Vikan - 17.02.1944, Blaðsíða 13

VTKAN, nr. 7, 1944
13
DÆGKASTYTTING
Öfugmælavísur.
Séð hefi ég hestinn sjónum á
sigla og renna færi,
hákarlinn er heima að slá,
en hrafnar snúa færi.
Hamar úr klaka hafa má
hestajám úr gleri,
úr hrossataði harðan ljá,
hvella klukku úr sméri.
Orðaþraut.
UNNI
A N N I
LIN A
A N N A
Ó KUM
Á R N A
SÖKN
IÐUR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir rnyndast nýtt orð, og er það
karlmannsnafn. Svar á bls. 14.
„Hver rífur svo langan fisk úr
roði?“
Einu sinni voru hjón á bæ mjög aðsjál, og urðu
þó að halda vinnufólk nokkurt. Þeim blæddi í
augum, hversu mikið fólkið borðaði og þó helzt
bóndanum, einkum um rniðjan daginn, enda var
bóndinn vanur að taka til fisk handa því til mið-
degisverðar. En málamatinn skammtaði konan
•og fékkst minna um fiskætið, enda er það sumra
manna sögn, að hún væri vinnufólkinu hliðhollari
BKnda móðírín. Framhald aí Ws. 4.
því ekkert, en þegar hann var farinn, flýtti
ég mér inn í húsið og fann þá, að ég var
blind.“
,,Ó, hvað það var hræðilegt og sviplegt!“
sagði unga stúlkan og hrollur fór um hana.
„Já, það kom allt í einu, en það sem
var verst var það að nú vissi ég, að ég
mundi aldrei sjá Helen aftur — þegar hún
kemur aftur heim. Það er nefnilega eftir
yngstu dóttur minni, sem ég bíð alltaf.
Hvenær sem hún kemur heim, skal hún
alltaf finna móður sína, sem bíður eftir
henni í gamla húsinu — heima. Ég hugsa
oft um það, ef hún hefði haft meiri þolin-
nvrði, þegar faðir hennar neitaði henni
um leyfi til þess að fara til bæjarins að
læra, þá hefði hún ef til vill getað talið
hann á það að lokum. En hún var ákveðin
og hrifin eins og flestir unglingar eru, og
heimurinn myndi líka vera dapurlegur, ef
þeir væru ekki þannig. Hún sagðist vilja
fara, og hann varð mjög reiður og sagði
mörg hörð og biturleg orð, — ég veit, að
honum var ekki alvara! Hann sagði, að ef
hún færi að heiman gegn vilja hans, þá
þvrfti hún aldrei að koma heim aftur og
öUu sambandi á milli þeirra væri slitið.
Ég hefði átt að tala þá og leiða honum
fm’ir sjónir, að hann hefði á röngu að
standa, en ég var alltaf vön að bíða, þang-
að til hann hafði jafnað sig og því lauk
venjulega með því, að hann viðurkenndi,
að ég hefði á réttu að standa. Ég vildi
helzt hafa frið á mínu heimili, en í þetta
skipti hefði ég ekki átt að þegja. Ég sá
það ekki, fyrr en það var orðið of seint,
og hún var farin, því að ég hefði getað
hlíft okkur við mikilli sorg og óhamingju,
hefði ég haft meiri kjark þá. Þegar faðir
hennar komst að því, að hún var farin án
þess að tala við hann, varð hann æfareið-
ur og vildi ekki einu sinni tala um hana.
Seinna frétti ég, að hann hafði reynt að
leita að henni í bænum, en árangurslaust.
Hún var alveg týnd. Ó, það voru erfiðir
tímar!“
,,Já, mjög erfiðir tímar!“ andvarpaði
unga stúlkan.
