Vikan - 28.08.1947, Side 14

14
VTKAN, nr. 35, 1947
Ég, sem þekki lífið —
Pramhald af bls. 4.
heyra meira um hringleikahús. En þegar
hann var búinn að borða, kom Klaus til
hans og sagði, að nú kæmi svarti Bertil,
hann hafði oft áður komið þangað og
þekkti stíginn yfir mýrina. Hann ætlaði
áreiðanlega að fá sér staup fyrir sýning-
una.
Henri horfði dálitla stund á Bertil, sem
var stór náungi af flökkumannakyni,
fallegur og óvenjulegur í sjón, myndar-
legur maður, en það var ómögulegt að
ná honum út úr vínstofu.
Hvernig sem á því stóð, þá var Henri
kominn í hringleikahúsið, þegar sýningin
var um það bil að enda. Tjaldið var ekki
annað en segldúksveggur, sem var sleginn
upp með staurum og ekkert þak var yfir,
svo að strákarnir klifniðu upp í trén fyrir
utan og kíktu innfyrir. Þeir komust ókeyp-
is í hringleikahúsið og voru helmingi
hrifnari fyrir bragðið. Það komu nokkrir
bændur þar að, en sumir þeirra stóðu að-
eins fyrir utan og röbbuðu saman og
hlustuðu á hávaðann í hljómsveitinni fyrir
innan. Nokkrir menn gengu inn, þar á með-
al Henri, hann keypti miða, sem kostaði
75 aura og settist síðan á trébekk og var
hrollkalt, þó að veðrið vær milt, honum
var beinlínis kalt af leiðindum og gremju
af því að hafa flækzt þangað inn fyrir.
Þessir flækingstrúðar ... dvergur nokkur
stóð á hestbaki og hesturinn gekk þannig
langalengi marga hringi um sviðið, það
var auðsjéð að hann var ekki ungur og
átti bágt með að endast til loka þessa at-
riðis.
Dvergurinn var mikið klæddur, en týndi
af sér spjarirnar smám saman, þangað
til hann gat tekið heljarstökk úr söðlinum
í einum ljósbláum samfesting. Henri dauð-
leiddist.
Þegar dvergurinn hafði gefið gamla
hestinum sykurmola, kom inn annar trúð-
ur sem steyptist á nefið, en Henri nennti
ekki að horfa á það. Hann gekk að opi á
tjaldveggnum, þar sem leikaramir gengu
út og inn. Þar bakvið voru vagnamir, sem
Klaus hafði talað um, og báru við stjörnu-
bjartan himininn. Henri nam staðar and-
artak, svo heyrði hann allt í einu þessi
orð:
„Héma er diskurinn og farðu svo!“
Henri þekkti aftur hina mjúku rödd svarta
Bertils. Og nú kvenrödd, lág en greinileg:
„Bertil, mér er svo illa við að ganga
um með þennan disk, það er alveg eins og
að betla!“
Bertil svaraði einhverjum ónotum, hurð-
in opnaðist og skall í aftur. Henri sá ein-
hverja vem nálgast í myrkrinu og vék
til hliðar — það var konan. Hún gékk
meðfram trjánum með diskinn 1 höndunum
og það var ætlazt til þess að menn legðu
peninga á hann, en allir laumuðust písk-
randi í burtu.
389.
krossgáta
Vikunnar
Lárétt skýring:
1. not. — 4. spörfugl. I
— 12. blómjurt. — 14. j
slægjuna. — 15. askin-
um. — 17. óhyggilegt. —
19. matbúa. — 21.
nokkra. — 22. ölum önn
fyrir. — 24. hrasaði. —
26. púki. — 27. slóðan-
um. — 30. sverða. — 32. j
bátur. — 33. sk.st. — 34. ;
straumkastið. — 35. ;
sjávaris. —• 36. heila. — j
38. frumefni. — 39. ára
bil. — 41. þraut. — 42.
viðvikinu. — 45. ótta. —
46. botn. — 47. frekar. „
— 48. gröf. — 49. lyf. — 51. sjóferðinni. — 53.
mennt. — 55. eyktin. — 57. sjór. — 58. manna-
málið. — 59. skordýr.
Lóðrétt skýring:
1. hermerkið. — 2. greftrunarvenja. — 3. kl.
3' e. m. — 5. fæddi. — 6. björt. — 7. grama. —
8. sterk. — 9. línanna. — 10. herbergjum. — 11.
tauga. — 13. ýmissa. — 16. smádýrin (lýsandi).
— 18. gæzlu. — 20. svefnlæti. — 23. grunaði. -—
24. yztu miðum. — 25. peningum. — 28. sjóna.
