Vikan - 10.09.1942, Síða 5

VIKAN, nr. 32, 1942
5
F ramhaldssaga:
iiMiiniHmmimHiiMn>iiiiiini»H»miii»ninwHiHMimmimminnHiiiminwiwunni»nmnininiumniiHiMiniiinniiiiiiiiiiminiiiinnuiiiniiiiniiiniiin»i»iiiiiminiiiiiiiinninni
11
Ráðgáta Rauða hússins.

Sakamálasaga eftir A. A. Milne
iiiimiimiiimiimmimiimiii
„Þeir halda, að Mark —Hann hætti og yppti
öxlum.
„Kunni að hafa drekkt sér, er hann sá, að hann
átti ekki undankomu auðið? Og vitandi það, að
hann hafði komið upp um sjálfan sig, með því
að hlaupa í burtu?“
„Já, ég býst við því,“ sagði Cayley seinlega.
„Ég held nú, að hann hefði átt að fara öðruvísi
að. Hann var með skammbyssu. Ef hann hefði
verið ákveðinn i þVí að láta ekki taka sig lif-
andi, þá hefir hann alltaf átt að geta komið í
veg fyrir það. Hefði hann ekki getað náð í lest
til London áður en lögreglan vissi um það?“
„Jú, hann hefði getað það. Það fór lest á þeim
tima. Þeir í Woodham hefðu auðvitað þekkt
hann, en honum hefði tekizt að sleppa í Stan-
ton. Hann er ekki eins vel þekktur þar. Birch
hefir spurzt fyrir um hann, en enginn virðist hafa
séð hann."
„Þar eru áreiðanlega margir, sem seinna munu
segja, að þier hafi séð hann. Það er alltaf svo, að
þegar einhvers er saknað, þá koma minnst tólf
manneskjur og segjast hafa séð hann á tólf
mismunandi stöðum á sama tíma.“
Cayley brosti.
„Já. Það er satt. En hann ætlar nú að slæða
pollinn fyrst.“ Hann bætti þurrlega við: „Að
því er ég hefi lesið í leynilögreglusögum, vilja
lögreglumenn alltaf slæða vötnin fyrst.“
„Er pollurinn djúpur?“
„Aiveg nógu djúpur,“ sagði Cayley um leið
og hann stóð á fætur. Er hann var kominn að
dyrunum, nam hann staðar og leit á Antony.
„Mér þykir leitt að vera að halda yður hérna, en
það verður ekki nema þangað til á morgun. Yfir-
heyrslan er seinni partinn á morgun. Skemmtið
yður eins og þér getið þangað til. Beverley mun
vera með yður.“
„Ég þakka kærlega. Mér líður prýðilega
héma.“
Antony hélt áfram að borða. Ef til vill var það
satt, að lögregiumenn vildu alltaf slæða vötn, en
spurningin var, vildi Cayley láta slæða hana?
Olli það Cayley áhyggjum, eða stóð honum á
sama um það ? Hann virtist sannarlega ekki vera
áhyggjufullur, en hann kunni vel að leyna til-
finningum sínum, og það var ekki oft, sem mað-
ur sá hinn raunverulega Cayley. Hann var ef til
vill stundum of ákafur, en ekki var hægt að sjá
neitt á honum þennan morgun. Ef til vill vissi
hann, að ekki var neitt i pollinum. En lögreglu-
menn vilja alltaf siæða polla.
Bill kom inn.
Andlit hans var eins og opin bók. 1 því mátti
lesa ákafan hugaræsing.
„Jæja,“ sagði hann ákafur, er hann settist við
borðið, „hvað eigum við nú að gera í dag?“
„1 fyrsta lagi, ekki tala svona hátt,“ sagði
Antony.
Bill leit á hann kvíðafullur. Var Cayley kann-
ske undir borðinu ? Eftir það, sem skeði í gær-
kvöldi, var ekki gott að vita.
,,Er — hm —.“ Hann horfði spyrjandi á
Antony.
