Vikan - 17.02.1944, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 7, 1944
D 1 innii mnniBin
DLimiM c-Dmásaga muBiiniii efíír ffí. 'f áia/A/fjer
Ung stúlka, í fallegri grárri ferðakápu,
gekk hratt eftir löngu þorpgötunni,
hún nam að síðustu staðar við
lítið hvítt hús, er var næstum því þakið
af vafningsrósum og vínviði.
Frá hliðinu lá mjó gata, með blómareit-
um báðum megin, að dyrunum. Fyrir
utan húsið sat gömul kona á bekk og
vermdi sér í hinni björtu júnísól, sem lét
hvíta hárið hennar skína eins og silfur.
Unga stúlkan sá undir eins, að gamla
konan, sem hafði lyft höfðinu, þegar hún
heyrði fótatakið, var blind, og augu henn-
ar fylltust tárum.
,,Má ég ganga innfyrir?" spurði hún og
opnaði hliðið.
„Gjörið svo vel,“ svaraði gamla konan,
það gleður mig að sjá yður,“ og þegar
stúlkan nálgaðist bekkinn, þar sem hún
sat, benti hún henni að setjast hjá sér og
rétti höndina til hennar.
„Þér sjáið, að ég verð að láta nægjast
með hjálp handa minna,“ sagði hún og
þreifaði sig áfram. „Ó, ég finn, að hend-
ur yðar eru mjúkar og hvítar — ekki
harðar og brúnar eins og mínar. Mér hefir
áhtaf líkað svo vel við fallegar hendur, en
mínar eru slitnar af vinnu.“
„En það er fallegt í augum mínum, af
því að ég veit, að þær hafa unnið svo
margt gagnlegt og gert svo margt gott.“
„Og hönd yðar — hún er falleg og mjúk,
en ekki er hún ónýt. Ég finn, að hún er
föst og sterk. Ég er orðin snillingur að
lesa mál handanna,“ sagði gamla konan
og brosti. „Jæja, viðurkennið nú hrein-
skilnislega, að þetta er ekki iðjulaus og
ónýt hönd,“ hélt hún áfram.
„Nei, iðjulaus hefir hún ekki verið, en
ég er hædd um, að hún hafi verið mjög
eigingjörn," svaraði stúlkan.
„Já, svona hugsa víst flestir einhvern-
tíma. Enginn er eins og hann vildi helzt
vera, en við getum ekki dæmt okkur sjálf.
Ef ég ætti til dæmis að dæma sjálfa mig,
þá myndi ég dæma mig til eilífrar sorgar.“
„Ó, nei, segið það ekki!“ sagði unga
stúlkan.
„En ég dæmi ekki sjálfa mig! Það læt
ég annan gera, sem er miklu mildari og
kærleiksríkari við okkur dauðlega menn en
nokkur annar,“ sagði gamla konan og
sleppti hönd stúlkunnar.
Hún strauk með hendinni niður eftir
kjól ókunnugu stúlkunnar og hélt áfram:
„Það er mjúkt og þykkt silki. Er hann
svartur?“
„Nei, hann er blár.“
„Komið þér úr bænum? Ég hélt, að
fyrst þér töluðuð við mig, þá væruð þér
ferðamaður, sem vildi búa hérna, þeir eru-
alltaf vingjarnlegir, en mér finnst samt
þér ekki tala alveg eins og fólk úr bænum.“
„Ég hefi lengi verið í Englandi, og þér
vitið að málið er dálítið öðru vísi þar en
hér í Skotlandi. Ég hefi orðið fyrir áhrif-
um þaðan.“
„Yngstu dóttur minni langaði alltaf að
koma til Englands og talaði oft um það,“
sagði gamla konan alvarlega.
„Gerði hún það?“ spurði unga stúlkan
áköf.
„Já, hana langaði til þess að læra um
málaralist og bókmenntir. Hún gat sjálf
málað. Langar yður að sjá mynd, sem hún
málaði af litla skólahúsinu við ána? Mað-
urinn minn lét setja hana í ramma fyrir
mig stuttu áður en hann dó. Hann sótti
hana upp í loftherbergið, þar sem hún
hafði skilið hana eftir, þegar hún —. En
yður langar ekki til að sjá hana?“
„Jú, gjarnan, en við skulum bíða
dálítið."
„Faðir hennar var eftirlitsmaður allra
skólanna í héraðinu, og litla Helen okkar
var duglegust í sínum skóla, og þegar hún
hætti í honum, málaði hún mynd af gamla
húsinu til minningar. Nú vildi ég óska, að
hún gæti séð, hve myndin er falleg, hún
hangir yfir arninum í dagstofunni. Ég
strýk höndinni yfir hana á hverjum degi
til þess að finna, hvort allt sé í lagi og
j VEIZTU —?
j 1. Hverrar þjóðar var tónskáldið Wolf-
gang Amadeus Mozart og hvenær var
hann uppi?
| 2. Hvenær er Kristín Jónsdóttir listmál-
ari fædd og hvar?
