Vikan - 03.02.1944, Side 5

VIKAN, nr. 5, 1944
5
Framhaldssaga:
10
Vegir ástarinnar-
Eftir E. A. ROWLANDS
„Ég kem klukkan þrjú,“ sagði Julian, en rödd
hans var ekki alveg róleg. Stuttu seinna ætlaði
hann að kveðja, en Sergia spurði hann þá, hvort
hann vildi ekki fá lánaðar nokkrar bækur handa
móður sinni, og þar sem Julian þáði þetta boð
með þökkum, gengu þau aftur að húsinu.
Þegar þau komu inn i forstofuna, lágu þar
nokkur nýkomin bréf á borði, og undir eins og
Sergia sá þau, varð hún náföl. Hún gat rétt með
miklum erfiðismunum sagt, að hún ætlaði að
sækja bækumar upp.
Julian leit á bréfin, og í þriðja sinn sá hann
nú sama útlenda stimpilinn, sem hann hafði séð
á hinum tveim bréfunum, sem hann hafði séð
Sergiu taka við. Og í hvert skipti höfðu þau
valdið sama ótta hjá henni. Nú var hann sann-
færður um, að eitthvað sorglegt leyndarmál
varpaði skugga sínum á tilveru lafði Sergiu, og
þegar hún loks kom með bækurnar, kvaddi hann
í skyndi og fór frá Stanley Towers hryggari og
kviðnari heldur en nokkurn tíma áður.
XI. KAFLI.
Hvað hafði hún gert?
Morguninn eftir fór Julian Armstrong eins og
venjulega til vinnu sinnar í Stanchester, en hugur
hans var allt annars staðar. Þetta var í fyrsta
sinni, sem hann átti bágt með að gera skyldu sína,
og honum fannst litla skrifstofan vera eins og
dimmt, þröngt fangelsi. Hann gat ekki einbeitt
sér við vinnuna; hann sá alltaf fyrir sér andlit
Sergíu Wierne, fölt og tekið. Hann leit á úrið sitt
á hverri mínútu; hann þráði það, að klukkan
yrði þrjú, þegar þau höfðu ákveðið að hittast.
Hann sagði við sjálfan sig, að það væri vegna
þess, að hún hefði verið svo döpur, þegar hann
hafði skilið við hana, svo að það væri eðlilegt,
að hann langaði til að vita, hvort hún væri ekki
ánægðari núna. En þó að hann reyndi að blekkja
sig þannig, fann hann, að lafði Sergia var farin
að verða honum einhvers virði; hún var alltaf
i huga hans.
Klukkan var ekki orðin þrjú, þegar Julian kom
til Stanley Towers. Hann varð hryggur, þegar
hann sá, hversu fölt og þunglyndislegt andlit lafði
Sergiu var. Hann sá strax, að hún hafði grátið,
og þegar hún gekk til hans, skildi hann, að eitt-
hvað hlaut að hafa komið fyrir síðan daginn
áður. Og allt í einu óskaði hann þess innilega,
að hann þyrði að taka þessa yndislegu veru í
arma sína og biðja hana um að leyfa sér að
taka þátt í sorgum hennar, en þegar lafði Sergia
rétti honum höndina, hurfu þessar hugsanir. Hún
brosti og þakkaði honum fyrir að hafa komið.
Hann horfði dálítið kvíðinn á Sergiu, af því að
hún hafði ekki skipt um föt, en var klædd í
kjól úr þungu efni, sem féll mjúklega um hinn
háa og granna líkama hennar.
„Þér megið ekki verða leiður, þó að við förum
ekki í útreiðar i dag," sagði Sergia dálítið hik-
andi. „Þegar þér voruð farinn í gær, mundi ég
eftir því, að ég hafði lofað einni konunni í þorp-
inu að líta til hennar; sonur hennar er henni til
svo mikillar mæðu, veslingnum, þér hafið kann-
ske heyrt hann nefndan, hann heitir Frank
Stevens?"
