Vikan - 29.06.1944, Qupperneq 6

6
maOur líka aö athuga hvaða sá.lfræðileg ástæða
geti legið á bak við glæplnn."
„Ó-já," sagði fulltrúinn. „Svo þér eruð áhang-
andi allrar þessarar sálkönnunarvitleysu ? Jæja,
ég er nú bara svona eins og fólk er flest —."
„Frú Raglan mun sennilega ekki samþykkja
það, er ég viss um,“ sagði Poirot og hneigði sig
lítið eitt fyrir honum.
Raglan, sem varð hissa, hneigði sig líka.
„Þér skiljið ekki," sagði hann og glotti. „Guð
minn almáttugur, hvað tungumálin geta verið
ólik. Ég er að reyna að skýra fyrir yður, hvemig
ég vann. Jæja, Ackroyd sást seinast lifandi klukk-
an kortér fyrir níu, og þá var það frænka hans,
ungfrú Flora, sem sá hann. Þetta er staðreynd
númer eitt, er það ekki?"
„Ef þér segið það."
„Jæja, það er það. Klukkan hálf ellefu segir
læknirinn héma okkur, að Ackroyd hafi verið
dáinn í að minnsta kosti hálftíma. Þér standið
enn við það, læknir?"
„Auðvitað," sagði ég. „Hálftíma eða lengur."
„Nú. Þetta bendir okkur nákvæmlega á tím-
ann, sem morðið hlýtur að hafa verið framið á.
Eg bý til lista yfir alla, sem em í húsinu og
yfirheyri þá. Skrifa aftan við nöfn hvers og eins
hvað hann eða hún hafði fyrir stafni frá kl.
9.45 til 10 í gærkvöldi."
Hann rétti Poirot pappírsörk. Ég las hana yfir
öxlina á honum. Þar stóð eftirfarandi, skrifað
með snyrtilegri rithönd: —
Blunt. — 1 knattborðsstofunni með Ray-
mond. (Sá síðamefndi staðfestir.)
Raymond. — 1 knattborðsstofunni. (Sjá að
ofan.)
Frú Ackroyd. — Kl. 9.45: Var að horfa á
borðknattleikinn hjá Blunt og Raymond.
Fór upp að hátta kl. 9.55. (Raymond og
Blunt horfðu á eftir henni upp stigann.)
Ungfrú Ackroyd. — Fór beint til herbergis
síns frá frænda sinum. (Staðfest af Park-
er, einnig af stofustúlkunni, Elise Dale.)
Þjónustuf ólkið:
Parker. — Fór beina leið út í herbergi
kjallarameistarans. (Staðfest af ungfrú
Russel, sem kom niður til þess að ræða
við hann um eitthvað og dvaldist að
minnsta kosti í tíu mínútur.)
Ungfrú Russel. — Eins og að ofan getur.
Talaði við stofustúlkuna, Elsie Dale, uppi
um kl. 9.46.
Ursula Boume (herbergisþema). — 1 her-
bergi sínu til kl. 9.5Ö. Síðan í setustofu
þjónustufólksins.
Frú Cooper (matreiðslukona). — 1 setu-
stofii þjónustufólksins.
Gladys Jones (önnur stofustúlka). — 1
setustofu þjónustufólksins.
Elsie Dale. — Uppi í einu svefnherberginu.
Hitti þar ungfrú Russel og Floru Ack-
royd.
Mary Thripp (eldhússtúlka). — í setustofu
þjónustufólksins.
„Matreiðslukonan hefir verið hér í sjö
ár, herbergisþeman í átján mánuði og
Parker í rúmlega ár. Það virðist vera allt
I lagi með þau öll, enda þótt Parker hafi
h^gðað sér hálf-kjánalega."
„Mjög nákvæmur listi," sagði Poirot og rétti
honum hann aftur. „Ég er alveg viss um, að
Parker framdi ekki morðið," bætti hann við
alvarlegur.
„Það er systlr mín líka," skaut ég inn í. „Og
hún hefir venjulega á réttu að standa." Enginn
veitti athugasemd minni neina athygli.
„Það leysir þjónustufólkið hémmbil fullkom-
lega undan öllum gmn," hélt fulltrúinn áfram.
„Nú komum við að mjög þýðingarmiklu atriði.
Konan í dyravarðarbústaðnum, Mary Black, var
að draga fyrir gluggatjöldin í gærkvöldi, er hún
sá Ralph Paton koma inn um hliðið og ganga
upp að húsinu."
„Hún er viss um það?“ spurði ég hvasst.
„Alveg. Hún þekkir hann vel í sjón. Hann gekk
mjög hratt framhjá og beygði inn á stíginn til
hægri, sem liggur hingað að stéttnni."
„Og um hvaða leyti var það?" spurði Poirot,
sem hafði sett upp óútreiknanlegan íhugunar-
svip .
