Vikan - 08.07.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 27, 1943;
J. ? Það getur verið einhver — einhver sem við
ekki þekkjum. En, í einhverju sambandi við
einhvern af ofangreindum.
Poirot horfði stöðugt á mig, á meðan ég las.
„Þetta er mjög einstakt, finnst þér það ekki?“
spurði hann hreykinn. „Ég er enskari í mér, þegar
ég skrifa, heldur en þegar ég tala.“
„Þetta er framúrskarandi vel af hendi leyst,“
sagði ég hlýlega. „Allir möguleikar eru mjög
skýrt teknir fram.“
„Já,“ sagði hann hugsandi, um leið og hann
tók við blaðinu frá mér. „Og eitt nafn dregur að
sér athyglina, vinur minn. Charles Vyse. Hann
hefir haft beztu tækifærin. Að okkar áliti, getur
hann hafa haft tvær ástæður. Vinur — væri
þetta skrá yfir kappreiðarhesta, fengi hann fyrstu
verðlaun — ekki satt?“
„Hann er i sannleika langliklegastur."
„Þú átt nú vanda til, Hastings, að velja þá
ólíklegustu. Það án efa stafar af því að þú hefir
lesið of margar lejmilögreglusögur. 1 veruleik-
anum er það svo, að í níu af hverjum tíu til-
fellum, er sá glæpamaðurinn, sem líklegastur
sýnist frá byrjun.“
„Heldur þú, að það standi heima í þessu til-
felli ? “
„Það er aðeins eitt, sem mælir á móti því, að
svo sé. Það er dirfskan! Hún hefir verið svo
áberandi frá því fyrsta. Og þess vegna er, eins
og ég hefi sagt ástæðan til glæpsins ekki aug-
ljós.“
„Já, það sagðir þú í fyrstu.“,
„Og ég segi það enn þá.“
Allt í einu þreif hann blaðið, kriplaði það
saman, og fleygði því á gólfið.
„Nei,“ sagði hann, sem svar við því, að ég
sýndi á mér vandlætingarsvip. „Þessi skrá er
til einskis nýt. Og þó, hún hefir orðið til þess
að gera mér eitt og annað ljósara. Siði og venjur!
Það er fyrsta stigið. Að athuga allar staðreyndir,
og koma öllu fyrir þar, sem það á að vera. Næsta
stigið —.“
„Já?“
„Næsta stigið er hið sálfræðilega. Að athuga
nákvæmlega starf litlu gráu sellanna. Ég ráð-
legg þér, Hastings, að fara nú að sofa."
„Nei,“ sagði ég. „Ekki nema því aðeins að þú
gerir það líka. Eg ætla mér ekki að yfirgefa
þig.“
„Tryggari en nokkur hundur! En sjáðu til,
Hastings, þú getur ekki hjálpað mér, til þess að
hugsa. Og það er allt og sumt, sem ég ætla
að gera — hugsa."
Ég hristi höfuðið.
„Það hlýtur að vera eitthvað sérstakt, sem þig
langar að tala um við mig. — Já, já, þú ert
tryggur vinur. En seztu nú í betri stól, ég vil að
það fari vel um þig.“
Ég gerði eins og hann fyrirskipaði. Að andar-
taki liðnu tók allt að snúast fyrir augum mér.
Það siðasta, sem ég man eftir, var, að ég sá
Poirot taka krypluðu blöðin upp af gólfinu, og
fleygja þeim í bréfakörfuna.
Eftir það sofnaði ég.
10. KAFLI.
Leyndarmál Nicks.
Það var kominn bjartur dagur, er ég vaknaði.
Poirot sat enn þá á sama stað og kvöldið áður.
Hann sat í sömu stellingum, en svipur hans var
breyttur. XJr augum hans skein kynleg birta,
sem ég þekkti svo undur vel, líkust því er maður
sér í kattaraugu í myrkri.
Ég settist upp í stólnum, allur stífur og sem
lurkum laminn. Að sofa í stól er hlutur, sem
ég ekki mæli með að neinn geri. Og þó leiddi
það eitt gott af sér í þetta skipti — að í stað
þess að vakna latur og drungalegur, var ég glað-
vakandi og hugurinn starfandi af fullum krafti,
um leið og ég lauk upp augunum.
„Poirot," hrópaði ég. „Þér hefir dottið eitthvað
í hug."
Hann kinkaði kolli. Hann hallaði sér fram á
borðið, fyrir framan mig.
„Hastings, leystu fyrir mig úr þessum þrem
spumingum: Hvers vegna hefir ungfrú Nick sofið
svona illa að undanfömu? Hvers vegna keypti
hún sér svartan kvöldkjól — hún sem aldrei
klæðist svörtum fötum? Hvers vegna sagði hún
í gærkvöldi „ég hefi ekkert að lifa fyrir — úr
þessu"?
Ég starði á hann. Mér virtust þessar spuming-
ar alveg út í bláinn.
„Svaraðu þessum spumingum, Hastings, svar-
aðu þeirn?"
„Nú — það er þá sú fyrsta — hún segist hafa
verið áhyggjufull, upp á síðkastið."
„Alveg rétt. En af hverju hefir hún verið svo
áhyggjuf ull ? “
MAGGI
og
RAGGI.