„Nei, en það er alveg óþarfi að hrópa. Maður
á að hafa vald á röddu sinni, kæri William, með
því að anda rólega og djúpt. Með því kemst
maður hjá þessum háu tónum, senr hafa komið
upp um svo mörg leyndarmál. 1 stuttu máli sagt,
lækkaðu róminn."
„Þú virðist vera í góðu skapi í dag."
Forsaga:
Mark Ablett, eigandi
Rauða hússins, býst við
Robert, bróður sinum, frá Ástralíu. Andrey,
þjónustustúlka, fylgir honum inn í skrif-
stofu húsbóndans og fer síðan að leita að
Mark. Meðan hún er úti heyrist skothvellur
inni í húsinu. Antbny Gillingham sest að í
veitingahúsinu „The George" og fréttir þar,
að kunningi sinn, Bill, er í Rauða húsinu.
Hann fer að heimsækja Bill, en lendir þá
ásamt Cayley í því að finna myrtan mann.
Það er Robert Ablett. Cayley sendir boð
eftir lögreglunni. Gestimir koma heim eftir
golfleikinii og frétta um moröið og fara
allir til London, nema Bill. Birch eftirlits-
maður rannsakar málið. Antony fer að at-
huga húsið og ákveður að komast til botns
í málinu. Hann og Bill Tara til krárinnar,
og Antony notar tækitærið til þess að
spurja Bill um Mark. Bill segir honum frá
því, að einn gestanna, ungfrú Norris, hafi
einu sinni leikið á Mark, með því að leika
vofu. Bill og Antony fara að skoða knatt-
leikavöllinn. Antony heldur því fram, að
Cayley sé riðinn við málið, en Bill vill ekki
fallast á það. Bill og Antony finna leyni-
göng, sem enda í áhaldaskýli á knattleika-
veliinum. Antony sér Cayley þar.
„Það er ég. Mjög góðu. Cayley tók eftir því.
Cayley sagði: „Hefði ég ekki öðrum störfum að
gegna, myndi ég lioma og safna hnetum með
yður. Fúslega vildi ég snúast í kringum mórberja-
runnana og hlaupa upp á litlar hæðir. En vatn
Jordan umlykur mig, og Birch bíður fyrir utan
með rækjunet sitt. Vinur minn William mun inn-
an skamms veita yður ánægju. Verið þér sælir.
berið kveðju mína til allra berjarunnanna." Og
hann yfirgaf herbergið. Inn kom William Bever-
ley."
'„Ertu oft svona á morgnana."
„Næstum því alltaf, sagði hann með fullan
munninn. Út fór W. Beverley."
„Þetta eru áhrif frá sólinni, býst ég við,“ sagði
Bill og hristi höfuðið dapurlega.
„Það er sólin, tunglið og stjömumar, sem i
sameiningu hafa áhrif á tóman maga. Vitið þér
nokkuð um stjörnumar, herra Beverley? Vitið
þér til dæmis nokkuð um Orion ? Og hvers vegna
er ekki til stjarna, sem kölluð er BeVerley? Eða
skáldsaga. Sagði hann tyggjandi. W. Beverley
kemur aftur inn um gólfhlera."
„Þar sem við tölum nú um gólfhlera —.“
„Ekki tala um það,“ sagði Antony og stóð á
fætur. „Sumir tala um Alexander og aðrir um
Herkúles, en enginn talar um — hvað er nú
gólfhleri á latínu? Mensa — borð; nei, það er
ekki það sama. Jæja, herra Beveriey —,“ og
hann klappaði honum vingjarnlega á bakið um
leið og hann gekk framhjá honum —. „Ég sé
þig seinna. Cayley segir, að þú ætlir að skemmta
mér, en hingað til hefirðu ekki fengið mig til
þess að hlæja einu sinni. Þú verður að reyna að
vera skemmtilegur, þegar þú ert búinn að borða
morgunmatinn. En flýttu þér ekkert. Gefðu tönn-
unum tíma til þess að vinna sitt verk.“ Að svo
mæltu yfirgaf Antony hið rúmgóða herbergi.