„Klukkan nákvæmlega tuttugu og fimm mín-
útur yfir níu," sagði fulltrúinn alvarlegur.
Það var þögn um stund. Þá tók fulltrúinn ti)
máls aftur.
„Þetta liggur allt í augum uppi. Allt fellur sam-
an án nokkurrar misfellu. Klukkan tuttugu og
fimm mínútur yfir niu sést Paton ganga upp að
húsinu;' um hálf-tíuleytið heyrir Geoffrey Ray-
mond, að einhver er hérna inni, sem er að biðja
um peninga, en Ackroyd neitar. Hvað skeður
næst? Paton fer aftur sömu leið, út gegnum
gluggann. Hann gengur eftir stéttinni, reiður og
VIKAN, nr. 26, 1944
vonsvikinn. Hann kemur að opnum dagstofu-
glugganum. Nú er klukkan um það bil kortér í
tíu. Ungfrú Flora Ackroyd er að bjóða frænda
sínum góða nótt. Bltrnt, Raymond og frú Ack-
royd eru í knattborðsstofunni. Dagstofan er
mannlaus. Hann læðist inn, tekur rýtinginn af
silfurborðinu og fer aftur að skrifstofugluggan-
um. Þar tekur hann af sér skóna, klifrast inn og
— jæja, ég þarf víst ekki að fara út í þau atriði.
Svo læðist hann út aftur og fer í burtu. Hann
hafði ekki kjark í sér til þess að fara aftur á
gistihúsið. Hann fer á jámbrautarstöðina, hringir
þaðan-------."
„Hvers vegna?‘i sagði Poirot ísmeygilega.
Ég hrökk við við spuminguna. Litli maðurinn
hallaði sér fram. 1 augum hans var einkennilégur
grænn' glampi.
Spumingin kom Raglan fulltrúa á óvart og i
augnablik var eins.og kæmi fát á hann.
„Það er erfitt að skera úr um hvers vegna
hann gerði það,“ sagði hann að lokum. „En morð-
ingjum dettur svo margt skrítið í hug. Þér mynd-
uð kannast við það, ef þér væmð í lögregluliðinu.
Hinir allra sniðugustu þeirra gera stimdum regin
kórvillur. En komið nú með mér og ég skal sýna
ykkur fótsporin."
Við gengum með honum fyrir homið á stétt-
inni, að glugganum á skrifstofunni. Lögreglu-
þjónn rétti Raglan skóna, sem fengnir höfðu
verið á gistihúsinu.
Fulltrúinn bar þá saman við sporin.
„Þeir em eins," sagði hann fullur trausts. „Það
er að segja, þetta em ekki sömu skómir og
bjuggu til förin. Hann fór burtu í þeim. Þetta
par er alveg eins, aðeins em þeir eldri, sjáið
hvað hælarnir em slitnir.
„Það er auðvitað fjöldi fólks, sem gengur í
skóm með svona gúmmíhælum?" spurði Poirot.
„Vissulega," sagði fulltrúinn. „Ég myndi heldur
ekki leggja svo mikið upp úr þeim, ef það væri
ekki allt annað, sem er samfara þessu."
„Mjög hugsunarlaus ungur maður, þessi Ralph
Paton," sagði Poirot íhugull. „Ég á við, að hann
skuli hafa skilið eftir svona mörg og skýr merki
um vem sína hér."
„O-jæja," sagði fulltrúinn. „Það var gott veður
og þurrt um úti, eins og þér munið. Hann skildi
ekki heldur eftir nein för á stéttinni eða á stígn-
um, sem er malborinn. En, til allrar óhamingju
fyrir hann, virðist hafa komið upp uppspretta
nýlega, við endann á stígnum frá akveginum.
Sjáið til.“
Eria og
unnust-
inn.
Teíkning efttr *
Geo. McManus. 'v
l
(5
m .................................. < ' ■ t ■ 1S3
Erla: Elsku Oddur! Ég hringdi í hershöfðingjann og sagði honum, að ég ætlaði Oddur: Ég vona hann sé á skrifstof-
að koma með blómvönd handa honum — hann sagði, að það ætti að setja þau á unni! Þá fæ ég tækifæri tll að tala við
skrifborðið sitt! hann!
Oddur: Ljómandi em blómin falleg! Ég skal fara með þau — þú bíður héma —
kvenfólk hefir ekki aðgang að hverfi hershöfðingjans!
Oddur: Nú var ég óhepp-
inn! Þama kemur liðþjálf-
inn!
Liðþjálfinn: Hver sagði þér að setja þessi blóm á skrifborð hers- Liðþjálfinn: Ljómandi em þau falleg — firinst
höfðingjans ?! Þ^r það ekki ?
Oddur: Hershöfðinginn!