni veit hann ekkert eða skilur
nema það, sem Betty rangeygða hefir lamið inn
í hausinn á honum. Næst þegar yður langar til
að skemmta yður, Jimmy, skuluð þér fara niður
í Camden Town á laugardagskveldi, og horfa á
þegar hinum mikla foringja yðar er fleygt út
um dyrnar á sínu eigin húsi eins og kartöflu-
poka. Hann elskar konuna svo heitt, að hann
skelfur í hvert skipti, sem hún nálgast. Hann
beygir sig í auðmýkt undir refsingu hennar, og
biður hana jafnvel fyrirgefningar á, að hún skuli
þurfa að óhreinka fingur sína á skítugu andliti
hans. Jú, Dobby er svei mér hetja!“
„Lætirðu bjóða þér þetta?“ spurði Jimmy.
„Ég er búinn að segja þér .... “
Hann lauk ekki við setninguna. Mick greip
fram i:
„Já, það er rétt, Jimmy. Dobby er gáfaðri en
svo. Hann veit, að hann getur ekki neitað því,
sem ég hefi sagt. Það er alkunnugt allt frá Pad-
11
eftir DAVID HUME.
dington til Barnet. Það býr ekki nokkur maður i
Evrópu við eins mikið konuríki og hann. Þegar
hann hefir lokið þessu verki, bíður rangeygða
Betty vafalaust eftir þvi að úthluta honum viku-
skammtinum hans.“
„Eftir eina minútu stöðva ég bílinn,“ sagði
Dobby, „og gef yður kjaftshögg, sem þér munuð
seint gleyma. Ég kæri mig ekki um að heyra
meira af þessari ósvifni yðar, Cardby.“
„Ef þér hittuð mig á kjaftinn,“ sagði Mick,
„yrðuð þér að fá læknir til að binda um hendina
á yður á eftir. Þér ættuð að láta Betty gera það
fyrir yður, hún héfir æfinguna."
„Það var stundarþögn. Mick fylgdist af athygli
með hverri beygju bílsins. En þeir þræddu alltaf
mjóar hliðargötur, sem hann ekki þekkti.
„Mick,“ hvislaði Clare, „ef ég segi Vincent, að
ég eigi sök á öllu þessu, að þér séuð alveg utan
við það, og að ég skuli sætta mig við hvað sem
er, haldið þér þá ekki, að hann mundi láta yður
sleppa?"
„Hvaða vitleysa, vina mín. Ef hann biði mér
að fara, mundi ég segja nei. Annað teldi ég ekki
sæma starfsheiðri mínum. Félagi okkar hefir
aldrei mistekizt neitt ennþá, og ég ætla mér ekki
að leggja inn á þá braut.. Ég hefi sagt, að ég
yrði hjá yður, þangað til öll hætta er liðin hjá.
Ég verð því kyrr.“
„Já, en þeir myrða yður, Mick, alveg eins og
þeir myrða mig.“
„Ef til vill. En þér skuluð ekki halda, að ég
flýi það, serri þér þorið að horfast í augu við.
Hlutverk mitt er að sjá um, að ekkert komi fyrir
yður. Hingað til hefi ég staðið mig illa. En ég
hefi ekki gefið upp alla von enn. Lefty Vincent
er ekki sá fyrsti, sem telur sér trú um, að hann
sé búinn að festa hendur í hári mínu, og á meðan
ég tóri neita ég að trúa því, að ekki sé einhver
leið út úr ógöngunum.“
„Hlustið á hjal elskendanna,“ sagði Jimmy.
„Mér þykir vænt um, að þér hafið gaman að
því,“ sagði Mick. „Ég vil miklu heldur tala við
stúlkuna, en horfa á smettið á yður.“
„Það er kraftaverk i mínum augum, að þér
skuluð ekki vera dauður fyrir mörgum árum.“
„1 mínum augum er það sorglegt, að þér skyld-
uð yfirleitt nokkurn tíma fæðast.“
Mick var enn að reyna að gera sér grein fyrir,
hvar þau væru, þegar bíllinn nam staðar. Annar
maðurinn, sem sat fram í, fór út og hljóp að
hliði fyrir framan bílinn og opnaði það. Clare
sneri sér að Mick og sagði:
„Það lítur út fyrir að ferðinni sé lokið, Mick.“
„Nei, það skuluð þér ekki halda. Ég er gegn-
votur, þreyttur, svangur og örmagna — en ég
gefst. ekki upp fyrr en þeir hafa grafið mig.“
Hún greip hönd hans og þrýsti henni fast um
leið og hún leit á hann.
„Þér eruð furðulegasti maður, sem ég hefi
nokkru sinni hitt,“ hvislaði hún.
Þegar bíllinn ók í gegnum hliðið, athugaði
Mick umhverfið. Málningin á hliðinu var afmáð
af elli, jámslámar voru ryðgaðar og limgirðing-
arnar beggja megin við stíginn höfðu ekki verið
klipptar í langan tima. Nafn sást hvergi á hús-
inu. Maðurinn, sem hafði opnað hliðið, stökk upp
í bílinn aftur, skellti hurðinni á eftir sér og bill-
inn ók hægt inn eftir stígnum, sem var þakinn
illgresi. Nokkrir illa hirtir lárviðarrunnar sáust
til beggja handa.