Vikan - 28.08.1947, Side 3

VIKAN, nr. 35, 1947
3
Fáir kunna betur en Kínverjar listina
Að njóta
Spakmælið, sem varð tilefni eftirfar-
andi sögu, hefir oft verið notað á síðari
árum. Skáldið Robert Service orti kvæði
út af því, og árið 1938 hafði Max Levner
það fyrir titil á bók, sem f jallaði um hætt-
ur þær, er steðjuðu að lýðræðinu. Ég veit
ekki, hvort Robert Service er höfundur
þessa spakmælis, hvort einhverjir hafa
lesið það í kínverskum garði eða það hef,-
ir borizt til okkar á sama hátt og önnur
kínversk spakmæli.
Ég hefi margoft sagt söguna af bréfinu,
sem ég fékk fyrir mörgum árum; það hafði
svo mikil áhrif á mig. Og hvar sem ég
hefi verið staddur, hefir sagan jafnan haft
djúp áhrif á þá, sem á mig hlýddu. Bréfið
hljóðaði svo:
,,Kæri læknir.
Þér skuluð ekki verða undrandi, þó að
þér fáið þetta bréf. Ég undirrita það með
skírnarnafni mínu einu; eftirnafn mitt er
sama og yðar.
Þér munið sjálfsagt ekki eftir mér. Fyrir
tveim árum lá ég á sjúkrahúsi yðar, en
annar læknir stundaði mig. Barnið mitt
dó sama daginn og það fæddist.
Þennan dag kom læknirinn til þess að
líta á mig, og um leið og hann fór, sagði
hann: ,,Það er læknir hérna, sem heitir
sama nafni og þér; hann sá nafn yðar í
bókunum og fór að spyrja um yður. Hann
sagðist ætla að heimsækja yður, því að
verið gæti að þið væruð skyldmenni. Ég
sagði honum að þér væruð nýbúinn að
missa barnið yðar og kærðuð yður ekki
um heimsóknir, en ég væri því ekkert mót-
fallinn.“
lífsins.
Eftir Frederic Loomis.
Svo komuð þér og settust við rúmið
mitt. Þér sögðuð ekki mikið, en það skein
góðvild úr augum yðar og rödd yðar var
blíð. og mér fór að líða betur. Ég tók
eftir því, að andlit yðar var þreytulegt og
markað djúpum dráttum. Ég sá yður ekki
oftar, en hjúkrunarkonurnar sögðu mér að
þér væruð sístarfandi í sjúkrahúsinu og
legðuð saman dag og nótt.
' I dag var ég gestur á yndislegu, kín-
versku heimili hér í Peking. Umhverfis
garðinn var hár veggur og á éinum stað
var greyptur í hann koparskjöldur, um-
vafinn hvítum og rauðum blómum. Ég
bað um að áletrunin, sem var á kínversku,
væri þýdd fyrir mig. Áletrunin var svo-
hljóðandi:
Njóttu lífsins, það er áli'ðnara en þú
heldur.
Ég fór að hugleiða þessi orð. Mig hafði
ekki langað til að eignast annað barn, af
því að ég syrgði hitt, sem ég missti. En
upp frá þessari stundi ákvað ég að draga
það ekki lengur. Ef til vill var áliðnara en
ég hélt.
Og af því að mér varð hugsað til barns-
ins míns, minntist ég yðar og þreytudrátt-
anna í andliti yðar, þegar þér sátuð hjá
rúminu mínu og voruð að hughreysta mig.
Ég veit ekki hve gamall þér eruð, en ég
er viss um að þér eruð svo gamall, að þér
gætuð verið faðir minn. Og ég veit, að
þessar fáu mínútur, sem þér voruð hjá
mér, hgfa eðlilega ekki haft neina þýð-
ingu fyrir yður, en þær höfðu mikla þýð-
ingu fyrir konu, sem var að því komin að
örvænta.
Þess vegna langar mig til að gera yður
greiða á móti. Ef til vill er áliðnara fyrir
yður en þér haldið. Daginn, sem þér fáið
þetta bréf og dagsverki yðar er lokið, skul-
uð þér setjast niður í næði og íhuga það.
