Vikan - 12.06.1947, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 24, 1947
5
Framhaldssaga: .........—.-
11
SPOR FORTIÐARIIMNAR
ÁSTASAGA eftir Anne Dnffield -
Hann horfði á hana þegjandi — honum leið
ekki sem bezt og hún vissi það. Hann horfði
svo alvarlega á hana að henni rann til rifja
augnaráð hans, en hún herti sig upp. Hún
vissi svo sem vel að þetta augnaráð hafði ekk-
ert að segja fyrir hana. Hún leit kæruleysislega
undan — og leit á klukkuna.
„Sybil lætur bíða eftir sér eins og venjulega,"
sagði hún. „Ég verð víst að hlaupa upp og-------.“
„Nei, verið kyrrar,“ svaraði hann hvasst. 1
sama bili birtist Sybil á stigapallinum og kom
hlaupandi niður. Það ijómaði af gulbjörtum lokk-
um hennar í lampaljósinu og andlitshúð hennar
var eins og postulín. Hún var með útsaumað
sjal margvafið utan um sig og um leið og hún fór
fram hjá Lindu gaf hún henni hornauga og hélt
beint til fjárráðamanns sins.
„Fyrirgefið að ég kom svona seint," sagði hún.
„Þú komst ekkert seinna en venjulega," svar-
aði Kaye, sem hafði í fyrsta skipti ástæðu til að
óska að hún hefði komið ennþá seinna. „Eigum
við þá að halda af stað ? Eruð þér tilbúnar, ung-
frú Summers?"
„Já,“ Linda horfði óþýðlega á Sybil, sem strauk
hárlokkana þrjózkulega frá enninu. Linda hafði
óðara rekið augun í kjólinn, sem Sybil var í und-
ir sjalinu. En nú var enginn tími til að mótmæla.
En hvað skyldi majórinn segja, þegar hann sæi
kjólinn ?
Bifreiðin beið þeirra fyrir framan húsið. Sybil
hoppaði eins og krakki upp í hana og Linda fór
á eftir henni. Kaye, sem var engan veginn ánægð-
ur á svipinn, settist við stýrið. Þau óku niður
dimm trjágöngin og út á hliðargötu. Þegar þau
höfðu ekið eftir henni um stund, komu þau að
háum steinveggi með hvelfdu hliði, þar sem tveir
einkennisldæddiir Arabar stóðu. Fyrir framan
þau gnæfði hús Bedawi-feðganna — það var
stór bygging með tveimur álmum. Langar rimla-
grindur lágu frá hliðinu upp að dyrum hússins,
skreyttar marglitum lampaljósum og glerkúlum,
sem minntu á jólatrésskraut.
Mahomet gamli og sonur hans stóðu í stóru
anddyrinu og tóku á móti gestum sínum. Báðir
voru þeir klæddir hvítum, víðum silkikápum utan
yfir útsaumað vesti, sett örsmáum krystals
hnöppum. — Á fótunum höfðu þeir rauða leð-
urskó og á höfðinu vefjahetti úr mjúku efni.
Þeir heilsuðu hátíðlegir á svip og me_ð krosslagðar
hendur á brjóstinu. Majórinn kynnti Mahomet
fyrir skjólstæðingi sínum og Lindu. Mahomet
gamli bauð þær hjartanlega velkomnar á frönsku
— því að hann kunni ekki ensku.
Svertingjakona fylgdi stúlkunum inn í afvikið
herbergi, þar sem var stór spegill og borð þakið
duftbaukum og öðrum fegurðarmeðulum. Sybil
gaf Lindu hornauga í laumi, lét sjalið renna
niður af herðum sér og tók að farða á sér and-
litið.
„Sybii!"
Rödd Lindu var höst af reiði.
„Hvað er nú að?“
„Þetta þykir mér of langt gengið,“ sagði Linda.
„Eg sagði að þér ættuð að fara í bláa silkikjól-
inn — og þér fóruð i hann. Þér voruð í honum,
þegar ég fór frá yður. Hvers vegna skiptuð þér?“
„Ég setti í hann augabrúnalit, svo að ég var
neydd til þess.“
Linda, sem var of reið til þess að koma upp
nokkru orði, horfði hugsandi á Sybil. Stelpan
var í silfurofna kjólnum sínum — sem var alveg
baklaus, með þröngu mitti og hélzt uppi á herð-
■ unum með örmjóum böndum. Hún var óvenju-
falleg, en næstum því minna klædd en í flegn-
ustu sundfötum.
