Vikan - 12.08.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 32, 1943
svona litlu úr að spila, þá er hann heldur ekki
sparsamur; það var faðir hans. Hann heldur sig
líka ekkert að jarðræktinni, og hvaðan getur
hann þá búist við að fá tekjur? Bændur, sem
eru kærulausir um jörðina sína, fá alltaf lélega
uppskeru, það getur maður sagrt sér sjálfur. En
nú, þegar Pierce hefir fengið sér konu, þá verður
þetta allt saman öðru vísi — það er að segja
fyrst konan hans vill taka þátt í því með honum.
Það liggur fyrir yður mikið verkefni frú Maloney,
fallegt og göfugt verkefni. Það er víst, að það
kemur hér annar blær yfir allt og góðir andar
fylgja húsinu. Það er líka skemmtilegra fyrir
yður að skapa yðar eigin heimili sjálf, heldur
en að taka við því i fullkomnu ásigkomulagi eftir
aðra. Finnst yður það ekki? -— Það er mikið
betra og skemmtilegra."
Barbara hristi höfuðið.
„Það þýðir ekkert, ég mun ekki geta áorkað
neinu hér. Það gera fyrst og fremst börnin —
þau hata mig, þau vissu ekki af því, að þau
ættu að fá stjúpmóður og þess vegna er þeim
illa við mig.“
„En það hlýtur að lagast, þegar fram í sækir,
þau fá þá ást á yður og það bætir mikið fyrir
veru yðar hér. Patrik er góður drengur, það
er hann sannarlega og Ethnee litla getur verið
inndæl stúlka, þegar hún vill.
Nei, þér skuluð trúa mér, það verða engir
erfiðleikar með þau, það vinnst allt með þolin-
mæðinni!“
„Þau munu aldrei geta liðið mig, og ég mun
aldrei kunna við mig hér í Glenns-kastala."
Barbara sagði þetta með mikilli sannfæringu,
en gamli presturinn hristi aðeins höfuðið.
„Þetta er aðeins undir yður sjálfri komið,“
svaraði hann og var mjög alvarlegur. „Þér vinnið
áreiðanlega ást barnanna, bara ef þér leggið yður
eftir því — á sama hátt fer yður að þykja vænt
um heimili mannsins yðar, það er yður sjálfri
fyrir beztu. Ég skal ekki hafa á móti því, að
þetta getur reynt mikið á yður, og þér veriðið að
taka á allri yðar þolinmæði — allri yðar nær-
gætni. Ég veit, að yður tekst vel til, frú Maloney,
ef þér af heilum huga viljið vinna að því. Lífs-
hamingja ykkar allra fer eftir því. Og einhvern
tíma í framtíðinni yerður ef til vill hægt að
segja um yður, eins og sagt er í orðskviðunum:
„Hún vakir yfir því, sem fram fer á heimili
hennar, og etur ekki letinnar brauð. Synir henn-
ar ganga fram og segja hana sæla, maður hennar
gengur fram og hrósar henni“.“
Gamli presturinn ræskti sig á meðan hann
talaði og Barböru fannst, sem hann væri að
halda yfir sér stólræðu, en hún vissi, að þetta
var af góðri hugsun gert.
Hún hló feimnislega.
„Ég er hrædd um, að ég bregðist vonum yðar.
Ég er ekki nógu þróttmikil til þess. Það þarf að
vera meira en meðal duglegur kvenmaður til að
geta gert þetta hús vistlegt, og annast hér allt,
þannig að það geti talist viðunandi."
„Þér vitið þó, hvar allir geta fengið Styrk í
sinni baráttu," gamli maðurinn horfði fast á
Barböru. „Sjáið þér til frú Maloney, maður getur
alltaf treyst honum. Og ég skal ekki trúa öðru,
en þér með yðar yndislegu fegurð, getið ekki
vanið manninn yðar, og haft vald yfir honum.
Guð hefir ekki gefið yður fegurð yðar að til-
gangslausu. Fríðar konur valda æfinlega annað
hvort gæfu eða ógæfu — það eru gömul sann-
indi, sem ekki verður á móti mælt. Þér verðið
að koma Pierce á það að spara og vekja hjá
honum löngun til að búa vel í haginn fyrir ykkur.
Og þér skuluð sjálfar hafa á hendi fjármál öll
og gæta peninganna. Og hlustið þér nú á, hvað
ég segi yður: Það munu ekki líða mörg ár
þangað til Glenns-kastali verður óþekkjanlegur
staður frá því sem hann er nú, og sú breyting
veit ég að verður yður að þakka, og það er
vissulega göfugt af yður að keppa að því marki.
Það er ófrávíkjanlegt skilyrði til að öðlast
hamingju að skilja hlutverk sitt rétt í lifinu."
