Vikan - 10.09.1942, Page 6

6
En vitnisburður Elsie virtist skýra málið dá-
lítið. Mark hafði farið inn á skrifstofuna til þess
að hitta bróður sinn; Elsie hafði heyrt þá tala
saman; svo höfðu Antony og; Cayley fengið líkið
af Robert .... og Birch ætlaði að slæða í poll-
inum.
En vitnisburður Elsie sajp|iaf5i ekkert annað en
það, að Mark hafi verið irífii á skrifstofunni. „Nú
er komið að mér. Þii bíður.“ Þetta var ekki ógn-
un, sem gekk í gildi strax, hún virtist gilda fyrir
framtíðina. Ef Mark hefir skotið bróður sinn rétt
á eftir, hlýtur það að hafa verið óviljaverk, af-
leiðing af áflogum sem hlotizt hefðu vegna þess-
arar ógnunar. Enginn mundi segja: ,,1-ú bíður,“ —
við mann, sem fara átti að skjóta. ,,Þú bíður,“
þýðir sama sem: ,,Þú bíður og sérð, hvað seinna
skeður.“ Eigandi Rauða hússins var búinn að fá
nóg af betli bróður síns og fjárkúgun, nú vildi
Mark fá að vera í friði fyrir honum. Látum
Robert bíða dálitla stund, og hann mun sjá. Sam-
ræðurnar, sem Elsie heýrði, hefðu getað þýtt
þetta. Þær gátu ekki átt við morð. 1 það minnsta
ekki, að Mark myrti Robert.
„Þetta er einkennilegt," hugsaði Antony. „Eina
augljósa lausnin er svo auðveld og samt svo
röng. Og ég hefi hundruð smámuna í huganum
og get ekki tengt þá saman. Og nú í dag munu
þeir verða hundrað og einn. Ég má ekki gleyma
þessum degi.“
Hann fann Bill inni í forsalnum og stakk upp
á því, að þeir færu i gönguferð. Bill var mjög
áfjáður.
„Hvert viltu fara,“ spurði hann.
„Mér er alveg sama. Sýndu mér skemmtigarð-
inn.“
„Skal gera það.“
Þeir gengu af stað.
„Heyrðu, Watson minn,“ sagði hann, þegar þeir
voru komnir í burtu frá húsinu, „þú mátt ekki
tala svona hátt inni í húsinu. Það sat maður fyrir
utan gluggann, rétt hjá þér.“
„Nú-ú,“ sagði Bill skömmus.tulegur. „Mér þyk-
ir þetta leitt. Það var þess vegna sem þú talaðir
eins og hálfviti?“
„Að nokkru leyti. Og að nokkru leyti vegna
þess, að ég er í mjög góðu skapi. Við verðum
önnum kafnir í dag.“
„Jæja, og hvað eigum við að gera?“
„Þeir ætla að slæða pollinn — fyrirgefðu,
vatnið. Hvar er vatnið?“
„Við erum á leiðinni þangað núna, ef þú villt
sjá það.“
„Við getum eins vel litið á það. Farið þið oft
að vatninu?“
„Ó nei. Það er ekkert hægt að gera þar.“
„Er ekki hægt að synda í því?“
„Ekki vildi ég gera það. Það -er of óhreint.“
„Einmitt það —. Þetta er leiðin, sem við fórum
í gær, er það ekki? Leiðin til þorpsins?"
„Jú. Við beygjum dálítið til hægri. Að hverju
ætla þeir að leita í vatninu?“
,,Mark.“
„Hver þremillinn,“ sagði Bill. Hann var þög-
ull dálitla stund, svo gleymdi hann þessum
óþægilegu hugsunum, vegna þess að hann mundi
allt í einu eftir öllum hinúm æsandi viðburðum
og hann sagði: „Heyrðu, hvenær eigum við að
leita að leynigöngunum ? “
„Við getum nú ekki gert margt á meðan Cay-
ley er inni í húsinu.“
„En getum við ekki gert það i dag, þegar þeir
eru að slæða pollinn? Hann verður áreiðanlega
þar.“
Antony hristi höfuðið.
„Ég verð að gera dálítið annað þá,“ sagði
hann. „En ef til vill fáum við tíma til þess að
gera hvoru tveggja."
„Þarf Cayley líka að vera í burtu frá húsinu,
þegar við gerum hitt?“
„Já, ég held, að hann ætli sér það.“
„Er það eitthvað skemmtilegt?"
„Ég veit ekki, það getur verið það. Ég býst
við, að ég gæti gert það seinna, en ég vil helzt
hafa það klukkan þrjú. Ég er búinn að ákveða
það þá.“
„Heyrðu, þetta er gaman. Þú vilt vonandi hafa
mig með, er það ekki?“
„Jú, auðvitað. En mundu það, Bill, farðu ekki
að tala um þetta inni i húsinu, nema ég fitji upp
á því.“
VIKAN, nr. 32, 1942
„Ég skal ekki gera það. Ég lofa því, að nefna
það ekki.“
Þeir voru komnir að pollinum — vatni Marks
— og þeir gengu þögulir í kringum hann. Þegar
þeir voru búnir að fara hringinn, settist Antony
í grasið og kveikti að nýju í pípu sinni. Bill fór
að dæmi hans.