■ 3. Hvað er eyjan Bomeo stór?
• 4. Hver var Henry Irving?
j 5. Eftir hvern er þessi vísa:
Einlægt þú talar illa um mig,
aftur ég tala vel um þig.
En það bezta af öllu er,
að enginn trúir þér — né mér.
jj 6. Hvað er fjallið Mauna Kea á Hawaii
hátt?
; 7. Á hvaða árum voru Japanir og Kín-
verjar neyddir til að levfa útlending-
um verzlun í löndum sínum?
■ 8. Hvenær var Lútherstrú komið á í
Sviþjóð ?
■ 9. Hvenær var slitið sambandinu milli
Hollands og Belgíu ?
10. Hvaða tungumál er álitið að Jesús
Kristur hafi talað?
: Sjá svör á bls. 14.
ramminn ekki farinn í sundur nokkurs
staðar, og ég spyr oft fólk, sem kemur
hingað, hvort litirnir haldi sér ekki vel.
Þér sjáið, að mér þykir mjög vænt um
hana.“
„Búið þér hér alveg ein?“ spurði stúlkan.
„Já, alveg ein.“
„Eruð þér ekki mjög einmana?“
„Nei, það get ég í rauninni ekki sagt —
þó að ég verði stundum þreytt af því að
bíða.“
„Bíða?“ spurði stúlkan og horfði kvíðin
á hana.
„Já, ég bíð. Ég hefi beðið í mörg ár.
Allir synir mínir og dætur eru giftar og
búa hér í nágrenninu — öll nema yngsta
dóttir mín. Þau vilja öll gjaman, að ég búi
hjá þeim, en ég vil það ekki. Þeim finnst
það víst undarlegt af mér, og það er það
kannske líka, en ég get ekki verið ham-
ingjusöm annars staðar en hér í gamla
húsinu, sem ég hefi búið í, frá því að þau
voru lítil. Þau vilja, að ég hafi stúlku, en
hvað ætti ég að gera við hana, sem hefi
unnið alla ævi. Lítil stúlka úr þorpinu kem-
ur á hverjum morgni og hjálpar mér. Hún
er gott barn, og ég kenni henni að sauma
og prjóna. Svo hefi ég auk þess síma. Ég
fékk hann, þegar ég hafði heyrt, að fólk
gæti talað saman úr miklum fjarlægðum,
og það gat verið, að einhvern tíma væri
símað til mín — úr mikilli fjarlægð. Nú,
ég tala víst allt of mikið! Segið mér eitt-
hvað um yður sjálfa. Mér þykir gaman
að heyra um annað fólk.“
„Já, en ekki undir eins. Ég ætla að biðja
yður um að segja mér fyrst frá því, sem
þér bíðið eftir.“
„Þegar þér settust hérna við hlið mína,
þá fann ég, að ég mundi segja yður frá
því. Það er sumt fólk, sem ég hlýt að segja
frá því, sem liggur mér mest á hjarta, og
þegar ég segi frá því, finnst mér eins og
mér líði betur. Það er eins og þegar maður
skýtur ör út í loftið, enginn veit hvar hún
lendir. Eins er um þau orð, sem ég segi
við ókunnuga fólkið, sem hingað kemur.
Ég sagði einu sinni ungum manni frá
því, sem var vanur að koma hingað, og
hann var sammála mér. Þau orð, sem
maður sendir út í heiminn, týnast aldrei;
einhvemtíma mun kannske sá rétti heyra
þau. Hann gaf mér nýjan kjark, hann var
sterkur og hjálpfús. Ég hefi svo oft ósk-
að þess, að hann kæmi aftur, en hann hefir
aldrei komið. — Og ég — ég held áfram
að bíða.“
„Hvernig leit hann út?“ spurði stúlkan.
„Hann var hár og herðabreiður og hafði
djúpa og þægilega rödd. Hár hans og augu
vom dökkbrún. Ég man svo greinilega eftir
honum af því, að hann var síðasti maður-
inn, sem ég sá, — áður en ég varð blind.
Hann stóð við hliðið og kvaddi mig, og ég
hugsaði, hvað það væri í rauninni undar-
legt, að svona stór og hraustur maður
lifði á því að mála myndir, — þegar fór
að dimma í kringum mig. Ég hélt, að það
væri hinn mikli hiti, sem olli því og sagði
Framhald á bls. 13.