Vikan - 10.09.1942, Side 4

4
VIKAN, nr. 32, 1942
Þegar manni leiðist.
Ung stúlka, sem er einmana og ókunnug
í stórri borg, kynnist ungum manni af ein-
skærri tilviljun, og . . .
að var sunnudagur og hellirigning.
Lizzie Turner sat ein í herbergi sínu
— litlu, tötralegu herbergi í matsöluhúsi
frú Brodie. f kjöltu Lizzie lá eitt eintak
af sunnudagsblaði. Hún hafði lesið skrítl-
urnar ellefu sinnum, hún hafði lesið vand-
lega greinina: „Hvernig verða má falleg-
ur“, en ekki einu sinni hún hafði getað
vakið áhuga hennar. Hún hafði lesið allar
auglýsingarnar, séð mynd af mest dáðu
leikkonu heimsins, í stuttu máli sagt, hún
kunni allt blaðið utanað, og nú lagði hún
það frá sér og andvarpaði.
Svo sat hún dálitla stund og horfði á
rigninguna — og andvarpaði svo aftur.
Lizzie var nýkomin til Washington frá
litlum bæ. Heima var móðir hennar og
þrjár systur. Lizzie hafði fengið atvinnu
á skrifstofu, þar sem hún fékk tíu dollara
á viku. Einu kunningjar hennar í bænum
voru sendisveininn á skrifstofunni, kaup-
maður, sem hún fór oft til og svo frú
Brodie.
Já, og svo þekkti hún hinar stúlkurnar
á skrifstofunni og herra Caster.
Caster hafði í gær allt í einu snúið sér
að henni og sagt: „Hvað ætlið þér að gera
annað kvöld, ungfrú Turner?“
Lizzie varð í fyrstu mjög hissa, en jafn-
aði sig svo og sagði:
„Ég — ég er boðin út, herra Caster.“
„Það var leiðinlegt. Ég var að vona, að
þér vilduð koma með mér í smá gönguferð
um bæinn; en það verður víst að eiga sig,
fyrst þér eruð boðnar út.“
Lizzie var fegin því, að henni hafði dott-
ið í hug að segja þetta, það var ekki laust
við, að hún væri hálf hrædd við Caster,
og þar að auki hafði ein af skrifstofustúlk-
unum varað hana við honum.
„Boðin út!“ Hún hló dálítið biturlega.
Hver ætti að bjóða henni út? Henni leidd-
ist svo mjög, að það lá við að hún iðraðist
þess að hafa sagt nei við Caster. Hvernig
átti hún að fá þennan langa og dapurlega
sunnudag til þess að líða? Það væri í það
minnsta óskandi, að það hætti að rigna,
þá gæti hún þó alltaf farið út að fá sér
' ferskt loft.
Allt í einu datt henni í hug ungur mað-
ur, sem hún hafði séð í matsölunni fyrstu
dagana, sem hún var þar. Hvar skyldi
hann nú vera? Hann hafði verið svo vin-
gjarnlegur, en hann var víst feiminn, því
stundum hafði hann verið að því kominn
að yrða á hana, en svo hætti hann allt-
af við það. Hann virtist mjög ungur, en
hún var viss um, að hann væri góður. Hún
hafði ekki séð hann í heila viku. Hann
hlaut að vera farinn.
Prú Brodie barði að dyrum og Lizzie
opnaði.
„Ég ætla bara að láta yður fá hreint
handklæði, ungfrú Turner. Skelfing er
veðrið leiðinlegt.“
Frú Brodie hélt áfram með handklæði
sín. Það hélt áfram að rigna.
„Ég verð vitlaus, ef ekkert skeður,‘‘
hugsaði Lizzie. AUt í einu skaut upp hjá
henni hugsun. Hún var nú hálf hrædd við
hana sjálf. Hún sat dálitla stund og hugs-
aði um það, svo sagði hún allt í einu: „Ég
geri það! Ég vil ekki sitja hér í allan dag
og láta mér leiðast.“
Hún opnaði dyrnar varlega og læddist
fram ganginn. Það var enginn í forstof-
unni. Lizzie læddist áfram eins og þjófur.
Hún tók símaskrána og leitaði í henni.
„Ég ætla að finna eitthvað nafn,“ hugs-
aði hún. „Það er alveg sama, hvað það
er. Það stoðar vitanlega ekkert að hringja
á skrifstofur, þar sem enginn er að vinna
á þeim í dag. En ég ætla að finna mann
með fallegu nafni, og sem býr í snotrum
bæjarhluta."
Vitanlega var þetta ekki skynsamlegt,
en hvernig átti hún að fá daginn til þess
að líða, þar sem það var ausandi rigning,
og hún var ein í ókunnum bæ.
