Vikan - 12.08.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 32, 1943
13
Telpunni þótti afskaplega gaman að leika sér að apanum,
sem götuspilarinn var með.
ShirleyTemple-
myndir.
Myndin til hægri:
Prófessorinn langaði
til að gefa Broshýr
fallega brúðu.
Dægrastytting
■
iiniiiiiiiiuiimiiiiiuiimniiiniiiiP'
Orðaþraut.
ÁS AR
KINN
T AÐI
V AR A
S P A R
ASK A
PINN
ANDI
UNG A
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan-
frá og niður eftir, myndast nýtt orð, og er það
hafn á frægum stjórnmálamanni.
Sjá svar á bls. 14.
Að bera á brúðarstóli.
Ef það er stúlka, sem á að bera á brúðarstóli,
þá taka tveir karlmenn höndum saman í kross
og tekur stúlkan sér þar sæti. Því næst tekur
hún sinni hendi utanum hálsinn á hvorum karl-
mannirium og í þeim stellingum bera þeir hana
til og frá. Sömu skil gera stúlkur karlmönnum,
þegar svo ber undir, en annars hafa karlmenn
miklu sjaldnar þá ánægju, að sitja á brúðar-
stólnum, en konur.
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 24.
Það voru mikil vonbrigði fyrir vini Georgs að
verða að hætta við að ráðast á varðmanninn, sem
hafði verið hálfsofandi. En í síðasta skeytinu, sem
kom frá Georg hafði hann skipað þeim að fela
sig fljótt af því að hinir ræningjamir voru á leið
að kofanum. Þeir vom vel vopnaðir og mundu
einskis svífast og skipverjamir á vömflutninga-
skipinu vildu ekki eiga það á hættu að missa
menn að óþörfu í þessari viðureign. Þeir drógu
sig því í hlé aftur og biðu átekta. Þeir földu
sig bakvið geymsluskúr, þar sem ómögulegt var,
að ræningjamir sæju til þeirra. Þá kom nýtt
skeyti frá Georg:
Lausn á bls. 14.
Að bera á gullstóli.
Að bera á gullstóli er skylt þeirri list, sem
seinast var lýst, þótt tilgangurinn sé allt annar.
Það era oftast karlmenn, sem hafa þann sóma
að setjast á gullstólinn, en hann er alveg eins
og brúðarstóllinn: víxllagðar hendur tvéggja
manna. Gullstóllinn hossast nú til og frá, eftir
því sem burðarmennimir hreyfa hendumar. Sá
sem situr í honum, er því á einlægu iði, og er
það list hans að detta ekki, því ekki má hann
styðja sig með höndunum. Þegar minnst varir,
sleppa, burðarmennirnir tökum, og dettur þá sá,
sem á stólnum sat, kyliiflatur, ef hann uggir ekki
að sér. Aftur hefir hann leyfi til að styðja sig
við burðarmennina, í því þeir eru að sleppa tök-
um. ef hann kemur því við.
(Isl. skemmtanir).
Síðasta vísa Stefáns frá Hvítadal.
Vér hittum nýlega mann úr Dölunum, sem
sagði oss þessa vísu og fullyrti, að Stefán skáld
frá Hvítadal hefði ort hana rétt fyrir andlátið.
Hún er með snilldarbragði og sver sig að því
leyti í ættina:
Siglan felld og fallinn byr,
feigðarveldin toga.
Glaðir eldar eins og fyr
undir kveldið loga.
Konan með rauðu húfuna.
Á prestssetri einu var próventukona öldruð.
Hún átti oft í brösum við vinnufólkið, og var
stundum grátt leikin af vinnumanni þeim, er Jón
hét. Hún hézt við hann skömmu fyrir andlát sitt,
að hún skyldi hefna á honum misgjörða við sig.
