Vikan - 21.05.1942, Síða 7

VIKAN, nr. 16, 1942
7
Úr ýmsum áttum
Léleg ritgerð.
Morgun nokkurn las John Berdan próf.
við Yale-háskólann upp fyrir nemendum í
enskutíma alveg óhæfa ritgerð og bað, eins
og venjulega, um að fá að heyra álit
þeirra á henni. Stúdentarnir voru mjög
harðorðir í dómum sínum: ,,Það var mjög
fróðlegt að heyra þetta,“ sagði Berdan,
,,ég skrifaði nefnilega ritgerðina sjálfur.“
Þegar gagnrýnendurnir voru eldrauðir í
framan af skömm, hélt hann áfram: „Þið
hafið á réttu að standa. Þessi ritgerð er
ótrúlega léleg. Ég eyddi tveim tímum í
það í gær, í þá þreytandi vinnu, að skrifa
eins lélega ritgerð og unt væri, og ég held,
að mér hafi heppnast.“ Prófessorinn þagn-
aði augnablik til þess að gefa orðum sín-
um meira gildi. ,,Ég furða mig á því,“ sagði
hann svo, „hvernig þið getið hripað upp
svona ritgerðir dag eftir dag á aðeins
tíu mínútum.“
Hlátur Viktoríu drottningar.
Helen Hayes, leikkona, lék einu sinni
Viktoríu drottningu', og vakti þá stæling
hennar á hlátri gamallar konu mikla hrifn-
ingu. Ungfrú Hayes var það ljóst, að hlát-
ur gamallar manneskju er kætiviðbragð
líkama, sem er of hrumur til þeirrar hreyf-
ingar, en hún var óánægð með túlkun sína
á hlátri hinnar 70 ára gömlu drottningar.
Annað kvöldið, sem leikurinn var sýndur,
tók hún eftir gamalli konu, sem sat í
fremstu röð og virtist skemmta sér ágæt-
lega. Hlátur hennar kom í stuttum, hvell-
um skríkjum, og eftir hverja hláturskviðu
hallaði hún sér afturábak í sætinu, þurrk-
aði sér um augun með vasaklút og stundi
ánægjulega. Ungfrú Hayes gaf konunni
nánar gætur. Upp frá því var hlátur
Viktoríu drottningar stæling á hlátri þessa
aldraða leikhússgests og varð þannig mjög
eðlilegur.
V
Ráðagóða kennslukonan.
Margir nemendur eiga bágt með það að
skrifa ritgerðir. Hvað á að skrifa um?
Hvernig á að byrja? Kennslukona nokkur
í gagnfræðaskóla í Kaliforníu reyndi að
létta undir með nemendunum.
Allt í einu opnaðist hurðin inn í kennslu-
stofuna og ungur maður þaut inn. Kennslu-
konan, sem var aðlaðandi, ljóshærð stúlka,
stökk á fætur. „Jenny!“ hrópaði ungi
maðurinn. „Jenny, ástin mín!“ Og hann
tók kennslukonuna í faðm sér. „Paul!“
hrópaði Jenny. Paul kyssti Jenny og þau
hlupu út úr stofunni.
Nemendurnir sátu alveg höggdofa af
undrun. Þá opnaðist hurðin aftur og
kennslukonan kom inn í stofuna. „Þetta
var endirinn á sögunni,“ sagði hún bros-
andi. „Skrifið nú, byrjunina og miðhlut-
ann.“
Fijótíærni.
1 Minneapolis skeði það, að lögreglu-
þjónn, sem var að eltast við drukkinn
mann, klappaði á öxlina á manni nokkrum.
Hann fór upp í lögreglubifreið og lét aka
með sig í fangelsi. Er hann kom fyrir rétt
var honum sagt, að lögregluþjónninn hefði
aðeins ætlað að biðja hann að víkja úr vegi.
CVO^CND
SKRÍTLUR.
Frændinn: Góðan daginn, kæra bróðurdóttir.
Velkomin hingað upp í sveit. Komdu nú og sjáðu,
hvað rúgurinn hefir vaxið upp á síðkastið eftir
rigninguna.
Bróðurdóttirin: Nei, heyrðu nú, frændi. Þú ert
að gera gys að mér! Rúgurinn var alveg eins
stór í fyrra um þetta leyti, þegar ég var hér.
*
Frú Hansen: Hvernig líður manninum yðar í
dag, frú Knudsen?
Frú Knudsen: Jú, þökk, læknirinn segir, að ef
hann lifi á morgun, þá sé ofurlítil von, en ef hann
gerir það ekki, þá heldur hann, að öll von sé úti.
*
Fylgdarmaðurinn: Hér sjáið þið úlfalda, sem
getur unnið verk sitt í sex vikur án þess að
drekka.
Konan: Hann er þá algjör andstæða mannsins
mins. Hann getur drukkið í sex vikur án þess
að vinna nokkuð.
VIPPA-SÖGUR
Hvernig á Vippi að vera?
----- BARNASAGA ---
ið haldið ef til vill, að Vippi
sé ekki lengur í lifandi manna
tölu, af því að ekkert hefir í hon-
um heyrst undanfarnar tvær vikur.
