Vikan - 05.12.1946, Síða 4

4
VTKAN, nr. 49, 1946
Sir John kemur ekki.
AÐ var búið að leggja á teborðið, sem
stóð á svölunum. Frank Carbridge og
frú Morton sátu og biðu þeirra.
„Við komum þó ekki of seint, spurði
Betty Frank frænda sinn, og Tonny bætti
við: — Kemur sir John ekki hingað út og
drekkur með okkur?
Frank leit á úr sitt: — Hálf fimm. í
þetta sinn hlýtur frændi að hafa sofið yfir
sig.
Hann hringdi á vinnukonuna, sem þeg-
ar komu út með teið og sjóðandi vatn.
Rétt í því er hún var að kveikja á spritt-
tækinu í tesuðuvélinni, heyrðist daufur
smellur einhverssstaðar inn í húsinu. Þetta
líktist skoti eða smásprengingu. Stúlkvmni
brá svo að hún brendi sig á fingrunum og
rak upp hljóð. Frú Morton fölnaði og Betty
leit óttaslegin á Frank.
— Þetta var líkast því að kveðjubyssu
föðurbróður míns hefði verið hleypt af,
mælti hún.
— Hvað ertu að segja? spurði frú Mor-
ton.
— Frændi á litla fallbyssu, svaraði
Betty. — Það er gamalt kínverskt kríli,
sem stendur í vinnustofu hans, til skrauts.
Við hátíðleg tækifæri hleypir hann af
henni hérna úti á svölunum.
— Það væri óskandi að ekki hefði orðið
neitt slys. Ég er svo hrædd við skotvopn,
mælti frú Morton. — Hver vill fara inn
og athuga þetta?
Frank sendi stúlkuna, sem var mjög
óttaslegin, inn til þess að berja að dyrum
hjá sir John. Augnabliki síðar komu hún
aftur og var grátandi. — Ég er margbúin
að berja, hikstaði hún út úr sér. — En sir
John svarar ekki og dyrnar eru aflæstar.
Frank stóð gremjulega á fætur. —
Þvættingur, mælti hann. — Komdu með.
Ungu mennirnir börðu fast að dyrum
vinnustofunnar og tóku í handfangið.
Dyrnar voru læstar innan frá, og enginn
svaraði. Þeir hrópuðu. Ekkert svar. Þeir
litu hvor á annan, og Tony sagði að þeir
skyldu sprengja hurðina upp.
— Já, það er líklega ekki annað að gera,
svaraði Frank. — Nei, bíddu örlítið. Ég
ætla að hlaupa út og mölva rúðuna 1
franska glugganum, svo að ég geti komist
þá leið inn og opnað dymar. Þú býður hér.
Frank hljóp af stað. Um leið og hann
hljóp fram hjá svölunum skýrði han kven-
fólkinu í stuttu máli frá hvers þeir hefðu
orðið vísari, og bað þær bíða þar sem þær
voru. En þær kusu heldur að fara inn til
Tony, sem beið fyrir utan aflæstar dyrnar.
Rétt á eftir heyrðu þær glamra í glerbrot-
um, hávaða í einhverju, sem velt var um
koll, undrunaróp og hratt fótatak eftir
gólfinu í herberginu. Svo var lyklinum
snúið í skráargatinu og dymar opnuðust.
Frank kom fölur og æstur, og flýtti sér að
loka hurðinni á eftir sér, er hann sá kven-
fólkið.
— Frændi er dáin... sagði hann hásri
röddu. — Skotinn með gömlu fallbyss-
unni. Það er ljót sjón, svo að ekki er vert
að þú farir inn, Betty. Auk þess er ekki
vert að við hreyfum við neinu fyrr en lög-
reglan er komin á vettvang.
Frú Morton tók undir handlegginn á
Betty og leiddi hana inní dyngjuna. Þar lá
Díli, hundur sir Johns. Betty laut yfir hann
og klappaði honum.
— Veslings Díli, hvíslaði hún hrærð,
— þú ert búinn að missa húsbónda þinn.
Hundurinn hrærði sig hvergi. Það vakti
undrun hennar, því hann var vanur að
hoppa og hamast, þótt ekki væri nema
litið á hann.
— Hvað gengur að Díla, spurði hún
stúlkuna.
— Það skil ég ekki, ungfrú. Hann hefir
sofið síðan borðað var, og eldabuskan rak
hann út úr eldhúsinu, af því hann var að
sleikja gromsið úr kaffibollunum. Þá lagð-
ist hann fyrir hérna inni á teppinu.
í þessu komu þeir Frank og Tonny inn
og með þeim Jenkins yfirlögregluþjónn.
— Þakkið yður fyrir að þér komuð
svona fljótt, yfirlögregluþjónn, mælti
Frank. — Eins og ég sagði yður í síman-
um, þá hefi hér verði framinn glæpur eða
slys hent. Minn góði frændi er látinn, og
því miður er margt sem bendir til þess að
hér sé um sjálfsmorð að ræða.