Að lokum fann hún nafn, sem henni
leizt vel á — Edward R. Clemens. Heim-
ilisfang hans var gefið í símaskránni, en
ekki atvinna hans. Elsie hringdi í númerið.
Hún gat varla andað fyrir eftirvæntingu.
’ Loks var svarað í símann, var það karl-
mannsrödd.
| Vitið þér það?
= 1. Hvers vegna sagði Hinrik af Navarra: =
„París er einnar messu virði" ?
= 2. Hvaða frægt skáld er kvenréttinda- i
frömuður, grænmetisæta og jafnaðar- =
I maður? |
í 3. Hve hár er Vindheimajökull? 1
= 4. Hvemig dó Elisabeth keisaradrottning :
I í Austurríki? |
: 5. Hvenær var Mjólkursamsalan í R.eykja- i
vík stofnuð ? :
i 6. Hvar var fyrsta skíðahöllin með til- =
i búnum snjó byggð? |
1 7. 1 hvaða ríki Bandaríkjanna er Cincin- i
1 ati ? •• 1
i 8. Hvaða borg er oft kölluð „litla París“ ? i
: 9. Er Bombay á vestur- eða austurströnd |
Indlands?
i 10. Hvenær dó Sæmundur hinn fróði Sig- i
| fússon ? |
Sjá svör á bls. 14.
„Er þetta herra Edward R. Clemens?"
spurði Lizzie.
Já, það var hann.
„Viljið þér gera mér mikinn greiða?“
hélt Lizzie áfram. „Þér talið við ákaflega
einmana stúlku. Þér þekkið mig ekki. Nei,
ég er ekki að gera að gamni mínu. Ég
þekki engan hérna í bænum. Ég valdi
nafn yðar af handahófi í símaskránni.
Viljið þér gera mér þann greiða að koma
hingað í kvöld og fara með mér í kirkju,
á hljómleika, í kvikmyndahús eða eitthvað
þess háttar. Ef þér gerið það ekki þá dey
ég af heimþrá.“
Það var þögn dálitla stund á meðan
Lizzie hlustaði á röddina í símanum. Svo
gaf hún í skyndi upp heimilisfang sitt.
„Ég kem og sæki yður klukkan sjö,“ var
sagt í'símanum.
Lizzie þaut upp á herbergi sitt og kast-
aði sér upp í rúm. Hún skalf af eftirvænt-
ingu.
„Ég er víst frekasta stúlka, sem gengið
hefir á jörðinni,“ sagði hún við sjálfa sig.
Loks stóð hún upp og fór að greiða sér.
Klukkan sex barði frú Brodie að dyrum
hjá henni.
„Það er hér maður, sem vill fá að tala
við yður, ungfrú Turner,“ sagði hún bros-
andi. „Hann bíður niðri í stofu.“
Lizzie flýtti sér að búa sig. „Hann kem-
ur klukkutíma of snemma," sagði hún við
sjálfa sig. „En það gerir ekkert til. Guð,
hve ég er hrædd.“
Við stofudyrnar varð hún að nema stað-
ar til þess að jafna sig, hún var með svo
ákafan hjartslátt. Þegar hún loks fór inn,
kom ungur maður á móti henni og rétti
henni höndina.
„Það gleður mig mjög að hitta yður,
ungfrú Turner.“
Hún starði á hann, orðlaus af undrun.
Þetta var ungi maðurinn með vingjarlega
svipinn, sem hún hafði séð í matsölunni.
„Hvað — voruð það þér, sem ég hringdi
til? Eruð þér herra Clemens?“
„Nú skulum við fara og sjá einhverja
góða kvikmynd,“ sagði hann brosandi.
„Mér þykir leitt, að þér skulið hafa verið
einmana, og skal ég framvegis gera það,
sem ég get, til þess að fyrirbyggja það.
Nú er engin rigning. Það hættir alltaf að
rigna, þegar þægu börnin eiga að fara út.
Komið þér nú.“
Lizzie fannst hann hafa mjög fallegt
bros. Hann tók í handlegg hennar og þau
fóru út.
„Það var einkennilegt, að ég skyldi ein-
mitt hitta á nafn yðar í símaskránni,“
sagði Lizzie. „Ég hefi séð yður hérna, en
nú eruð þér sennilega fluttur?“
„Nei, ég er enn þá svo óheppinn — eða
heppinn — að búa hjá frú Brodie.“
„En hvernig gat það þá verið, að ég
hringdi til yðar?“ spurði Lizzie undrandi.
„Þér hringduð alls ekki til mín.“
„Eruð þér þá ekki herra Clemens.“
„Nei, alls ekki. Ég er bara Willie Higg-
ins og bý í herberginu við hliðina á sím-
Framhald á bls. 14.