„Mark er ekki þarna," sagði Antony.
„Nei,“ sagði Bill. „En ég skil ekki vel, hvernig
þú veizt, að hann er þar ekki.“
„Ég veit það ekki, ég get mér þess til,“ sagði
Antony fljóflega. „Það er miklu auðveldara að
skjóta sig heldur en að drekkja sér, og hefði Mark
viljað skjóta sig í vatninu og láta líkið ekki
finnast, þá hefði hann látið stóra steina í vasa
sína, og einu stóru steinarnir í nágrenninu eru
við vatnið, og það hefðu sézt för eftir þá, en
þau eru hvergi sjáanleg; og þess vegna gerði
hann það ekki og — nei, við skulum ekki hugsa
um pollinn núna, hann getur beðið þar til seinna.
Bill, hvar byrja leynigöngin ? “
„Nú, það er það, sem við verðum að komast
að, ekki satt?“
„Jú. Sjáðu til, þetta er grunur minn.“
Hann skýrði fyrir honum ástæðurnar fyrir því,
að hann áliti leynigöngin standa í einhverju sam-
bandi við dauða Roberts, og hélt svo áfram:
„Kenning min er sú, að Mark hafi uppgötvað
göngin fyrir einu ári — á sama tíma og hann
fór að fá áhuga fyrir kroket. Leynigöngin end-
uðu i gólfi skýlisins, og sennilega var það hug-
mynd Cayleys að láta kroketkassa yfir opið til
þess að leyna þvi. Þú veizt, að hafi maður upp-
götvað eitthvað leyndarmál, þá finnst manni, að
allir muni auðveldlega komast að því líka. Ég
get imyndað mér, að Mark hafi haft gaman af
því að eiga þetta leyndarmál einn — og Cayley
auðvitað, en Cayley taldi hann ekki með — og
þeir hljóta að hafa haft mikla ánægju af því að
útbúa þetta þannig, að erfiðara yrði fyrir aðra
að komast að því. Nú, en þegar ungfrú Norris
var að dulbúa sig, þá sagði Cayley frá því.
Sennilega hefir hann sagt henni, að hún kæmist
aldrei út á knattleikaflötina án þess að þið sæuð
hana, og svo ef til vill sagt henni, að hann vissi
um eina leið til þess að komast þangað óséð, og
hún héfir svo einhvem veginn fengið hann til
þess að segja sér leyndarmálið.“
„En þetta var tveim eða þrem dögum áður en
Robert kom.“
„Já, einmitt. Ég er ekki að gefa i skyn, að
neitt skuggalegt hafi staðið í sambandi við leyni-
göngin í fyrstu. Fyrir þrem dögum voru þau
aðeins Mark til ánægju. Hann vissi ekki einu
sinni, að Robert væri að koma. En síðan hafa
göngin verið notuð einhvern veginn í sambandi
við Robert. Ef til vill flýði Mark þessa leið, ef
til vill leynist hann þar nú. Og ef svo er, þá
var ungfrú Norris eina manneskjan, sem komið
gat upp um hann. Og hún mundi auðvitað gera
það óvart — þar sem hún vissi ekki, að leyni-
göngin skiptu nokkru máli.“
„Þess vegna var það öruggara að koma henni í
burtu.“
„Já.“
„En sjáðu nú, Tony, hvers vegna ertu alltaf
að hugsa um það, hvar þessi leynigöng byrja?
Við getum alltaf komist inn í þau frá knattleika-
fletinum."
„Ég veit það, en þá yrðum við að gera það
þannig, að það sæist. Ég á við, með því að brjóta
upp kassann og láta Cayley vita, að við hefðum
gert það. Sérðu til, Bill, ef við komumst ekki að
neinu á morgun eða hinn daginn, þá verðum við
að segja lögreglunni, hverju við erum búnir að
komast að, og þá getur hún rannsakað göngin
sjálf. En það vil ég ekki gera strax.'
„Nei, alls ekki.“
„Svo við verðum að halda dálítið lengur áfram
í leyni. Það er eina leiðin.“ Hann brosti og bætti
við: „Og það er líka miklu skemmtilegra."
„Ég held það nú!“ Bill hló.
„Jæja, nú er spurningin, hvar byrja þá leyni-
göngin?“
Sautján munnar að mata. Á myndinni sést kona ein í New York,
frú William Mohlenbrok, með sautján hvolpa, sem hinn írski skot-
hundur hennar á. Hundurinn situr og horfir með athygli á, meðán
verið er að mata hvolpana.
Ný hárklipping!
Á myndinni sést amerískur
sjóliði, sem látið hefir klippa
hár sitt þannig, að það mynd-
ar V-sigurmerki Bandamanna.
Er hann að sýna félögum sín-
um þetta uppátæki sitt, en þeir
virðast hafa mjög gaman af,
eftir myndinni að dæma.