Vikan - 10.04.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 15, 1947
11
^------;------------------------------Framltaldssaga.
Mignon G. Eberhart:
Minningar frá Melady-sjúkrahúsinu
9 SAKAMÁLASAGA
I
myrtur og morðingi hans, Pétui* Melady, komst
undan á flótta."
„Það er ekki víst,“ sagði ég. „Ég rakst ekki á
lík dr. Harrigans fyrr en nokkru síðar.“
„Ekki löngu siðar, ungfrú Keate. Stúlkan í
skrifstofunni og dr. Kunce segja, að þér hafið
hringt á hjálp klukkan nákvæmlega 32 mínútur
yfir tólf. Þér hafið þannig, ungfrú Keate, fundið
líkið af dr. Harrigan í lyftunni 12 minútum eftir
að ungfrú Brody sá hann fara inn í hana.“ Lamb
fulltrúi snéri sér að dr. Kunce. „Getur þetta gefið
yður nokkra bendingu í þá átt, hver morðinginn
er, dr. Kunce?"
„Ef til vill," svaraði dr. Kunce. Hann snéri sér
að Ellen. „Haldið þér, ungfrú Brody, að þér hafið
nú ekkert dregið undan og sagt okkur allt, sdm
þér vitið?"
„Nei, dr. Kunce — ég meina — já, dr. Kunce."
„Hugsið yður nú vel um, systir," sagði Lamb
fulltrúi hvetjandi. „Munið þér ekki eftir neinu,
sem yður fannst vera óvenjulegt ? Ekkert óvenju-
legt atvik um kvöldið, eða rétt eftir að morð-
ið var framið? Hugsið yður um.“
„Nei," svaraði Ellen og starði niður fyrir fætur
sér. „Nei, alls ekkert" Hún leit upp og bætti siðan
við og talaði mjög hægt: „Nema ef vera skyldi
hvað ungfrú Nancy Page varð æst og hrædd,
þegar hún heyrði, að dr. Harrigan ætlaði að fram-
kvæma uppskurðinn þá um kvöldið. Þetta var
rétt eftir að ég hafði skilað því til ungfrú Keate,
að dr. Harrigan hefði beðið hana að koma upp
og hann ætlað að framkvæma uppskurð-
inn þá. Ungfrú Page sagði,“ hélt Ellen áfram
kæruleysislega, „að einhver yrði að gripa fram
fyrir hendurnar á dr. Harrigan og skipa honum
að hætta við að framkvæma uppskurðinn þá um
kvöldið, og frú Melady hefði sagt, að ef dr.
Harrigan yrði ekki fenginn til að hætta við þessa
ákvörðun sína, mundi það leiða til morðs og það
yrði henni — það er ungfrú Page — að kenna.
Ég heyrði til þeirra inni í herbergi frú Melady.
Þær voru mjög æstar í skapi. Ég gat ekki komizt
hjá að heyra til þeirra. Ég stóð ekki á hleri, en
þær voru svo ákafar og töluðu svo hátt. Einkum
þó frú Melady. Hún verður reyndar svo æst út
af mörgu!"
Það varð dálítil þögn. Lamb fulltrúi horfði
hvasst á Ellen og það var sýnilegt á svip hans,
að honum fannst þetta vera merkilegar upplýs-
ingar. Dr. Kunce hefir án efa fundizt það sama,
þó erfiðara væri að lesa úr svip hans.
Mér kom skyndilega til hugar samtalið, sem
ég heyrði milli Dione Melady og einhverrar ann-
arar persónu, sem voru að hvíslast á inni í her-
bergi frú Melady. Hvað voru þessar manneskjur
að tala um? Minntust þær ekki líka eitthvað á
morð?
„Já — og svo var eitt enn,“ gall Ellen við upp
úr eins manns hljóði. „Ungfrú Keate lá á hnjánum
við bréfakörfuna. Það var líka óvenjulegt. Og
svo held ég, að ungfrú Ash hafi verið hrædd við
dr. Harrigan — já, ég má segja, að henni stóð
beinlínis ótti af honum."
