Vikan - 04.11.1943, Blaðsíða 13

VTKAN, nr. 44, 1943
13
Ýmsir kvikmyndaleikarar
Oliva de Havilland og Errol
Plynn í kvikmyndinni „Þeir
hnigu til foldar.“
Michael Redgrave og Valerie Hob-
son í myndinni „Um Atlants ála.“
John Hubbard og Carole Landis í
kvikmyndinni „Hamfarir."
Miriam Hopkins og Brian Don-
levy í myndinni „Á refilstigum.*
Rödd samvizkunnar.
Framh. af bls. 4.
„Hættu nú þessu harmakveini, og segðu
okkur heldur, hvað hefir gerst!“ kallaði
ungi fanginn. ..Hvers vegna ertu að vola?“
„Hversvegna skyldi ég ekki gráta? Ég
er sakaður um að hafa myrt mann, og ég
verð sendur í fanganýlendu. — Hvað verð-
ur þá um vesalings konuna mína og
börnin?“
„Og þú hefir ekki myrt neinn, er það?“
spurði fanginn.
„Nei, nei, það veit guð! En dómarinn
staðhæfir, að ég hafi myrt einhvern pen-
ingamann, og vegabréf mitt hafi fund-
ist í herbergi hans —.“
„Þegiðu!“ hrópaði ungi fanginn með
æðislegum hljóm í röddinni.
Hann snéri sér til veggjar og dró tepp-
ið upp fyrir höfuð og ætlaði að reyna að
sofna; en alla nóttina, meðan skósmiður-
inn svaf sínum réttláta svefni, lá hann
vakandi og velti sér órólegur um fletið. —
Næsta morgun vaknaði ungi fanginn,
oftir ónæðisaman svefn. Hann heyrði
skipandi rödd fangavarðarins kalla til skó-
smiðsins og segja honum að fylgjast með
sér — hann átti að fara til hegningar-
hússins. Skósmiðurinn grét og bar sig aum-
lega; hann talaði um konu sína og um
vesalings börnin sín. En fangavörðurinn
lét sem hann heyrði ekki kveinstafi hans.
Ungi fanginn hélt að hann væri að missa
vitið, hann átti í harðri baráttu við sjálf-
an sig, og stundi þungt af geðshræringu.
„Ert þú veikur?“ spurði gamli fanginn
óttasleginn.
En ungi fanginn anzaði ekki. Hann
spratt upp úr fletinu og starði til dyranna,
hann greip í járnrimlana svo fast að hnúar
hans hvítnuðu.
Fangavörðurinn kom hlaupandi að dyr-
unum og horfði hvasst á fangann.
„Látið skósmiðinn lausan!“ hrópaði
hann hásri röddu. „Hann er saklaus! Það
er ég, sem framdi morðið! Ég stal vega-
bréfinu frá skósmiðnum og skildi það eft-
ir hjá þeim myrta! Peningana hefi ég
grafið! — Tár og bænir skósmiðsins hafa
vakið rödd samvizkunnar í brjósti mínu!
— Það er ég einn, sem er sekur! “ —
^imi iia ■■ i n •• '•imi ■■■rrnimim n n mn ■iiiiiiiiiiiiiiimiiii
Dægrastytting
amiNinininiNiiiiiiiiiiimniiiin uniiiiiiniiiniimmiunnnn
heyrði ekkert, leiddist honura og kallaði háttx
„Getur nú enginn af öllum þeim djöflum, sem hér
eru samankomnir, gefið mér í staupinu?" VUJ
það gáfu smiðirnir sig fram, og endar svo sagan.
Þjóðtrú.
Ef maður kveður i rúmi sínu, þá tekur maður
framhjá.
Ef ólétt kona hleypur mikið, þá verður bamið
lofthrætt.
Ef maður fær áblástur á varir, þarf ekki annað
en fara í eldhús, og kyssa hjónin þrisvar, og
kveða þetta í milli:
< „Heill og sæll, hór minn;
er húsbóndinn heima?
Ég skal kyssa snös þina,
ef þú græðir vör mína.“
Orðaþraut.
REIF
T AÐI
RUN A
Á S A R
FINN
AGLI
ARFI
LIN A
OTAR
R A N A
Þegar settur er strompur (reykháfur) í ný-
bygð eldhús, eða lagðar hlóðir, skal gæta þess,
að gera það með útfalli; annars verður eldhúsið
reykjarrass mesti.
Ef mann kitlar í iljur, verður maður hræddur
um konu sina.
Ef maður er neðarlega hærður á hálsinum
verður hann auðmaður.
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan-
frá og niðureftir myndast nýtt orð, og er það
heiti á vissum tima sólarhringsins.
Sjá svar á bls. 14.
Drykkjurúturinn í helvíti.
Einu sinni voru tveir menn að smíða stórsmíði
í smiðju. Að áliðnum degi kom drykkjumaður
nokkur á sama bæinn; hann var svo illa til reika,
að hann valt sofandi af hestbaki og ofan í hlað-
bleytuna. Tóku smiðimir hann þá, báru hann inn
í smiðju og lögðu hann þar á viðarkolabyng; svaf
hann þar, þangað til dimmt var orðið. En um það
bil, sem smiðirnir hættu að smíða, en höfðu þó
ekki slökt eldinn, fór drykkjurúturinn að nimsk-
ast; fóru þeir þá út í horn og létu ekkert til sín
heyra. Drykkjurúturinn þreifar þá allt í kring
um sig. finnur kolin undir sér og sér í eldglæð-
umar hálfslokknaðar; hugðist hann þá vera dauð-
ur og vaknaður upp í helvíti; hann reis upp við
olboga og hlustaði um stund. En þegar hann
Ef maður gengur með hendurnar fyrir aftan
bakið, þá teymir maður djöfulinn, og er það illt
verk.
Að kyssa fótinn á páfanum
er að taka, sitjandi um öklann á öðrumhvor-
um fætinum á sér, keyra hann upp að munni
og kyssa á tæmar .... Vel þykir líka gjört að
signa sig sitjandi með öðmm hvorum fætinum.
(Isl. skemmtanir).
Nátttröllin hjá Hlíðarenda.
Hjá Hlíðarenda í Bárðardal em klettar nokkr-
ir, sem sagt er að séu nátttröll, og þau hafi
dagað uppi, er þau voru að ná sér í menn
til átu.
(J. Á. Þjóðsögur),
„Þú nýtur þess, guð, ég næ
ekki til þín.“
Karl og kerling bjuggu á einum bæ. Eitt sinn
um sumar áttu þau úti mikið hey hálfþurrt
eða meira, en rigningarlega leit út, og fóm þau