En hann er iangt frá þvi að vera
dauður, stundum er meira að segja
heldur mikið líf í honum, ærslagang-
urinn of mikill. Annars em ekki allir
sammála um, hvemig Vippi eigi að
vera og hvað skemmtilegast sé, að
hann taki sér fyrir hendur. Sumir
hafa ekkert út á hann að setja og
halda því jafnvel fram, að hann sé
ágætur eins og hann er og vilja ekki
hafa hann öðruvísi. öðmm þykir
hann ekki nógu mikill prakkari, vilja
láta hann gera fleiri og stærri prakk-
j arastrik. Og einhverjir munu til, sem
hvorki vilja sjá hann né heyra!
Það væri fróðlegt, að þið sem hafið
lesið þessar sögur, segðuð Vikunni,
hvaða álit þið hafið á Vippa og
hvemig þið helzt vilduð hafa hann.
Skrifið' okkur nokkrar línur um
þetta!
Eins og þið ef til vill munið, var
Vippi á Isafirði seinast, þegar þið
höfðuð fréttir af honum. Hann átti
að fara með skíðafólkinu suður til
Reykjavíkur. En haldið þið, að hann
hafi gert það? Ekki aldeilis! Hann
missti af skipinu! Og af hverju skyldi
hann hafa orðið strandaglópur ?
Vegna þess, að hann gleymdi sér
alveg, eins og þeim drengjum er títt,
sem ekki hugsa nógu mikið um það,
sem þeir eiga að gera eða ætla að’
gera!
Hann hafði gengið út á hlíð með
tveimur öðram pottormum, strák-
Vippi var látinn sofa í litlum kassa.
hnokkum, sem hann hafði kynnzt.
Þeir gengu fram hjá stórum kletti í
fjömnni og strákarnir sýndu Vippa
gat eitt mikið í steininum, sjávar-
megin. Svo héldu þeir áfram og léku
sér og ærsluðust, hnoðuðu snjókúlur
og hentu þeim í hvað sem fyrir var!
Þeir komu að litlum skúr. A honum
vom tveir all-stórir gluggar. Strák-
arnir fóru að leika sér að því að kasta
snjókúlum í rúðurnar, og Vippi var
að burðast við að reyna það líka.
Hann hitti aidrei. Allt í einu brá
þeim heldur en ekki í brún! Maður
kom hlaupandi út úr skúrnum og
náði tökum á báðum strákunum, þótt
þeir reyndu að flýja, og hélt öðrum
undir sér meðan hann flengdi hinn.
Vippi sá, að hér var voði á ferð-
um og tók til fótanna. Honum sýnd-
ist maðurinn vera harðleikinn við
strákana og langaði lítið til að lenda
í höndum hans.
Aumingja Vippi! Nú reið á að kom-
ast í hvarf, áður en maðurinn væri
búinn að flengja báða hina strákana!
Hvar átti hann að fela sig?
Þá mundi hann eftir stóra klett-
inum með gatinu, sem strákamir
höfðy sýnt honum niðri í fjöru.
Þangað hljóp Vippi.
Hann komst inn í litla steinhellinn
og faldi sig þar, en var þó milli von-
ar og ótta um, að maðurinn fyndi sig.
Þama sat hann og beið og kveið
fyrir komu mannsins — og fleng-
ingunni!
En sjórinn er á sífelldri hreyfingu
og það var aðfall. Um það hafði
Vippi ekki hugsað, þegar hann faldi
sig i steininum.
Það féll meira og meira að og tók
að falla upp á steininn og stundum
náðu skvetturnar alla leið til Vippa
og hann varð blautur og honum var
kalt. Enn þorði hann þó ekki að yfir-
gefa felustað sinn, af hræðslu við
flenginguna. Svona er að vera með í
að gera prakkarastrik, hugsaði hann
og iðraðist sáran.
Aðfallið hélt áfram, skvettumar
frá öldunum náðu Vippa betur og
betur. Það var eins og þær hefðu
gaman af að gera honum gramt í
geði og vildu bleyta hann sem mest
og helzt hrifsa hann til sín með út-
soginu. Vippa hafði alltaf þótt vænt
um sjóinn og stundum leikið sér að
því að gæla við öldumar, en þá höfðu
þær verið broshýrar og vinalegar í
augum hans. Nú fannst honum þær
illkvittnar og leiðinlegar og ljótar,
enda voru þær honum til ama en
ekki kæti.
Þar kom að lokum, að Vippi sá,
að um annað var ekki að ræða en að
reyna að brjótast burt úr þessu
fylgsni, sem var að verða að hættu-
legu fangelsi.
Nú blessaði hann það með sjálfum
sér, hve vel hann kunni að synda. ’
Hann kastaði sér út í sjóinn og
synti frá steininum, til þess að skella
ekki með öldunum upp að honum.
Þetta var erfitt og hann lenti heilu
og höldnu í fjömnni, en var mjög
máttfarinn og gat með naumindum
dregizt- heim til foreldra Tótu, sem
tóku forkunnar vel á móti honum, þó
að dóttir þeirra væri farin suður.
Mamma Tótu hitaði mjólk og gaf
Vippa, en það var kuldahrollur í hon-
um, og hún var dauðhrædd um, að
hann mundi fá lungnabólgu. Hún
náði í kassa og bjó prýðilega um
drenginn í honum og lét fallegan raf-
magnslampa standa við rúmið hans.
Vippi sofnaði og hann dreymdi, að
tröllkarl væri að elta sig og reyna
að skvetta á sig vatni.