Vikan - 18.03.1943, Blaðsíða 13

VTKAN, nr. 11, 1943
13
) Dægrastytting |
V. niiiiiMHIMIIIMMIIttMIIIIMIIIIHII MMMIMIIMMMMMMIIIIMMMMIIMMU*
Barnið og álf konan.
Á Heiðarbót í Reykjahverfi í Þingeyjarsýslu
bar þa,ð til eitt kveld, er konan var í fjósi, að
eitt af bömunum hennar g-ekk út, og ætlaði að
elta móður sína út í fjós. Þegar það kemur út á
hlað, sér það hana standa á hlaðinu. Hún bendir
þvi þegjandi og klappar á lærið. Hún gengur
hægt og hægt á undan og klappar á lærið og
toendir því að koma. Klettastrókar eru þar fyrir
ofan bæinn, sem eru nefndir Stöplar. Þangað fer
konan og ginnir með sér barnið; hvarf síðan með
það inn í stöpulinn sinn, þvi þetta var ekki rétt
móðir bamsins, heldur álfkona. Nú er að segja
frá þvi, að konan kemur úr fjósinu, saknar barns-
ins, spyr eftir því, en fólkið, sem heima var, taldi
það vera. í fjósi hjá móður sinni. Urðu foreldr-
ar þess óttaslegnir; var safnað mönnum og leit-
að, en fannst ekki, hvar sem leitað var. Bóndi
'bjó á Sandi, sem Arnór hét, haldinn fjölkunnug-
ur. Móðirin fór til hans að leita ráða; kom þar
seint á degi. Arnór bauð henni þar að gista um
móttina. Hún þá það. Hann spurði hana, um hvert
leytí bamið hefði horfið. Hún sagði, sem var.
Þetta, kveld, um sama leyti, tekur Arnór hníf og
sker upp þrjár þríhyrndar flögur úr gólfinu í bað-
stofunni. En er hann skar upp þá seinustu, heyr-
ist brestur mikill. Síðan lét hann aftur niður
flögumar í samt lag og kvað konunni mundi
óhætt að sofa rólega um nóttina, því bamið
mundi komið vera. Daginn eftir fór hún heim;
var þá bamið komið. Það þótti mönnum kynlegt,
að önnur kinnin á því var blá og rann bláminn
aldrei af síðan. Nú var barnið að spurt, hvar það
hefði verið. Það sagði frá konunni, sem það hélt
móður sína, elti hana hálfgrátandi og kallaði á
mömmu, þar til hún var komin upp undir stöp-
SORGARLEIKUR ÚR
HVERSDAGSLÍFINU.
Framhald af bls. 3.
vera ákaflega lengi uppi, breyttu hin al-
varlegu orð hans algjörlega álitinu á sjúk-
dóminum. Drengurinn hafði, þvert ofan í
allt bann, farið að synda í vík einni, sem
'bömum var stranglega bannað að synda í.
Nú var hann með blóðeitrun, sem sennilega
orsakaðist af keðjusýklum, var hættulega
veikur og átti áreiðanlega eftir að verða
xnjög hætt kominn.
1 viku var nú hreinasta eymd á heimili
Adams-hjónanna. Allir læddust á tánum,
en Paul, sem var í sóttkví í hinu litla her-
bergi sínu, velti sér fram og aftur og talaði
í óráði. Læknirinn gaf litla von, þetta var
skæð veiki, og mótstöðuafl sjúklingsins
var sama sem ekkert. En áamt höguðu ör-
lögin þvi þannig, að hann lifði þetta af.
Eftir tíu daga erfiða legu var hann talinn
úr allri hættu, og bað veikum rómi um að
fá að sjá uppáhaldið sitt, Sammy. Þetta
var ómögulegt, vegna smitunarhættu, en
börnin sendu miða og ávexti til hans og
allt húsið eins og vaknaði úr dvala og allir
voru glaðir og ánægðir.
Á laugardagsmorgun, tveim dögum
seinna, er Henry Adams kom upp til þess
að kalla á Sammy til morgunverðar, lá við
að hann dytti um koll við sjón þá, er hann
sá. I rúmi hins sofandi Sammy lá Paul,
ulinn, þá greip hún það og bar inn í stöpulinn,
vildi vera góð við það. En það sá nú, að þetta
var ekki móðir sín. Ekki smakkaði það mat
hjá henni; sýndist því hann allur rauður. En
þetta kvöld, er Amór risti upp flögumar, hrundu
3 steinar niður úr bjarginu, allir þríhymdir. En
við þann seinasta tók álfkonan barnið; var hún
þá r?iðuleg, hljóp með það heim að bænum og
sló það vænan kinnhest að skilnaði, og var það
bresturinn, er heyrðist, eftir að seinasta flagan
var upp skorin. Af því var önnur kinnin blá.
Barn þetta hét Guðmundur. Hann bjó siðar þar
fyrir norðan. Dóttur átti hann, er Elísabet hét.
Hún giftist og jók ætt sína í Eyjafirði.
(Isl. þjóðsögur og ævintýri).
Blámannaleikur
Stundum eru aðeins tveir i leik þessum. Ef
leikendurnir eru fleiri, þá eru valdir tveir for-
ingjar og skipta þeir liðinu með sér til helminga.