„Já, ég hefi oft talað við hann og líka komið
að honum á launveiðum; það er gott, að hann
skuli loksins vera kominn á sjó! Henni er vor-
P’rtr « o- a • Lafði Sergia Wierne, dóttir
* ® hins ríka Stanchester lá-
varðar, sem var orðin þreytt og leið á
skemmtanalífinu í London hefir, til mikill-
ar gremju fyrir föður slnn, yfirgefið borg-
ina og farið til hallar hans, Stanley
Towers, sem er uppi i sveit. Fyrir tilstilli
sir Allans Mackensic, sem hún hefir áður
hryggbrotið, kynnist hún Mary Armstrong,
seip. býr með móður sinni og bróður,
Juliani. Þau hafa áður átt við betri kjör
að búa; og nú er það metnaður Julians að
vinna sig upp, vegna móður sinnar og
systur. Stuttu eftir komu Sergiu býðst
Juliani há staða við verksmiðju. En það
dregur úr ánægju hans, þegar hann fer að
gruna, að það sé Sergiu að þakka. Nú á
Sergia von á gestum til Stanley Towers;
hún kemur því til Mary snemma um morg-
un daginn áður og fara þær út að ganga.
Það kvelur Mary, að Julian bróðir hennar
hefir andúð á Sergiu. Stanchester lávarður
kemur til Stanley Towers og Sergia býður
systkinunum í veizlu þangað, en Julian vill
ekki fara. Hann undirbýr opnun nýja lestr-
arsalsins. Sergia meiðir sig á dansleiknum
og Julian bindur um handlegg hennar.
Julian fær Sergiu til að hjálpa Oldcastle
bónda, gegn áreitni manns að nafni Warden.
Sergia hjálpar Oldcastle með peningagjöf.
En einmitt um þetta leyti verður sprenging
í verksmiðjunni og um tuttugu manns slas-
ast hættulega. Sergia kemur oft í sjúkra-
húsið og huggar og hjálpar þeim sem hafa
særst. Ekki tekst að hafa upp á þeim mönn-
um, sem voru valdir að sprengingunni. Frú
Armstrong og Mary fara í burtu sér til
hressingar, en Julian er heima. Dag nokk-
urn biður Sir David Julian um að tala við
Sergiu fyrir sig út af Warden, þar sem
hann megi ekki vera að því. Julian fer til
Sergiu og eru þau nú að taia saman.
kunn, veslings konunni; hann var eini sonur
hennar, og hún hefir gert allt fyrir hann, sem
hún hefir getað."
Armstrong talaði fljótt, til þess að koma ekki
upp um hin miklu vonbrigði sín; nú fann hann
fyrst, hve hann hafði hlakkað mikið til.
„Mér finnst ég verða að fara til hennar, fyrst
ég hefi lofað því,“ hélt Sergía áfram, „ég kann
ekki við að ganga á orð mín, sérstaklega ekki við
konu eins og frú Stevens; ég hefði auðvitað átt
að skrifa yður það,“ bætti hún hikandi við, ,,og
biðja yður um að koma ekki,; en ég hélt, að þér
mynduð kannske vilja fylgja mér þangað."
„Mér myndi þykja mjög vænt um það,“ sagði
Julian, og hreinskilni hans kom Sergíu til að
roðna.
„En þér hafið þegar gengið frá Stanchester ? “
sagði hún.
„Það munar engu,“ sagði hann hlæjandi, „ég
vildi gjaman ganga margar mílur, ef ég hefði
tækifæri til þess.“
Á meðan þau gengu eftir veginum, talaði
Sergia um veslings konuna, sem hún hafði lofað
að sjá fyrir.
„Forlögin hafa verið frú Stevens grimrn," sagði
hún, og svo bætti hún við biturlega: „en þau
eru oft grimm við okkur kvenfólkið. Mér finnst
karlmönnunum líða miklu betur."
„Finnst yður það í rauninni? Ég held, að það
sé mjög svipað með kvenfólk og karlmenn."
„Nei, karlmennirnir ráða miklu meira yfir ör-
lögum sínum heldur en við,“ sagði Sergia, og
það var einhver einkennileg niðurbæld ástríða i
rödd hennar. „Þeir ráða líka meir yfir örlögun-
um, og eru ekki nærri eins oft fórnardýr tilvilj-
unarinnar eins og við.“
„Það þarf enginn að vera fórnardýr tilviljun-
arinnar," sagði Julian hörkulega; hann vissi ekki
af hverju •— en hann tók nærri sér, að heyra
hana tala svona.
