Vikan - 12.06.1941, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 24, 1941
Það urgaði og söng í mölinni undan hjólunum,
þegar þau þræddu beygjur stígsins, og þegar lár-
viðarrunnunum sleppti, tóku við furutré. Að lok-
um beygðu þau fyrir krappt horn og námu staðar
fyrir framan stóra byggingu, sem einu sinni hafði
verið landsetur.
Byggingin var löng og grá, og ákaflega hrörleg.
Dimmir, óhreiiíir gluggar sáust ógreinilega á
milli vafningsjurtanna. Málningin var máð af
aðaldyrunum. Steinflísamar upp að dyrunum
voru brotnar og óhreinar. Clare leit á þetta eyði-
lega hús og færði sig nær Mick. Dobby leit við
þegar hann nam staðar og hló hæðnislega.
„Þetta er ekki amalegt hús fyrir elskendur,"
sagði hann. „Hér getið þið leikið Rómeo og Júlíu.
Komið út úr bílnum svo að þið getið dázt að
nýja heimilinu ykkar. Er það ekki glæsilegt,
Cardby? Yður verður innanbrjósts eins og kvik-
myndastjóra, sem er að sýna Gretu Garfeo nýju
höllina sína, er þér komið inn í þetta skrauthýsi.“
„Auðvitað,“ sagði Mick. „Og ég á ekki á hættu
að fá utan undir, eins og þér hjá kærustunni
yðar. Ég skil ekki, hvers vegna þér og Betty
búið í lélegum leiguhjalli, þegar þér hafið um-
ráð yfir húsi eins og þessu. En það er víst ein
af sérvizkum yðar. Komið, Clare, við skulum líta
á nýja heimkynnið okkar. Þessa leið til para-
dísar.“
Það var farið með þau aftur fyrir húsið. Mick
leit í kringum sig, reyndi að festa sér í minni
einstök atriði og velti því fyrir sér, hvort þeim
mundi nokkurn tíma auðnast að komast burtu
úr þessu eyðilega húsi, þegar þau væru komin
inn i það. Þau fóru eftir mjóum hliðarstíg og
urðu að ýta frá sér runnum og þrýsta sér upp
að mosavöxnum veggnum til að komast áfram.
Pete stakk lykli í lásinn. Honum gekk illa a£
opna hann, en að lokum tókst það og það marr-
aði í hurðinni, þegar hún opnaðist. Þeim var
ýtt inn í dimman, hellulagðan gang og allir hinir
komu á eftir.
„Jæja, hvernig lízt yður á nýja heimkynnið
yðár?“ spurði Dobby.
„Ágætlega,“ svaraði Mick. „Er hægt að heimta
meira? Það vantar aðeins miðstöðvarhitun, raf-
magnsljós, teppi á gólfið, veggfóður á veggina,
lyftu, síma og nokkur önnur smáþægindi, til þess
að maður geti verið fullkomlega ánægður."
„Já, hvort sem yður líkar það betur eða ver,
þá er þetta nú staðurinn, þar sem þér eigið að
bíða dauða yðar. Kunnið þér ekki vel við hljóm-
inn í því orði, Cardby?“
„Nei, hljóminn í dauðanum hefi ég ekki heyrt
ennþá. Það er eins konar hryglukennt kokhljóð,
er það ekki? En það hljóð fáið þér aldrei að
heyra. Það heyrist aldrei hrygluhljóð, þegar mað-
ur er hengdur. Hvað húsinu viðvíkur, þá er það
betra en ekkert. Hvað er leigan?“
„Aðeins tvö mannslíf. Er það ekki nóg?“
„Og ieiguna og skattana borgar maður liklega
úr gröfinni ?“
„Hvenær kemur Lefty?“ spurði Pete Mills.
„Það er ekki gott að segja,“ svaraði Dobby,
„en eftir því sem ég bezt veit, ætti hann að geta
verið hér um miðnætti. Hvað er klukkan ?“
Mick leit á sjálflýsandi úrið sitt.
„Tuttugu mínútur gengin í tólf,“ sagði hann.