1. Raggi: Þér er
hollara, Eva, að
láta ekki um-
sjónarmanninn
sjá, að þú ert á
veiðum um frið-
unartímann.
Eva: Ég er
ekkert að veiða.
Ég er sjálf nokk-
urskonar um-
sjónarmaður.
2. Raggi: En
hvað ertu þá að
gera með byssu ?
Eva: Er það ekki
híutverk um-
sjónarmannsins
að vemda dýrin ?
S. Raggi: Jú, það
er alveg rétt.
Eva: Hundaveið-
arinn hefir alla
síðastliðna viku
verið að elta
hann Snataminn.
4. Eva: Og ég er
með byssuna til
að vemda hann,
ef á þarf að
halda.
„Nú — og hvað viðkemur svarta kjólnum —
þá hafa allir'gaman af tilbreytingu."
„Af giftum manni að vera, þá þekkir þú lítið
sálarlíf kvenna. Ef kona álítur, að hún líti ekki
vel út í einhverjum sérstökum lit, neitar hún að
nota hann."
„Og síðasta spumingin — nú, það var ósköp
eðlilegt, að hún segði eitthvað þessu líkt, eftir
áfallið."
„Nei, vinur minn, það var ekki eðlilegt, að
segja slíkt. Að fyllast hryllingi og ásaka sjálfa,
sig, vegna dauða frænku sinnar — það var
ósköp eðlilegt. En hitt, nei. Hún talaði um lífið,
eins og hún væri þreytt á því — enginn hlutur
væri henni framar kær. Aldrei fyrr hefir hún,
komið þannig fram. Hún hefir verið þrjózku-
full — já, hún, hefir skellt skolleyrum við öllu,
já — og er hún gat það ekki lengur, varð hún
hrædd. Hrædd, taktu eftir, af því lífið var inn-
dælt, og hana langaði ekki til þess að deyja. En
þreytt á lífinu — nei! Það hefir hún aldrei verið!
Fyrir kvöldmat var hún það alls ekki. Þarna,
Hastings, stöndum við frammi fyrir sálfræðilegu
vandamáli. Og það vekur áhuga manns. Hvaða
orsakir liggja til þessarar breytingar?"
„Áfallið, sem hún varð fyrir, er frænka henn-.
ar var myrt."
„Það efast ég um. Það var áfallið, sem kom.
henni til að segja þetta. En ég býst við að breyt-
ingin hafi átt sér stað áður. Er það eitthvað, sem
getur hafa orsakað hana?“
„Ég veit ekki um neitt."
„Hugsaðu þig um, Hastings. Notaðu litlu, gráu
heilaselumar."
„1 sannleika —
„Hvenær gafst okkur síðast tækifæri til að
taka eftir henni?"
„Ja, satt að segja, þá held ég, að það hafl
verið við kvöldverðarborðið."
„Alveg rétt. Eftir það sáum við hana aðeins
taka á móti gestum, bjóða þá velkomna — allt
mjög hversdagslegt. Hvað skeði í lok kvöld-
verðarins, Hastings?"
„Hún var kölluð í símann," sagði ég rólega.
„Herra minn trúr! Þama komstu með það.
Hún fór í símann. Og hún var fjarverandi langa
lengi. Að minnsta kosti tuttugu mínútur. Og það
er langur tími. Hver talaði við hana gegnum
símann ? Um hvað töluðu þau ? Talaði hún í raun
og vera í sírnann? Hastings, við verðum að kom-
ast á snoðir um, hvað fyrir kom, á þessum
tuttugu mínútum. Þvi þar, eða svo álít ég að
minnsta kosti — finnum við lykilinn, sem við
leitum að.“
„Þú heldur það?“
„Allan tímann, Hastings, hefi ég haldið því
fram, að ungfrúin leyndi okkur einhverju. Hún
álítur ekki að það standi í neinu sambandi við
morðingjann — en ég, Hercule Poirot, veit betur!
Þar er samband á milli. Því allan tímann hefi
ég verið mér þess meðvitandi, að það vanti hlekk
þama. Nú og ef svo væri ekki, þá lægi þetta allt
í augum uppi fyrir mér! En þar sem svo er ekki,
vinur sæll, þá er það einmitt þessi hlekkur, sem
er lykillinn að leyndarmálinu! Ég veit, að ég
hefi á réttu að standa, Hastings.
„Ég verð að fá svör við spumingunum þrem-
ur. Þegar þau era fengin — þá en ekki fyrr —
fer sjónin að skerpast ...“
„Jæja", sagði ég og teygði úr mér, þvi að ég
var orðinn limastirður. „Ég er að hugsa um að
fá mér bað og raka mig.“
Mér leið miklu betur, þegar ég var búinn aff
baða mig og skipta um föt. Stirðleiki og þreyta
hinnar óþægilegu aðstöðu næturinnar var með
öllu horfin. Ég gekk að morgunverðarborðinu
með þeim fasta ásetningi að láta kaffið reka
smiðshöggið á velliðan mína.
Ég leit í blaðið, en í því voru fáar fréttir nema
það, að staðfestur var dauði Michaels Setons.
Flugmaðurinn hugrakki hafði farist. Mér datt
í hug, hvort daginn eftir mundi ekki koma stór
fyrirsögn, eitthvað á þessa leið: „Stúlka myrt i
kvöldboði. Leyndardómsfullur harmleikur."