„Þér eruð sjálfur svo sterkur og viðnámsfær,"
sagði lafði Sergia, „þess vegna getið þér ekki
haft skilning og samúð með öðrum."
„Hvernig vitið þér það, lafði Sergia?"
„Ég get séð það á yður,“ sagði Sergía áköf.
„Lásuð þér bókina, sem ég fékk yður um dag-
inn?“ hélt hún áfram, og þegar hann kinkaði kolli
játandi, spurði hún: „Mynduð þér ekki haga yður
alveg eins og söguhetjan? Hann fordæmir kon-
una, sem hann elskar, af því að hann kemst
allt í einu að því, að hún hafði ekki sagt honum
frá fortíð sinni?"
„Jú, ég mundi haga mér eins og hann og yfir-
gefa hana.“
„En finnst yður það ekki ósanngjamlega
óvægið?"
„Við hvern?" spurði Julian kuldalega. „Það var
þungbært fyrir hann sjálfan, sem hafði verið
svikinn af þeirri konu, sem hann elskaði meira
en líf sitt. Hún hafði líka elskað annan mann,
áður en hún hitti hann, svo að hún gat líklega
fundið nýjan, til þess að gefa ást sína, en sögu-
hetjan í bókinni hefir aldrei elskað aðra en hana,
sem hann nú hefir misst trúna á að eilífu."
„Hann þurfti ekki að missa trúna á henni að
eilífu, þó að hún hefði einhverntíman hrasað?"
sagði Sergia hæglátlega. Karlmaðurinn ætti alltaf
að minnast þess, að konan hefir nú einu sinni
ekki viðnámsþrótt hans — það er eitthvað, sem
heitir „mildandi ástæður" — er það ekki?“
„Ég skil yður ekki alveg, lafði Sergia," sagði
Armstrong og leit hikandi á hana. „Við erum að
tala um bókina, sem ég fékk lánaða um daginn,
og ég mundi hafa hagað mér alveg eins og
söguhetjan, ef eitthvað þvílíkt hefði komið fyrir
mig. Það voru sannarlega engar „mildandi ástæð-
ur“ fyrir þessa konu. Hún vissi að maðurinn, sem
eiskaði hana, hataði lygar og svik, og þó leyndi
hún, í hégómaskap sínum, því sem hann hefði
átt að vita.“
„Hvernig vitið þér, að það var af hégóma-
skap ?“
„Hégómaskap eða hugleysi, það er alveg sama
hvort er,“ svaraði Julian ákafur. Útkoman verð-
ur hin sama. Hún veit allt um hann, þekkir líf
hans alveg, hann þarf ekki að leyná neinu ____
hann viðurkennir misgrip sin, en hún þegir. I
ástarsambandi milli karls og konu eiga þau bæði
að vera hreinskilin hvort við annað og það frá
fyrstu byrjun. Ef hún veit, að hann álítur hana
öðruvísi en hún í rauninni er, þá á hún að segja
honum frá þeim misskilningi. Ég held ekki, að
það geti verið nokkur vafi á því, að það sem
ég segi sé rétt. Sérhver réttsýnn maður mun
segja það sama og ég."
„Og ef hún nú segir honum það ekki, en hann
kemst samt að leyndarmáli hennar, finnst yður
hann þá breyta rétt, þegar hann rekur hana frá
sér? Þannig munduð þér breyta?"
Armstrong leit undrandi á hana.
„Ég veit — ekki — hvað þér eigið við,“ stam-
aði hann. „Eitt er kenning og hitt er framkvæmd
ég þori ekki að segja, að ég mundi breyta alveg
svona — það er mögulegt — að ég væri ekki'
alveg svona grimmur og ákveðinn."
„Ó, ég vissi það,“ sagði Sergia ósjálfrátt, um
leið og hún brosti dálítið. „Ég sagði víst áðan,
að ég héldi, að þér mynduð vera grimmur og
ósáttfús, en ég meinti það ekki. Ég skil yður