Vikan - 28.08.1947, Page 12

12
VTKAN, nr. 35, 1947
„Verið rólegar, bamið mitt,“ svaraði hann.
„Hussein E1 Bedawi velur sjálfur stað og
stund —“
„í>ér njósnið um mig.“
„Ef yður langar til þess að kalla það því
nafni -— já,“ svaraði hann, án þess að láta sér
nokkuð bregða. „Ég heyrði hvað fram fór, það
er satt, en það var af einskærri tilviljun."
„Það getur tæplega verið af tilviljun, að þér
eruð hér núna.“
„Eg kom í þeirri von, að sjá yður — í tungl-
skinskjólnum yðar.“
„Þér — þér voguðuð —„
„Það þurfti ekkert hugrekki til þess," svaraði
hann óskammfeilinn. „Eg kom og augu mín
fengu að sjá þá sýn, sem ég hafði þráð. Ég sá
og heyrði reyndar meira, en ég hafði búist við.
Lofaður sé Allah, sem sigurinn veitir. Því í
kvöld er sigurinn minn, Sybil."
„Ég — þér — ég fer —“ stamaði hún og gat
varla talað fyrir reiði og skömm.
„Farið ekki strax, þér getið ekki látið veizlu-
fólkið sjá grátbólgin augu yðar.“ Hann tók finan
silkivasaklút upp úr vasanum og þerraði augu
hennar ástúðlega og gætilega. „Verið hérna hjá
mér, þangað til þér hafið náð yður eftir geðs-
hræringuna. Þér fyrirlítið mig vonandi ekki leng-
ur?"
„Ég —• ég hata yður — —" Henni til mikillar
gremju fór hún aftur að gráta.
„Ö, fagra hvíta dúfan min, verið ekki að
gráta vegna þessa vanþakkláta, heimska Eng-
lendings, sem ekkert er og ekkert á. Ég, Hussein
E1 Bedawi, stend fyrir framan yður — fell á
kné fyrir yður — ég, sem beygl mig ekki fyrir
neinum."
Hann vissi, hvað hann átti að segja við hana
— hann var vitur, og hann sá, að orð hans höfðu
haft áhrif á hana. Én Sybil var þrá, og alls
ekki veik fyrir. Ef til vill fannst henni til um
þetta — en hún vildi ekki strax láta undan.
„Ég hefi sagt yður það áður, að ég vil ekkert
hafa við yður saman að sælda. Þér eruð njósn-
ari, þér hafið ekkert leyfi til að hlusta," stam-
aði hún. „Ég óska ekki —.“
„Þér hafið verið hryggbrotin," sagði hann
lágt og vissi, að hann hitti hana þar, sem hún
var aumust fyrir. „Hryggbrotin af Englend-
ingi. Þér eruð ein og yfirgefin. Ég bið aðeins
1. Pabbi: Hann er orðinn leiður á að vera
lokaður inni í búri. Farðu með hann svolítið út
til að hressa upp á hann, Maggi.
Maggi: Sjálfsagt. Komdu, Trítill!
2. Maggi labbar af stað með Trítil.
um leyfi til að fá að hugga yður og lækna sært
stolt yðar."
„Það er ekki sært.“
„Það held ég nú samt sem áður, dúfan mín.
En snúið yður til min — til þess manns, sem
tilbiður jörðina undir fótum yðar, er sér yður
í réttu Ijósi, en sem ekki krefst annars en að
snerta kjólfald yðar, og þó mundi gefa yður mikið
— meira, en yður gæti dreymt um. Sjáið —“
Hann stakk hendinni í vasann og tók upp perlu-
festi. Perlumar voru stórar og fallegar. Hann
sveiflaði þeim fram og aftur — í bjarmanum,
sem lagði frá stjörnunum, Ijómuðu þær í öllum
regnbogans litum.
„Ö!“ Hún starði hugfangin á þær, starði á
það djásn, sem henni hafði aldrei komið til hug-
ar, að hún mundi eignast.
Haann var afar hrifinn af henni, þessi ungi,
áhrifamikli og fallegi maður. Hún gat farið með
hann, eins og hún vildi. Tilbeiðsla hans var auð-
mjúk — hún efaðist ekki um, að hann vissi
hvaða sess þau skipuðu hvort um sig í mann-
félaginu. Hún gat leikið sér að honum, og fengið
miklar gjafir hjá honum, án þess að þurfa annað
en að rétta honum höndina, eða lofa honum að
kyssa „kjólfald" sinn. Henni fannst hún vera eins
og gyðja í hásæti.
„Má ég leggja festina um háls yðar?“ spurði
hann lágt.
„Nei — nei. Ég get ekki tekið á móti þessari
gjöf, þúsund þakkir. — En þér skiljið það, Huss-
ein, mér er það ómögulegt," svaraði hún með
óstyrkri röddu.
„Ekki ennþá.“ Neitun hennar virtist ekki raska
ró hans. „En ef til vill takið -þér á móti henni,
þegar þér hafið lært að treysta mér. Þegar við
erum orðin reglulega góðir vinir."
„Já, ég vil gjarnan vera vinur yðar,“ stamaði
hún, og hugsaði allt í einu: — Ég skal sýna
þeim — sýna þeim, hvað aðrir hugsa um mig —•
„Viljið þér hitta mig aftur hérna?" spurði
hann ákafur.
