Vikan - 22.06.1944, Page 12

12
VIKAN, nr. 25, 1944
allt í einu, að jakkinn hans var rifinn, og hann
var holdvotur. Bæði hann og hesturinn voru das-
aðir, þegar þeir komu að bænum.
Það var heyhlass hjá hlöðunni. Maður í renn-
andi blautri skyrtu var að koma heyinu inn. Inni
S hlöðunni gat Renny séð Elviru, sem var að
dreifa heyinu. Hún hafði tekið upp siða ullar-
pilsið, svo að það náði rétt niður fyrir hné; en
til þess að bæta úr þessari óhæfu, hafði hár henn-
ar losnað og féll nú þykkt og dökkt niður yfir
herðar hennar.
Renny fannst hún átakanlega bamaleg, þegar
hún leit á hann. Hún var svo sakleysisleg, þar
sem hún stóð þama ein uppi á heyloftinu. Hann
minntist þess, að hún var móðir bams Maurice.
Engu að síður hataði Maurice hana.
„Elvira — gott kvöld!" sagði hann og reið í
kringum heyhlassið, svo að það var milli hans og
mannsins.
„Ó, gott kvöld, Whiteoak," svaraði hún með
virðingu og studdi sig við heykvíslina.
„Ég kom hérna framhjá," hélt hann áfram
„ég er á leiðinni að afhenda þennan hest, sem
faðir minn seldi manni, er heitir Ferrier og býr
hér í nágrenninu. Svo fannst mér ég verða að líta
aðeins inn til þess að vita, hvernig ykkur liði.“
„Ó — ó,“ var eina svar hennar. Hún leit dálítið
feimnislega á hann, eins og hún viss ekki, hvað
hún átti að gera, eins og hún vissi ekki vel, hvort
hún ætti að setja frá sér heykvislina og ganga
til hans.
Maðurinn, sem hafði staðið fyrir aftan hey-
hlassið, birtist nú og leit þrjózkufullum augum
á Renny.
„Áttu við John Ferrier?"
„Já.“
„Hann býr ekki hérna nálægt. Hann býr í
Creditford, tíu mílum héðan."
„Tíu mílur — það gildir einu fyrir þennan hest,“
svaraði Renny. „Þú ert heppinn að ná heyinu inn
áður en hann fer að rigna. Það virðist vel þurrt."
„Það er rétt," svaraði maðurinn þurrlega. „En
nú vil ég helzt koma þvi inn áður en verður
dimmt. Það rignir meira i nótt.“
Hann horfði á rauða skýið yfir hæðinni. „Komdu
nú Elvira. Við emm búin að slæpast nógu lengi."
Hann fór aftur að vinna.
„Ég hefi aldrei áður séð stúlku í heyvinnu,"
sagði hann. „Svo að þetta er mjög nýstárlegt
fyrir mig.“
„Þú gætir annars oft séð það héma," sagði
bóndinn. Hann henti heyfangi kæruleysislega upp
á loftið, nokkur strá duttu niður á Renny og
hestinn. Hesturinn hrökk við og lagði aftur eyr-
un. Renny stökk af baki. „Heyrðu, láttu mig
hjálpa þér! Þú kemur því aldrei inn fyrir
myrkur!"
„Þakka þér fyrir," muldraði bóndinn. „Það er
tómur bás, þarna inni." Með heykvislina i hend-
inni gekk hann á undan inn í hesthúsið. Hann gaf
Renny hafra handa hestinum.
Renny gekk upp stigann á heyioftið, og Elvira
rétti honum hlýðin heykvíslina ’sina. Hann var
ekkert öðruvísi en daglaunamaður, hugsaði hún,
með rautt, sólbrennt andlit, úfið hár og sundur-
rifinn jakka. Mjög óiíkur Maurice. Hún fór að
hugsa um líf sitt, þegar hún sá hann. Hjarta
hennar herptist saman af þrá á meðan hún stóð
i rökkrinu og hdrfði á hann vinna.
Þeir unnu vel saman. Hlassið minnkaði um leið
og tók að dimma. Engispretturnar tóku að ýla, í
fjósinu fyrir neðan baulaði kýr.
Maðurinn leit upp til Elviru.
„Hvers vegna kemur Lúlú ekki að mjólka?"
spurði hann.
„Á ég að ná í hana?“ spurði Elvira. Svo sneri
hún sér að Renny. „Þetta er frændi okkar, Bob,“
sagði hún. „Við búum hérna."
Renny og Bob heilsuðust, eins og þeir hefðu
ekki sézt fyrr en á þessu augnabliki. Bob sagði:
„Nú skal ég segja það við Lúlú. Svo getur þú
farið inn að hugsa um kvöldmat handa okkur."
Hann fann það á sér, að Renny og Elvira vildu
tala ein saman.
Þegar hann var farinn, leit hún spyrjandi á
Renny.
„Baminu þínu líður vel,“ sagði hann hughreyst-
andi; svo bætti hann við: „En þú hefir ekki kært
þig mikið um það; annars hefðir þú ekki gert
þetta."
