Vikan - 17.02.1944, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 7, 1944
ástæðu til þess að vilja myrða Ratchett. Nei, en
ég hygg, að við getum treyst því, sem Hard-
man segir um sjálfan sig. Sagan, sem hann segir
um, að Ratchett hafi ráðið sig, er ekki ólíkleg,
og hún er að öllum líkindum — þó ekki alveg
áreiðanlega — sönn. Ef við ætlum að ganga út
frá því, að hún sé sönn, verðum við að atliuga,
hvort eitthvað styrki þá skoðun. Það er á mjög
ólíklegum stað, í vitnisburði Hildegrade Schmidt.
Lýsing hennar á manninum, sem hún sá í svefn-
▼agninum, kemur heim við frásögn Hardmans. Er
til nokkur frekari staðfesting á þessum tveim
íögum ? Já. Það er hnappurinn, sem frú Hubbard
fann i klefa sinum. Svo er líka annað, sem stað-
festir það, sem þið hafið líklega ekki tekið eftir.“
„Hvað er það?"
„Bæði Arbuthnot og Heetor MacQueen nefndu,
að lestarþjónninn hefði gengið framhjá þeirn.
Þeim fannst það smávægilegt atriði, en vinir mín-
ir, Pierre Michel hefir lýst þvi yfir, að hann hafi
ekki farið úr sæti sínu, nema við sérstök tækifæri
- og við þau tækifæri þurfti hann ekki að fara
i hinn enda vagnsins, framhjá klefanum, þar sem
Arbuthnot ofursti og MacQueen sátu.
Þessi saga um litla dökkhærða manninn með
kvenmannsröddina, sem var klæddur i einkennis-
búning lestarþjóns, byggist þvi á frásögn fjögurra
votta.“
„Ef frásögn Hildegrade Schmidt er rétt, hvernig
stendur þá á því, að lestarþjónninn minntist ekki
á, að hafa séð hana, þegar hann kom til þess að
svara hringingu frú Hubbards ?“
„Ég held, að það sé útskýrt. Þegar hann kom
til þess að svara frú Hubbard, var stúlkan inni
hjá húsmóður sinni. Þegar hún að lokum fór
aftur i klefa sinn, var lestarþjónninn inni hjá
frú Hubbard."
Bouc hafði beðið með mikilli fyrirhöfn, þangað
til þeir höfðu lokið samræðunum.
„Já, já, vinur minn,“ sagði hann óþolinmóður
við Poirot. Um leið og ég dáist að gætni þinni
og aðferðum, þá vil ég leyfa mér að skjóta því
fram, að þú hafir ekki enn snert við deiluefninu.
Við erum allir sammála um, að þessi maður sé
til. En spurningin er, hvert fór hann?“
Poirot hristi ásakandi höfuðið.
„Þér skjátlast. Þér hættir við að taka allt í
•fugri röð. Áður en ég spyr sjálfan mig, „hvert
kvarf maðurinn", þá spyr ég, „var þessi maður í
rauninni til?“ Þú skilur það, að ef maðurinn var
uppspuni einn, því auðveldara að láta hann
hverfa! Svo að ég þarf að komast að því fyrst,
hvort þessi maður sé til úr holdi og blóði.“
„Og nú vitum við að — jæja, hvar er hann
núna?“
„Það eru aðeins tvö svör við því, annað hvort
er hann enn þá falinn í lestinni á einhverjum
svo leyndum stað, að við getum ekki fundið hann;
eða hann er, ef við getum orðað það svo, tvær
persónur. Það er, hann er bæði hann sjálfur —
maðurinn, sem Ratchett óttaðist —- og farþegi
í lestinni, svo vel dulbúinn, að Ratchett þekkti
hann ekki aftur?“
„Já, það getur verið,“ sagði Bouc, og hann
ljómaði allur upp. Svo varð hann þungbúinn
aftur. „En það er eitt, sem mótmælir þessu —.“
Poirot greip fram i fyrir honum. „Hæð manns-
ins. Er það, það sem þú ætlaðir að segja? Að
undanteknum þjóni Ratchetts eru allir farþegarn-
ir stórir menn — ítalinn, Arbuthnot ofursti,
Hector MacQueen, Andrenyi greifi. Nú, þá er
þjónninn eftir — ekki líkleg ágizkun. En það
eru aðrir möguleikar. Þið munið eftir kvenlegu
röddinni. Það bendir okkur á annað. Maðurinn get-
ur verið dulbúinn sem kona, eða jafnvel verið
kona. Há kona klædd karlmannsfötum mundi sýn-
ast lítil."
„En Ratchett hefði vitað —.“
„Ef til vill vissi hann. Ef til vill hefir þessi
kona fyrr ógnað lífi hans og verið klædd í karl-
mannsföt til þess að geta betur framkvæmt áform
sitt. Það getur verið, að Ratchett hafi dottið í
hug, að hún myndi nota það bragð aftur, svo
að hann segir við Hardman að það sé karlmaður.
En hann nefnir samt kvenmannsrödd.“
„Það getur verið,“ sagði Bouc. En—.“
„Heyrðu vinur minn, ég held, ég ætti nú að
segja þér frá nokkurri ósamkvæmni, sem dr.
Constantine tók eftir.“
Hann sagði frá þeim niðurstöðum, sem hann
og læknirinn höfðu komizt að samkvæmt sárum
hins dauða. Bouc stundi og hélt um höfuðið.
„Ég skil,“ sagði Bouc meðaumkunarfullur.
