Vikan - 18.03.1943, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 11, 1943
Hún hitti bezt!
Fyrir mörgum árum síðan bjó í París
greifi nokkur, tiginn og auðugur.
Hann átti tvær mjög fríðar dætur,
Adele og Germaine. Þær uxu upp honum
til gleði og þeim var kennt af beztu kenn-
urum í listum og siðgæði. Til að láta þær
hafa einhverja leiksystur, hafði greifinn
tekið til fósturs munaðarleysingja, skyld-
an sér langt fram í ættum. Lucile hét hún
og fékk sömu uppfræðslu og stallsystur
hennar, og þroskaðist í kvenlegum dyggð-
um og fegurð. Og þegar sá tími kom, að
greifinn vildi láta dætur sínar fara til hirð-
arinnar, svo þær lærðu að þjóna drottn-
ingunni, leiddi hann einnig Lucile fram
fyrir hinn náðuga höfðingja.
Markgreifi einn, sem mikið las hinar
heiðnu bækur, sagði, þegar hann sá þær
alla, þrjár, að Grikkir kölluðu slíkt gyðj-
ur, og undir því nafni urðu_ þær brátt
þekktar í París.
Svo var það, að ókunnur riddari kom til
París frá Suður-Ölpum, sem sagðir voru í
ítalíu.
En fyrir hefir það komið, að einn er
hættulegrí en annar fyrir hin ungu, við-
kvæmu kvennahjörtu, og svo var það með
þennan unga riddara, að hver sú, sem sá
hann, felldi ástarhug til hans, og þegar
tvær sáu hann urðu þær afbrýðisamar
hvor út í aðra. Og jafn tígulegan riddara
hafði enginn séð áður. Þegar hann dró
hjálmgrímuna niður og augu hans sáust
út um hana, gat maður vel haldið, að þar
skinu tvær sólir gegn um skýin, í stað
þeirrar einu, sem heldur sig á himnum.
Og rödd hans hljómaði svo vel, að ef
gamli markgreifinn hefði borið hana við
kvenmannsrödd, hefði kvenmannsröddin
orðið líkust blástri x þokulúðri. Og til að
láta fegurð sína vera áberandi hafði hann
alltaf með sér þjón, heimskingja, eins og
aðalsmenn höfðu meðferðis sér til skemmt-
unar. En hryllilegri pillt hefði verið erfitt
að firrna. Höfðinu var þrengt milli axl-
anna, augun skásett, efrivararskeggið
hékk niður með munnvikunum, hryggur-
inn boginn og fæturnir snúnir undir þess-
um ógeðslega líkama. Og hann skældi á
sér andlitið, þegar einhver stúlkan féll
fyrir herra hans og hló og dró dár að við-
kvæmni þeirra. „Hann þekkti þetta kven-
fólk.“ En hinn glæsilegi riddari leit aldrei
á hann, þegar þeir voru saman, og var
alltaf jafn kaldur og Alpasnjórinn, er hann
hafði farið yfir. En ef eitthvað viðsjárvert
skeði, var þjónninn alltaf á varðbergi og
lét húsb 'nda sinn vita.
En þótt gyðjurnar töluðu um alla hluti
sín á milli, höfðu þær aldrei minnzt á ridd-
arann, ekki frekar en hann væri ekki til
í París. En það hefir alltaf verið einkenni
kvenna að þegja um þann hjartfólgnasta.
Og svo var það einmitt í þessu tilfelli.
GOMUL SAGA
Þegar Adele vaknaði á morgnana, var
svipur riddarans það fyrsta, sem fyrir
augu hennar bar. En með Germaine var
það svo, að þegar hún féll í svefn dreymdi
hana alltaf sama drauminn, um hann. Og
þegar Lucile átti að matast, gat hún það
ekki af þrá til hans.
En ástin er sjúkdómur sem vex-snar
dag frá degi, ef sá er elskaður, sem enga
ást leggur á móti. Og enn endurtók það
sig hér. Og ungmeyarnar þrjár voru vit-
firringu næst. Og enn má líkja ástinni við
hitasótt, sem ruglar menn, svo þeir vita
ekki, hvað þeir gera og stundum fremja
þeir það, er þeir alls ekki gerðu annars.
Og þar sem vesalings Adele var haldin
þessum hættulega sjúkdómi, kallaði hún
kvöld eitt á þjón riddarans, og sagði:
,,Kæri þjónn, hvernig líður húsbónda þín-
um? Líkar honum París? Viltu segja mér
eitthvað um hann ?“
„Jú, náðuga ungfrú, það geri ég með
mikilli ánægju.“
Og stúlkan hélt lengra á þessari hættu-
legu braut. „Þú ert ekkert nema kurteis-
in. Faðir minn heldur mikið upp á svoleiðis
menn, viltu ekki þiggja heimboð af okkur,
það er afar gestkvæmt á heimili mínu.“
Þjónninn hló við.