VI. KAFLI.
„Nú, hvað eigið þér við með þessu, ungfrú
Brody?" spurði Lamb fulltrúi hálf önugur yfir
því, að Ellen skyldi ekki lofa honum að fá tima til
að hugsa um eitt atriði í frásögn hennar, áður en
hún kæmi með annað. „Hvers vegna vaðið þér
svona úr einu í ar.nað, stúlka mín?“
„Hvaða rugl er nú í þér, Ellen," sagði ég hvat-
lega, því nú vissi ég, að því fyrr sem ég gæti
stoppað vaðalinn í Ellen, því betra yrði það fyrir
alla. „Ungfrú Ash þekkti dr. Harrigan alls ekkert,
og ég varð að leita í bréfakörfunni að dálitlu, sem
ég missti ofan í hana."
Og það var líka satt. Mér fannst samt.eins og
Lamb fulltrúi yrði eitthvað skrítinn við þessi
síðustu orð mín, en það hefir kannske verið af
því, að ég hafði ekki hreina samvizku. Skyldi
hann hafa komizt að því, að hárið var ekki í pillu-
dósinni, sem hann var með ? Mér fór að líða hálf
illa og sagði því við Ellen, til að segja eitthvað:
„Þú ert þreytt og æst, Ellen. Þú ættir að fá að
hvíla þig áður en þú ferð á næturvakt aftur."
Ellen rak upp stór augu, hálf stóð upp úr stóln-
um og sagði stamandi:
„Næturvakt, ungfrú Keate? Næturvakt! Áttu
við að------? Eigum við að -----? Ó, ég vil ekki
fara á næturvakt aftur! Ég vil það ekki, alls
ekki!" Hún hrópaði þessi síðustu orð æst og hás.
„Reynið að vera rólegar, ungfrú Brody," sagði
dr. Kunce blíðlega. „Ég vil leyfa mér að benda
yður á, að fyrsta skylda hverrar hjúkrunarkonu
er að hugsa um sjúklingana, hjúkra þeim og vera
þeim yfirleitt til aðstoðar. Það er skylda yðar að
láta ekki hjá líða að vera hjá þeim, þegar þér
eigið að vera þar og þess vegna munuð þér líka
ekki skorast undan því að vera á vakt í nótt."
Hann þagnaði til að hugsa sig um, og ég sá, að
hann ætlaði að fara að halda áfram og greip því
tækifærið til að skjóta inn í:
„Heyrið þér, dr. Kunce. Ungfrú Ellen er mjög
þreytt og þarfnast ------. Ó, Ellen, hvað er að
þér ?“
Ellen var orðin náföl í framan. „Mér er að
verða illt,“ stamaði hún.
„Hvaða vitleysa," sagði dr. Kunce byrstur, en
Ellen skeytti þessu engu, stóð á fætur og var
þotin út úr herberginu og fram í almennu skrif-
stofuna, áður en nokkur hafði áttað sig á því,
hvað hún ætlaðist fyrir. Lamb fulltrúi horfði
undrandi á eftir henni og spurði:
„Hvað var að henni? Því hljóp hún svona út?“
Hann fékk ekkert svar við þessari spurningu,
því nú var barið að dyrum og skrifstofustúlkan
kom í gættina.
„Hr. Courtney Melady óskar að fá að tala við
yður, dr. Kunce," muldraði hún.“
„Segið honum að koma inn.“
Court Melady kom inn. Hann kinkaði kolli til
dr. Kunce, leit kuldalega á Lamb fulltrúa og
sagði: „Sælir, herra fulltrúi." Síðan fékk hann
sér sæti að boði dr. Kunce. Hann var enn þreytu-
legri en hann hafði verið um morguninn, þótt nú
væri hann kembdur og þveginn. Hann fór ofan í
vasann eftir vasaklút, þurrkaði sér í framan,
strauk hendinni létt yfir þunnt hárið, sem byrjað
var að grána ofurlítið og sagði blátt áfram:
„Það er heitt í dag.“
„Já, ansi heitt," svaraði dr. Kunce og strauk
skeggið.
„Hafið þið komizt að nokkurri niðurstöðu?"
spurði Court Melady. „Getið þið sagt mér hvar
Pétur frændi — Pétur Melady — er niður kom-
inn?“
„Nei," svaraði Lamb fulltrúi stuttur í spuna.
