Vikan - 21.05.1942, Síða 6

6
VIKAN, nr. 16, 1942
settust og kaffið og vinið var borið á borð. Wray-
son gætti þess, að koma því þannig fyrir, að
hann sæti hjá ljóshærðu stúlkunni.
„Eigum við tvö ekki að tala ofurlítið saman,"
sagði hann. „Viljið þér ekki sígarettu ? Þessar
eru ágætar.“
„Jæja,“ sagði hún, „ég veit, að ég verð ekki
í rónni, fyrr en ég hefi sagt yður allt, sem ég
veit. Það getur verið, að þetta sé allt þýðingar-
laust, en þér verðið sjálfur að komast að raun
um það. En ég held, að það hafi einhverja þýð-
ingu. Það var á fimmtudaginn var, sem ég sá
hana í „Alhambra“.“
„Sáuð hverja?“ spurði Wrayson.
„Nú kem ég að því,“ sagði hún, „lofið mér
bara að segja það í réttri röð. Ég sat og taiaði
við vinkonu mína, þegar ég kom auga á einkenni-
lega, litla konu, sem talaði við marga af gest-
unum, en ég gat ekki heyrt allt, sem hún áagði.
Hún var fremur tötralega búin og var rytjuleg
og föl. Hún leit heldur ekki út fyrir að vera í
sérlega góðu skapi. Hún gekk fram og aftur og
leit í kringum sig, eins og hún væri að leita að
einhverjum. Að lokum fór hún til eins af þjón-
unum, og ég heyrði hana spyrja, hvort hann
þekkti ekki einhvem Augustus Howards, sem
kæmi þangað oft. En þjónninn hristi höfuðið, og
þá fór hún að lýsa honum. Það var að vísu dá-
lítið fegruð lýsing, en mér varð allt í einu ljóst,
að það var Morris Barnes, sem hún var að
leita að.“
„Jæja,“ sagði Wrayson ákafur, „töluðuð þér
við hana?“
„Ég beið, þangað til vinkona min var farin,
þá fékk ég konuna til að setjast hjá mér og lýsa,
hvemig maðurinn, sem hún var að leita að, liti
út. Áður en hún hafði lokið því, var ég sannfærð
um, að það var Bames, sem hún átti við.“
„Sögðuð þér henni þá, hvað komið hafði fyrir?“
spurði Wrayson.
„Það hefði mér aldrei getað dottið í hug!“ svar-
aði hún. „Mig langaði ekki til þess að gera neitt
uppþot þama, fyrir utan það, að mér kom þetta
ekkert við. Ég sagði henni, að ég héldi, að ég
vissi, við hvern hún ætti, og ef hún kæmi klukk-
an níu næsta fimmtudagskvöld, þá skyldi ég senda
þangað mann, er ég vonaði að gæti sagt henni
allt, sem hún vildi fá að vita um vin sinn. Það
var á fimmtudaginn var. Þér verðið bara að vera
í „Alhambra" klukkan níu annað kvöld, þá hljótið
þér að hitta hana. Hún er eins og hún sé ofan
úr sveit. Hún er lítil, föl og veikluleg."
Wrayson greip um hönd hennar, eins og hann
vildi þakka henni, og hún lét gullpeninginn renna
niður í tösku sína, sem hékk við mitti hennar.
„Hafið þér nokkuð séð til bróður Barnesar?“
spurði hann.
„Ég hefi séð hann nokkrum sinnum í „Al-
hambra“, svaraði hún. „Hann gengur alltaf í
fötum bróður síns. En hann er fremur rytju-
legur.“
„Þér hafið vonandi ekki sagt honum frá ungu
konunni?" spurði hann.
Hún hristi höfuðið. „Nei! Þér eruð sá eini,
sem ég hefi sagt þetta allt, og ég vona, að það
verði yður til einhverra nota."
Wrayson stóð upp og baróninn og Duncan gerðu
það sama. Þeir kvöddu stúlkumar og gengu
niður gangstéttina.
„Ég fer til London með fyrstu ferð í fyrra-
málið," sagði Wrayson lágt „Nú held ég, að ég
sé á réttri leið að finna bréf drottningarinnar i
Maxoníu.“
XXXIV. KAFLI.
Wrayson leit órólegur á úr sitt. Klukkan var
orðin tíu mínútur yfir níu. Konan átti að koma
klukkan níu. En þótt hann hefði staðið hér í
stundarfjórðung, hafði hann enn ekki séð neinri
kvenmann, sem lýsingin, er hann hafði fengið,
gat átt við.
Forleikurinn að danssýningunni var byrjaður,
og öll litlu borðin við afgreiðsluborðið voru upp-
tekin. Wrayson var farinn að óttast, að sú, sem
hann beið eftir, mundi ekki koma. Hann leit í
kringum sig, sá þá kunnugt andlit við eitt af
litlu borðunum og gekk rakleitt þangað.
„Gott kvöld, Heneage,“ sagði hann rólega,
„hvað aðhafist þér hér inni í borginni á þessum
tíma árs?"
Heneage hrökk við. Hann virtist verða mjög
undrandi yfir að sjá Wrayson.
„Ég ætla heldur ekki að vera hér,“ sagði Hene-
age, þegar hann hafði heilsað Wrayson. „Það er
of heitt hér. Ég fer á morgun eða eftir fáeina
daga. Hvar hafið þér verið?"
„I Norður-Frakklandi," svaraði Wrayson stutt-
lega. „Það litur út fyrir, að yður muni ekki veita
af loftlagsbreytingu."
„Ég fer líka til Skotlands, strax og ég get
komið því við.“
Mennirnir tveir litu rannsakandi hvor á ann-
an. Það leit út fyrir, að Heneage væri veikur.