Bill lauk við morgunverð sinn og var mjög
undrandi. Hann vissi ekki, að Cayley sat fyrir
utan gluggann, ef til vill ekki til þess að hlusta
á þá, en Antony sá hann og vildi ekki eiga neitt
á hættu. Svo hélt hann áfram með morgunverð
sinn, og hugsaði sem svo, að Antony væri ein-
kennilegnr, og gaman væri að vita,, hyort hann
hefði ekki dreymt um þetta einkennilega, er
skeð hafði kvöldið áður.
Antony fór upp í svefnherbei’gi sitt til þess
að sækja pípu sína. Þjónustustúlka var þar að
gera hreint, og bað Antony afsökunar á því að
vera að ónáða hana. Þá mundi hann allt i einu
dálítið.
„Eruð þér Elsie spurði hann og brosti vin-
gjamlega.
„Já. herra," sagði hún feimin, en hreykin. Hún
efaðist ekki um ástæðuna fyrir því, að hún var
nú orðin svona fræg.
„Það voruð þér, sem heyrðuð í Mark í gær,
var það ekki? Ég vona, að eftirlitsmaðurinn
hafi verið vingjarlegur við yður?“
„Já, þakka yður fyrir, herra."
„Nú er komið að mér. Þú bíður," tautaði
Antony við sjálfan sig.
„Já, herra. Hann sagði það iligimislega. Eins
og hann vildi segja, að nú væri sitt tækifæri
komið."
„Ætli það?“
„En ég heyrði þetta, herra. Það er alveg satt.“
Antony leit á hana hugsi og kinkaði kolli.
„Já. Ætli það. En ég skil ekki hvers vegna."
„Hvers vegna hvað, herra?"
„O, það er svo margt, Elsie .... Var það bara
tilviljun ein, að þér voruð þama einmitt á þess-
ari stundu?"
Elsie roðnaði. Hún hafði ekki gleymt því, sem
fni Stevens hafði sagt um það.
„Já, herra. En venjulega fer ég upp hinn stig-
ann.“
„Auðvitað."
Hann var búinn að finna pípu sína og var í
þann veginn að fara niður, er hún stöðvaði hann.
„Fyrirgefið, herra, en verður yfirheyrsla
aftur?"
„Já. Á morgun, býst ég við."
„Á ég þá að vera vitni, herra?"
„Já, auðvitað. Þér þurfið ekkert að óttast."
„Ég heyrði þetta, herra. Það er alveg satt."
„Auðvitað gerðuð þér það. Hver segir, að svo
hafi ekki verið?"
„Sumar stúlknanna, herra — frú Stevens og
þær.“
„Það er einungis af því, að þær eru afbrýði-
samar," sagði Antony brosandi.
Hann var feginn því að hafa talað við hana,
vegna þess, að hann sá, hve vitnisburður henn-
ar var mikilvægur. Birch hefði án efa virzt hann
mikilvægur vegna þess, að hann sýndi, að Mark
hefði haft ógnanir í frammi við bróður sinn. En
Antony fannst hann hafa meira gildi. Hann var
eina ömgga sönnunin fyrir því, að Mark hefði
yfirleitt komið á skrifstofuna þennan eftirmið-
dag.
Því hver sá Mark fara inn á skrifstofuna ?
Aðeins Cayley. Og úr því að Cayley leyndi sann-
leikanum um lyklana, hvers vegna ætti hann þá
ekki líka að leyna sannleikanum um það, hvort
Mark hefði komið inn á skrifstofuna eða ekki?
Augsýnilega var vitnisburður Cayleys einskis-
virði. Sumt var án efa satt; en hann sagði þetta,
bæði sannleikann og lýgina, í einhverjum ákveðn-
um tilgangi. Antony vissi ekki enn þá, hver sá
tilgangur var; hlífa Mark; að hlífa sjálfum sér,
jafnvel að svíkja Mark — það gat verið eitt-
hvað af þessu. En þar sem hann bar vitnisburð
sinn í einhverjum ákveðnum tilgangi, var ómögu-
legt að líta á hann sömu augum og vitnisburð
óhlutdrægs og sannsöguls áhorfanda. Eins og
Elsie virtist til dæmis vera.