„Ég skal koma og segja yður, hvað ég
veit og hlusta á yður.“
Daginn þann voru þærallarsamankomn-
ar í stórum sal og léku keiluspil. Lucile
raðaði keilunum, skipti kúlunum; svo var
farið að leika. Þær máttu ekki tala saman,
þótt þær væru nokkuð málgefnar. Og
þegar Adele ætlaði að fara út og hitta
hann ein, kom hann allt í einu. Stúlkurnar
litu hver á aðra og roðnuðu upp í hárs-
rætúr.
Illlltlillltllflllf IIIIIIIIIIIIIIMÍIIIIIftfllllflMMIIIItllllBf llflf lfMtHVHMSIMMnMMMBMJg|
j Vitift bAr bað?
I 1. Hvenær var læknaskóli stofnsettur i |
| Reykjavík ?
| 2. Hvenær hófst núverandi styrjöld milli |
| Kínverja og Japana?
I 3. Hver var Enervold Kruse ?
| 4. Hvað heitir höfuðborg Texas?
í 5. Hvað hét maður sá, er myrti Franz |
Ferdinand, bróðurson Franz Jóseps |
Austurríkiskeisara í Serajevo í Bosníu |
I 28. júní 1914 ?
| 6. Hvenær dó Skúli Magnússon land- |
| fógeti ?
| 7. Hve margir íbúar eru í Þrándheimi í |
Noregi ?
i 8. Hvaða lönd liggja að Bodenvatni ?
I 9. Hverjar eru höfuðskepnurnar fjórar? =
= 10. í hvaða bók er þessi setning: ,,Son i
minn, gef gaum að speki minni, hneig |
eyra þitt að hyggindum mínum, til þess i
að þú megir varðveita mannvit og var- |
ir þínar geymi þekkingu.“?
f Sjá svör á bls. 14.
? í
•uiifninimiMiiiiiiiMiiiiiiiiMiiiiiiiiiitwiiiiimHMiimMMNaiaMinHMMinnnmsm*
En þjónninn sagði:
„Það er mjög gott, að þið eruð allar hér
saman í kvöld. Þá slæ ég þrjár flugur í
einu höggi.“
Um daginn höfðu þær, sitt í hvoru lagi,
beðið hann að mæta sér um kvöldið og nú
sáu þær, sem alltaf höfðu verið hverri
annarri trúar, að þær voru að leita eftir
ástum sama manns, riddarans glæsilega.
Og þjónninn gladdist af forlögum þeirra.
„Sú af yður, sem býður mér mest, henni
skal ég hjálpa.“
„Við bjóðum ekkert,“ sögðu þær einum
munni.
,,Jæja,“ sagði hann, „þegar þið eruð svo
helteknar af ást, þá er það verst fyrir
ykkur sjáifar. Eins getum við spilað um
það, hér eru keilur og kúlur, og sú, sem
tapar, skal borga mér, en ef einhver vinn-
ur þá veiti ég henni lið við húsbónda
minn.“
Af hverju þær tóku þessu tilboði er
ómögulegt að segja, en þær gerðu það,
stilltu keilunum upp og spiluðu við þjón-
inn lengi nætur.
Hver þeirra vann, veit enginn. En ridd-
arínn og þjónn hans hurfu jafn skyndilega
úr París og þeir komu og það eina, er
fannst í herbergi þeirra voru kassar fyllt-
ir hálmi.
En hin fríða Adele fannst aldrei eftir að
hún hvarf úr rúmi sínu. Germaine missti
litlu seinna vitið og eftir lítinn tíma var
vesalings greifinn barnlaus. Eftir allt þetta
urðu þau Lucile mjög harmþrungin. En
hún hafði fengið nóg af gáleysi þessa
heims og gekk í klaustur.
Og þegar hún dó upplýsti skriftafaðir
hennar Ieyndarmálið: Riddarinn hafði
verið vondur andi frá víti, en þjónninn sá
gamli.
Hvort þetta er rétt hjá hinum æruverð-
uga klausturpresti, veit ég ekki, en mér
þykir það trúlegt.
Stríðið.
Tveir vinir í Berlín hittust við morgun-
verðinn, og annar spyr: „Jæja, hvemig
gengur stríðið?“ Kunningi hans hallar sér
að honum og segir í lágum hljóðum: „Uss!
Foringinn veit 'það nákvæmlega. Guð er að
reyna að komast að því. Og það kemur þér
fjandann ekkert við.“
Gamanleikarinn.
Gamanleikari einn kom inn á leiksviðið
grátandi og aumlegur.
„Við erum svift hverju á fætur öðru,
ekkert smjör, ekkert kaffi, engin sápa, og
allt er þetta bannsettum níðingnum að
kenna.“
Dauðaþögn af skelfingu varð í salnum,
síðan hlupu Gestapo menn inn og fóni í
skyndi með hann á næstu lögreglustöð.
Gamanleikarinn mótmælti þessu ákaft og
sagði, að hér væri um misskilning frá
lögreglunnar hendi að ræða.
„Auðvitað átti ég bara við Churchill,"
sagði hann, „hver hélduð þið að það væri?“