„Hérna?" Eðlishvöt hennar aðvaraði hana, og
hún varð hrædd. „Það er ekki ósennilegt," svar-
aði hún kuldalega. „Hvaða álit hafið þér á mér
\
i rauninni?"
„Að þér séuð fegursta stúlkan í veröldinni,"
svaraði hann. „Ég ætlaði ekki að móðga yður,
en ég á erfitt með að hitta yður annars staðar.
3. Hann ætlar að sýna honum, að það séu
fleiri en hann, sem verða að vera á bak við
grindur.
4. Og þess vegna fer hann með hann inn í
banka og sýnir honum gjaldkerana!
Viljið þér ekki koma hingað stundum, svo við
getum talast við?“
„Ég — það get ég ekki.“
„Enginn þarf að fá vitneskju um það. Hlust-
ið á mig, fagra mær. Ég verð héma á hverju
einasta kvöldi, þegar dimmt er orðið, þangað
til þér komið. Munið aðeins — ég bíð hér —.“
„Þér munuð þurfa að bíða lengi," sagði Sybil.
Hann brosti, þvi hann vissi að biðin myndi ekki
verða löng. Hún kæmi.
Svo hvarf hann þegjandi og hljóðalaust. Kétt
á eftir heyrðist létt fótatak. Hún snéri sér við
og sá hvíta veru nálgast, svo heyrði hún rödd
hvísla:
„Sybil — eruð þér héma?“
Hana langaði mest af öllu til að hlaupa leiðar
sinnar og fela sig, en Linda hafði komið auga
á hana — og stóð í næsta vetfangi við hlið hennar.
„Kæra ■ Sybil, hvað emð þér að gera héma
ein? Emð þér veik?" Þegar Sybil heyrði vin-
gjarnlega og hviðafulla rödd Lindu, brauzt reið-
in og gremjan aftur fram í huga hennar. Hún
gleymdi Hussein — og mundi aðeins eftir Michael,
sem hafði hryggbrotið hana.
„Ég hefi líklega leyfi til þess að vera hérna,
ef mig langar til þess án þess að þurfa að spyrja
yður, ungfrú Summers."
„En því skylduð þér vera hér, ef þér eruð
ekki veik. Þér gleymið skyldum yðar við gestina.
Hvers vegna dansið þér ekki?“
„Mig langar ekkert til að dansa," svaraði Sybil
og brast í grát.
„Ó, veslingurinn litli; þér eruð óhamingjusam-
ar og utan við yður. Mér þykir það afar leitt.
En þér-------“
„Ég er ekki utan við mig,“ tók Sybil fram
í fyrir henni. „Yður skjátlast. Þér haldið, að þér
getið hrósað sigri og sagt. „Ég sagði yður þetta."
Málinu er öðru vísi hagað, en þér haldið. Við
— við vomm að rífast, það var allt og sumt.
Ég hata bróður yðar. Ég skal segja yður-------
„Auðvitað hafið þið verið að rífast, og ég
kæri mig ekki um að heyra meira um það..En
þér skuluð koma inn, þér megið engan láta
gruna--------“
„Ég fer ekki inn. Ég -— ég skal sýna honum
— sýna ykkqr öllum — —“
„Já, það eigið þér eimitt að gera, Sybil. Þér
skuluð sýna okkur, að þér hafið bæði stolt og
hugrekki til að láta eins og ekkert hafi i skorizt,
þér viljið tæplega gefa fólki tilefni til að tala
um yður?"
„Ég fer ekki inn,“ svaraði Sybil snöktandi.
„Bíðið augnablik." Linda snéri sér við og
hljóp til laufskálans, þar sem Axel greifi beið
hennar.
„Viljið þér ná í þjón, og biðja hann að koma
hingað með kampavínsflösku og 3 glös,“ sagði
hún við hann.
Hann fór og Linda hljóp aftur til Sybil.
„Svona, Sybil — hættið þér að gráta. Axel
greifi er að sækja vín handa okkur — komið
með mér í laufskálann."
„Axel greifi! Hann — ég vil ekki sjá hann. —“
„Hann veit ekkert," svaraði Linda, „en ef
þér óskið ekki, að hann komist á snoðir um,
hvað gerst hefur, þá hlýðið mér. Ef þér komið
ekki, þá kem ég með Axel hingað."
„Ó, þér —!“ Sybil stappaði í jörðina, en eins
og svo oft áður varð hún að láta í minni pokann
fyrir þessari andstyggilegu ungfrú Summers.
Hún þurrkaði sér um augun, púðraði sig og
fylgdist svo með lagskonu sinni í laufskálann.
en þar stóð Axel greifi og beið þeirra.
„Fáið yður sæti, Sybil," sagði Linda glaðlega.
„Axel, barnið er þreytt, ungu mennirnir hafa
dansað alltof mikið við hana, og ég held, að
það sé gott fyrir hana að fá sér svolítið af kampa-
víni. Ég fór með hana hingað, til þess að hún
gæti hvílt sig, ef okkur skyldi takast að hindra
ungu mennina að finna hana."
„Það verður ekki auðvelt," svaraði hann
hjartanlega, um leið og þjónninn opnaði flöskuna
og hellti í glösin. „Ungu mennimir munu bráð-
MAOGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.