Vikan - 22.04.1943, Blaðsíða 12

12
Athygli min hafði nú beinzt að stjómmálafrétt-
uöum.
|„Það er ekkert fallegt, sem þeir segja um
innanríkisráðherrann núna," sagði ég.
;„Aumingja maðurinn. Hann hefir sínar áhyggj-
ur, það má nú segja. O-jæja. Og það svo miklar,
aö hann leitar huggunar á hinum ósennilegustu
stöðum."
;Ég starði á hann.
Poirot brosti Utillega, og tók upp úr vasa sín-
um snyrtilega samanbundin bréfin, sem honum
höfðu borizt um morguninn, valdi eitt úr og rétti
mér.
„Þú hefir ekki séð þetta bréf í gær,“ sagði
hann.
Ég las bréfið með ánægjukenndum óróa.
„En, Poirot!" hrópaði ég. „Þetta er eintómt
smjaður!"
„Þú heldur það, vinur minn?" .
„Hann talar af miklum fjálgleik um gáfur
þínar og hæfileika."
„Það er rétt af honum," sagði Poirot, og leit
hæversklega á mig.
Hann biður þig að rannsaka þetta mál fyrir
sig —- eins og það væri einhver sérstakur heiður."
„Alveg rétt. Það er ekki nauðsynlegt að endur-
segja mér þetta allt, kæri Hastings, ég hefi sjálf-
ur lesið bréfið."
„Þetta er hræðilegt!" hrópaði ég. „Það eyði-
leggur algjörlega sumarleyfið okkar."
„Nei, nei, kæri vinur. Þetta breytir engu með
það."
„En innanríkismálaráðherrann segir, að málið
aé áríðandi."
„Það getur verið laukrétt hjá honum — en
það getur lika verið rangt. Þessir stjómmála-
menn verða svo fljótt æstir. Ég veit, hvemig
þetta er með —“
„Já, já, en Poirot, þurfum við ekki að gera
einhverjar ráðstafanir? Hraðlestin til London er
farin — næsta lest fer —“
„Rólegur, Hastings, rólegur fyrir alla muni!
Alltaf þessi æsingur, þessi geðshræring. Við för-
um ekki tii London í dag — og ekki heldur á
morgun."
„En þessi stefna?"
„Varðar mig ekkert. Ég tilheyri ekki lögreglu-
Ilði ykkar, Hastings. Ég var beðinn að taka þetta
mál að mér sem einkarannsakari, og ég neitaði."
„Þú neitaðir?"
„Sannarlega. Ég skrifaði mjög kurteislega, af-
sakaði að ég væri fullkomlega óhæfur til þessa
— en hvað segir þú? Ég hefi dregið mig í hlé
— ég er búinn að vera."
„Þú ert ekki búinn að vera," sagði ég hlýlega.
Poirot klappaði á hné mér.
„Nú talar þú sem góður vinur — hinn dyggi
vinur. Og þú hefir ástæðu til þess, líka. Gráu
Íieilasellurnár eru enn þá staríandi — reglurnar,
áðferðimar — allt er við það sama. En þegar ég
dreg mig í hlé, þá dreg ég mig í hlé! Það er
búið. Ég er engin leiksviðsstjama, sem held
itveðjusýningar tiu tólf sinnum. Af mesta örlæti
segi ég: Látið ungu mennina fá sín tækifæri. Ef
til vill afkasta þeir einhverju virðingarverðu. Ég
efast um það, en þar fyrir getur það átt sér stað.
Hvað sem öðru líður, þeir munu vissulega geta
ráðið fram úr þessu máli ráðherrans."
„En allt hrósið, Poirot!"
„Ég er upp úr því vaxinn að taka tillit til
þess. Ráðherrann er greindur maður, sem veit,
að geti hann aðeins fengið mig til að vinna fyrir
sig, þá gangi allt að óskum. Hvað segir þú?
Hann er ógæfusamur. Hercule Poirot hefir leyst
af hendi síðasta mál sitt!"
Ég horfði á hann. 1 hjarta mínu harmaði ég
þráa hans. Að fást við mál sem þetta, hlaut áð
auka á hróður hans stórlega. Þó gat ég ekki
annaðað en dáðst að þessari ósveigjanlegu
ákvörðun hans.
Allt I einu datt mér dálítið í hug og ég brosti.
„Ég er hissa," sagði ég „að þú skulir ekki vera
hræddur. Svona sköruleg yfirlýsing hlýtur að
freista guðanna."
VIKAN, nr. 16, 1943
,,Það getur ekkert haggað ákvörðun Hercule
Poirot," svaraði hann.
„Engin leið, Poirot?"
„Þú hefir rétt að mæla, vinur minn, maður á
ekki að taka svona djúpt í árinni. Ég veit ekki,
hvað ég mundi gera, ef skot riði af og í vegg-
inn héma andspænis mér! ÖII emm við mann-
leg, þrátt fyrir allt!"
Ég brosti. Smásteinn kastaðist upp á svalirnar,
rétt þar sem við sátum, og ég gat ekki annað en
brosað að hinni einkennilegu samlíkingu Poirots.
Hann stóð á fætur og tók steininn upp og hélt
áf ram:
„Já — við emm mannleg. Það er til málshátt-
ur sem segir, að þótt hundurinn sofi, þá sé hægt
að vekja hann. Sem sagt," sagði ég, „ef þú finn-
ur rýting undir koddanum þínum í fyrra málið —
þá reyndu ekki að grenslast eftir, hver lét hann
þar!“
Hann hneigði höfuðið fjarhuga.