— 29. flæktist. — 31. harðsnúnu. — 33. skordýr.
— 37. uppsprettanna. — 40. neðanvert bakið. —
42. gras. — 43. vægð. — 44. uppblástrar. — 46.
á burknum. — 48.. orka. — 49. minnast. — 50.
mannsnafn. — 52. veiðarfæri. — 54. lærdómur. —
56. ending.
Lausn á 388. krossgátu Vikunnar.
Lárétt: — 1. há. — 3. persónulegra. — 13. ósa.
:— 15. lóan. — 16. frár. -— 17. fermdar. — 18.
aðilar. — 20. att. — 21. gáfuð. — 24. asna. —
27. álnavara. — 29. kastala. — 31. aur. — 32.
rör. — 33. törgunum. — 35. sila. — 36. 1,1. — 38.
Na. — 39. kýs. — 40. ak. — 41. tn. — 42. laug.
— 44. fatnaðar. — 47. inn. — 48. hag. — 49. arf-
laus. — 50. naglaleg. — 52. getu. — 53. katli. —
55 .sól. — 57. fitina. — 59. niðjana. — 61. fáni.
— 62. egni. — 63. Rán. — 64. gagnminnugra. —:
65. ða.
Lóðrétt: — 1. hófaskellina. — 2. áset. — 4. eld-
snara. — 5. róa. -— 6. sarg. — 7. ón. — 8. urðun-
um. — 9. efl! — 10. grafari. — 11. rár. — 12. ar.
— 14. artast. — 18. aflausna. — 19. iðar. — 22.
á,á. — 23. farandsalana. — 25. stöng. — 26. alg.
— 28. rölt. — 30. aukageta. — 34. nýt. -— 35.
skalt. — 37. lana. — 40. aðferðir. — 43. ungling.
— 44. falandi. — 45. arg. — 46. rausar. — 48.
haki. — 51. gl. -— 54. Ingu. — 56. ónáð. — 57.
fáa. — 58. tin. — 60. ing. — 61. f,g. — 62. en.
Henri tók peninga upp úr vasa sínum
og gekk í áttina til konunnar. Hún snéri
sér við þegar hún heyrði fótatak hans.
Peningarnir runnu út úr hendinni á honum
og niður í grasið — diskurinn skall á
jörðina.
Svo snéri Henri við og hljóp í burtu,
þangað til lungun þoldu ekki meira og
neyddu hann til þess að nema staðar á
miðjum veginum yfir mýrina. Þessi hugs-
un yfirgnæfði allt annað í honum: —
getur það verið að Elna, konan sem ég
elska ...
Nú var hinn hugdjarfi og kaldlyndi
Henri ekki til lengur, heldur maður, sem
beið með taugarnar þandar til hins ýtrasta
á mjóa stignum meðan þokan læddist yfir
mýrina. Nú gat hann aðeins á einn hátt
bjargað Elnu frá Bertil, aðeins á einn hátt
gat hann fengið hana aftur til sín. ...
Fótatakið, sem hann lagði hlustirnar við
nálgaðist, andardráttur svarta Bertils, sem
var að leita að leið yfir mýrina til þess
að komast í krána — og andartaki síðar
niðurbælt óp og draugaleg skvetta. Henri
gekk hratt eftir stígnum, það var eins og
Svör við „Veiztu —?“ á bls. 4.
1. Snjórinn fauk inn um opna gluggana á vagn-
inum, sem var hlaðinn jám- og stálsvarfi.
Þegar bráðinn snjórinn blandaðist jámsvarf-
' inu, olh það svo örri ryðmyndun (oxidation)
og jafnframt hitamjmdun, að eldur kviknaði
í vagninum.
2. 29. marz.
3. Sænskur, uppi 1883—1931.
4. 16. ágúst 1941.
5. Haustið 1842; Jarðabótafélag Svínavatns og
Bólstaðarhlíðarhrepps i Húnavatnssýslu,
6. Tjr „Sefur sól hjá ægi,“ eftir Sigurð Sig-
urðsson frá Amarholti.
7. 167 manns; 1786.
8. 1913.
9. 2. nóv. 1913.
10. „Ástaljóði" eftir Ben Johnson, þýtt af H. K.
Laxness.
hann gerði sér það ekki fyllilega ljóst, að
hann hafði hrundið Bertil út í hina botn-
lausu mýri.
Þegar hann gekk framhjá ljósum trúð-
vagnanna, nam hann staðar og hugsaði
kuldalega:
„Hvað væri eðlilegra en að Bertil hefði
verið drukkinn og dottið í mýrina?“
Hann fann Elnu fyrir utan vagninn, og