„En ég sagði yður-------,“ tautaði Linda. „Þetta
er ekki rétt gert af yður, Sybil.“
„Hvað er að?“ Sybil starði sakleysislega á
hana stórum augum. „Þykir yður ekki fallegur
silfurofni kjóllinn minn? Ég, sem hélt það.“
„Jú, mér finnst hann fallegur -— við sum tæki-
færi, en ekki hér i þessu húsi,“ svaraði Linda.
„Hvers vegna?“
„Góða barn — lítið á sjálfa yður. Viljið þér
í raun og veru að gamli Arabinn og sonur hans
sjái yður svona?“
„Ó, ungfrú Summers! En hvað þér eruð and-
styggilegar. Það nota allir svona kjóla núna —
haldið þér í raun og veru að karlmenn hugsi
svona. Þér ætlið öllum það versta."
„Ég á við Arabana,“ sagði Linda, sem nú var
að missa þolinmæðina. „En nú er ekki hægt að
bæta úr þessu. Komið nú — en i öllum bænum —
hafið sjalið á herðunum."
Þeim var vísað í gegnum anddyrið og inn i
stóran sal. Húsgögnin þar voru klædd rauðu 4-
klæð(i úr flosi og hvarvetna voru marmaraborð
og speglar í breiðum og gylltum umgjörðum.
Þarna voru komnir nokkrir fleiri gestir — annar
gamall Arabahöfðingi, sem var klæddur eins og
Bedawi-feðgarnir frú Lacy, Sanders og ltonan
hans, en þau hafði Linda ekki séð fyrr. Lagleg,
svarthærð stúlka, dóttir Sandershjónanna, Jack
Daindy og Tony Severing. Hussein kom þegar
mjög kurteis á móti Sybil.
„Það er mér sönn ánægja að bjóða yður vel-
komnar í hús föður rníns," sagði hann.
„Ég þakka yður fyrir.“ Kuldaleg augu henn-
ar hvíldu á Tony, sem kom í humátt til þeirra
ásamt Jack Daindy og ungu stúlkunni.
„Sæll, Tony.“ Sybil heilsaði Helene Sanders
hirðuleysislega þegar þær voru kynntar, en sneri
sér áður að Tony og fór að tala við hann. Hin
tvö töluðu við Hussein, sem virtist vera fjör-
legri en hann átti að sér. Hann brosti, svo að
jafnar, hvítar tennur hans komu í ljós. En bros
hans náði ekki til augnanna, heldur horfði hann
stöðugt hvasst á Sybil, sem lagði Tony beinlínis
í einelti og virti Hussein ekki viðlits eða hina
gestina.
Linda, sem sat við hliðina á frú Sanders, mjög
viðfeldinni konu, dreipti á vínblöndunni, sem
þjónn bar fram. Hún horfði á unga fólkið og
fann aftur þennan undarlega kuldahroll fara um
sig, þegar hún horfði á Hussein — og þannig
hafði hún alltaf fundið í hvert sinn sem hún hafði
sér óðara að Tony og fór að tala við hann. Hin
óvanalega fegurð Sybil og ljósgullnir lokkar henn-
ar höfðu mikið aðdráttarafl fyrir unga mann-
inn. Lindu geðjaðist ekki að hvernig hann horfði
á hana, og hún óskaöi þess heitar en áður að
stelpuskömmin hefði ekki haft kjólaskipti. Það
hefði verið strax skárra, ef hún hefði fengizt til
að hafa sjalið á herðunum.
Meðan Linda gaf Sybil. gætur í laumi og talaði
jafnframt við frú Sanders, varð henni smátt og
smátt ljóst, hvers vegna Sybil hafði farið í silf-
urofna kjólinn. Það var vegna Tony! Hún hafði
aldrei síðan á skipinu fengið tækifæri til að sýna
sig í öðrum eins skrúða — en eitt kvöldið á ferða-
laginu hafði hún verið í kjólnum. Sybil hafði
klæðzt þessu fyrir Tony og engan annan. Það
var auðséð að Sybil sjálf var sannfærð um að
karlmenn hugsuðu „um slíka hluti" við svona
tækifæri, eins og hún hafði sjálf komizt að orði.