„Það var Lúlú, sem kom mér til þess,“ sagði
hún blátt áfram og hreinskilnislega.
„Nú, það gerði hún! Gerirðu allt, sem hún
segir þér?"
„Já.“
„Jæja — ég held, að henni líði bezt þar, sem
hún er. Vaughanshjónin ætla að taka hana.
MAGGI
OG
RAGGX.
2^
Eva: Nú veit ég hvað ég á að gefa pabba i
afmælisgjöf! Hvort líst ykkur betur á, strákar,
rós;na eða túlípanann.
Maggi: Finnst þér ekki of áberandi, að hafa
svona myndir á hálsbindi ?
Eva: Hálsbindi? Uss, hver var að tala um
hálsbindi ? Ég ætla að láta tattúera pabba i af-
mælisgjöf!
Maurice segir, að móðir hans þyki þegar mjög
vænt um hana.“
„Hefir þú séð hana?“ hún spennti greipar.
„Já. Hún er falleg sú litla. Ég leit inn um
dagstofugluggann; þá Sá ég hana."
„1 hverju var hún?“
Renny hugsaði sig um; hann stóð og studdi sig
við heykvislina. „Jú, hún var i síðum, hvítum
kjól með einhverskonar bleika ullartreyju utan
yfir, sem var bundin með silkibandi í hálsinn."
„Það hlýtur að vera fallegt," sagði hún og
brosti ofurlitið, þegar hún hugsaði til þess.
Svo sagði hann allt í einu:
„Heldurðu að Bob sé illa við það, að ég sé að
heimsækja ykkur Lúlú?"
„Nei. Honum þykir áreiðanlega gott, að þú
hjálpir honum með heyið. Honum finnst gott að
hafa okkur hérna. Konan hans liggur nú á sæng
eftir fimmta barnið."
„Guð minn góður!" hrópaði Renny.
„Búið þið níu í þessum kofa?“
Hún kinkaði kolli og endurtók: „Bob þykir
vænt um að fá hjálp." Hún sýndi honum blöðru
í lófa sínum.
„Sjáðu!"
Renny tók hönd hennar, og í því sá hann eldri
konuna, sem var kölluð Lúlú, koma eftir tröðinni
með mjólkurfötu í hendinni.
Þegar hann sá hana, gleymdi hann strax Elviru.
Hann horfði á Lúlú og tók eftir liðlegu göngu-
lagi hennar. Hár hennar var strokið aftur frá
enninu og tekið saman í hnakkanum. Hún var
rjóð í kinnum og var í hreinum, hvítum bóm-
ullarkjól með rauðum dilum. Um hálsinn hafði
hún rautt band, sem var hnýtt í stóra slaufu,
er var fest með nælu.
Þarna stóð hann, langur og grannur, og sá
hana koma á móti þeim. Til þess að hún yrði
ekki vör við hjartslátt hans, sagði hann kæru-
leysislega:
„Eruð þér alltaf svona fínar, þegar þér eruð
að mjólka?"
Hún horfði ögrandi á hann, um leið og hún
sveiflaði mjólkurfötunni.
„Ég held mér alltaf til, þegar ég veit af yður
nálægt," svaraði hún.
Elvira spurði: „Á ég að fara inn að leggja á
borðið ?“
„Já — það er prýðilegt," sagði Lúlú og brosti
til hennar. „Bob er farinn inn til Lizzie. Hún er
einmana og langar til að sjá hann. Ég sagði hon-
um, að ég skyldi hjálpa við heyið. Hann er dauð-
þreyttur."
„1 þessum búningi!" sagði Renny undrandi.
Hún lyfti upp pilsunum, klifraði upp á hey-
hlassið og greip heykvisl Bobs. Það var lítið
hey eftir í vagninum. Elvira gekk niður stigann
frá loftinu og að húsinu; hún gekk stirðlega,
eins og hún væri mjög þreytt.
„Veslings telpan!" sagði Renny og horfði á
eftir henni.
„Þér skuluð ekkert vera að vorkenna henni.
Hún hefir átt sína hamingjudaga. Og við verðum
öll að gjalda fyrir þá.“
„Hafið þér líka átt þá?"
„Ég hefi fengið minn hluta."
„Hafið þér borgað fyrir hann?"
„Tvöfalt verð.“
„Yður virðist ekki þykja það neitt leiðinlegt.”
„Ó, ég er hörð!"
Hann hló kátlega. „Það er ég líka! Mér er
sama þó ég borgi."
,',Þér! Þér eruð aðeins barn!"
„Ef þér talið svona við mig — þá .fer ég.“
„Eins og yður sé ekki sama, hvað ég segi."
„Ég kom hingað alla leið til þess að heim-
sækja yður."
„Hvers vegna?" Hún leit ögrandi á hann með
gulleitum, leiftrandi augum.
„Munið þér ekki, að þér buðuð mér — um
kvöldið ? Þér sögðust ætla að spá fyrir mér í
teblöðin og segja mér, hvar þér hefðuð fengið
þessi undarlegu augu."