Vikan - 10.05.1945, Page 12

12
VIKAN, nr. 19, 1945
hverri mínútu, svo hvislaði hann: „Ég held, að
við ættum að leika Eden og Alayne."
Renny brosti í laumi.
„Ágætt. Hver á ég að vera?“
Wake hugsaði sig aftur um yndislega syfjaður
og andaði að sér þessari góðu lykt af tóbaki og
Windsorsápu, sem Renny ilmaði af.
„Ég held, að það sé bezt, að þú sért Alayne,“
hvíslaði hann.
Renny hugsaði líka dálitla stund um þettr
Það var mikið vandamál, en svo sagði hann-
„Ágætt, byrjaðu þá!“
Það var þögn í hálfa mínútu; svo hvíslaði
Wakefield um leið og hann sneri upp á hnapp
á náttfötum Rennys: „Þú verður að byrja Renny.
Segðu eitthvað.”
Renny sagði ísmeygilegur: „Elskar þú mig,
Eden?"
Wake skellihló, en svo svaraði hann alvarleg-
ur: „Já, ákaflega, ég skal kaupa allt, sem þig
langar í handa þér. Hvað langar þig í?“
„Mig langar í bíl og rafmagnsbrauðrist — og
fjaðrakraga."
„Ég skal kaupa það allt handa þér á morgun.
Er það nokkuð meira, sem þig langar í, elskan
mín?“
„Já — á. Mig langar til að sofa."
„Nei, það gengur ekki,“ sagði Wake. „Konur
sofna ekki svona fljótt."
En þessi kona gerði það samt. Eina svarið, sem
Wake fékk, voru lágar en greinilegar hrotur.
Augnablik var Wake mjög sár, en það hafði
sefandi áhrif á hann, hvað Renny andaði hægt
og rólega. Hann skreið nær honum, og brátt svaf
hann líka vært.
XHI. KAFLX.
Finch.
Koma Alayne hafði haft mikil áhrif á Finch.
Hún var svo ólík nokkurri annari, sem hann
þekkti; hann var fullur undrunar og aðdáunar;
fyrstu nóttina gat hann alls ekki hætt að hugsa
um hana. Andlit hennar var á milli hans og þurru
blaðsiðanna, sem hann sat boginn yfir. Hann stóð
upp, þegar hann var í miðju reikningsdæmi, og
læddist niður í miðjan stigann, til þess að sjá
hana í gegnum dymar, sem voru opnar inn í stof-
una, þar sem fjölskyldan sat og var að spila á
spil. Honum fannst nærvera hennar i húsinu
vera eins og eitthvað yndislegt og undursamlegt,
eins og óvæntur hljómur.
Hann langaði til að snerta kjól hennar, sem
var úr efni, sem hann hafði aldrei áður séð, og
litnum gat hann ekki lýst. Hann langaði til þess
að koma við hendur hennar, sem vom svo fin-
gerðar, en samt sterklegar.
Á meðan hann sat beygður yfir lexíunum í
óhirðusamlega svefnherberginu, fóm undarlegar
hugsanir og sýnir að dansa fyrir augum hans.
Svalur blær kom inn um gluggann og bar með
sér ilm af rakri jörð og föllnu laufi; tvær visnar
greinar strukust við rúðuna; þær vom líkastar
beinagrind, sem væri að berjast um með hand-
leggjunum.
Hvað þýddi þetta allt? Hvers vegna lifði hann
i þessari ringulreið af andlitum, röddum og und-
arlegum hljóðum. Hver mundi nokkum tíma
elska hann eins og Alayne elskaði Eden? Engin,
það var hann sannfærður um. Hann tilheyrði
fremur þessum einmanalegu, óhugnanlegu hljóð-
um, sem komu inn um gluggann, en hlýjum hand-
leggjum og heitum vömm.
Hann hugsaði eitt andartak um það, hvemig
það mundi vera að kyssa konu Edens á munn-
inn. Hann var niðursokkinn í hyldýpi draumanna
og studdi hendumar við höfuðið. Hans önnur vera,
hvít og gagnsæ losnaði í brjósti hans og sveif
fyrir framan hann í ljósgrænu skini ljósvakans.
Hann horfði á þessa vem með vaxandi hrifningu.
Við og við hvarf hún næstum, og stundum var
hún mjög nærri honum og gaf honum merki um
að fylgjast með. Hann þrýsti höndunum að aug-
unum og nuggaði þau og reyndi að sjá andlit
hinnar verunnar. En það var ekki hægt. Hvað
var hann? Hvers vegna vom þau héma, þetta
fólk í þessu húsi, sem var kallað Jalna?
Hvað var Jalna? Hann vissi vel, að húsið hafði
sál. Hann hafði heyrt hana andvarpa, þegar hún
sveif um húsið á nóttinni. Hann hélt, að þau, sem
vom látin, faðir hans og báðar konur hans og
litlu bömin kæmu saman undir þaki Jalna, til
þess að styrkja sig til þess að fá i sig anda
Jalna. Þau komu fast upp að honum, hæddu
hann — afi hans í herforingjabúningi og bömin
í síðum, hvítum kjólum.
Hann var með hjartslátt, og vangar hans vom
brennandi, hendur hans vom rakar og kaldar.