„Eftir fjörutíu mínútur ætti hans virðulega per-
sóna áð geta birzt. En er það ætlunin að láta
okkur svelta á meðan? Vincent hefir væntanlega
ekki ferðast fimm þúsund kílómetra til að horfa
á tvö skinhoruð lík?“
„Þessa leið, herra,“ sagði Dobby og hneigði
sig háðslega. „Og svo skal ég athuga, hvað þjónn-
inn hefir að bjóða. Þér viljið heldur heitan mat?“'
„Alveg sama, bara ef það er matur. Og eitt
ölglas væri heldur ekki sem verst.“
Jimmy náði einhvers staðar í vasaljós og þau
fóru öll á eftir honum gegnum marga ganga. Að
lokum komu þau inn í stórt, óvistlegt herbergi.
Mick velti því fyrir sér, hvers vegna húsið stæði
tómt. Herbergið var fullt af húsgögnum og breidd-
ur yfir þau hvitur dúkur, og gólfið var þakið
ryki. Undir dúknum mátti sjá stórt borðstofu-
borð, marga stóla og ýms húsgögn.
Pete Mills kom nú með pakka undir handleggn-
um, tók smurt brauð upp úr honum, fór svo aftur
og kom að vörmu spori með stóra körfu fulla af
ölflöskum. Mick sneri sér að Clare og benti á
matinn. En hún hristi höfuðið. Hann fylltist með-
aumkun með henni, þegar hann sá hvað hún var
föl, augun tekin, viprur í kringum munninn, álút
og þreytuleg. En Mick vissi, að hann mátti ekki
láta tilfinningarnar hlaupa með sig í gönur, ef
hann ætti að hafa þrek til að mæta því, sem
vænta mátti þá um nóttina. Hann settist á borð-
röndina og fór að borða. Öðru hvoru leit hann á
úrið. Stundin nálgaðist óðum!
„Þér eruð fjandans harðjaxl, að þér skulið geta.
setið þarna og borðað, þegar þér vitið, hvað bið-
ur yðar,“ sagði Dobby og gat ekki leynt aðdá-
uninni í rómnum.
VIPPA-SÖGUR
Vippi á kappreidum.
_____ BAKNASAGA. --
Eftir að Vippi litli lét fólkið á
sveitabænum vita i tæka tíð, að
kviknað hafði í heyinu og hætta væri
á því, að tvær gamlar konur brynni
inni, voru allir á heimilinu ósköp
góðir við hann. Nú mátti hann fara,
hvert sem hann vildi og gera, hvað
sem hann lysti. Og Vippi lifði marga
sæluríka daga á sveitabænum.
Sunnudag einn átti aftur að halda
skemmtun í sveitinni. En nú vildu
bóndinn og kona hans ekki fara að
heiman, af því að svo illa tókst til í
fyrra skiptið. Þau vildu ekki eiga það
á hættu, að eitthvað leiðinlegt kæmi
fyrir á meðan þau væru í burtu að
skemmta sér.
En nú töldu allir það alveg sjálf-
sagt, að Vippi sæti ekki heima. Hann
átti að fá að fara með unga fólkinu
í Grænuskóga.
Þið haldið .ef til vill, að hann hafi
þurft sérstakan hest eins og hitt
fólkið ?
Nei, Vippi þurfti ekki sérstakan
hest! Hann var látinn sitja á hnakk-
tösku fyrir aftan Stínu litlu. Hún
reið á stiltum, en viljugum hesti, sem
Skjóna hét og var eign móður
hennar.
Bærinn þeirra heitir Fagrabrekka.
Þau fóru þaðan fimm saman á
skemmtunina og Vippa þótti afskap-
lega gaman að því að fá að fara
með.
En hvað var þetta? Koma tveir
hrafnar þama á eftir hópnum?
Enginn virtist gefa þeim gaum nema
Vippi. En hann var ekki lengi að
kannast við þessa kunningja sína.
Það voru krummahjónin hans. Vippi
hafði ekki gleymt greiðanum, sem
stærri hrafninn gerði honum, þegar
hann flaug með hann á eftir fólk-
inu, daginn sem kviknaði í heyinu.
Það á aldrei að gleyma gerðum
greiða. Hann hafði alltaf gefið hröfn-
unum gott að borða síðan og þeim
var bersýnilega orðið hlýtt til þess-
arar litlu mannveru.