Mér til mikillar uhdrunar, þaut hann skyndi-
lega á fætur og gekk niður tröppurnar, sem lágu
niður I garðinn. Um leið kom ung stúlka í ljós
og hraðaði sér í áttina til okkar.
Ég hafði einmitt fullvissað sjálfan mig um, að
hún væri mjög snotur stúlka, er athygli mín
beindist að Poirot, sem án þess að líta niður
fyrir fætur sér ganaði áfram, og rakst nú allt í
einu á trjágrein og datt kylliflatur. Hann var
kominn rétt að stúlkunni, og við, ég og hún,
hjálpuðum honum að komast á fætur. Athygli
mín beindist auðvitað að vini minum, en þó varð
ég var við dökkt hár, gletnislegt andlit og stór,
dökkblá augu.
„Fyrirgefið þér þúsund sinnum," stamaði
Poirot. „Ungfrú, hvað þér eruð góðar. Mér þykir
þetta mjög leiðinlegt — æææ! — ég hefi svo
miklar kvalir í fætinum. Nei, nei, það er ekkert
alvarlegt — ég hefi snúist í öklaliðnum, það
er allt og sumt. Eftir nokkrar mínútur verð ég
orðinn ágætur. Ef þú bara vildir hjálpa mér,
Hastings — þú og ungfrúin í sameiningu, ef hún
vildi vera svo indæl. Ég skammast min fyrir að
biðja hana um þetta."
Við leiddum hann síðan á milli okkar, til sætis
á veggsvölunum. Ég vildi sækja lækni, en vinur
minn neitaði þvi harðlega.
„Þetta er ekki neitt, get ég sagt þér. öklinn
er bara snúinn. Það er ónotalegt eins og stendur,
en það verður ekki lengi." Hann skældi sig all-
an. „Vertu viss, eftir nokkrar minútur verð ég
búinn að gleyma þessu. Ungfrú, ég þakka yður (
hjartanlega fyrir hjálpina. Má ekki bjóða yður i
sæti?"
Stúlkan settist. í
„Það er ekkert að þakka," sagði hún. „Ég vildi i
bara óska að þér létuð læknir athuga fótinn,
sem fyrst."
„Ungfrú, ég get fullvissað yöur um, að þetta
eru aðeins smámunir. Og í návist yðar gleymi
ég fljótlega kvölunum."
Stúlkan hló.
„Það er ágætt."
„Ætti ég ekki að útvega okkur glas af vini?“
spurði ég. „Við hefðum öll gott af því.“
„Jú — þakka yður fyrir," svaraði hún hikandi.
„Viljið þér „Mardini"?"
„Já, þakka yður fyrir, einn „Mardini"."
Ég fór. Þegar ég kom aftur voru þau Poirot
og stúlkan í mjög áköfum samræðum.
„Hugsaðu þér Hastings," sagði hann, „að húsið
þarna — sem við höfum dáðst svo mikið að, er-
eign ungfrúarinnar hérna."
„Svo!“ sagði ég, án þess að muna nokkuð
eftir því, að við hefðum verið að dáðst að þvi.
Ég mundi naumast eftir að hafa séð það. „Það
er ekki laust við, að það sé dálítið ægilegt, að
það skuli standa svona eitt sér, langt frá öllum
öðrum húsum."
„Það heitir Byggðarendi," sagði stúlkan. „Ég
elska það — en það er afar gamalt. Allt í hálf-
gerðri niðumiðslu."
„Eruð þér siðasti ættliður' gamallar fjölskyldu,
ungfrú ?“
„Við erum svo sem ekkert mikils metin. En
það hafa búið hér meðlimir Buckleys ættarlxm-
ar í tvö til þrjú hundruð ár. Bróðir minn dó
fyrir þremur árum síðan, og nú er ég ein eftir
af fjölskyldunni."
„Það er sorglegt. Búið þér þarna einar, img-
frú?"
„Ég er mikið fjar verandi, en þegar ég er héma
eru oftast einhverjir kunningjar mínir hjá mér.
Einn kemur, þegar annar fer."
„Það er ágætt. Annars var ég búimi að hugsa
mér yður eina í stóru, gömlu aðalssetri, ásótta
af gömlum ættarfylgjum."
„En dásamlegt! ,Þér hljótið að hafa mikið
imyndunaiafl. Nei, þar er enginn draugagangur.
Eða ef svo er, þá eru draugarnir mér til heilla.
Ég hefi þrisvar komist í lífsháska á jafn mörgum
dögum, og hér er ég enn þá, eins og þér sjáið."
M A G G I
og
R A G G I.
1. Maggi: Svona,
stattu nú kyrr!
Ég ætla að veiða
fluguna i þenn-
an poka. Róleg-
ur! Ég verð bú-
inn eftir svolilta
stund.
Raggi: Flýttu
þér, Maggi! Ég
er alveg að verða
brjálaður!
2. Maggi: Þetta
er gríðar stór
býflugna drottn-
ing!
Raggi: Flýttu
þér bara að ná í
hana, áður en
hún bítur mig!
3. Maggi: Æ, ó!
Ég missti haria!
Sjáðu!
4. Maggi: Komdu
og hjálpaðu mér
að opna glugg-
ana og dymar!
Raggi: Taktu
þetta af höfðinu
á mér, strax!