Margrét.“
Ég sef venjulega vel, þegar síminn ónáð-
ar mig ekki, en þessa nótt vaknaði ég oft
og sá fyrir mér koparskjöldinn á kínverska
veggnum. Ég skammaðist mín fyrir, að
láta bréf frá ókunnri konu hafa slík áhrif
á mig, og reyndi að hætta að hugsa um
það. En áður en mig varði, var ég farinn
að segja við sjálfan mig: „Kannske það
sé orðið áliðnara en ég held; hvers vegna
hefst ég ekkert að?“
Ég fór til skrifstofu minnar morguninn
eftir og tilkynnti, að ég myndi verða f jar-
verandi í þrjá mánuði.
Það er hollt fyrir hvern þann mann,
sem heldur að hann sé ómissandi í stofn-
un sinni, að hverfa á brott í nokkra mán-
uði. 1 fyrsta sinn, sem ég fór í langferð,
nokkrum árum áður en ég fékk bréfið,
hélt ég að allt færi 1 ólestri meðan ég væri
í burtu. En þegar ég kom aftur, komst ég
að raun um, að sjúklingarnir voru engu
færri en þegar ég fór, batinn hafði gengið
eins vel eða betur, og flestir sjúklingarnir
vissu ekki einu sinni um að ég hefði verið
fjarverandi. Það er auðmýkjandi að sjá,
hve fljótt maður kemur manns í stað, en
það er samt sem áður hollur lærdómur.
Ég hringdi í Shorty, sem var uppgjafa-
hermaður og einkavinur minn, og bað hann
að finna mig í skrifstofu minni. Þegar
hann kom, bað ég hann að flýta sér heim,
taka-til farangur sinn og koma með mér
til Suður-Ameríku. Hann svaraði því til,
að hann langaði að vísu til þess, en hann
hefði svo mörgu að sinna næstu mánuði,
að hann gæti ekki verin eina viku í burtu.
Framhald á bls. 7.
I hinu forna ævintýralandi
„Þúsund og einnar nætur“ —
landinu, sem nú heitir „Irak“ —
ríkir tólf ára konungur. Hann
heitir Feisal II, og hefir að-
setur í Bagdad, þar sem hann
á þrjár hallir. Auðævi Feisals
eru mikil, en hann líkist ekki
mikið konunginum, er við sáum
sem vin Sabu í litmyndinni
„Þjófurinn frá Bagdad“.
Feisal var nýlega á skemmti-
ferðalagi í Evrópu, og mynd,
sem tekin var af honum í París,
þar sem hann er með sleikipinna
í munninum og mikinn lífvörð
um sig, vopnaðan skammbyss-
um, hefir birzt í blöðum víða um
heim. Mönnum finnst það hljóti
að vera svo rómantískt að vera
tólf ára konungur í þessu ævin-
týranlandi. En það er eins um
Feisal og önnur kóngabörn nú
á tímum, líf hans er að ýmsu
leyti erfiðara en venjulegra
barna.
Þegar hann verður átján ára,
á hann að taka við konungs-
Tólf ára konungur
stjórn, og umbjóðendur hans
sjá um að hann fái góða mennt-
un. Irak er gamalt, austurlenzkt
konungsríki, sem leggur kapp á
að vinna upp þær aldir, sem
landið er á eftir Evrópuþjóðun-
um í menningu og tækni. Enskir
kennarar hafa verið tilkvaddir
að kenna Feisal í Rósahöllinni í
Bagdad. Hann er alinn upp eftir
nýtízku aðferðum og lærir, auk
móðurmáls síns, ensku og
frönsku. Ef maður lítur á mynd-
ir af honum, sér maður, að
hann líkist ríkismannssonum í
Evrópu eða Ameríku, en ekki hallargarðinum á einu af hinum sjálfsagt er hann ekkert sælli
austurlenzkum ævintýraprinsi. f jórum reiðhjólum Sínum, þar en þeir jafnaldrar hans, sem að-
Hann er klæddur eins og sem skrautklæddir Austur- eins hafa eitt hjól, engan líf-
Evrópumaður, og hjólar um í landamenn standa vörð; og vörð og enga höll.