Og nú flugu hrafnamir á eftir
skemmtiferðarhópnum. Þegar fólkið
áði til þess að hvíla hestana, settust
þeir álengdar út í móa og biðu unz
aftur var haldið af stað. Svona geta
mállaus dýrin verið trygg, ef vel er
að þeim farið.
Á leiðinni að skemmtistaðnum
bættist fleira fólk í hópinn frá öðr-
um bæjum og það varð glaumur og
gleði, þvi að meiri hlutinn var ungar
manneskjur, sem þótti gaman að
hitta vini og kunningja og láta hest-
ana spretta úr spori.
í Grænuskógum var fjöldi fólks
saman kominn. Þar var margt til
skemmtunar: ræðuhöld, söngur, danz
og kappreiðar.
Kappreiðarnar fóru fram á renni-
sléttum völlum og áhorfendur höfðu
raðað sér beggja megin við brautina
og biðu þess í eftirvæntingu, að byrj-
að yrði.
Stína litla hafði látið það eftir
Vippa að lofa honum að ríða einum
á Skjóna skammt frá tjaldinu, sem
fólkið frá Fögrubrekku
hafði reist hjá skemmti-
staðnum. Hún hafði lánað
honum pínulitla svipu, því
að hún bjóst ekki við, að
þetta mannkríli gæti dangl-
að svo fast með svipunni i
klárinn, að hann tæki upp
á því að hlaupa nokkuð að
ráði.
Vippi var í sjöunda himni
yfir því að fá að vera einn
á hestbaki og ráða sjálfur
ferðinni.
„Hodd, hodd!“ sagði Vippi
og rejmdi að berja fóta-
stokkinn, en það var engu
líkara en hestinum fyndist
ekki vera nema smáhnoðri á bakinu
á sér, þvi að hann fór ekkert hrað-
ara, þótt Vippi gerði það, sem hann
gæti til þess að fá hann til að hlaupa
svolítið.
Nú stóð svo á, að kappreiðarnar
voru byrjaðar og Vippi var kominn
næstum að hestunum, sem áttu að
hlaupa, þegar merkið var gefið. Hann
var nýbúinn að dangla með svipunni
af öllum kröftum í klárinn, þegar
kappreiðahestamir hlupu af stað. Og
nú kom líf í reiðhestinn hans Vippa!
Þegar hann sá hina hestana taka
stökk, þaut hann eins og örskot á
eftir þeim, svo að Vippi missti svip-
una og átti full í fangi með að halda
sér.
Þá var Vippi, auðvitað alveg óvart,
farinn að'taka þátt í kappreiðunum.
Hann var orðinn knapi, en það eru
þeir kallaðir, sem ríða hestunum í
slíkri keppni.
„... knapinn á hestbaki
er kóngur um stund.
Kórónulaus á hann ríki og álfur,“
segir Einar skáld Benediktsson í
„Fákar“, skínandi fallegu kvæði, sem
þið ættuð að lesa og læra.
Þið haldið ef til vill, að Vippi hafi
verið hræddur ? Nei, það var nú öðru
nær! Þetta var gaman, reglulega
spennandi!
Skjóna herti sig meir og meir og
fór fram úr hverjum hestinum á
fætur öðrum. Fólkið hrópaði og
klappaði, og stappaði niður fótunum
af ákafa, því að sumir vildu, að þessi
hestur ynni hlaupið og aðrir vom
aftur með öðrum.
Skjóna spjaraði sig vel! Nú fór hún
fram úr hestinum, sem hafði verið
fremstur og — Vippi varð fyrstur
að markinu.
Fagnaðarlætin voru mikil, en
Skjóna og Vippi fóru í hægðum sín-
um þangað, sem tjaldið var og Stína
litla varð guðsfegin að sjá þau, því
að hún hafði hvergi komið auga á
Vippa og hestinn og var orðin hrædd
um þau.
„Ég hélt þú værir týndur, Vippi.
Þú máttir ekki fara svona langt frá
tjaldinu. Hvar varstu?“
„Ég tók þátt í kappreiðunum og
varð fyrstur!“ sagði Vippi hróðugur.
„Fyrstur á Skjónu! Seigur, karl-
inn,“ sagði Stína og fór að skelliU
hlæja.