Hann stóð upp og lét bækumar detta á gólfið
og gekk að glugganum. Hann kraup niður og
hvíldi höfuðið á gluggakistunni, um leið og hann
teygði handleggina út í rigninguna, svo að sást i
granna úlnliðina fram úr jakkaermunum.
Smám saman varð hann rólegri, en hann þorði
ekki að líta í kringum sig í herberginu.
Hann minntist þess, þegar hann hafði búið með
Piers í herbergi. Hann hafði alltaf langað til að
fá sérherbergi til þess að losna við stríðni Piers.
Nú óskaði hann þess næstum þvi, að Piers væri
héma, til þess að hann gæti verið laus við að
vera einn með þessar hugsanir.
Hvers vegna notaði guð hann ekki ? Finch trúði
af einlægni á guð. I trúarbragðafræðinni í skól-
anum, þegar hinir piltamir hálfsváfu við borð-
in, var hann alveg frá sér numinn af þvi, hvað
guð væri mikill og óttalegur. Orð Jesú, tilhugs-
unin um þennan einmana, gáfaða mann var það
fallegasta, sem hann þekkti, en gamla testament-
ið hafði líka djúp áhrif á hann. Þegar Finch
var yfirheyrður og spurður um þessa hluti, varð
hann svo mglaður, svo hræddur um að sýna
raunverulegar tilfinningar sýnar, að hann fékk
venjulega lélegastan vitnisburð.
„Skrýtinn náungi, Finch Whiteoak," vom
bekkjarbræður hans vanir að segja, „hann er
ekkert likur bræðmm sínum." Því að menn
minntust enn þá, hvað Renny hafði verið mikill
iþróttamaður, Eden góður tennisleikari og verð-
launin, sem hann hafði. hlotið i enskum bók-
menntum og tungumálum, og Piers hafði verið
aðalmaðurinn'í knattspymuliðinu; Finch bar ekki
af í neinu. Hann fór á milli skólans og Jalna
með jámbrautarlestinni, þar sem hann sat í einu
klefahominu, með húfuna dregna niður yfir
annað augað, furðaði hann sig oft á þvi, hvað yrði
um hann. Hann var ekki gefinn fyrir neitt sér-
stakt. Hann hafði ekki heyrt um neitt, sem hann
langaði sérstaklega í. Hann langaði I rauninni
mest til þess að vera heima og hjálpa Piers, en
hann kveið fyrir því að þurfa allt sitt líf að
þola harðstjóm bróður síns.
Stundum dreymdi hann um að standa í predik-
unarstól í stórri, dimmri kirkju eins og hann
hafði séð á myndum og hafa mikil áhrif á söfn-
uðinn með mælsku sinni, hann, Finch Whiteoak
í síðum, hvítum kjól, biskup, erkibiskup, yfir-
maður kirkjunnar, næstur sjálfum guði. En
draumnum lauk alltaf þannig, að söfnuðurinn
flýði í ofboði; af því að hann hafði óvart sýnt
þeim sína eigin, hungruðu sál, sem æpti eins og
hræddur hundur af ótta við reiði guðs.
Hann varð smám saman rólegri, þar sem hann
hékk þama út um gluggann. Fyrir neðan hann
féll ferhymd Ijósrúða af stofunni á grasflötinn.
Einhver kom að glugganum, og á skugganum gat
hann séð að það var stúlka. Hver þeirra ? Magga,
Dúfa, Alayne. Það var eitthvað við líkamsburð-
inn. . . . Aftur hugsaði hann um munn hennar,
hvemig það mundi vera að kyssa hann. Hann
þrýsti höndunum að augunum og allt í einu minnt-
ist hann þess, sem skozkur vinnumaður þar hafði
sagt honum. Maðurinn hafði áður unnið við verk-
smiðju í Glasgow. Finch mundi óendanlega langa
visu með klúrum orðum. Hann minntist atviks,
sem hann hafði óvart verið vottur að.
Það var inni á milli grenitrjánna, síðustu
leifa gamla skógarins. Þar inni var alltaf niða-
myrkur, og í kringum var blómlegur birkiskógur,
beyki og eikartré, fuglamir sungu allsstaðar, og
á vorin uxu þar allskonar villt blóm.
Það var mjög einmanalegur staður. Finch vissi
ekkert betra en að dvelja þar ein á laugardags-
morgnum og sökkva sér niður í yndislegar hugs-
anir inni á milli grenitrj'ánna.
Morgun nokkum hafði hann flúið þangað frá
Möggu, sem hafði krafist þess að hann ætti að
vinna einhver leiðinleg húsverk. Hann heyrði
hana hrópa og kalla, þegar hann hljóp yfir gras-
flötinn og inn á milli runnanna. Hann heyrði
hana spyrja Wake, hvort hann hefði séð hann.
MAGGI WM
OG
RAGGI. Teikning eftir « 4 i pjÉíi •:' ‘;
Waliy Bisbop. 'v •' t)
j 1
Raggi: 23—27—31—5—. Nei, þetta gengur ekki Afi vill heldur fara en láta trufla Ragga.
— ég verð að reyna betur! Raggi: Þetta tók mig langan tíma, en nú er
Systirin: Afi, viltu fara í búð fyrir mig. Raggiég ánægður fyrst mér tókst að skipuleggja á
er svo iðinn við heima-lærdóminn, að mér finnstheppilegan hátt næsta knattspymumótið okkar!
synd að trufla hann!

)