,,Ég vissi ekki, hve maðurinn minn var
sorgmæddur, fyrr en á þeim jólum, er
hann lét setja myndina af skólanum í
ramma handa mér og hengdi hana upp
yfir arininn. Hann talaði ekki um hana,
en þegar við sátum saman við eldinn jóla-
kvöldið, tók hann hönd mína og sagði:
„Þetta er þó alltaf huggun, mamma, er
það ekki?“ Þá vissi ég, að hann þráði litlu
Helenu okkar eins mikið og ég. Okkur
fannst við nú ekki vera eins óhamingju-
söm. Næsta haust dó hann, og síðan hefi
ég verið hér og beðið.“
„Hvað er langt síðan?“
„Næstum því fjögur ár.“
„Fjögur ár! Ó, hvílík óþörf sorg og
en bóndi hennar. Til þess að losa sig við þá
hörmung, að þurfa að taka til fiskinn handa fólk-
inu daglega, eða fyrir vikuna, tók bóndi upp á
því, að vega því út fisk fyrir allt árið. En með
þvi honum ofbauð, hvað til þess þurfti, lét hann
vanta til fyrir einn dag. Nú afhendir hann hverj-
um fiskætið og segir konu sinni frá, að hann hafi
iátið vanta upp á fiskinn fyrir einn dag, og seg-
ist hann þá ætla að látast deyja um þær mundir
og liggja á börunum þenna seinasta dag af út-
vigtartímanum, og muni þá fólkið fyrir hryggðar
sakir gleyma að borða þennan daginn. Nú líða
tímar fram, og þegar hinn ákveðni tími kemur,
læzt bóndi deyja, og er hann lagður til á fjöl,
sumir segja inni i baðstofu, en aðrir úti í skemmu.
Ekki er þess getið, hvað hið annað vinnufólkið
hafi til bragðs tekið um át þennan daginn. En
þegar smalinn kemur heim og ætlar að fara að
snarla fiskbitann sinn, sér hann, að útvigtin er
þrotin. Hleypur hann þá út úr borðstofunni fram
í bæ til konunnar og segist vera búinn með út-
vigtina sína. Konan kvaðst nú hafa annað að
hugsa en standa honum fyrir beina, þar sem
maðurinn sinn lægi á börunum. Smalinn sagði:
,,Ég vil allt að einu hafa mat minn, en engar
refjar." Konan segir, hann skuli þá fara út í
skemmu og fá sér fisksnarl. Smali gerir svo,
tekur þar löngu eða veginn þorsk, sezt með hana
inn á rúm andspænis líkinu, og rífur þar úr allan
hnakkann, eftir endilöngum fiskinum, í einni rifu.
Bóndi heyrir þetta, rís upp undir blæunni við
dogg og segir: „Hver rífur svo langan fisk úr
þjáning! Þér nefnduð áðan orð, sem fljúga
út í heiminn eins og örvar. Ungi maður-
inn, sem þér nefnduð, sagði sögu yðar alls
staðar, sem hann kom, og hann fór víða.“
„Guð blessi yður, þekktuð þér hann?“
„Já; ég heyrði hann segja söguna í litlu
sjávarþorpi í Englandi, þar sem hópur
ungra listamanna dvaldi yfir sumarið, og
hann sagði líka, að hann hefði lofað, ef
hann hitti Helenu yðar nokkurn tíma,
skyldi hann koma með hana heim til yðar
aftur.“
„Sagði hann það? Guð blessi hann! En
hvað heimurinn er annars lítill! Að hugsa
sér, að þér skulið hafa séð hann svona
langt héðan!“
„Já, og hvemig á ég að segja frá því?
Hann stóð við orð sín. Hann kvæntist
Helenu yðar og —.“
„Hvar — hvar er hún?“ hrópaði gamla
konan með röddu, sem var svo full af
angist og von, að hjarta stúlkunnar hætti
næstum því að slá, og hún þorði ekki að
tala.
Ókunnuga stúlkan kraup niður og vafði
gömlu konuna örmum.
„Hvar — hvar er hún?“ endurtók blinda
konan hrædd.
„Hérna, mamma, hérna!“ hrópaði stúlk-
an, og tárin streymdu niður vanga hennar.
„Barnið mitt, barnið mitt!“
Blinda móðirin strauk hendi sinni yfir
andlit stúlkunnar, þrýsti hana að sér og
kyssti hvað eftir annað. Svo sagði hún
lágt: „Og ég hefi stundum leyft mér að
efast um gæzku guðs! Ó, barnið mitt,
Helen mín litla!“
í því var hliðið opnað aftur, og hár,
dökkhærður maður gekk inn í garðinn og
tók báðar grátandi konurnar í hinn sterka
faðm sinn.