„Það er rétt eins og hann hafi horfið ofan í jörð-
ina. Getið þér ekki bent okkur á einhvern stað,
sem líklegt væri að hann héldi sig á? Þér þekk-
ið hann svo vel, eins og gefur að skilja. Hvert
haldið þér að hann mundi helzt fara, ef hann ósk-
aði að leynast í nokkum tíma?"
„Ég get ekki ímyndað mér, að hann hafi horf-
ið af frjálsum og fúsum vilja," svaraði Court
Melady. „Hann er ekki þannig skapi farinn, að
hann langi til að draga sig í hlé. Ef hann þyrfti
að fara eitthvað, þá væri það helzt heim til sín.
En þar er hann vist ekki."
„Sjáið þér nú til, herra Melady," sagði Lamb
fulltrúi vingjarnlega. „Þér þekkið frænda yðar
einkar vel og nú ættuð þér að segja okkur —
svona í trúnaði — allt það, sem þér vitið í þessu
máli. Segið okkur til dæmis, hvað Pétur Melady
hafði á prjónunum núna upp á síðkastið-------.“
„Ég hef enga hugmynd um það,“ svaraði Court
Melady þreytulega, eins og hann hefði verið
spurður þessarar spurningar margsinnis áður.
„Ég er búinn að segja yður, að ég vissi ekkert
um fyrirætlanir hans. Ég get bætt því við til skýr-
ingar, að frændi minn var ekkert hrifinn af mér.“
Það varð dálítil þögn. Framan úr almennu
skrifstofunni barst skvaldur og hávaði og menn
voru stöðugt að svara í símann, sem hringdi hvað
eftir annað. Lamb fulltrúi horfði spyrjandi á
Court Melady og dr. Kunce strauk skeggið í sí-
fellu.
„Hvað getið þér sagt mér um þetta nýja svæf-
ingarlyf, sem frændi yðar ætlaði að fara að setja
á markaðinn?" spurði Lamb fulltrúi.
„Ég get nú lítið frætt yður um það," svaraði
Court Melady. Hann fór ofan í vasa sinn, dró upp
vindlingaveski og fékk sér vindling. „Hafið þið
nokkuð á móti því að ég reyki?“ spurði hann.
„Nei, nei -— gjörið svo vel,“ svaraði dr. Kunce,
sem annars var mikill reglumaður og var illa
við tóbaksreyk.
„Þér segizt lítið vita um þetta svæfingarlyf ?“
hélt Lamb fulltrúi áfram.
„Já, mjög lítið," svaraði Court Melady og
kveikti í vindlingnum.
„Nú — en eitthvað þó?“ spurði Lamb fulltrúí-
„Aðeins það, sem allir virðast vita. Lyfið var
framleitt í rannsóknarstofu Melady-stofnunarinn-
ar, og ég hef aldrei haft tækifæri til að kynnast
neinu um framkvæmdir eða fyrirætlanir þeirrar
stofnunar. Ég veit það eitt um þetta lyf, að það
er kallað „slæpan", að það er talið kröftugt
svæfingarefni og búizt er við, að það taki öðrum
slíkum lyfjum fram að mörgu leyti. Mér skilst,
að þetta lyf sé enn á tilraunastiginu, en ef það
reynist eins gott og. vonir standa til, þá mun
það án efa geta gefið mikla peninga í aðra hönd.
Að vísu er alls endis óvíst, að lyf þetta reynist
eins vel og búizt er við, því eins og þið vitið, hafa
menn oft áður talið sig hafa uppgötvað eitthvað
svipað, sem svo hefir síðar reynzt vera vita-
gagnslaust."
„Hvað sem því líður,“ sagði dr. Kunce ákveð-
inn, „þá hlýtur formúlan fyrir þessu efni að vera
eftirsóknarverð, því marga mun langa að vita,
hvernig efnasamsetningin er í þessu lyfi."
„Ég get lítið frætt yður um það, dr. Kunce,"
svaraði Court Melady. „Ég hef aldrei séð þessa
formúlu og ég er hvorki efnafræðingur né lyfja-
fræðingur og mundi því ekki hafa verið miklu
nær, þótt ég hefði jafnvel séð hana."
Nú greip Lamb fram í samtal þeirra og spurði
beint og hiklaust:
„Hvar er þessi formúla, herra Melady?"
„Ég hef enga hugmynd um það," svaraði Court
Melady eftir dálitla þögn. Hann starði á öskuna