Vikan - 08.07.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 27, 1943
5
Framhaldssaga
6
Konan í Glenns'kastala
ASTASAGA -
Pierce hikaði andartak.
„Það var mynd af einum úr Romney ættinni,
sem hékk þama,“ sagði hann að lokum, „mynd
af langömmu minni. Hún hét Ethnee. Ég held
að amma hafi heitið eftir henni. Víð skirum
oftast dætur okkar þessu nafni. Það er alltaf
einhver Ethnee í fjölskyldunni------.“
Hann þagnaði og leit á hana, og svipur hans
var einkennilega eftirvæntingarfullur.
,,Af hverju hefir þessi mynd verið flutt?“
Pierce beit á vörina.
,;Af mjög eðlilegam ástæðum," svaraði hann,
stuttur í spuna. ,,En komdu nú — ég ætla að
sýna þér það sem eftir er af húsinu — þetta er
stór, gömul bygging. Ég hugsa, að þér þyki falleg
útskoma arinhillan í setustofunni. Hún er líka
hreinasta listaverk."
Barbara brosti vingjamlega. Hún stóð kyrr og
litaðist um.
„Nú getur þú ekki fylgt mér eftir, Pierce! Ég
var einmitt að ákveða i huganum, hvemig ég ætti
að útbúa þetta herbergi. Nú veit ég, hvaða hús-
gögn ég á að hafa!“
Hún komst ekki lengra, því að hurðinni var
skyndilega hmndið upp og inn komu tvö böm,
drengur og telpa. Þau virtust illa uppalin —
villt og óreglusöm, og eftir útiliti þeirra að
dæma var það bersýnilegt að þau hefðu verið
úti allan daginn.
Bömin þutu beint til Pierce, án þess að taka
eftir Barböm, sem þau fóru framhjá. En Pierce
breiddi faðminn á móti þeim og þrýsti þeim að
sér með áköfum blíðulátum. Hann rak upp hljóð
af gleði.
Barbara leit forvitnislega á þau. Stúlkan var
blíðleg og óvanalega fögur. Litarháttur hennar
var dökkur og svipurinn hreinn og ákveðinn,
hárið dökkbrúnt og augun blá og skær. Dreng-
urinn var líka hrífandi. Hann var um það bil
níu ára og hafði hörundslit systur sinnar, en
augu hans voru jafn vel enn fegurri. Þau vom
hnotubrún og augnaumbúnaðurinn allur fingerð-
ur. Hann bar höfuðið hátt og tígulega og svipur
hans allur bar með sér mikið skap og festu,
ef til vill hroka og ótakmarkað sjálfstraust.
Barbara hugsaði, að þarna væm bróðurdóttir
og bróðursonur Pierce, en þá heyrði hún, að þau
kölluðu hann pabba.
Hún snéri sér skyndilega við og gekk til þeirra.
Hún horfði á hinn háa, dökka mann og bömin
tvö, sem héldu í hendur hans, og hún skildi í
einni svipan að þetta voru böm Pierce. Hún
hafði gifzt ekkjumanni.
Barbara fann blóðið stíga sér til höfuðs. Hún
var ofsareið. Pierce hafði ekki rétt til að fara á
bak við hana — og tæla hana á þennan hátt.
Hún tók höndunum um höfuðið. Það var kökk-
ur í hálsinum, sem kvaldi hana, og hún gat
engu orði upp komið.
Hana langaði mest til að gráta, en var of
þóttafull til að geta það.
Þessi böm skyldu ekki sjá hana með tár á
hvörmunum. Þessi óstýrilátu og villtu böm
skyldu í framtíðinni hlakka yfir öðm en því.
>!(Hana nú, Ethnee. Farðu nú niður, Patrick!
Ég var búinn að segja, að þið ættuð að vera í
kennslustofunni í kvöld, þangað til ég kæmi til
ykkar. Ég sagði líka, að ég ætlaði að segja ykkur
það, sem mundi koma ykkur mjög á óvart."
Pierce talaði hægt og ákveðið, og leit ótta-
sleginn öðm hvoru til Barböm. En Ethnee horfði
Forsaga:
Howard Burton kemur að
kveðja Barböm Carvel.
