Vikan - 02.01.1947, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 1, 1947
5
------- Framhaldssaga: ---—----
14
Wílar-œwintýri
................. ÁSTASAGA eftir Anne Duffield —
Þéi' eruð fyrsti karlmaðurinn, sem hefir sýnt
henni nokkra ástleitni og hefir það gert hana
hálfruglaða."
,,Já, ég veit hvað hún er ung. Ég hefði átt að
bíða.“
,,Nei. Þetta var alvcg rétt af yður. Wanda á
að giftast ung. Hún er yndislegt bam, en tauga-
veikluð og öfgafull — hún þarf bæði að láta dekra
við sig og stjórna sér. Með réttum manni — með
yður verður hún fyrirmyndar eiginkona. Hún er
bæði góð og —
„Það þurfið þér ekki að segja mér,“ greip hann
fram í fyrir henni.
„Góði Bill!“ Hún lagði hönd sína ofan á hans.
„En hún kærir sig ekki um mig, og þá er því
lokið,“ sagði hann.
Rachel brosti gletnislega og fleðulega.
„Þér ættuð þá að sætta yður við hryggbrot
hennar og ekki að reyna að keppa um hana.“
„Það er ekkert til að keppa við. Ég á við —
ég get ekki neitt hana til að þykja vænt um
mig. Að vísu sagði ég henni, að ég myndi ekki
missa alla von, en ■—.“
„Nei, það megið þér ekki gera,“ flýtti Rachel
sér að segja. „Þér megið ekki gefast upp við
þetta fyrir heimskulega tilviljun, þetta er yður
of mikilvægt til þess. Þér getið kennt henni að
elska yður — ég held raunar að hún geri það
þegar, en að hún geri sýr það ekki ljóst.“
„Ég vildi, að ég gæti trúað því •— ■—
„Ég er sannfærð um það,rt sagði Rachel
„Spyrjið hana fljótt aftur. Munið að við erum á
yðar bandi.“
„Vi6?“
„Já, faðir hennar og ég.“
„Hefir hún sagt Sir John það?“
„Nei. Og hún bað mig að segja engum þetta.
Henni fannst það illa gert gagnvart yður. En
samt sem áður sagði ég föður hennar það. Ég
varð að gera það. Ég var boðin hingað til að vera
Wöndu til skemmtunar — já meira en það — ég
átti að líta eftir henni og fylgjast með henni. Mér
fannst þetta vera þannig lagað, að Sir John ætti
að vita það. Það var þungbært fyrir mig að
bregðast trúnaðartrausti hennar. Ef til vill viljið
þér ásaka mig fyrir það-------.“
„Nei, alls ekki. Ég er feginn að hann veit það.
Hvað sagði hann?“
„Að hann gæti ekki kosið sér betri mann handa
Wöndu. Hann tók sér það nærri, að hún skyldi
hafna yður og vonaði, að yður tækist að tala um
fyrir henni_“
Rachel talaði hægt og skýrt. Bill sat þögull
stundarkorn.
„Það var fallega sagt af honum,“ sagði hann
svo djúpt hrærður.
Rachel brosti og þrýsti hönd hans.
„Þér eruð ágætis maður og hefir Wanda verið
heppin. En nú vil ég gefa yður eitt ráð — takið
þetta engum vetlingatökum. Komið til okkar oft,
eins og þér gerðuð. Ég hefi tekið eftir, að þér haf-
ið dregið yður í hlé seinustu dagana. Leitið félags-
skapar hennar — venjið fólk við að taka ykkur
sem leynilega trúlofuð. Það getur haft mikil
áhrif.“
„Ég skil yður ekki---------.“ Hann var forviða
á svipinn.
„Það skiptir engu máli,“ sagði hún brosandi.
„Gerið aðeins það, sem ég hefi lagt fyrir yður.
Missið ekki vonina. Segið við sjálfan yður, að
þér munið vinna hana og munið að ég mun neyta
allra ráða til að hjálpa yður.“
„Þér getið líká verið vissar um, að ég mun
gera það, sem ég get,“ sagði Bill_
Rachel þrýsti hönd hans og stóð upp af bekkn-
um.
„Þér munuð sigrast á henni,“ sagði hún. „Svo
vil ég biðja yður að fyrirgefa, að ég skuli hafa
blandað mér í einkamál yðar og þorað að gefa
yður ráðleggingar."
„Þér eruð hreinasti engill," sagði Bill með
hrifningu. „Ég hefi ekki þekkt yður fyrr en í
kvöld.“
„En nú vona ég að þér þekkið mig — eins vel
og ég hefi alltaf þekkt yður. Erum við þá ekki
vinir ?“
„Ég held, að ég hafi aldrei eignazt betri vin
en yður. Guð blessi yður, Rachel.“
Þegar Rachel kom aftur inn i klúbbhúsið, fór
hún inn í snyrtiherbergið.
Hún skoðaði sig lengi í spegli, andaði djúpt
og brosti leyndardómsfull framan í mynd sína í
speglinum. Hún hafði þarna fengið „bandamann“
í kvöld. Hún gat verið viss um að Bill yrði á
hennar bandi, hvernig sem færi. Hún hafði það
á tilfinningunni, að innan skamms þyrfti hún á
hinum fáu vinum sínum að halda.
Það var hlé á milli dansa, og fór Rachel aftur
inn í salinn til Sir John, Wöndu og Herewards-
hjónanna, sem stóðu í hóp.
Hereward lávarður, f jörlegur maður á sextugs-
aldri, var mjög hrifinn af hinni fríðu ungfrú
Thompson_ Hann sneri sér brosandi að henni og
spurði, hvernig henni líkaði lífið í Egyptalandi.