Hann var orðinn horaður, og dökkir baugar vom
undir augum hans. Það var líka eítthvað kæru-
leysislegt við klæðnað hans, sem áður hafði alltaf
verið mjög snyrtilegur. Hann var eins og maður,
sem var sama um allt. Hann var ekki i kvöld-
klæðnaði og skyrta hans var ekki alveg óað-
finnanleg og bindið var fremur illa bundið. Wray-
son skildi strax, að eitthvað hlaut að hafa komið
fyrir hann.
„Þér sjáið, að ég hefi neyðzt til þess að hunza
viðvömn yðar,“ sagði hann. „Ég neyðist til þess
að vera hér á landi um tíma. Haldið þér, að
mér stafi nokkut' hætta af því — er hættulegt
að vera hér?“
„Yður stafar engin hætta af mér,“ svaraði
Heneage.
„Er það satt, Heneage?" spurði Wrayson.
„Grunið þér mig og ungu stúlkuna, sem kom út
um dyrnar með mér, þá ekki lengur?"
Heneage leit rólega í kringum sig.
Sendimaður páfa.
Sendimaður páfa í Bandaríkjunum, Amelto
Cicognani, heldur ræðu við hátíðlega messu.
„Nei,“ sagði hann stuttur í spuna. „Talið þér
ekki meira um þetta mál við mig, heyrið þér
það! Komið heldur og fáið yður eitthvað að
drekka."
Wrayson andvarpaði feginn. Nú þurfti hann
ekki að óttast Stephen Heneage lengur og hann
gladdist yfir því, einkum vegna Louise, þvi hinn
kaldlyndi, ósveigjanlegi Heneage — ekki þessi
undarlegi, taugaóstyrki maður, sem hann var nú
með, — hafði verið þeim hættulegur.
„Við skulum ganga að veitingaborðin," sagði
Heneage, og þegar þeir komu þangað, bað hann
um koníak og sódavatn og tæmdi glas sitt strax
til hálfs.
„Hvernig gengur það í klúbbnum?" spurði
Wrayson kæruleysislega.
„Ég veit það ekki,“ svaraði Heneage, „ég hefi
ekki komið þangað í heila viku.“
„Það er undarlegt," sagði Wrayson.
„Hvers vegna?" spurði Heneage reiðilega. „Ég
hefi líklega leyfi til að fara þangað eins oft eða
sjaldan og.ég vil?“
„Auðvitað," sagði Wrayson kurteislega og
undraðist, hve litla stjórn Heneage, sem venju-
lega var svo stilltur, hafði á sér. „Mig langaði
aðeins til þess að fá að vita, hvemig ofurstanum
liði."
„Honum líður víst vel,“ svaraði Heneage og
var nú rólegri. „En hann kemur heldur ekki
eins oft til London og hann gerði. Það er svo
heitt hér núna. Þér verðið að afsaka, Wrayson,
ef ég hefi verið stuttur í spuna áðan, en ég hefi
verið mjög taugaóstyrkur upp á siðkastið."
„Þér þurfið að fá loftslagsbreytingu, eins og
ég sagði áðan,“ svaraði Wrayson. „Það er allt
og sumt.“
„Ég ætla líka að reyna að komast á brott, strax
og ég get. Ég hefi orðið fyrir mikilli — geðs-
hræringu — eða ef til vill má líka kalla það
sorg — það er þess vegna, sem ég er öðra
visi en ég á að mér. Ég vil helzt ekki tala um
það, en ég get sagt yður það.“
Wrayson kinkaði vingjarnlega kolli. „Mér
þykir leitt að heyra,“ sagði hann, „að þér skulið
hafa orðið fyrir einhverju andstreymi. En farið að
mínum ráðum og farið frá London undir eins
og þér getið. Farið til dæmis til Trouirlle. Ef ég
væri í yðar sporum, mundi ég ekki vera degin-
um lengur í þessari heitu borg, nema ég væri
neyddur til þess. En það er satt, ég þarf að
spyrja yður um ofurlítið. “
Heneage gaf þjóninum merki um, að hann
vildi fá meira vín og snéri sér siðan aftur að
Wrayson.
„Spyrjið þér bara,“ sagði hann og saup á
glasinu.
„Er bróðir Barnes hér ennþá?"
Heneage roðnaði og néri hendumar reiðilega,
en jafnaði sig, og rödd hans var næstum róleg,
þegar hann svaraði.
„Já,“ sagði hann stuttlega, „hann er hér enn-
þá. Hann flækist alls staðar fyrir manni. Hann
blátt áfram eltir mig. Ég vildi óska þess, að ég
þyrfti aldrei að sjá hann oftar.“
„En hvernig stendur á því, að hann ónáðar yður
svona?" spurði Wrayson. „Hvað vill hann yður?“
„Það skal ég segja yður," svaraði Heneage.
„Þegar ég hitti hann i fyrsta skipti, hafði ég
áhuga á máli hans, það vitið þér, og við urðum
ásáttir um, að reyna að komast til botns í —
þessu morði. En — eftir dálitinn tíma hætti ég
rannsóknum mínum; — ég missti áhugann fyrir
því. Ég sagði honum það, og það getur verið,
að honum hafi komið það á óvart. Hann varð
að minsta kosti mjög reiður við mig, og nú hefir
hann fengið þá flugu í höfuðið, að ég hafi komizt
að einhverju, og þess vegna er hann að gera út af
við mig. Hann hugsar um það eitt, að komast
yfir auðlind bróður síns. Ég held, að það endi með
þvi, að hann verði brjálaður. Ef ég á að vera
hreinskilinn, verð ég að játa, að ég fór hingað
í kvöld til þess að forðast hann. Ég býst ekki við,
að hann sé svo vel fjáður, að hann geti keypt sér
aðgöngumiða.“