Hann er að fara til Suður-Afríku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sin og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans. Er Barbara kemur
heim, hefir Pierce Maloney verið fluttur
þangað, en hann meiddist í bifreiðarslysi
þar rétt hjá. Vinur Maloney, Revelstone lá-
varður, heimsækir hann, og Pierce segir
honum, að hann sé ástfanginn í Barböru og
muni byrja nýtt líf, ef hún vilji giftast sér.
Revelstone er ekkert hrifinn af þessu og
flýtir sér að kveðja. Pierce tjáir Barböru
ást sína og þau giftast skömmu seinna.
Hann gefur henni stórgjafir og er þau
giftast var veizla haldin hjá Ann frænku
hennar. Þegar Barbara er að búa sig í brúð-
kaupsferðina, kemur frú Burton upp til
hennar og ásakar hana fyrir trúleysi gagn-
vart Howard. Áður en hún fer lofar Bar-
bara að lána henni peninga. 1 brúðkaups-
ferðinni eys Pierce út peningum í skemmt-
anir, en þegar Barbara biður hann um 150
pund verður hann hvumsa við, en 'lætur
hana hafa ávísun. Síðan fara þau til Ir-
lands. Þegar þau koma í Glennskastala
verður Barbara fyrir miklum vonbrigðum,
er hún sér, hve allt er fátæklegt og tötra-
legt.
þrjózkulega á hann og lét brýmar síga, svo að
stór hrukka myndaðist milli þeirra.
„Hvers vegna ættum við að sitja uppi í kennslu-
stofu? Höfum við ekki alltaf mátt vera þar sem
við vildum. Og það, sem þú ætlar að segja okkur,
kærum við okkur ekkert um að heyra.
Við vitum vel, að þú ætlar að gefa okkur nýja
móður, en móðir okkar er dáin, og við viljum enga
aðkomna móður.
„Svona, svona Ethnee, vertu nú stillt!“ Pierce
lagði hendumar á herðar dóttur sinnar, en hún
tók viðbragð og hristi hann af sér og brast í
ákafan grát.
„Ég vil ekki sitja á mér! Hvers vegna hefurðu
tekið ókunnan kvenmann hingað inn á heimilið?
Og þar við bætist, að hún er ensk. Við viljum
ekki hafa Englending hér. Er það ætlun þin, að
við tökum þessa konu sem móður. Að hún komi
í stað móður okkar, sem var af Ashlen-ættinni
frá Downey-kastala — eins írsk og nokkur getur
verið. Ég get aldrei sætt mig við, að kalla enska
konu móður mína, og ég veit, að Patrick getur
það ekki heldur. Og hvers vegna vilt þú gifta
þig aítur, pabb'i, og gera okkur, bömin þín,
óhamingjusöm ? “
Og eftir það brast hún í óstjómlegan grát
og Barbara gat ekki annað en vorkennt veslings
baminu, þrátt fyrir reiði sina.
Patrick litli lagði litlu brúnu handleggina sína
um herðar systur sinnar og reyndi að hugga
hana.
„Hættu að gráta," sagði hann huggandi. „Ég
veit, að þú getur stillt þig. Það, sem hefir komið
fyrir, verður ekki aftur tekið. Og þrátt fyrir
allt,“ — hann lyfti dökka kollinum sinum þótta-
fullur og það mátti kenna klökkva i röddinni.
„Þrátt fyrir allt höfum við eina tryggingu, að
þótt faðir okkar eignaðist son, þá verð ég erf-
inginn að Glenns-kastala. Það á ég að þakka
f rumburðarréttinum. ‘ *
„Þegiðu, Pat — heyrirðu það, þegiðu." Pierce
lyfti krepptum hnefa og hann var mjög rauður
af reiði: „Ég er reiður ykkur báðum — ég er
ykkur mjög reiður, farið samstundis upp í
kennslustofu. Og svei mér, ef ég skal ekki hegna
ykkur bráðlega. Það megið þið vera viss um.“
Ethnec herti enn meir grátinn og Patrick leit
þrjóskulega á föður sinn.