Rachel svaraði vel fyrir sig og spurði, hvort lá-
varðurinn hefði komið í nýja spilaklúbbinn.
Nei, hann hafði ekki einu sinni heyrt hann
nefndan á nafn, en spurði, hvort það væri þess
vert að fara þangað. „Það held ég,“ sagði Rachel,
„Það er lagt mikið undir þar.“ Nú lagði lávarðs-
frúin við hlustirnar.
„Hvar er þessi klúbbur, ungfrú Thompson?"
Sir John hlustaði á þetta brosandi.
„Hvað á þetta að þýða, Rachel. Ætlið þér að
léiða vini okkar á glapstigu ?“
„Ég vil sjálf gjarnan vera leidd á glapstigu.
Ég heyri alls staðar talað um þennan nýja klúbb,
en enginn hefir boðizt til að fara með mig þang-
að,“
„Það vona ég líka að enginn geri. Það er ekki
staður fyrir unga stúlku.“
„Hafið þér sjálfur komið þangað, Sir John?“
„Nei, ég hefi ekkert gaman af að spila.“
„En það hefi ég,“ sagði lávarðsfrúin. „Förum
saman þangað eitthvert kvöldið. Hvernig kom-
umst við inn þar, ungfrú Thompson?“
„Því miður veit ég það ekki,“ svaraði hún. „1
raun og veru veit ég ekkert um þennan spila-
klúbb, en það getur ekki verið erfitt. Náum í Elm
ofursta og einhverja fleiri — þeir geta komið
okkur inn.“
Sherry MacMahon kom í áttina til þeirra.
„Þarna hafið þér réttan mann, til að fræða
ykkur um þetta!“ hrópaði Sir John. „Sherry, þess-
ar syndugu sálir eru að spyrja, hvernig þær eigi
að komast inn í nýja klúbbinn."
„Ungfrú Thompson hefir leitt okkur í freistni,"
bætti lávarðsfrúin við.
„Ungfrú Thompsin?“
„Já, hún segir, að það sé svo skemmtilegur
klúbbur. Hafið þér verið þar?“
„Já.“
„Og getið þér komið okkur inn?“
„Já, það get ég.“
„Ætlið þér þá að gera það fyrir okkur, Mac-
Mahon?“ spurði frúin aftur. v
„Daisy hefir ekki ró í sínum beinum fyrr en
hún hefir tapað peningunum sínum,“ sagði mað-
ur hennar hlæjandi.
„Auðvitað ef þér óskið þess,“ svaraði Sherry.
„Það eru engir erfiðleikar í sambandi við það
— það er aðeins að vera innritaður af einhver-jum
meðlim klúbbsins-"
„Eruð þér í honura?" spurði Wanda.
„Heiðursfélagi,“ svaraði hann, og hlógu allir
nema Wanda.
„Já, það gat ég vel hugsað mér,“ sagði Sir
John og hristi höfuðið.
Það var ákveðið að fara kvöldið eftir.
„Fæ ég að fara líka?“ spurði Wanda.
„Já, því ekki það,“ sagði Hereward lávarður,
þegar Sir John hikaði. „Við skulum gæta hennar
vel.“
„Ég skal líta eftir henni,“ sagði Sherry og fór
aftur leiðar sinnar. Sir John elti hann því að hann
þurfti að tala eitthvað við hann. Þau horfðu öll
á eftir þeim.
„Þetta er óvanalega fallegur ,og skemmtilegur
ungur maður,“ sagði lávarðurinn, „svo dansar
hann alveg dásamlega."
„Það er satt,“ játaði Rachel, „en það er verst,
að —
„Hvað er verst, ungfrú Thompson?“
„Hann er hræðilegur slarkari,“ Rachel and-
varpaði, „mannorð hans er ekki gott. En ég ætti
ekki vera að tala um þetta — Kairo er siðspill-
andi borg. Sífelldur söguburður og rógur um ná-
ungann og er ég hrædd um að það sé bráðsmit-
andi.“
„Hann er ekki slarkari,“ sagði Wanda. „Þú
ættir ekki að tala svona.“
„Elskan mín — vertu ekki svona vond. Ég
veit, að ég átti ekki að segja þetta — ég sagði
það áðan. Wanda berst svo drengilega fyrir alla
vini sína. Fyrirgefðu mér, góða.“ Hún lagði hand-
legginn utan um mittið á Wöndu. „Mér finnst
Sherry mjög viðfeldinn og hann er áreiðanlega
sjálfum sér verstur. Brostu nú til mín, Wanda!“
Wöndu heppnaðist að brosa — hún sá eftir
að hafa stokkið svona upp á nef sitt.
Þegar þau stóðu við skenkiborðið kom Bill til
þeirra og bað Wöndu um næsta dans og hún
kinkaði kolli játandi.
Um leið og þau fóru inn í danssalinn, sá Wanda
að Sherry hneigði sig fyrir Rachel og þau koma
brosandi á eftir. Þetta gladdi Wöndu — þau höfðu
ekki dansað saman áður, ef til vill myndu þau nú
kynnast betur og læra að meta hvort annað.
Sherry og Rachel horfði á Bill og Wöndu, þeg-
ár þau svifu út á gólfið.
„Finnst yður þetta ekki vera óvanalega fallegt
par?“ sagði Rachel.
„Jú,“ svaraði hann.
„Við erum svo glöð yfir því, þér skiljið við
hvað ég á,“ sagði Rachel allt í einu með einlægni.
„Glöð yfir hverju, ungfrú Thompson?“
„Yfir þessu með Wöndu og Bill! Það er auð-
/