Hann talaði af sannfæringu hins fullorðna og
lífsreynda manns. Að svo mæltu tók hann í
hönd Barböru og kvaddi hana.
Barbara var gestur Revelstones lávarðs. Hún
átti ekki heitari ósk en þá, að hún með einhverju
móti gæti létt mæðu hans og raunir. Hún hafði
meðaumkun með honum, og hún vildi gera allt,
sem í hennar valdi stæði til að hjálpa honum.
Henni var hlýtt til hans og hún vissi, að hann
var einmana, en henni fannst hann alltof ungur
til þess að líf hans væri komið í rústir, eða að
hann liti svo á það, og það út af kvenmanni, sem
hafði svikið hann fyrir mörgum árum. Hún vissi
líka, að hann mundi vera búinn að vera, ef hann
tapaði algjörlega lífsgleði sinni, og hvaða þýðingu
hafði það fyrir hann að liggja í volæði út af því
sem löngu var liðið?
Barbara hugsaði með sér, hvemig hún gæti
komið því við, að bjóða honum heim til þeirra
Pierce, svo að hann gæti haft gleði af þvi. Hún
taldi sér trú um, að henni mundi takast, að fá
hann til þess að lita með bjartari augum á lífið,
og ef hún gæti það, þá var tilgangi hennar náð.
„Eruð þér hamingjusamar i Glenns-kastala, frú
Maloney ?“ spurði Revelstone lávarður allt í einu,
og reif Barböru upp úr hugsunum hennar. Þetta
var sama spurningin og lafði Bridget hafði lagt
fyrir hana tveimur dögum áður; en Revelstone
lávarður spurði ekki af forvitni eins og hún, held-
ur af meðaunkvun með henni.
,',Ég er hrifin af Irlandi,“ svaraði hún. „Og þótt
ég hafi ýmislegt við Glenns-kastala að athuga,
þá er mér heimili mitt mjög kært fyrir því. Ég
mundi ekkert hafa móti því, að við hefðum meiri
peningaráð. Þér skiljið það mætavel,“ bætti hún
við. „Maður er nú einu sinni þannig gerður, að
manni finnst eitthvað vanta á, ef lítið er um pen-
ingana. Það er ekki hægt að lifa á ástinni einni
saman. Að vísu eru þeir ekki undirstaða ham-
ingjunnar, það er ástin fyrst og fremst.“
Revelstone horfði fast á hana.
Nei, maður getur ekki keypt gæfuna fyrir pen-
inga, hversu mikið sem maður á af þeim,“ sagði
hann rólega, „og maður getur heldur ekki höndl-
að hana með ofríki. Ég veit, að þið Pierce eruð
hamingjusöm, því það er af ást sem þið giftust.“
Hann dreypti í vínglasið sitt, og sneri sér aftur
að Barböru. „Þér gætuð haldið, að ég ætli að
fara að spá hrakspám, frú Maloney, en lífiö er
að minni skoðun harmleikur frá upphafi til enda;
við læðumst aftan að okkur sjálfum og drögum
hvert annað í skuggann. Við göngum alla tíð
grímuklædd um leiksvið lífsins og lifum á sjálfs-
blekkingum. Ég vil engan hrella, en það er öllum
fyrir beztu að vera við því búinn, að hamingjan
g4tur verið hverful. Hún getur brugðizt jafnt
ungum og gömlum, ríkum og fátækum — öllum.“
„En hvað segið þér um ástina?“ spurði Bar-
bara. „Ástin er eilíf.“
Revelstone yppti öxlum. „Það er ekki á mínu
færi að svara til um hana,“ svaraði hann, „því að
ég hefi ekki slíka reynslu í ástamálum. Það eru
mörg ár síðan að ég þekkti til þeirra hluta.“
Erla og
unnust-
inn.
Erla: Elsku Oddur minn! Finnst þór ekki, að þú ættir að
biðja forstjórann um kauphækkun?
Oddur: Guð minn góður, Erla veit ekki, að ég er að
hugsa um þetta alla daga, en hefi bara ekki kjark i mér
til þess!
Skrifstofumaðurinn: Oddur, forstjórinn sagði, að þú ættir að
fara með þennan pakka til Kláusar forstjóra.
Oddur: Ég er orðinn þreyttur á að vera Kláus forstjóri: Þetta gekk
senditik fyrir forstjórann. Það er bezt að Hérna er króna fyrir hlaupin!
ég noti nú tækifærið til að biðja Kláus
forstjóra um vinnu. Hann er svo mikill
mannþekkjari, að hann sér undir eins að
ég er til annars skapaður en vera í svona
sendiferðum.
nú fljótt, drengur minn! Oddur: Ég var að hugsa um að segja hon-
um hver ég væri, en svo fannst mér betra að
kasta ekki krónunni, því að ég gat fengið mér
góðan drykk fyrir hana.