Skömmu eftir dauða kerlingar varð Jón úti, en
líkið fannst ekki fyrr, en löngu síðar, og var
það þá grafið; um nóttina eftir var gröfin rifin
upp aftur og kistan brotin. Var svo lík hans
grafið í annað og þriðja sinn, en ávallt fór á
sömu leið um líkið, að því gagnaðist ekki að
liggja i gröfinni. Presturinn tók það þá til bragðs,
að hann lét líkið í poka, og lét hann vera á
hurðarbaki í kirkjunni. Liðu nú fram tímar,
þangað til ein vinnukona prests, er Guðrún hét,
glataði tóbaksdósum sínum. Um kvöldið fór hún
að bera sig illa yfir missi sínum, svo að prestur
bauð henni loksins nýjar dósir og tóbak í, ef
hún færi þá út í kirkju og sækti þangað beina-
pokann. Hún lét sér það ekki í augum vaxa, og
sótti pokann. Um nóttina kom Jón til hennar
og mælti: ,,Illa hefir þú farið með beinin mín;
og hlýtur að bæta mér það að fullu; láttu nú
sjá og farðu á nýársnótt út i kirkju, og segðu
við konuna með raúðu húfuna: fyrirgefðu beina-
grindinni, sem liggur að hurðarbaki." Guðrún
gjörði eins og henni var boðið fór út í kirkju á
nýársnótt; var hún þá full af fólki og þekkti
hún ekkert af því, og var þar með kona með
rauða húfu. Guðrún gekk til hennar, og skilaði
til hennar sömu orðum, sem henni voru lögð í
munn. Konan svaraði með harðri rödd: ,,Já.“
Morguninn eftir sagði vinnukonan presti upp
alla sögu. Vom þá enn grafin bein Jóns, og var
ekki hreift við gröfinni eftir það.
(J. Á. þjóðsögur).
Fyrsti kossinn
Framhald af bls. 4.
yfir sjálfum mér, hversu barnalega hlýtt
mér varð til hennar, svo hlýtt, að mér
hefði mest langað til að biðja hennar. Ég
hafði þó haft þá skoðun fyrr, að ég skyldi
hugsa mig um tvisvar, áður en ég héti
konu eiginorði, en svo blindur var ég þá,
að slík hugsun hvarflaði ekki að mér.
Mér fannst ráðning allra minna fram-
tíðardrauma vera falin í hinum fallegu
brúnu augum hennar, og þegar hún talaði,
fann ég sælukenndan unað streyma um
mig. Ég óskaði þess með sjálfum mér, að
ferðin tæki aldrei enda, en ég vissi líka
full vel, að hún var bráðlega búin — að-
eins eftir stutta stund.
Allt í einu staðnæmdist lestin. Við litum
út um gluggann og kölluðum til lestar-
þjóns, og spurðum hann hvers vegna lestin
hefði stanzað svo skyndilega, en hann
svaraði því til, að eitthvað hefði brotnað
í vélinni. Allir urðu æfir út af því að geta
ekki haldið ferðinni áfram, en ég var svo
hjartanlega ánægður. — Ég vonaði, að
bilunin væri það mikil, að lestin yrði að
vera kyrr fram eftir nóttunni. Mér var
nóg að komast á skrifstofuna um morgun-
inn.
Það getur verið, að ég hafi horft heldur
mikið á ungfrúna, ég hafði enga dómgreind
á sjálfum mér í návist hennar. Ef til vill
hefir henni verið það ógeðfellt, hversu
fast ég blíndi í augu hennar, því nú lagðí
hún sig fyrir og lokaði augunum.
Eins og ég hefi áður sagt, herra dómari,
þá hefi ég alla tíð verið óframfærinn við
ungar stúlkur, félagar minir hafa gert
óspart grín að mér fyrir það. Og þótt ég
væri orðinn 32ja ára gamall, hafði ég
aldrei kysst eina einustu stúlku. — En
þessi munnur. — Nei, ég gat ekki sigrast
á freistingunni.
Ég er ekki lauslátur, því vona ég, að þér