Vikan - 21.10.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 42, 1943
13
r
Ýmsir kvikmyndaleikarar
Humphrey Bogart í myndinni
, ,Malta-f álkinn * ‘.
Loretta Young og David Nivern
í myndinni „Fomar ástir".
Til vinstri er sænski þolhlauparinn Gundar Hágg; í miðjunni
Signe Hano, sænska filmstjarnan, til hægri er Cecil B. De Mille,
kvikmynda-framkvæmdarstjóri i Hollywood. — Þessi mynd var
tekin í samsæti, sem Hágg var haldið í Hollywood.
Aðeins ein eldspýta
að koma fyrir kattarnef. Annað hugsaði
ég ekki um.
Léttasta verkið mundi verða, að bera
Denton út í bifreiðina hans. Ég sat svo-
Xitla stund og velti þessu fyrir mér fram og
aftur. Svo hóf ég verkið. Ég þóttist nú vera
búinn að þrauthugsa hvert smáatriði í
sambandi við þetta.
Danton mun hafa fallið á hnakkann,
er hann datt á gólfið. Þegar ég tók hann
upp, sá ég, að hann hafði fengið sár
aftan á hvirfilinn, og það hafði runnið úr
því blóð.
Á milli hússins og vegarins var há lima-
girðing, og þéttir runnar, svo ég gat haldið
verki mínu áfram án nokkurrar hættu á,
að sæist til mín. Ég opnaði dyrnar á bif-
reiðinni og lyfti Danton upp í framsætið.
Klukkan var rúmlega eitt, þegar ég ók
af stað ofur rólega og gætilega.
Það var óskemmtileg ökuferð fyrir mig
með Danton kaldan og stirðnaðan við
hliðina á mér. Ég var búinn að hugsa mér,
hvernig ég gæti sloppið í burtu — ég valdi
fáfarna leið út í sveitina, langt frá þjóð-
veginum. Það var ótrúlegt, að bjarminn frá
brennandi bifreiðinni mundi vekja eftirtekt
•strax, og um það fail, sem fólk yrði komið
á staðinn, mundi eldurinn vera orðinn svo
magnaður, að ógjörlegt yrði að slökkva
hann.
Þegar askan svo loksins væri orðin köld,
svo hægt væri að skoða bifreiðina, mundi
enginn geta fundið sárið á hnaklca Dan-
tons.
Að sjálfsögðu mundi Knowels, Harri-
man og ég verða yfirheyrðir, sömuleiðis
fjórði gesturinn, sem verið hafði með í
spilamennskunni. En þrátt fyrir það, þótt
ég hefði snúið við heim til Dantons til að
uá í vindlaveskið mitt, var engin ástæða til
að leggja meiri grun á mig en hina, sem
með honum höfðu verið um kvöldið. Ég
gat vel sagt, að ég hefði ekkert komið í
húsið til Dantons aftur, af því að ég hefði
orðið þess var á leiðinni, að ég væri með
vindlaveskið á mér. Þannig var ég búinn
að hugsa þetta alltsaman, að það eina sem
♦ ♦ ♦ Framhald af bls. 4.
dygði væri aðeins, að vera nógu ákveðinn
og óskammfeilinn.
Næturloftið var orðið kalt, og ég fór að
spyrja sjálfan mig, hvort ég hefði nú ekki
hagað mér heimskulega, og hvort ekki
hefði verið betra að hringja á lögregluna
og segja henni alla málavexti. En nú var
það orðið of seint.
Nei, þegar á allt var litið, fannst mér,
ég hafa gert það eina rétta, sem hægt var
að gera úr því, sem komið var. Ég hafði
ekki hreyft við peningum Dantons — og
ég hafði verið svo hygginn að taka hatt-
inn hans með — svo allt benti til þess, að
maðurinn hefði lagt einn af stað í bifreið-
inni.
Ég er enginn morðingi, það skyldi aldrei
á mig sannast, að ég væri glæpamaður.
Þannig leit ég á þetta þá, og svona lít ég
á það nú, þegar aðeins er eftir einn tími
milli jarðlífs míns og — eilífðarinnar.
Mér er það ljóst, að það er sannleikur,
sem sagt er, að örlögin verði ekki flúin.
Þegar morðingi hefir hugsað ráð sitt
gaumgæfilega, að hans áliti rökrétt, þann-
ig, að honum finnst óhugsandi, að verkið
verði sannað á hann, þarf ekki nema ofur-
litla yfirsjón til þess að eyðileggja öll hans
vel hugsuðu áform.
Og þannig var það með mig. Smá gá-
leysi — og aðeins vegna þess verð ég nú að
kveðja þennan heim.
Ég stóð og horfði á bifreiðina, sem ég
hafði helt yfir benzíni, og Danton er sat
saman knýttur í framsætinu rennblautur
af benzíni frá hvirfli til ilja. Ég gekk
nokkur skref frá, til þess að verða ekki
fyrir blossanum, þegar ég kveikti í; ég
vissi að það mundi geta orðið sprenging
eins og í púðurbirgðum, þegar logandi eld-
spýtan snerti bifreiðina fljótandi í benzín-
inu.
Ég þreifaði niður í vasa minn eftir eld-
spýtunum . . . þá rann það upp fyrir mér,
að Knowles hafði beðið mig um eldspýtu
um leið og ég skildi við hann á veginum,
— og hann hafði ekki skilað mér stokkn-
um aftur.
Og þess vegna verð ég nú að deyja.
Hefði ég látið Bruce Danton liggja kyrr-
an, þar sem hann lá — á gólfinu í her-
bergi sínu — hefði ef til vill verið litið
svo á, að um innbrot hefði verið að ræða.
Og þá hefðu menn sennilega ekki grunað
mig um verknaðinn.
En þegar Bruce Danton finnst í bifreið
sinni langt frá alfaraleið, rennandi blautur
af benzíni og með sár á hnakkanum —
það er allt önnur saga.
Lögreglan mun finna fingraför mín á
stýrishjóli bifreiðarinnar, eða einhvers
staðar annars staðar, og þgð mun vera
hægt að rekja sporin til mín á margan ann-
an hátt.
Nú er klukkan kortér gengin í sex.
Fólk fer bráðum að ganga til vinnu út á
engjarnar á sveitabýlunum. Ég sé í anda,
þegar einhver bændanna kemur að bifreið-
inni og horfir undrunaraugum á benzín-
blautt líkið í framsætinu. Hin starfsama
lögregla mun kalla á Scotland Yard, sér
til aðstoðar í þessu morðmáli . . .
Dyrabjallan og síminn munu hringja án
afláts í íbúð minni. Knowles mun hringja.
Harriman mun hringja. Þeir munu halda,
að ég sé farinn út.
Og á þeirri stundu verð ég líka að sönnu
farinn út — út í eilífðina.
/>•••.................................... ■MMMiiiiiiiiiiMMMt^
Dægrastytting |
kmmiiiiiimiiimimmmmiiimiii iiiiiiitiiiiiiiiiiiiMiMMMMiiiMtfrai^^
Orðaþraut.
OT AR
FLÁR
ASK A
INN A
RUN A
N AÐS
OFIÐ
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig-, að séu þeir stafir lesnir ofan-
frá og niðureftir, myndast nýtt orð, og er það
nafn 4 landi, sem Þjóðverjar hafa hemumið.
Sjá svar á bls. 14.
Guð straffar þagmælskuna.
Einu sinni var ógurlega kjöftugur karl sem
alltaf var eitthvað að mærðra. Veðjuðu piltar
nokkrir við hann eitt sinn um það, að hann gæti