Veslings heimska stúlka! Hvernig skyldi Tony
bregðast við þessu? Klæðnaður Sybil myndi að
minnsta kosti ekki hafa tilætluð áhrif á hann —
því að hann var menntaður Evrópumaður. Sybil
hafði ekki valið rétta leið til að vekja hjá hon-
um aftur áhuga og hrifningu á henni. Hún brosti
og óð látlaust elginn, þannig að hann fékk aldrei
tækifæri til að tala við hitt fólkið. Hún lézt ekki
sjá hina ungu stúlkuna, sem var líka bæði for-
viða og móðguð á svipinn.
„Hún vill ekki hlýða nokkrum ráðum,“ hugs-
aði Linda, um leið og þjónninn tilkynnti að mat-
urinn væri tilbúinn og gestirnir gengu inn í borð-
salinn.
Kaye majór hafði gefið Lindu það í skyn að
borðhaldið yrði raun fyrir þau, en þó kom það
henni að nokkru á óvart. Borðstofan var lýst með
afarstórri rafmagnskrónu, sem var án hlífa. Maho-
met gamli var nýbúinn að leiða inn til sín raf-
magn og var hann mjög hreykinn af því. Á löng
borðin voru breiddir þykkir ,,damask“-dúkar, og
á þeim miðjum stóðu gullskálar með ávöxtum.
Tvær stórar blómafestar lágu eftir stofunni endi-
langri og hér og þar stóðu kassar með blómum
í. Við hvern disk stóð vínglas frá Feneyjum, salt-
og piparbaukar úr óvönduðu gleri, en allur ann-
ar borðbúnaður var silfurhúðaður.
Mahomet E1 Berlawi sat við annan borðsend-
ann og sonur hans við hinn. Kaye sat við hægri
hönd húsráðandans, en hinn gamlí Arabinn við
vinstri hönd honum. Við hægri hönd Hussein sat
Linda og Tony á milli hennar og Sybil. Síðan
hófst borðhaldið.
Það voru fimmtán matarréttir, þrjár mismun-
andi súpur. Heitur fiskur, í brúnni kryddaðri
sósu og kaldur fiskur í hlaupi, þetta var nú að-
eins byrjunin, því að á eftir kom steiktur kalkúni
fylltur með hnetum. Heitir búðingar, ís, ávextir
og súkkulaði.
En aðalrétturinn var svo kind steikt í heilu
lagi og borin inn á gríðarstóru gylltu fati. Höf-
uðið var klofið í sundur, þannig að heilinn sást
allur og var fagurlega skreyttur. Fatið var bor-
ið á milli allra og Mahomet sjálfur tók sér fyrst-
ur væna sneið af kjötinu og heilanum.
Nú var Sybil nóg boðið. Það var raunar öll-
um Englendingunum, en þeir leyndu viðbjóði
sínum á þessu. En Sybil reyndi ekki að fara í
launkofa með tilfinningar sínar. Hún var þreytt
og leið á sterka ljósinu og blómailminum, viti
sínu fjær út af Tony, sem henni fannst ekki
veita sér næga athygli, og yfir þvi að önnur lag-
leg stúlka hafði bætzt í hópinn. Hún var því reið
út í allt og alla, og þegar hún kom auga á kjöt-
skrokkinn með klofna höfuðið var stillingu henn-
ar lokið. Það hafði slegið á dauðaþögn meðan
fatið gekk á milli gestanna og þeir voru að neyða
sig til að taka af þvi, en allt í einu gall hátt og
hvellt í Sybil:
„Þetta er viðbjóðslegt."
Tony gaf henni óðara olnbogaskot til að vara
hana við. Siðan sagði hann lágt og hvasst:
„Þei! Segðu ekkert. Taktu dálítið á diskinn og
þú þarft ekki að borða það frekar en þú vilt.“
„Ég get það ekki. Það er svo viðbjóðslegt.“
1 stað þess að svara lagði ungi maðurinn í flýti
kjötsneið á disk hennar. Samtöl hófust nú að
nýju og hver talaði í kapp við annan. Mahomet,