— Á hverju byggið þér það álit yðar
herra Cartridge? spurði lögregluþjóninn.
— Hann var aleinn í vinnustofu sinni,
hurðin var aflæst innanfrá, svaraði Frank,
— °g ég get ekki hugsað mér, að fallbyss-
| VEIZTU — ? |
I 1. Hver fann norðurpólinn ?
= 2. Hvað heitir dýpsta vatn í heimi?
| 3. Hvenær varð Per Albin Hansson for- \
I sætisráðherra Svía ?
I 4. Hver var stofnandi borgarinnar Phila- É
| delphia í Bandaríkjunum ?
| 5. Hvenær réðust Italir á Grikkland?
= 6. Hvað eru margir bókstafir í róm- \
verska talnakerfinu ?
I 7. Hvort liggja bláæðarnar að eða frá |
5 hjartanu ?
= 8. Hvaða ár fórst „Titanic"?
| 9. Hver voru Mundiafjöll í forn máli?
: 10. Hver hóf fyrstur manna að rita um :
nauðsyn Islendinga á endurreisn Al- i
i þingis ? |
Sjá svör á bls. 14.
<v<liitiiiiiiiimmiiiiimiiiimumiiiimii(i(Hiiiiiiiiimmmimimmimmmiimii'k'*
an hafi hlaupið af fyrir slysni. Auk þess.
var frændi minn heilsutæpur og hann var
þunglyndur. En annars er bezt að þér lítið
sjálfur á ...
Hann fylgdi Jenkins inní vinnustofuna,.
stórt herbergi, lítið búið að húsgögnum og
með franska glugga út að garðinum. Fram
með öllum veggjum voru bókahillur.
Skrifborðstóllinn snéri frá skrifborð-
inu og að opnum arnintnn, og í honum sat
eða lá lík sir Johns. Fyrir framan arininn
stóð fallbyssan, gamalt, þungt verkfæri úr
kopar á ibenholt-sökli, og snéri hlaupinu
að hinum framliðna.
Jenkis veitt því ennfermur athygli, að
rúða var brotin, svo að glerbrotin lágu út
um allt gólf, fyrir innan gluggann, og að
súlu, sem á hafði staðið allstór jurt, var
oltin um, og gólfteppið atað mold og pott-
brotum.
— Glugginn var lokaður, svo að ég varð
að mölva rúðuna til þess að komast inn,
sagði Frank. — 1 flýtinum varð mér það
á að velta blómasúlunni.
Jenkins kinkaði kolli og byrjaði að
athuga líkið. Skotið, sem var bersýnilega
hleðsla af stórum höglum eða málmbrot-
um, hafði verið steindrepandi-
— Ég verð að tilkynna húsbónda mín-
um, lögreglufulltrúa Hardy, málið, mælti
hann síðan. — Hann þekkti sir John per-
sónulega og vill þess vegna ef til vill sjálf-
ur taka mál þetta að sér. Annars virðist
þetta ekki sérlega mikið vandamál. Slys
eða sjálfsmorð. Mætti ég fá að nota sím-
ann. Svo get ég yfirheyrt fólkið meða full-
trúinn er á leið hingað. Formsins vegna
verð ég einnig að leggja fáeinar spurning-
ar fyrir f jölskylduna, herra Cártridge, eða
réttara sagt: Sir Frarik. Því skjátlist mér
ekki þá ber yður nú sá titill.
— Já, satt er það. Og ég er vissulega
reiðubúinn til að aðstoða yður eftir megni.
Þegar skotið reið af var ég úti á uppfyll-
ingunni ásamt frænku minni, Betty Warn-
er og gestkomandi konu, frú Morton, svo
og syni hennar, Tonny.. sem, já, er víst
trúlofaður frænku minni. Annars get ég
skýrt frá að við ungfrú Warner erum
einkaerfingjar.
Nokkru síðar kom Hardy, fulltrúi, sem
þegar hóf nákvæma rannsókn í vinnustofu-
unni. Hann athugaði kveikjuna á fallbyss-
unni, og rannsakaði öskuna og hleðsluna.
Því næst kynnti hann sér hvar hver um
sig hinna viðstöddu hefðu haldið sig.
Höfðu þeir allir haldið sig á uppfylling-
unni alla síðustu klukkustundina, áður en
skotið reið af?
— Nei, svaraði Frank. — Betty og
Tonny voru í tennis, en það má sjá tennis-
brautina frá uppfyllingunni...
— Þau gátu þannig allan tímann séð
hvert annað ?
— Já... það er að segja, ég brá mér
snöggvast niður að bifreiðarskúrnum til
þess að láta bifreiðastjórann vita, að við
þyrftum ekki frekar á hans aðstoð að
halda í dag. Ég man nú ekki nákvæmlega
Pramh. á bls. 14.