„Þú getur barið mig á meðan ég stend," hróp-
aði drengurinn og dökk augu hans leiftruðu af
bræði, „um það er mér alveg sama. Ég mun
aldrei verða vinur nýju_ konunnar þinnar —
aldrei."
„Gáðu að, hvað þú segir, Patrick." Rödd Pierce
var hás af reiði. „Ég hef aldrei verið harður við
ykkur, en þið freistið mín of mikið."
„Vertu ekki reiður við drenginn, Pierce." Bar-
bara gekk til manns síns og rödd hennar var
köld, en varir hennar heitar. „Ég' áfellist börnin
ekki og ég hef meðaumkvun með þeim.“
„Við kærum okkur ekki um samúð þína, frú
Maloney." Ethnec hætti að gráta og snéri sér
snögglega að Barböru, líkust pardusdýri. „Við —
við hötum yður!“ Það var þjáning í orðunum.
Svo tók hún skyndilega hönd bróður sins. „Komdu
Pat, okkur er hér ofaukið — bæði mér og þér.
Við skulum korna."
Þau leiddust til dyranna. Þau voru föl af geðs-
hræringunni og augu þeirra glóðu af reiði, en
Barbara gat ekki annað en dáðst að fíngerðum
vexti þeirra. Þau voru svo frjáls og yndisleg,
ög þrátt fyrir að föt þeirra voru rifin og óhrein
og skór þeirra gatslitnir, voru þau yndisleg, að
henni fannst.
Pierce beið, þangað til dyrnar höfðu iokast
eftir bömunum hans, svo snéri hann sér, næst-
um ruddalega að Barböru og stóð og horfði á
hana, án þess, að segja neitt.
Hún stóð á miðju gólfi og hann mátti vera
viss um, að hún var reið. Kinnar hennar voru
rauðar og augun leiftruðu og Pierce sýndist hún
vera hærri en hún átti að sér. Hún var ekki
lengur hamingjusöm brúður — henni hafði verið
gert rangt og hún var harmi þmngin.
„Barbara — Barbara — —.“
Hann gekk til hennar og ætlaði að þrýsta henni
að sér, en Barbara hratt honum frá sér.
„Snertu mig ekki,“ hrópaði hún og á rödd
hennar skildi Pierce að hún var mjög reið. Hvers
vegna sagðir þú mér ekki, að þú værir ekkju-
maður og ættir tvö börn? Ég hefði aldrei gifst
þér, ef ég hefði vitað það.“
„Það var einmitt þess vegna, að ég sagði þér
það ekki.“ sagði hann ákafur. „Ef til vill hef ég
gert skakkt í því að leyna þig þessu — kannske
er það óheiðarlegt, ég veit það ekki. En heldur
þú, að ég hafi ætlað að vera þér vondur eigin-
maður ? Ég missti konu mína, þegar Pat var
aðeins hálfs árs. Skilur þú ekki, að þú varst
mér meira en nokkur kona — lifandi eða dáin.
Ég elska þig af öllu mínu hjarta, Barbara. Það
var eins og ég væri gripinn brjálæði. Ég gerði
mörg axarsköft eftir að ég fór að kynnast þér,
bara fyrir þetta — freistaði drottins, kallaði
reiði hans yfir mig og braut boðorð hans.“
Hljómfagra röddin hans titraði og hann horfði
bænaraugum á Barböm, en hún lét engan bil-
bug á sér finna.
„Þú hefir blekkt mig,“ sagði hún og var bitur
í röddinni, „og því mun ég aldrei gleyma og get
ekki fyrirgefið það.“
„Barbara! Vertu ekki svona harðbrjósta við
mig!“ sagði hann og var mjög æstur. Allir menn
blekkja aðra, á einn eða annan hátt! Og hvað illt
hefi ég í rauninni gert þér? Ertu hrædd um, að
bömin muni valda þér óþægindum? Ég get full-
vissað þig um það, að svo muni ekki verða. Og
ekki getur þú orðið afbrýðisöm vegna veslings