Foringjarnir reisa sína steinvörðuna hvor. Þær
eru í beinni línu hvor við aðra, en talsvert bil á
milli þeirra. Steinarnir sem vita að millibilinu eru
stærstir, en smækka svo, eftir því sem dregur nær
endanum á röðunum. Stærstu og fremstu stein-
arnir hvoru megin heita konungar, en hinir
blámenn. Sigurinn er fólginn í þvi að verða fyrri
til að setja um koll alla steinana í röðinni, með
steinkasti, og er varpað um það hlutkesti, hvor
foringjanna á að kasta fyrr. Þeir standa á milli
raðanna og kasta þaðan. Þegar foringarnir hafa
kastað, kasta liðsmenn þeirra, og svo koll af
kolli, þangað til allir steinarnir eru dottnir. Það
segir sig sjálft, að þegar aðeins tveir eru í leikn-
um, þá eru þeir báðir sjálfkjömir foringjar og
kasta sjálfir öllum köstunum.
(Islenzkar skemmtanir).
Reynið þetta.
Takið með löngutöng, baugfingri og litlafingri
um fót á vínglasi. Takið síðan tvo sykurmola
(eða teninga) milli þumalfingurs og vísifingurs
sömu handar. Þrautin er nú sú, að koma báðum
hafði hann vafið handleggjunum um háls
Sammy og andaði alveg framan í hann.
Hann hafði skriðið upp í rúmið án þess
að vekja litla drenginn, og var ánægður
með að vera við hlið hans, auðmjúkur eins
og áður í ást sinni. Hann horfði sljóum
augum á Henry Adams og brosti. En
Sammy veiktist seinni hluta þessa sama
dags, engin von virtist um að hann fengi
bata, þótt allt hugsanlegt væri gert fyrir
hann — og hann dó af þessum sjúkdómi
fjórum dögum seinna.
Eg var þá fjarverandi. Bréf það, sem
ég skrifaði Henry, var fullt innilegrar sam-
úðar, en honum hlýtur samt að hafa fund-
izt það innantómt og þurrt. Eg vissi, hve
þessi kyrrláti og þöguli maður hafði unnað
syni sínum heitt: Sammy hafði verið aðal-
uppáhaldið í lífi hans. Það var þessi hugs-
un, sem vakti hjá mér bitra gremju, er
ég skrifaði bréfið og bað hann að losa sig
við þetta óþolandi tökubarn ^itt — þennan
strák, sem hann hafði gert allt fyrir, en
sem launaði það svo á þennan sviplega
hátt. Ég skrifaði, að til væri heimili fyrir
sjúk börn, munaðarleysingjaheimili, þar
sem annazt mundi vera um Paul. En í guð-
anna bænum losaðu þig við hann, sagði ég.
Það var farið að líða að vetri, er ég kom
aftur frá Kaliforníu og flýtti mér í heim-
sókn til Henry Adams. Er ég beygði heim
að litla húsinu þeirra, nam ég skyndilega
staðar, gripinn undrun og vantrú. Ég sá,
molunum upp í glasið, án þess að nota hina hend-
ina. (Það er auðvelt að fleygja fyrri molanum
og gripa hann í glasið, en hætt er við, þegar gripa
á seinni molann í glasið, að fyrri molinn vilji þá
hoppa upp úr). Sjá lausn á bls. 14.
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 4.
Nú leið heill sólarhringur, án þess að skipverjar
á flutningaskipinu yrðu Georgs varir, þótt þeir
hefðu sífellt gætur á því, hvort þeir sæu ekki
einhversstaðar ljósmerki, sem væru skilaboð frá
honum. Skipstjóra datt þó ekki í hug að fara
nema hafa drenginn með sér, en hann var Georg
gramur út af því, að hann skyldi valda þeim
svona miklum óþægindum. En um kvöldið sáu
þeir skútu létta akkerum á höfninni. Undin voru
upp segl á henni og einmitt meðan verið var að
því, sá einn skipverja ljósmerki frá skútunni. Þau
voru svona:
Sjá lausn á bls. 14.
Orðaþraut.
EM J A
EIMI
N AÐS
ÓMUR
FINN
ANDI
LlN A
ÁRN A
S K A R
ÓÐUR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig að ný orð myndist. Séu þeir
stafir lesnir ofan frá og niður eftir myndast nýtt
orð, er það nafn á verðlaunabikar, sem keppt er
um núna á landsmótinu. Sjá lausn á bls. 14.
að Henry var að vinna í garði sínum og
búa jarðveginn og blómin undir hinn kom-
andi vetur. Og með honum var lítill dreng-
ur, sem var að hjálpa honum. Eitt augna-
blik varð mér órótt innan brjósts, mér
fannst ég hafa séð vofu, svo sá ég, að þetta
var Paul.
Ég gekk hægt í áttina til þeirra: ,,Jæja“,
sagði ég, er við höfðum skipzt á kveðju-
orðum, „þú hefir hann ennþá.“
,,Já.“ Henry þagnaði og forðaðist að
horfast í augu við mig. „Honum er nú
smátt og smátt að batna----------hann er
rólegri og hraustlegri — honum voru gefn-
ar einhverjar pillur.“
Nú varð löng þögn og við virtum báðir
fyrir okkur drenginn, sem ók litlurh hand-
vagni í áttina til okkar. Þegar hann nálg-
aðist, sá ég hann roðna, er hann sá, hve
óvingjarnlega ég horfði á hann: Þetta var
það fyrsta mannlega, sem ég hefi nokkum
tíma séð við hann. En það var ekki nóg
til þess, að mér snérist hugur, hvað hann
snerti. Ég sagði, gripinn af þessu bitra
óréttlæti: „Ég verð að segja það að hann
er lánssamur þessi Paul Pietrotanalski —
eða hvað sem hið vesæla nafn hans nú er.“
„Þú verður ekki lengur í vandræðum
með nafnið,“ sagði Henry, lagði handlegg-
inn um öxl Poul, snéri sér að mér og brosti
h;nu rólega og hálf feimnislega brosi sínu.
„Hann heitir Poul Adams núna. Við höf-
um nefnilega ættleitt hann.“