„Ég veit alveg, hvernig þér líður. Það hringsnýst
allt í höfðinu á þér, er það ekki?“
„Þctta' er hugarburður!" hrópaði Bouc.
„Já, einmitt. Hlægilegt, ótrúlegt ■— það getur
ekki verið. Þannig hugsaði ég mcð sjálfum mér.
Og þó, vinur minn, er það svona! Maður kemst
ekki hjá staðreyndunum.“
„Það er brjálæði!"
„Já, er það ekki? Það er svo brjálæðislegt, vin-
MAGGI OG EAGGI.
Eftir Wally Bishop.
Maggi; Hvernig gengur með
garðinn ykkar núna?
Raggi: Þakka þér fyrir, svona
sæmilega.
Maggi: Hvað ræktið þið aðal-
lega í honum?
Raggi: Eiginlega ekkert núna
sem stendur.
Maggi: Af hverju?
Raggi: Okkur vantaði áburð,
hann fékst hvergi. Eina ráðið
var að smala saman öllum
hænsnum í nágrenninu og loka
þau inni í garðinum.
ur minn, að mér dettur stundum í hug, að það
hljóti að vera mjög einfalt — — —“.
„En það er bara ein af hugmyndum mínum!“
„Tveir morðingjar,“ stundi Bouc. „Og í Orient
hraðlestinni —
Hugsunin kom honum næstum til að gráta.
„Og nú skulum við gera vitleysuna enn þá
brjálæðislegri," sagði Poirot kátur. „1 nótt, sem
leið, voru tvær dularfullar persónur- í lestinni. Það
er lestarþjónninn, sem kemur heim við lýsingu
Hardmans, Hildegrade Schmidt hefir séð hann.
Arbuthnot ofursti og MacQueen. Svo er það kon-
an í skarlatsrauða sloppnum — há, grönn kona,
sem Pierre Michel sá, ungfrú Debenham, Mac-
Queen og ég sjálfur. Hver var hún? Enginn í
lestinni viðurkennir, að hann eigi skarlatsrauðan
slopp. Hún er líka horfin. Var hún og falsaði
lestarþjónninn ein og sama persónan? Eða var
hún önnur. Hvar eru þau þessi tvö? Og hvar er
lestarþjónsbúningurinn og rauði sloppurinn ? “
„Já, það er satt.“ Bouc stökk upp ákafur.
„Við verðum að rannsaka farangur farþeganna.
Við hljótum að finna eitthvað."
Poirot stóð einnig upp. „Ég ætla að spá um
það,“ sagði hann.
„Þú veizt, hvar það er?“
„Mig grunar dálítið."
„Hvar þá?“
„Þú munt finna skarlatsrauða sloppinn í far-
angri einhvers karlmannsins, og þú munt finna
einkennisbúning lestarþjónsins í farangri Hilde-
grade Schmidt.”
„Hildegrade Schmidt? Heldur þú —.“
„Nei, ekki það, sem þú ert að hugsa. En ég
skal reyna að útskýra það fyrir þér. Ef Hilde-
grade Schmidt er sek, þá mun einkennisbúning-
urinn ef til vill finnast í farangri hennar. En ef
hún er saklaus, þá finnst hann þar áreiðanlega.“
„En hvernig sagði Bouc og þagnaði. „Hvaða
hávaði er þetta, sem nálgast?" hrópaði hann,
„hann líkist járnbrautarlest, sem er á ferð.“
Hávaðinn kom nær. Það voru hvell óp og upp-
hrópanir konu. Hurðin við enda borðstofuvagns-
ins opnaðist. Frú Hubbard þaut inn.
„Það er hræðilegt!" hrópaði hún. „Það getur
ekki verið hryllilegra. 1 svampapokanum mínum!
Stór hnífur — allur blóðidrifinn!“
Hún steyptist allt í einu áfram og féll í ómegin
í fangi Bouc.
22. KAFLI.
Vitnisburður vopnsins.
Bouc lagði konuna, sem lá í yfirliði, með höf-
uðið upp á borðið. Dr. Constantine kallaði á
einn borðstofuþjóninn, sem kom hlaupandi.
„Haldið. við höfuð hennar svona,“ sagði lækn-
irinn. „Þegar hún raknar við, þá skulið þér gefa
henni nokkra dropa af koníaki. Skiljið þér það?“
Svo flýtti hann sér á eftir hinum tveimur.
Áhugi hans snerist allur um morðið — honum
var sama um miðaldra konur, sem voru að falla
í yfirlið.
En frú Hubbard hefir líklega raknað fyrr við
af þessum aðferðum en hún hefði annars gert.
Eftir nokkrar mínútur sat hún upprétt og dreypti
á koníaki úr glasi, sem borðstofuþjónninn hafði
rétt henni, og talaði nú aftur.
„Ég get ekki lýst þvi fyrir yður, hvað það var
hræðilegt! Ég býst ekki við því, að nokkur hér í
lestinni geti skilið tilfinningar mínar. Ég hefi
alltaf verið mjög tilfinninganæm, frá þvi að ég
var barn. Ég þarf ekki nema að sjá blóð —! Ég
get næstum fallið í ómegin núna aftur við til-
hugsunina!"
Borðstofuþjónninn rét,ti henni aftur glasið.
„Einn dropa enn, frú?“
„Haldið þér, að það sé betra fyrir mig ? Ég
er í ævilöngu bindindi. Ég smakka aldrei á áfengi.
öll fjölskylda min er í bindindi. En ef þetta er
aðeins lyf —.“
Hún saup einu sinni til.